„Zastanawiaj się nad tymi rzeczami; bądź nimi pochłonięty, aby twój postęp był jawny dla wszystkich” (1 TYM. 4:15).

1. Czego Bóg pragnie dla młodych?

„RADUJ SIĘ, młodzieńcze, w młodości twojej i niech się cieszy twe serce w dniach twej młodości!” (Kohel. [Kazn.] 11:9, KUL). Słowa te napisał mądry król Izraela, Salomon. Pochodzą one jednak od Jehowy Boga, który chce, żebyście wy, młodzi, byli szczęśliwi nie tylko w młodości, ale też w późniejszych latach. Niestety, młode osoby często popełniają bolesne błędy, które mogą zaważyć na ich przyszłym szczęściu. Nawet wierny Hiob ubolewał nad ‛skutkami przewinień swej młodości’ (Hioba 13:26). U progu dorosłości chrześcijanin nierzadko musi podejmować poważne decyzje. Z powodu braku rozeznania może sobie zadać głębokie rany w sferze emocjonalnej i przysporzyć problemów, które odbiją się na całym jego życiu (Kazn. 11:10).

2. Dzięki usłuchaniu jakiej rady biblijnej młodzi mogą uniknąć poważnych błędów?

² Młodemu człowiekowi potrzebny jest trzeźwy osąd. Apostoł Paweł radził swoim  współwyznawcom w Koryncie: „Nie stawajcie się małymi dziećmi pod względem zdolności rozumienia, (...) pod względem zdolności rozumienia stańcie się dorośli” (1 Kor. 14:20). Dzięki usłuchaniu tej zachęty do rozwijania umiejętności dojrzałego myślenia młodzi mogą łatwiej uniknąć poważnych błędów.

3. Co możesz robić, by osiągnąć dojrzałość?

³ Jeśli jesteś osobą młodą, osiągnięcie dojrzałości będzie wymagało od ciebie wysiłku. Paweł oświadczył Tymoteuszowi: „Niech nikt nigdy nie patrzy z góry na twą młodość. Wprost przeciwnie, dla tych, którzy są wierni, stań się wzorem w mowie, w postępowaniu, w miłości, w wierze, w nieskalanej czystości. (...) Dalej przykładaj się do publicznego czytania, do usilnego zachęcania, do nauczania. (...) Zastanawiaj się nad tymi rzeczami; bądź nimi pochłonięty, aby twój postęp był jawny dla wszystkich” (1 Tym. 4:12-15). Młodzi chrześcijanie powinni więc wzrastać duchowo i robić postępy widoczne dla innych.

Czym jest postęp?

4. Co wchodzi w zakres robienia postępów duchowych?

⁴ Postęp to inaczej rozwój, zmiana na lepsze. Paweł zachęcał Tymoteusza, by udoskonalał swą mowę, postępowanie, miłość, wiarę, nieskalaną czystość, a także sposób pełnienia służby. Miał się starać prowadzić przykładne życie. Musiał stale rozwijać się duchowo.

5, 6. (a) Kiedy zaczęły się uwidaczniać postępy Tymoteusza? (b) Jak obecnie młodzi mogą naśladować Tymoteusza, jeśli chodzi o duchowy rozwój?

⁵ Kiedy apostoł Paweł udzielał tych rad gdzieś między rokiem 61 a 64 n.e., Tymoteusz nie zaczynał dopiero wzrastać pod względem duchowym. Był już wtedy doświadczonym starszym. W roku 49 lub 50, mając przypuszczalnie około 20 lat, „cieszył się on dobrą opinią u braci w Listrze oraz Ikonium”, którzy widzieli jego postępy (Dzieje 16:1-5). Paweł zabrał go wówczas w podróż misjonarską. Przez kilka miesięcy obserwował jego dalszy rozwój, po czym wysłał go do Tesaloniki, by pokrzepił i umocnił tamtejszych chrześcijan (odczytaj 1 Tesaloniczan 3:1-3, 6). Bez wątpienia więc Tymoteusz bardzo wcześnie zaczął robić widoczne postępy.

