„Co da człowiek w zamian za swoją duszę?” (MAT. 16:26).

1. Dlaczego Jezus ostro zareagował na wypowiedź Piotra?

APOSTOŁ PIOTR nie wierzy własnym uszom. Jego ukochany Mistrz, Jezus Chrystus, „całkiem otwarcie” mówi, że wkrótce będzie cierpiał i umrze! W odpowiedzi Piotr — mając bez wątpienia najlepsze intencje — gani Jezusa: „Zlituj się nad sobą, Panie; los ten wcale cię nie spotka”. Jezus odwraca się i spogląda na pozostałych uczniów. Oni chyba też myślą tak jak Piotr. Wtedy Jezus mówi do niego: „Zejdź mi z oczu, Szatanie! Jesteś dla mnie zgorszeniem, gdyż nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku” (Marka 8:32, 33; Mat. 16:21-23).

2. Czego oczekiwał Jezus od swych prawdziwych naśladowców?

² Dzięki dalszym słowom Jezusa Piotr mógł zrozumieć, dlaczego otrzymał tak ostrą reprymendę. Chrystus, „przywoławszy do siebie tłum wraz ze swymi uczniami, rzekł do nich: ‚Jeżeli ktoś chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie swój pal męki, i stale mnie naśladuje. Bo kto by chciał wybawić swą duszę, ten ją straci, ale kto by stracił swą duszę ze względu na mnie i na dobrą nowinę, ten ją wybawi’” (Marka 8:34, 35). Jezus użył tu słowa „dusza” w odniesieniu do życia. Nie tylko wyraźnie wskazał, że sam ma wkrótce złożyć życie w ofierze, ale też oczekiwał, iż jego naśladowcy będą gotowi podobnie poświęcić się dla Jehowy. Czekałaby ich za to wielka nagroda (odczytaj Mateusza 16:27).

3. (a) Jakie pytania zadał Jezus? (b) Co mogło przywieść słuchaczom na myśl drugie pytanie Jezusa?

³ Przy tej okazji Jezus zadał dwa intrygujące pytania: „Jakiż pożytek odniesie człowiek, gdy pozyska cały świat, a postrada swą duszę?” oraz „Cóż bowiem mógłby dać człowiek w zamian za swoją duszę?” (Marka 8:36, 37).  Odpowiedź na pierwsze pytanie jest oczywista. Człowiek nie odniósłby żadnego pożytku z pozyskania świata, jeśli straciłby swą duszę, czyli życie. Aby korzystać i radować się z tego, co posiada, musi żyć. Drugie pytanie Jezusa: „Cóż bowiem mógłby dać człowiek w zamian za swoją duszę?” mogło przypomnieć słuchaczom zarzut Szatana postawiony za czasów Hioba. Przeciwnik Boży oświadczył: „Wszystko, co człowiek ma, da za swą duszę” (Hioba 2:4). W stosunku do ludzi, którzy nie oddają czci Jehowie, słowa Szatana mogą się okazać prawdziwe. Wielu zrobi wszystko, złamie wszelkie zasady, byleby pozostać przy życiu. Jednak chrześcijanie zapatrują się na tę sprawę inaczej.

4. Dlaczego pytania Jezusa mają dla chrześcijan głębsze znaczenie?

⁴ Jak wiemy, Jezus nie przyszedł na ziemię, by zapewnić nam zdrowie, bogactwo i długie życie w obecnym systemie rzeczy. Miał raczej na celu otworzyć przed ludźmi widoki na życie wieczne w nowym świecie (Jana 3:16). Bardzo sobie cenimy tę perspektywę. Pierwsze pytanie Jezusa chrześcijanin zrozumie zatem następująco: „Jakiż pożytek odniesie człowiek, gdy pozyska cały świat, a utraci szansę na życie wieczne?”. Oczywiście żaden! (1 Jana 2:15-17). Jeśli chodzi o drugie pytanie, to warto poważnie się zastanowić: „Co jestem gotów poświęcić dzisiaj, aby zyskać pewność ziszczenia się mej nadziei na życie w nowym świecie?”. Odpowiedź na to pytanie — znajdująca odbicie w naszym postępowaniu — pokazuje, jak silną nadzieję mamy w swoich sercach (por. Jana 12:25).

