„Bóg umieścił członki w ciele, każdy z nich tak, jak mu się spodobało” (1 KOR. 12:18).

1, 2. (a) Skąd wiadomo, że w zborze każdy może mieć swoje cenne miejsce? (b) Jakie zagadnienia omówimy w tym artykule?

JUŻ od czasów starożytnego Izraela zbór stanowił narzędzie, za pośrednictwem którego Jehowa karmił swój lud pod względem duchowym i nim kierował. Kiedy na przykład Izraelici zdobyli miasto Aj, Jozue „odczytał na głos wszystkie słowa prawa, błogosławieństwo i przekleństwo, zgodnie ze wszystkim, co jest napisane w księdze prawa (...) wobec całego zboru Izraela” (Joz. 8:34, 35).

² W I wieku n.e. apostoł Paweł napisał do Tymoteusza, który był chrześcijańskim starszym, że zbór naśladowców Chrystusa to „dom Boży” oraz „filar i podpora prawdy” (1 Tym. 3:15). Obecnie Bożym „domem” jest ogólnoświatowa społeczność prawdziwych chrześcijan. W rozdziale 12 swego pierwszego natchnionego listu do współwyznawców w Koryncie Paweł przyrównał zbór do ciała ludzkiego. Wspomniał, że chociaż każdy jego członek pełni inną funkcję, to wszystkie są niezbędne. Napisał: „Bóg umieścił członki w ciele, każdy z nich tak, jak mu się spodobało”. Podkreślił nawet, że „te części ciała, o których myślimy jako o mniej szacownych, otaczamy większym szacunkiem” (1 Kor. 12:18, 23). Tak  więc rola, jaką jedna wierna osoba odgrywa w „domu Bożym”, nie jest lepsza ani gorsza od roli drugiej wiernej osoby. Jest po prostu inna. Jak zatem odnaleźć swoje miejsce w zborze i je cenić? Jakie czynniki mogą na nie wpływać? I co robić, by ‛nasz postęp był jawny dla wszystkich’? (1 Tym. 4:15).

Jak cenić swoje miejsce?

3. Jak między innymi można znaleźć swoje miejsce w zborze i pokazywać, że się je ceni?

³ Aby znaleźć swoje miejsce w zborze i pokazywać, że je cenimy, powinniśmy między innymi w pełni współpracować z „niewolnikiem wiernym i roztropnym” i reprezentującym go Ciałem Kierowniczym (odczytaj Mateusza 24:45-47). Warto się zastanowić, jak reagujemy na wskazówki udzielane przez klasę „niewolnika”. Na przykład co jakiś czas otrzymujemy konkretne rady co do wyglądu zewnętrznego, rozrywki i korzystania z Internetu. Czy skrupulatnie się do nich stosujemy i dzięki temu zaznajemy duchowej ochrony? A co z zachętą, by regularnie organizować wielbienie Boga w gronie rodziny? Czy wzięliśmy ją sobie do serca i przeznaczyliśmy na to odpowiedni wieczór? A jeśli jesteśmy w stanie wolnym, czy rezerwujemy czas na osobiste studium Biblii? Jeżeli stosujemy się do wskazówek klasy niewolnika, to Jehowa będzie nam błogosławił — zarówno poszczególnym osobom, jak i całym rodzinom.

4. Co powinniśmy wziąć pod uwagę przy podejmowaniu decyzji w sprawach osobistych?

⁴ Niektórzy mogą twierdzić, że rozrywka, ubiór czy fryzura to sprawy osobiste. Ale chrześcijanin, który ceni swoje miejsce w zborze, przy podejmowaniu decyzji nie kieruje się wyłącznie własnymi upodobaniami. Bierze pod uwagę przede wszystkim punkt widzenia Jehowy, wyjawiony w Jego Słowie, Biblii. Księga ta powinna być ‛lampą dla naszej stopy i światłem na naszym szlaku’ (Ps. 119:105). Mądrość każe też zastanowić się, jak decyzje w sprawach osobistych odbiją się na naszej służbie, na współwyznawcach oraz na ludziach nienależących do zboru (odczytaj 2 Koryntian 6:3, 4).

