W Księdze Nehemiasza 8:10 powiedziano Żydom: „Jedzcie rzeczy tłuste”. Jak pogodzić te słowa z Księgą Kapłańską 3:17, gdzie czytamy: „Nie wolno wam jeść żadnego tłuszczu”?

W języku hebrajskim we wspomnianych wersetach występują dwa różne słowa. W Kapłańskiej 3:17 słowo „tłuszcz” jest tłumaczeniem hebrajskiego chélew, które nawiązuje do tkanki tłuszczowej zwierząt lub ludzi (Kapł. 3:3; Sędz. 3:22). Kontekst wersetu 17 wyjaśnia, że Izraelitom zabroniono spożywania tłuszczu okrywającego jelita, nerki oraz lędźwie zwierząt ofiarnych, ponieważ „wszystek tłuszcz należy do Jehowy” (Kapł. 3:14-16). A zatem omawiany zakaz dotyczył tłuszczu zwierząt, które składano Jehowie w ofierze.

Natomiast w Nehemiasza 8:10 słowo przetłumaczone na „rzeczy tłuste” brzmi maszmanním i w Pismach Hebrajskich pojawia się tylko raz. Pochodzi od czasownika szamén, który znaczy „być tłustym; tyć”. Podstawowe znaczenie słów pokrewnych temu czasownikowi to pomyślność i dobrobyt (por. Izaj. 25:6). Jednym z nich jest rzeczownik szémen, często tłumaczony na „oliwa” oraz występujący w wyrażeniu „oliwa z oliwek” (Powt. Pr. 8:8; Kapł. 24:2). Użyte w Nehemiasza 8:10 słowo maszmanním najwyraźniej nawiązuje do potraw zawierających dużo oliwy, a nawet mięso z kawałkami tłuszczu, ale nie płaty samego tłuszczu ze zwierząt.

Mimo że Izraelici nie mogli jeść tłuszczu zwierzęcego, spożywany przez nich pokarm był pożywny i apetyczny. Na przykład placki zbożowe były smażone w tłuszczu roślinnym, często w oliwie z oliwek (Kapł. 2:7). Leksykon Wnikliwe poznawanie Pism wyjaśnia: „‚Rzeczy tłuste’ oznaczają tu obfite porcje, kąski treściwe i soczyste (a nie chude i suche), m.in. smaczne potrawy przygotowane na tłuszczu roślinnym”.

Oczywiście chrześcijanie są świadomi tego, że zakaz spożywania tłuszczu był częścią Prawa nadanego Izraelitom. Oni sami nie podlegają tym przepisom, a więc także wymaganiom dotyczącym zwierząt ofiarnych (Rzym. 3:20; 7:4, 6; 10:4; Kol. 2:16, 17).