⁶ Młodzi, już teraz starajcie się pielęgnować niezbędne przymioty duchowe, dzięki czemu będzie można wyraźnie dostrzec, że pragniecie żyć po chrześcijańsku i że doskonalicie umiejętność uczenia ludzi prawd biblijnych. Gdy Jezus miał 12 lat, „w dalszym ciągu robił postępy w mądrości” (Łuk. 2:52). Zastanówmy się więc, jak wasz rozwój może się uwidocznić w trzech dziedzinach: 1) gdy napotykacie przeciwności, 2) gdy się przygotowujecie do małżeństwa oraz 3) gdy dokładacie starań, by stać się ‛wspaniałymi sługami Jezusa’ (1 Tym. 4:6).

Podchodź do przeciwności z „trzeźwością umysłu”

7. Jak przeciwności mogą wpływać na młodych?

⁷ Siedemnastoletnia chrześcijanka o imieniu Karolina * opowiada: „Bywałam tak wyczerpana pod względem emocjonalnym, fizycznym i psychicznym, że nie chciało mi się rano wstawać z łóżka”. Dlaczego była tak przygnębiona? Gdy miała 10 lat, jej rodzice się rozwiedli, a ona musiała zamieszkać z matką, która odrzuciła biblijne mierniki moralne. Może podobnie jak Karolina przeżywasz niezwykle stresujące sytuacje i raczej nie zanosi się na poprawę.

8. Z jakimi trudnościami borykał się Tymoteusz?

⁸ Tymoteusz wzrastał duchowo, choć również zmagał się z trudnościami. Na przykład miał jakieś kłopoty z żołądkiem i cierpiał z powodu „częstych zachorowań” (1 Tym. 5:23). A kiedy na polecenie Pawła udał się do Koryntu rozwiązać problemy spowodowane przez osoby podważające autorytet apostoła, ten zachęcił zbór do współpracy z Tymoteuszem,  tak by mógł on ‛wśród nich wyzbyć się bojaźni’ (1 Kor. 4:17; 16:10, 11). Wygląda więc na to, że Tymoteusz był nieśmiały.

9. Czym jest „trzeźwość umysłu” i pod jakim względem różni się od „ducha tchórzostwa”?

⁹ Aby pomóc Tymoteuszowi, Paweł przypomniał mu później: „Bóg nie dał nam ducha tchórzostwa, lecz mocy i miłości, i trzeźwości umysłu” (2 Tym. 1:7). Osoby odznaczające się „trzeźwością umysłu” potrafią rozsądnie myśleć i rozumować. Umieją też przyjmować rzeczywistość taką, jaka jest, a nie taką, jaką chciałyby widzieć. Niektórzy niedojrzali młodzi przejawiają „ducha tchórzostwa” i zamiast stawić czoła stresującym sytuacjom, uciekają od nich w sensie psychicznym — oddają się nadmiernemu spaniu bądź oglądaniu telewizji, narkomanii lub pijaństwu, nieustannemu imprezowaniu czy też niemoralności. Chrześcijanom udzielono rady, aby „się wyrzekli bezbożności i światowych pragnień oraz żyli pośród teraźniejszego systemu rzeczy w trzeźwości umysłu i prawości, i zbożnym oddaniu” (Tyt. 2:12).

10, 11. Jak trzeźwość umysłu pomaga nabrać duchowych sił?

¹⁰ Biblia zachęca „młodszych mężczyzn, żeby byli trzeźwego umysłu” (Tyt. 2:6). Usłuchanie tej wskazówki oznacza, że w obliczu problemów będziesz modlił się do Jehowy i polegał na sile od Niego (odczytaj 1 Piotra 4:7). W ten sposób pogłębisz swe zaufanie do „siły, której udziela Bóg” (1 Piotra 4:11).

¹¹ Właśnie trzeźwość umysłu oraz modlitwa pomogły Karolinie. Opowiada ona: „Najtrudniej mi było przeciwstawiać się niemoralnemu stylowi życia mojej mamy. Ale modlitwa niosła mi prawdziwe wsparcie. Wiem, że Jehowa jest ze mną, więc już niczego się nie obawiam”. Pamiętaj, że trudności mogą cię uszlachetnić i wzmocnić (Ps. 105:17-19; Lam. 3:27). Bez względu na to, z czym się zmagasz, Bóg nigdy cię nie opuści. On ‛naprawdę ci pomoże’ (Izaj. 41:10).