5. Dlaczego powinniśmy strzec się ducha niezależności?

⁵ „Duch działający teraz w synach nieposłuszeństwa” jest równie powszechny jak powietrze, którym oddychamy (Efez. 2:2). Może skłaniać nas do myślenia, że nie potrzebujemy kierownictwa zapewnianego przez organizację Jehowy. W żadnym wypadku nie chcemy przypominać Diotrefesa, który od apostoła Jana ‛niczego nie przyjmował z respektem’ (3 Jana 9, 10). Strzeżmy się, by nie rozwinął się w nas duch niezależności. Obyśmy nigdy słowem ani czynem nie podważali znaczenia kanału łączności, którym posługuje się dziś Jehowa (Liczb 16:1-3). Wręcz przeciwnie, powinniśmy cenić zaszczyt współpracy z klasą niewolnika. Ponadto starajmy się być posłuszni i ulegli tym, którzy nam przewodzą w zborach (odczytaj Hebrajczyków 13:7, 17).

6. Dlaczego powinniśmy analizować swoje osobiste warunki?

⁶ Innym sposobem pokazania, że cenimy swoje miejsce w zborze, jest baczne analizowanie osobistych warunków i robienie wszystkiego, na co nas stać, by ‛przysparzać chwały naszemu usługiwaniu’ oraz szacunku Jehowie (Rzym. 11:13). Jedni mogą być pionierami stałymi. Drudzy udzielają się w różnych dziedzinach specjalnej służby pełnoczasowej, na przykład jako misjonarze, nadzorcy podróżujący czy betelczycy. Sporo braci i sióstr pomaga przy wznoszeniu Sal Królestwa. Ogromna większość sług  Jehowy sumiennie dba o duchowe zdrowie swych rodzin i każdego tygodnia w pełni angażuje się w działalność kaznodziejską (odczytaj Kolosan 3:23, 24). Możemy być pewni, że jeśli ochoczo stawiamy się do dyspozycji w służbie dla Boga i staramy się pracować dla Niego z całej duszy, to zawsze będzie dla nas miejsce pośród Jego ludu.

Czynniki, które wpływają na nasze miejsce w zborze

7. Wyjaśnij, jak nasze warunki osobiste wpływają na zajmowane przez nas miejsce w zborze.

⁷ Warto analizować swoje warunki, ponieważ w pewnym stopniu to od nich zależy, co możemy zdziałać w zborze. Na przykład miejsce, jakie zajmuje w nim brat, różni się pod pewnymi względami od miejsca siostry. Na nasze możliwości udzielania się w służbie dla Jehowy wpływają też wiek, zdrowie i inne czynniki. W Księdze Przysłów 20:29 czytamy: „Pięknem młodzieńców jest ich moc, a wspaniałością starców jest ich siwizna”. Pełni wigoru młodsi członkowie zboru mogą bardziej wysilać się fizycznie, podczas gdy starsze osoby wzbogacają zbór swą mądrością i doświadczeniem. Musimy przy tym pamiętać, że wszelkie nasze dokonania w organizacji Jehowy zawdzięczamy niezasłużonej życzliwości Bożej (Dzieje 14:26; Rzym. 12:6-8).

8. Jaki wpływ na to, co robimy w zborze, mają nasze pragnienia?

⁸ Kolejny czynnik wpływający na to, jakie miejsce zajmiemy w zborze, można unaocznić przykładem dwóch rodzonych sióstr. Obie kończą szkołę średnią. Mają te same warunki życiowe. Rodzice usilnie zachęcali je, żeby po ukończeniu szkoły podjęły stałą służbę pionierską. Jedna z nich wstępuje w szeregi pionierów, a druga podejmuje pracę świecką na pełny etat. Czym wytłumaczyć tę różnicę? Odmiennymi pragnieniami. Każda z dziewcząt zrobiła to, czego pragnęła. Czyż nie postępuje tak większość z nas? Musimy więc poważnie się zastanowić nad tym, co chcielibyśmy robić w służbie dla Boga. Czy możemy zwiększyć w niej swój udział, nawet jeśli oznaczałoby to pewne zmiany w naszym życiu? (2 Kor. 9:7).

9, 10. Co powinniśmy robić, jeśli brakuje nam motywacji do większego angażowania się w służbę dla Jehowy?

⁹ A jeśli zwyczajnie brak nam motywacji do większego angażowania się w służbę dla Jehowy i wolimy poprzestawać na niezbędnym minimum? W Liście do Filipian apostoł Paweł napisał: „To Bóg ze względu na swe upodobanie działa w was, byście i chcieli, i działali”. Jehowa rzeczywiście potrafi ‛w nas działać’ i wpłynąć na naszą wolę, nasze pragnienia (Filip. 2:13; 4:13).

