„WIELKIE i zdumiewające są twe dzieła, Jehowo Boże, Wszechmocny. Prawe i prawdziwe są twe drogi, Królu Wieczności. Któż by się ciebie rzeczywiście nie bał, Jehowo, i nie wychwalał twego imienia, skoro ty sam jesteś lojalny?”. Ta pieśń, śpiewana w niebie przez „tych, którzy odnoszą zwycięstwo nad bestią i nad jej wizerunkiem”, kieruje uwagę na Bożą lojalność (Obj. 15:2-4). Jehowa pragnie, aby Jego czciciele naśladowali Go w okazywaniu tej wspaniałej cechy (Efez. 4:24).

Z drugiej strony Szatan Diabeł dokłada wszelkich starań, żeby wiernych chrześcijan „oddzielić od miłości Bożej”. Jakże wielu jednak okazuje lojalność, i to nawet mimo bardzo trudnych warunków. Możemy być naprawdę wdzięczni, że Jehowa wysoko ceni taką postawę! Mamy nawet zapewnienie: „Jehowa miłuje sprawiedliwość i nie opuści lojalnych wobec niego” (Ps. 37:28). Aby pomóc nam trwać w lojalności, zawarł w swoim Słowie liczne relacje dotyczące ludzi przejawiających ten przymiot. Jednym z nich był Ittaj Gittyta.

 Wygnaniec w obcym kraju

Ittaj prawdopodobnie pochodził ze słynnego wówczas filistyńskiego miasta Gat, z którego pochodził też olbrzym Goliat i inni groźni wrogowie Izraela. Wzmianka o doświadczonym wojowniku Ittaju pojawia się w biblijnym opisie wydarzeń związanych z buntem Absaloma przeciw królowi Dawidowi. Ittaj wraz z grupą 600 filistyńskich wojowników mieszkał wtedy na wygnaniu niedaleko Jerozolimy.

Sytuacja Ittaja i jego ludzi mogła przypominać Dawidowi okres, kiedy on sam był uciekinierem i razem z 600 izraelskimi wojownikami przebywał w krainie Filistynów, na terytorium Achisza, króla Gat (1 Sam. 27:2, 3). Co zrobią Ittaj i jego towarzysze w obliczu buntu Absaloma przeciw swemu ojcu, Dawidowi? Opowiedzą się po stronie Absaloma? Pozostaną neutralni? A może zwiążą się na dobre i złe z Dawidem i wiernymi mu ludźmi?

Spróbuj sobie wyobrazić całą tę scenę: Dawid ucieka z Jerozolimy. Przed przekroczeniem doliny Kidron zatrzymuje się w miejscu zwanym Bet-Merchak, co znaczy „dom w oddali”. Prawdopodobnie jest to ostatni dom w Jerozolimie przy drodze prowadzącej w kierunku Góry Oliwnej (2 Sam. 15:17). Tutaj Dawid dokonuje przeglądu swych wojsk. Wtedy okazuje się, że są z nim nie tylko lojalni Izraelici, ale także wszyscy Keretyci i Peletyci. Jest też Ittaj i wszyscy pozostali Gittyci — 600 wojowników (2 Sam. 15:18).

Dawid ze szczerą empatią mówi do Ittaja: „Czemuż i ty miałbyś iść z nami? Wróć i mieszkaj u króla [najwyraźniej Absaloma]; bo jesteś cudzoziemcem, a ponadto jesteś wygnany ze swego miejsca. Przyszedłeś wczoraj, a dzisiaj miałbym ci kazać wędrować z nami, byś poszedł, gdy ja idę, dokądkolwiek idę? Wróć i zabierz ze sobą swoich braci, i oby Jehowa okazał ci lojalną życzliwość i wierność!” (2 Sam. 15:19, 20).

W odpowiedzi Ittaj deklaruje niezachwianą lojalność. Oświadcza: „Jako żyje Jehowa i jako żyje mój pan, król — gdziekolwiek by się znalazł mój pan, król, czy to na śmierć, czy na życie, tam też znajdzie się twój sługa!” (2 Sam. 15:21). Dawidowi mogło to przypomnieć podobną wypowiedź jego prababki Rut (Rut 1:16, 17). Wzruszony oświadczeniem Ittaja, mówi do niego: „‚Ruszaj, przechodź [przez dolinę Kidron]’. Przeszedł więc Ittaj Gittyta, a także wszyscy jego ludzie i wszystkie maleństwa, które z nim były” (2 Sam. 15:22).

„Dla naszego pouczenia”

W Liście do Rzymian 15:4 czytamy: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia”. Czego zatem możemy się nauczyć z przykładu Ittaja? Rozważmy, co mogło go skłonić do okazywania lojalności Dawidowi. Chociaż Ittaj był cudzoziemcem i wygnańcem z Filistei, uznawał Jehowę za żywego Boga, a Dawida za Jego pomazańca. Nie pozwolił, by nieprzyjaźń panująca między Izraelitami a Filistynami wpływała na jego postawę. Dostrzegł w Dawidzie kogoś więcej niż tylko człowieka, który zabił wielu jego rodaków, między innymi Goliata (1 Sam. 18:6, 7). Wiedział, że Dawid kocha Jehowę, i z pewnością zauważył jego wyjątkowe zalety. Również Dawid obdarzył Ittaja szczególnymi względami. W decydującej bitwie z Absalomem poddał „pod rękę Ittaja” jedną trzecią swego wojska! (2 Sam. 18:2).

My również powinniśmy starać się dostrzegać w innych dobre cechy, a nie skupiać się na uprzedzeniach i animozjach wynikających z różnic kulturowych, rasowych czy etnicznych. Więź łącząca Dawida i Ittaja jest dowodem, że poznanie i pokochanie Jehowy może pomóc w pokonaniu takich barier.

Rozważając przykład Ittaja, warto zadać sobie pytania: „Czy przejawiam podobne lojalne przywiązanie do Większego Dawida,  Jezusa Chrystusa? Czy lojalność skłania mnie do gorliwego udziału w dziele głoszenia i czynienia uczniów? (Mat. 24:14; 28:19, 20). Na jakie dowody lojalności jestem gotów się zdobyć?”.

Z rozmyślania o lojalności Ittaja mogą odnieść pożytek także głowy rodzin. Jego przywiązanie do Dawida i decyzja o wyruszeniu razem z Bożym pomazańcem wywarły wpływ na podlegających mu ludzi. Podobnie decyzje, które podejmują głowy rodzin w celu popierania prawdziwego wielbienia, mają wpływ na ich bliskich i niekiedy mogą wiązać się ze znoszeniem pewnych niedogodności. Jednak o Jehowie powiedziano: „Z lojalnym będziesz postępował lojalnie” (Ps. 18:25).

Po bitwie Dawida z Absalomem Słowo Boże nie wspomina więcej o Ittaju. Ale nawet krótka wzmianka o jego postawie w ciężkich dla Dawida chwilach wiele nam mówi o tym człowieku. Informacja o Ittaju w natchnionych Pismach dowodzi, że Jehowa dostrzega i nagradza lojalność (Hebr. 6:10).