PO UPŁYWIE niemal 30 lat od Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. uczeń Jakub (przyrodni brat Jezusa) pisze list do „dwunastu plemion” duchowego Izraela (Jak. 1:1). Chce zachęcić chrześcijan do zachowywania silnej wiary i do wytrwałości w obliczu prób. Udziela też wskazówek, jak rozwiązać pewne niepokojące problemy w zborach.

Tuż przed falą prześladowań wywołaną w roku 64 przez rzymskiego cesarza Nerona apostoł Piotr pisze do współchrześcijan swój pierwszy list, w którym zachęca ich do trwania w wierze. W swoim drugim liście, spisanym wkrótce potem, wzywa do zwracania uwagi na słowo Boże i ostrzega przed nadchodzącym dniem Jehowy. Rozmyślanie nad treścią tych trzech listów z pewnością przyniesie nam liczne korzyści (Hebr. 4:12).

BÓG DAJE MĄDROŚĆ TEMU, KTO „PROSI Z WIARĄ”

(Jak. 1:1 do 5:20)

„Szczęśliwy jest człowiek wytrwale znoszący doświadczanie”, pisze Jakub, „bo gdy dostąpi uznania, otrzyma koronę życia”. Temu, kto „prosi z wiarą”, Jehowa udziela mądrości potrzebnej do znoszenia prób (Jak. 1:5-8, 12).

Wiarę i mądrość muszą też przejawiać ci, którzy zostają nauczycielami w zborze. Ponadto Jakub nazywa język „małym członkiem ciała” mogącym ‛splamić całe ciało’ oraz ostrzega przed świeckimi skłonnościami rujnującymi więź z Bogiem. Podaje również kroki, jakie w celu wyzdrowienia musi poczynić osoba chora duchowo (Jak. 3:1, 5, 6; 5:14, 15).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

2:13 — W jakim sensie „miłosierdzie tryumfuje nad sądem”? Oceniając nas, Bóg bierze pod uwagę miłosierdzie, jakie przejawialiśmy wobec innych, i przebacza nam na podstawie Chrystusowej ofiary okupu (Rzym. 14:12). Czyż nie jest to istotny powód, by miłosierdzie stało się jednym z naszych głównych przymiotów?

4:5 — Jaki werset cytuje tutaj Jakub? Jakub nie cytuje tu żadnego konkretnego fragmentu Biblii. Te natchnione słowa zapewne wyrażają ogólne przesłanie zawarte w Rodzaju 6:5 i 8:21, Przysłów 21:10 oraz Galatów 5:17.

5:20 — W jaki sposób ten, „kto zawróci grzesznika z błędu jego drogi, (...) wybawi jego duszę od śmierci”? Chrześcijanin, który zawróci grzesznika z jego niewłaściwej drogi, ratuje duszę takiej skruszonej osoby od śmierci duchowej i być może też od wiecznej zagłady. Dzięki takiej osobistej pomocy „zakryje mnóstwo [jego] grzechów”.

Czego się możemy nauczyć:

1:14, 15. Grzech bierze początek w niewłaściwych pragnieniach. Dlatego nie powinniśmy ich pielęgnować, ale raczej ‛stale rozważać’ rzeczy budujące i napełniać nimi swój umysł i serce (Filip. 4:8).

2:8, 9. ‛Stronnicze wyróżnianie’ jest sprzeczne z ‛królewskim prawem’ miłości. Dlatego prawdziwi chrześcijanie nikogo nie faworyzują.

2:14-26. Wybawienia nie może zapewnić drobiazgowe przestrzeganie Prawa Mojżeszowego ani skrupulatne wywiązywanie się z chrześcijańskich powinności. Jak wyjaśnia Biblia, dostępujemy go „nie dzięki uczynkom”, ale „przez wiarę” (Efez. 2:8, 9; Jana 3:16). Oczywiście nie może być ona jedynie  pustą deklaracją. Powinna raczej iść w parze ze zbożnym postępowaniem.

3:13-17. „Mądrość z góry” z całą pewnością przewyższa mądrość „ziemską, zwierzęcą, demoniczną”! Musimy ‛poszukiwać zbożnej mądrości jak ukrytych skarbów’ (Prz. 2:1-5).