Podwaliny udanego małżeństwa

12. Dlaczego chrześcijanin planujący małżeństwo powinien uwzględnić zasadę z Przysłów 20:25?

¹² Niektórzy młodzi po osiągnięciu pełnoletności pośpiesznie zawierają małżeństwo w przekonaniu, że stanowi ono środek zaradczy na zgryzoty, samotność, nudę i problemy w domu. Jednak złożenie przysięgi małżeńskiej to poważne zobowiązanie. W czasach biblijnych pewne osoby składały pochopnie jakiś święty ślub, choć dokładnie się nie zastanowiły nad jego znaczeniem (odczytaj Przysłów 20:25). Zdarza się, iż młodzi nie traktują poważnie obowiązków małżeńskich. Po czasie stwierdzają, że sprostanie im wymaga znacznie większego wysiłku, niż wcześniej sądzili.

13. Jakie pytania powinny rozważyć osoby biorące pod uwagę zabieganie o czyjeś względy i z jakich praktycznych rad mogą skorzystać?

¹³ Zanim więc zaczniesz zabiegać o czyjeś  względy, przemyśl następujące pytania: „Dlaczego chcę kogoś poślubić? Jakie mam oczekiwania? Czy to osoba odpowiednia dla mnie? Co mogę wnieść do małżeństwa?”. Aby ci ułatwić wnikliwe rozważenie tych kwestii, „niewolnik wierny i roztropny” opublikował bardzo konkretne wskazówki na ten temat (Mat. 24:45-47) *. Spójrz na nie jak na rady od samego Jehowy. Uważnie je przeanalizuj i się do nich zastosuj. Nigdy ‛nie upodabniaj się do konia albo muła nie mającego zrozumienia’ (Ps. 32:8, 9). Stań się dorosły w kwestii pojmowania obowiązków małżeńskich. Jeśli uważasz, że jesteś już gotowy starać się o czyjeś względy, zawsze pamiętaj, aby być ‛wzorem w nieskalanej czystości’ (1 Tym. 4:12).

14. W czym może ci pomóc duchowa dojrzałość, jeśli już zawarłeś związek małżeński?

¹⁴ Duchowa dojrzałość przydaje się również po zawarciu małżeństwa. Dojrzały chrześcijanin stara się osiągnąć „miarę wzrostu właściwego pełni Chrystusowej” (Efez. 4:11-14). Usilnie pracuje nad rozwijaniem osobowości wzorowanej na Jezusie. Nasz Wzorodawca „nie miał upodobania w samym sobie” (Rzym. 15:3). Jeżeli mąż i żona ‛szukają korzyści nie swojej własnej, lecz drugiego’, to zaznają pokoju i pokrzepienia (1 Kor. 10:24). Mąż będzie przejawiał ofiarną miłość, a żona będzie gotowa okazywać mu podporządkowanie, tak jak Jezus jest podporządkowany swojej Głowie (1 Kor. 11:3; Efez. 5:25).

„Dokładnie pełnij swe usługiwanie”

15, 16. Jak twój postęp może się uwidocznić w służbie kaznodziejskiej?

¹⁵ Pragnąc uzmysłowić Tymoteuszowi wagę zleconego mu zadania, Paweł napisał: „Uroczyście przykazuję ci przed Bogiem i Chrystusem Jezusem, (...) głoś słowo, czyń to pilnie”. Następnie dodał: „Wykonuj dzieło ewangelizatora, dokładnie pełnij swe usługiwanie” (2 Tym. 4:1, 2, 5). Aby wywiązać się z tego obowiązku, Tymoteusz musiał ‛karmić się słowami wiary’ (odczytaj 1 Tymoteusza 4:6).

¹⁶ A jak ty możesz ‛karmić się słowami wiary’? Paweł napisał: „Dalej przykładaj się do publicznego czytania, do usilnego zachęcania, do nauczania. Zastanawiaj się nad tymi rzeczami; bądź nimi pochłonięty” (1 Tym. 4:13, 15). Chcąc robić postępy, trzeba prowadzić skrupulatne studium osobiste. Zwrot ‛być pochłoniętym’ zawiera myśl o pełnym zaangażowaniu się w daną czynność.  Jakie masz podejście do studium? Czy jesteś pochłonięty „głębokimi sprawami Bożymi”? (1 Kor. 2:10). A może idziesz po linii najmniejszego oporu? Zastanawianie się nad studiowanym materiałem pobudzi cię do robienia postępów duchowych (odczytaj Przysłów 2:1-5).