5. Co trzeba robić, aby otrzymać dar życia wiecznego?

⁵ Oczywiście Jezus nie sugerował, że na życie wieczne można zapracować. Życie samo w sobie — nawet to względnie krótkie w obecnym systemie rzeczy — jest darem. Nie można go nabyć ani na nie zasłużyć. Dar życia wiecznego możemy uzyskać tylko dzięki „wierze w Chrystusa Jezusa” i w Jehowę, nagradzającego „tych, którzy go pilnie szukają” (Gal. 2:16; Hebr. 11:6). Wiara musi być jednak poparta uczynkami, ponieważ „bez uczynków jest martwa” (Jak. 2:26). Rozmyślając więc nad drugim pytaniem Jezusa, warto głęboko się zastanowić, co jesteśmy gotowi poświęcić w obecnym systemie rzeczy i co jesteśmy gotowi robić w służbie dla Jehowy, aby pokazać, że nasza wiara jest naprawdę żywa.

„Chrystus nie miał upodobania w samym sobie”

6. Na czym koncentrował się Jezus?

⁶ Jezus nie skupiał się na tym, co oferował ówczesny świat. Koncentrował się na rzeczach naprawdę ważnych i odrzucał materialistyczne pokusy. Był posłuszny Bogu; nigdy nie dogadzał  sobie, lecz prowadził ofiarne życie. Oznajmił: „Zawsze czynię to, co się jemu podoba” (Jana 8:29). Co Jezus był gotów poświęcić, by sprawić radość swemu Ojcu?

7, 8. (a) Na jakie poświęcenia zdobywał się Jezus i jak został nagrodzony? (b) Jakie pytanie powinniśmy sobie zadać?

⁷ Pewnego razu Jezus powiedział uczniom: „Syn Człowieczy nie przyszedł po to, by mu usługiwano, lecz by usługiwać i dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu” (Mat. 20:28). Wcześniej, gdy zaczął uświadamiać swym naśladowcom, że wkrótce będzie musiał umrzeć, Piotr upraszał go, by zmiłował się nad sobą. Jednak Syn Boży się nie zachwiał. Chętnie oddał duszę, czyli swe doskonałe człowiecze życie, za ludzkość. Dzięki temu, że zawsze postępował niesamolubnie, zagwarantował sobie bezpieczną przyszłość. Został wskrzeszony z martwych i „wywyższony na prawicę Bożą” (Dzieje 2:32, 33). Dał nam wszystkim naprawdę wspaniały przykład.

⁸ Apostoł Paweł radził chrześcijanom w Rzymie, aby nie ‛mieli upodobania w samych sobie’, i przypomniał im, że „nawet Chrystus nie miał upodobania w samym sobie” (Rzym. 15:1-3). W jakim więc stopniu zastosujemy się do tej apostolskiej rady i ile damy z siebie, naśladując Chrystusa?

Jehowa oczekuje od nas tego, co najlepsze

9. Na co decyduje się chrześcijanin, który oddaje się Bogu?

⁹ W starożytnym Izraelu Prawo Mojżeszowe nakazywało uwolnić hebrajskiego niewolnika albo w siódmym roku służby, albo w roku jubileuszowym. Jeśli jednak niewolnik umiłował swego właściciela, mógł zdecydować się pozostać u niego na służbie do końca swego życia (odczytaj Powtórzonego Prawa 15:12, 16, 17). Dokonujemy podobnego wyboru, gdy oddajemy się Bogu. Dobrowolnie zgadzamy się czynić Jego wolę, a rezygnujemy z osobistych upodobań. W ten sposób dajemy dowód, że bardzo kochamy Jehowę i pragniemy służyć Mu na zawsze.

10. W jakim sensie jesteśmy własnością Boga i jak to powinno wpływać na nasze myśli i czyny?

¹⁰ Jeśli obecnie studiujesz Biblię ze Świadkami Jehowy, głosisz dobrą nowinę i uczęszczasz na chrześcijańskie zebrania, to zasługujesz na pochwałę. Mamy nadzieję, że wkrótce zapragniesz oddać się Jehowie i zapytasz tak, jak niegdyś Etiopczyk Filipa: „Cóż stoi na przeszkodzie, bym został ochrzczony?” (Dzieje 8:35, 36). Nawiążesz z Bogiem takie stosunki, jak chrześcijanie, do których apostoł Paweł napisał: „Nie należycie (...) do samych siebie, gdyż zostaliście kupieni za określoną cenę” (1 Kor. 6:19, 20). Gdy oddajemy się Jehowie, staje się On naszym Właścicielem — niezależnie od tego, czy mamy nadzieję niebiańską, czy ziemską. Jakże więc ważne jest, byśmy ujarzmiali samolubne pragnienia i ‛przestali się stawać niewolnikami ludzi’! (1 Kor. 7:23). To naprawdę ogromny zaszczyt być lojalnym sługą Jehowy, którym może się On posłużyć według swego upodobania!