3:18. Nasienie dobrej nowiny o Królestwie ma być „w pokojowych warunkach siane dla [lub „przez”, Biblia warszawska] tych, którzy czynią pokój”. Ważne jest więc, byśmy pielęgnowali pokojowe usposobienie i wystrzegali się arogancji, kłótliwości czy wojowniczości.

NIEWZRUSZENIE STÓJMY W WIERZE

(1 Piotra 1:1 do 5:14)

Apostoł Piotr przypomina współwyznawcom o ich „żywej nadziei” na niebiańskie dziedzictwo. „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym’”. Udzieliwszy konkretnych rad na temat podporządkowania, zachęca wszystkich, aby stali się „podobnie usposobieni, okazując wzajemne zrozumienie, żywiąc uczucie braterskie, będąc tkliwie współczującymi, pokornego umysłu” (1 Piotra 1:3, 4; 2:9; 3:8).

Ponieważ „zbliżył się koniec” żydowskiego systemu rzeczy, Piotr radzi braciom, żeby byli „trzeźwego umysłu oraz bardzo czujni co do modlitw”. Nawołuje: „Zachowujcie trzeźwość umysłu, bądźcie czujni. (...) Przeciwstawcie się mu [Diabłu], stali w wierze” (1 Piotra 4:7; 5:8, 9).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

3:20-22 — Jak chrzest nas wybawia? Osoby, które pragną dostąpić wybawienia, muszą zostać ochrzczone. Ale sam chrzest nie zapewnia ochrony. Wybawienia dostępujemy „przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa”. Kandydat do chrztu musi zatem wierzyć, że zbawienie jest możliwe jedynie dzięki temu, iż Jezus zmarł śmiercią ofiarną, został wskrzeszony i jest teraz „po prawicy Bożej”, mając władzę nad żywymi i umarłymi. Chrzest wynikający z wiary jest aktem analogicznym do ‛bezpiecznego przeprowadzenia przez wodę ośmiu dusz’.

4:6 — Jakim „umarłym” „oznajmiono dobrą nowinę”? Chodzi o tych, którzy pod względem duchowym ‛byli martwi w swoich wykroczeniach i grzechach’, dopóki nie usłyszeli dobrej nowiny (Efez. 2:1). Kiedy jednak dali jej wiarę, w sensie duchowym ‛ożyli’.

Czego się możemy nauczyć:

1:7. Aby nasza wiara miała prawdziwą wartość, musi się odznaczać wypróbowaną jakością. Taka silna wiara rzeczywiście ‛zachowuje duszę przy życiu’ (Hebr. 10:39). Nie powinniśmy więc cofać się przed próbami.

1:10-12. Aniołowie pragnęli wejrzeć w głębokie prawdy duchowe dotyczące zboru namaszczonych chrześcijan, a spisane przez dawnych proroków Bożych. Jednak zrozumienie tych rzeczy stało się możliwe dopiero wtedy, gdy Jehowa zaczął się posługiwać tym zborem (Efez. 3:10). Czy nie powinniśmy naśladować aniołów, wnikając w „głębokie sprawy Boże”? (1 Kor. 2:10).

2:21. Podobnie jak nasz Wzorodawca, Jezus Chrystus, musimy być gotowi cierpieć, a nawet ponieść śmierć ze względu na zwierzchnictwo Jehowy.

5:6, 7. Kiedy swe troski przerzucamy na Jehowę, On pomaga nam stawiać sprawy duchowe na pierwszym miejscu i nie zamartwiać się o jutro (Mat. 6:33, 34).

„DZIEŃ JEHOWY NADEJDZIE”

(2 Piotra 1:1 do 3:18)

„Proroctwo nigdy nie zostało przyniesione z woli człowieka”, pisze apostoł Piotr, „lecz ludzie mówili od Boga, uniesieni duchem świętym”. Zwracanie uwagi na prorocze słowo pomoże nam strzec się „fałszywych nauczycieli” i innych niebezpiecznych osób (2 Piotra 1:21; 2:1-3).