17, 18. (a) Jakie umiejętności powinieneś rozwijać? (b) Jak może ci pomóc w służbie przyswojenie sobie usposobienia, jakim odznaczał się Tymoteusz?

¹⁷ Młoda pionierka o imieniu Michelle powiedziała: „Aby naprawdę skutecznie głosić, trzymam się odpowiedniego planu studium osobistego i regularnie uczęszczam na zebrania. Dzięki temu wciąż wzrastam duchowo”. Pełnienie służby pionierskiej rzeczywiście pomoże ci jeszcze lepiej posługiwać się Biblią w działalności kaznodziejskiej oraz robić duchowe postępy. Staraj się dobrze czytać i udzielać rzeczowych odpowiedzi na zebraniach. Przygotowuj też pouczające zadania w teokratycznej szkole służby kaznodziejskiej, trzymając się przy tym wyznaczonego materiału.

¹⁸ ‛Wykonywanie dzieła ewangelizatora’ oznacza podnoszenie skuteczności swej służby i dopomaganie innym w dostąpieniu wybawienia. A to z kolei wiąże się z rozwijaniem „sztuki nauczania” (2 Tym. 4:2). Gdy do działalności ewangelizacyjnej będziesz wyruszać z doświadczonymi głosicielami, poznasz stosowane przez nich metody nauczania, tak jak Tymoteusz uczył się od Pawła (1 Kor. 4:17). Apostoł ten w liście do braci, którym wcześniej udzielił pomocy, wspomniał, że był gotowy nie tylko oznajmiać im dobrą nowinę, ale dać również ‛swoją duszę’, czyli poświęcić życie, by ich wspierać. Czynił to, bo ‛stali mu się umiłowani’ (1 Tes. 2:8). Łatwiej ci będzie brać w służbie kaznodziejskiej przykład z Pawła, jeśli przyswoisz sobie usposobienie Tymoteusza, który szczerze troszczył się o innych i „służył niczym niewolnik w krzewieniu dobrej nowiny” (odczytaj Filipian 2:19-23). Czy okazujesz takiego ducha ofiarności w dziele ewangelizacji?

Postępy dają prawdziwe zadowolenie

19, 20. Dlaczego duchowe postępy sprawiają radość?

¹⁹ Robienie duchowych postępów wymaga wysiłku. Ale jeśli będziesz cierpliwie rozwijać umiejętność nauczania, z czasem zdołasz w sensie duchowym ‛wzbogacić wielu’, a oni staną się twoją „radością lub koroną radosnego uniesienia” (2 Kor. 6:10; 1 Tes. 2:19). Fred, będący kaznodzieją pełnoczasowym, oświadczył: „Teraz pomagam innym w większym zakresie niż kiedykolwiek przedtem. To szczera prawda, że więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania”.

²⁰ Daphne, młoda pionierka, tak się wypowiedziała na temat radości i satysfakcji, które zapewnia duchowy wzrost: „Dzięki lepszemu poznaniu Jehowy jako Osoby nawiązałam z Nim znacznie bliższą więź. Gdy zabiegasz o uznanie Jehowy, wykorzystując wszystkie swoje zdolności, czujesz się wyśmienicie — jesteś naprawdę zadowolony!”. Ludzie nie zawsze dostrzegają czyjś duchowy rozwój, niemniej Jehowa na pewno go widzi i ceni (Hebr. 4:13). Wy, młodzi chrześcijanie, niewątpliwie możecie przysparzać chwały i sławy naszemu niebiańskiemu Ojcu. Dalej rozweselajcie Jego serce, dokładając szczerych starań, aby wasze postępy stały się jawne (Prz. 27:11).

[Przypisy]

Czego się nauczyłeś?

• Co wchodzi w zakres robienia postępów duchowych?

• Jak twoje postępy mogą się uwidocznić...

w obliczu przeciwności?

w przygotowaniach do małżeństwa?

w służbie kaznodziejskiej?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 15]

Modlitwa może ci pomóc w radzeniu sobie z przeciwnościami

[Ilustracja na stronie 16]

Jak młodzi głosiciele mogą opanować skuteczne metody nauczania?