11. Do czego zachęcał apostoł Paweł i co to oznacza w świetle wymagań Prawa Mojżeszowego?

¹¹ Apostoł Paweł zachęcał współwyznawców, by ‛oddali swoje ciała jako ofiarę żywą, świętą, godną upodobania Boga, na świętą służbę pełnioną ich zdolnością rozumowania’ (Rzym. 12:1). Chrześcijanie pochodzenia żydowskiego, słysząc te słowa, mogli pomyśleć o ofiarach, które składali, zanim zostali naśladowcami Jezusa. Wiedzieli, że Prawo Mojżeszowe nakazywało składać na ołtarzu Jehowy najlepsze sztuki z trzody. Niedopuszczalne było ofiarowanie zwierzęcia mającego jakąś skazę (Malach. 1:8, 13). Podobnie jest wtedy, gdy przeznaczamy swoje ciała na ‛żywą ofiarę’. Dajemy Jehowie to, co najlepsze, a nie to, co nam zbywa po zaspokojeniu osobistych pragnień. Kiedy oddajemy się Bogu, całkowicie poświęcamy Mu swą „duszę”, czyli życie — w tym swoje siły, środki i umiejętności (Kol. 3:23). Co to oznacza w praktyce?

 Mądrze wykorzystuj czas

12, 13. W jaki sposób możemy dawać Jehowie to, co najlepsze?

¹² Jednym ze sposobów dawania Jehowie tego, co najlepsze, jest mądre wykorzystywanie czasu (odczytaj Efezjan 5:15, 16). Wymaga to panowania nad sobą. Wpływ tego świata oraz odziedziczona niedoskonałość pobudzają nas do spożytkowywania czasu jedynie dla własnej satysfakcji czy korzyści. To prawda, że „na wszystko jest wyznaczony czas”, również na przyjemną rozrywkę albo pracę zawodową, dzięki której możemy się wywiązywać z chrześcijańskich powinności (Kazn. 3:1). Ale sługa Boży musi zachowywać równowagę i mądrze gospodarować czasem.

¹³ Kiedy apostoł Paweł odwiedził Ateny, zauważył, że „wszyscy (...) Ateńczycy oraz bawiący tam cudzoziemcy nie spędzali wolnego czasu na niczym innym, jak tylko na mówieniu lub słuchaniu czegoś nowego” (Dzieje 17:21). Obecnie wielu też trwoni swój czas. Uwagę może rozpraszać między innymi telewizja, gry elektroniczne czy Internet. O nasze cenne godziny konkuruje coraz więcej takich czynników. Jeśli damy się im pochłonąć, zaniedbamy sprawy duchowe. Możemy nawet dojść do wniosku, że jesteśmy zbyt zajęci, by troszczyć się o „rzeczy ważniejsze” — związane z wielbieniem Jehowy (Filip. 1:9, 10).

14. Jakie pytania warto sumiennie rozważyć?

¹⁴ Dlatego jako oddany sługa Jehowy, zadaj sobie następujące pytania: Czy mój plan dnia obejmuje czytanie Biblii, rozmyślanie i modlitwę? (Ps. 77:12; 119:97; 1 Tes. 5:17). Czy mam wyznaczoną porę na przygotowywanie się do zebrań? Czy w ich trakcie buduję drugich, zabierając głos? (Ps. 122:1; Hebr. 2:12). Słowo Boże podaje, że Paweł i Barnabas „spędzili sporo czasu na śmiałym mówieniu z powoływaniem się na Jehowę” (Dzieje 14:3). Czy mógłbyś tak dostosować swoje warunki, żeby spędzać więcej godzin — nawet „sporo czasu” — w dziele głoszenia, być może w charakterze pioniera? (Odczytaj Hebrajczyków 13:15).