 Piotr ostrzega też: „W dniach ostatnich przyjdą szydercy ze swym szyderstwem”. Jednakże „dzień Jehowy nadejdzie jak złodziej”. Apostoł kończy swój list usilną zachętą skierowaną do tych, którzy ‛oczekują i mają wyraźnie w pamięci obecność tego dnia’ (2 Piotra 3:3, 10-12).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

1:16-19 — Kto jest „jutrzenką”, kiedy ona wzeszła i skąd o tym wiemy? „Jutrzenką” jest Jezus Chrystus sprawujący władzę w Królestwie Bożym (Obj. 22:16). W roku 1914 został wywyższony ponad wszystkie inne stworzenia jako mesjański Król, zwiastując świt nowego dnia. Wizja przemienienia stanowiła zapowiedź jego chwały i potęgi, uwydatniając wiarygodność proroczego słowa Bożego (Marka 9:1-3). Zwracanie na nie uwagi pomaga nam dostrzec wzejście Jutrzenki i rozświetla nasze serca.

2:4 — Czym jest „Tartar” i kiedy do niego wtrącono zbuntowanych aniołów? Tartar to przypominający uwięzienie stan, w którym mogą się znaleźć jedynie istoty duchowe. To stan gęstej umysłowej ciemności w odniesieniu do wspaniałych zamierzeń Bożych. Istoty uwięzione w Tartarze nie mają żadnej nadziei na przyszłość. Za dni Noego Bóg wrzucił do Tartaru nieposłusznych aniołów. W tym stanie poniżenia będą się oni znajdować aż do czasu, gdy zostaną unicestwieni.

3:17 — Co miał na myśli Piotr, mówiąc, że chrześcijanie wiedzą z góry o pewnych sprawach? Piotr mówił o znajomości przyszłych wydarzeń, przekazanej pod natchnieniem jemu i innym pisarzom biblijnym. Ponieważ nie była to wiedza nieograniczona, pierwsi chrześcijanie nie znali wszystkich szczegółów dotyczących przyszłości. Tylko w zarysie wiedzieli, czego należy oczekiwać.

Czego się możemy nauczyć:

1:2, 5-7. Jeśli będziemy usilnie starać się pielęgnować takie cechy, jak wiara, wytrwałość i zbożne oddanie, to nie tylko łatwiej będzie nam wzrastać w „dokładnym poznaniu Boga oraz Jezusa”, ale też mając taką wiedzę, nie będziemy „bezczynni” ani „bezowocni” (2 Piotra 1:8).

1:12-15. Aby pozostać „niewzruszenie utwierdzeni w prawdzie”, potrzebujemy ciągłych przypomnień. Otrzymujemy je między innymi na zebraniach zborowych, podczas studium osobistego i czytania Biblii.

2:2. Musimy zważać na swe postępowanie, by nie ściągnąć niesławy na Jehowę i Jego organizację (Rzym. 2:24).

2:4-9. Pamiętając o tym, czego Jehowa dokonał w przeszłości, możemy być pewni, że On „wie, jak ludzi przejawiających zbożne oddanie wyzwolić z doświadczenia, a nieprawych zachować na dzień sądu, żeby zostali wytraceni”.

2:10-13. Mimo że „chwalebni”, czyli chrześcijańscy starsi, czasem nie dopisują i popełniają błędy, nie wolno mówić o tych braciach obelżywie (Hebr. 13:7, 17).

3:2-4, 12. Zwracanie bacznej uwagi na „wypowiedzi, które przedtem wyrzekli święci prorocy, a także na przykazanie Pana i Wybawcy”, pomoże nam pamiętać o bliskości dnia Jehowy.

3:11-14. Jako ludzie, którzy ‛oczekują i mają wyraźnie w pamięci obecność dnia Jehowy’, musimy też pamiętać o kilku bardzo ważnych sprawach. Po pierwsze, musimy ‛być święci w postępowaniu’, zachowując czystość fizyczną, umysłową, moralną i duchową. Po drugie, powinniśmy obfitować w uczynki będące wyrazem „zbożnego oddania”, na przykład związane z dziełem głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów. Po trzecie, nasze postępowanie i osobowość muszą pozostać ‛niesplamione’, to znaczy nieskażone przez ten świat. Po czwarte, mamy być „nieskalani”, czyli robić wszystko z czystych pobudek. A po piąte, jesteśmy zobowiązani żyć „w pokoju” z Bogiem, braćmi i innymi ludźmi.