15. Jak starsi mądrze wykorzystują swój czas?

¹⁵ Kiedy apostoł Paweł i Barnabas odwiedzili zbór w Antiochii, „spędzili z uczniami niemało czasu” w celu dodania im zachęt (Dzieje 14:28). Obecnie kochający starsi podobnie poświęcają wiele swego czasu na umacnianie drugich. Oprócz działalności kaznodziejskiej ciężko pracują, pasąc trzodę, szukając zagubionych owiec, troszcząc się o chore i wypełniając mnóstwo innych zadań w zborze. Jeśli jesteś ochrzczonym bratem, czy warunki pozwalają ci ubiegać się o dodatkowe przywileje służby?

16. W jaki sposób możemy ‛wyświadczać dobro tym, którzy są z nami spokrewnieni w wierze’?

¹⁶ Sporo osób znajduje też radość w niesieniu pomocy poszkodowanym w różnego rodzaju klęskach żywiołowych i katastrofach spowodowanych przez człowieka. Na przykład pewna siostra po sześćdziesiątce, która na co dzień usługuje w Betel, kilkakrotnie przebyła długą drogę, by ochotniczo stawić się do pracy podczas takiej akcji. Dlaczego  swój urlop wykorzystała właśnie w ten sposób? Opowiada: „Nie mam specjalistycznego wykształcenia, ale zaszczytem było dla mnie wykonywanie każdej pracy. Widząc silną wiarę braci i sióstr, którzy tak wiele stracili, bardzo się zbudowałam”. Ponadto na całym świecie tysiące osób wysila się na budowach Sal Królestwa i Sal Zgromadzeń. Biorąc udział w takich przedsięwzięciach, niesamolubnie ‛wyświadczamy dobro tym, którzy są z nami spokrewnieni w wierze’ (Gal. 6:10).

„Jestem z wami przez wszystkie dni”

17. Co osobiście jesteś gotów poświęcić, aby zyskać życie wieczne?

¹⁷ Oddalona od Boga ludzkość wkrótce przeminie. Nie wiemy dokładnie, kiedy się to stanie. Wiemy jednak, iż „pozostały czas jest skrócony” i „zmienia się scena tego świata” (odczytaj 1 Koryntian 7:29-31). To sprawia, że pytanie Jezusa: „Cóż bowiem mógłby dać człowiek w zamian za swoją duszę?” nabiera jeszcze głębszego znaczenia. Z pewnością chętnie poniesiemy wszelkie wymagane przez Jehowę ofiary dla uzyskania „rzeczywistego życia” (1 Tym. 6:19). Koniecznie musimy usłuchać zachęty Jezusa, by ‛stale go naśladować’ i ‛szukać najpierw królestwa’ (Mat. 6:31-33; 24:13).

18. Jaką ufność możemy żywić i dlaczego?

¹⁸ To prawda, że nie zawsze łatwo jest kroczyć śladami Jezusa. Tak jak on sam zapowiedział, niektórzy w obecnym złym świecie stracili z tego powodu nawet życie. Jednak wzorem Chrystusa nie ulegamy pokusie ‛litowania się nad sobą’. Wierzymy w zapewnienie, które w I wieku n.e. dał on swym namaszczonym naśladowcom: „Jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:20). Jak najlepiej więc wykorzystujmy czas i umiejętności w świętej służbie. Czyniąc tak, wyrażamy ufność, że Jehowa przeprowadzi nas przez wielki ucisk bądź też przywróci nas do życia w nowym świecie (Hebr. 6:10). W ten sposób pokazujemy, jak dalece cenimy dar życia.

Jak byś odpowiedział?

• Jak Jezus okazał wyjątkową gotowość służenia Bogu i ludziom?

• Dlaczego powinniśmy zaprzeć się samych siebie i na czym to polega?

• Jedynie jakie ofiary w starożytnym Izraelu akceptował Jehowa i czego się z tego uczymy?

• Jak można mądrze wykorzystywać czas?

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 26]

Jezus zawsze czynił to, co się podobało Bogu

[Ilustracja na stronie 28]

Wdzięczni Izraelici dawali Jehowie to, co najlepsze

[Ilustracje na stronie 29]

Mądrze wykorzystując czas, zaskarbiamy sobie uznanie Boga