¹⁰ Czy nie powinniśmy więc prosić Jehowy, by wzbudził w nas chęć wykonywania Jego woli? Właśnie o to modlił się Dawid, król starożytnego Izraela: „Daj mi poznać twe drogi, Jehowo; naucz mnie ścieżek twoich. Spraw, bym chodził w twojej prawdzie, i ucz mnie, bo ty jesteś Bogiem mego wybawienia. W tobie pokładam nadzieję przez cały dzień” (Ps. 25:4, 5). Możemy podobnie  błagać Jehowę, by wzniecił w nas pragnienie czynienia tego, co cieszy się Jego uznaniem. Gdy rozmyślamy o tym, jak Jehowa Bóg i Jego Syn zapatrują się na nasze wysiłki w służbie na Ich rzecz, nasze serca wzbierają wdzięcznością wobec Nich (Mat. 26:6-10; Łuk. 21:1-4). Pod jej wpływem możemy prosić Jehowę, by rozbudził w nas pragnienie robienia duchowych postępów. Przykład postawy, którą powinniśmy pielęgnować, dał nam prorok Izajasz. Kiedy usłyszał pytanie Jehowy: „Kogo poślę i kto nam pójdzie?”, odpowiedział: „Oto jestem! Mnie poślij” (Izaj. 6:8).

Jak robić postępy?

11. (a) Jaka potrzeba istnieje w organizacji, jeśli chodzi o braci? (b) Jak brat może ubiegać się o przywileje służby?

¹¹ W roku służbowym 2008 na całym świecie ochrzczono 289 678 osób. Wyraźnie więc widać, że bardzo potrzeba braci mogących przewodzić w zborach. Jak chrześcijański mężczyzna powinien zareagować na taką potrzebę? Starając się zdobyć kwalifikacje, którymi według Pisma Świętego muszą się odznaczać słudzy pomocniczy i starsi (1 Tym. 3:1-10, 12, 13; Tyt. 1:5-9). Aby sprostać tym biblijnym wymaganiom, musi gorliwie pełnić służbę kaznodziejską, skrupulatnie wywiązywać się z zadań powierzanych mu w zborze, podnosić jakość swoich wypowiedzi na zebraniach i osobiście interesować się współwyznawcami. W ten sposób pokazuje, że ceni swoje miejsce w zborze.

12. Jak młodzi mogą okazywać swój zapał dla prawdy?

¹² A jak młodzi, zwłaszcza nastolatki, mogą robić w zborze widoczne postępy? Mogą dokładać starań, by wzrastać w „mądrości i w duchowym pojmowaniu” przez nabywanie wiedzy z Pisma Świętego (Kol. 1:9). Do postępu przyczynia się też pilne studiowanie Słowa Bożego i żywy udział w zebraniach. Młodzi bracia mogą również pracować nad zdobyciem kwalifikacji otwierających im „wielkie drzwi prowadzące do działalności” w różnych dziedzinach służby pełnoczasowej (1 Kor. 16:9). Uczynienie służby dla Jehowy swoją drogą życiową przynosi prawdziwą radość i zapewnia mnóstwo błogosławieństw (odczytaj Kaznodziei 12:1).

13, 14. W jaki sposób siostry mogą pokazywać, że cenią swoją rolę w zborze?

¹³ Z kolei siostry mogą pokazać, że cenią sobie zaszczyt osobistego uczestniczenia w spełnianiu słów z Psalmu 68:11. Czytamy tam: „Jehowa podaje słowo; zwiastunek dobrej nowiny jest wielki zastęp”. Jednym z najważniejszych sposobów, w jaki chrześcijanka  może dać wyraz wdzięczności za swoje miejsce w zborze, jest angażowanie się w dzieło czynienia uczniów (Mat. 28:19, 20). Gdy więc siostry biorą w nim pełny udział i ochoczo zdobywają się na związane z tym poświęcenia, to dają dowód, że cenią swoją rolę w zborze.

¹⁴ Apostoł Paweł napisał do Tytusa: „Niech też starsze kobiety sprawują się w sposób bogobojny (...), niech będą nauczycielkami tego, co dobre — żeby mogły przywodzić do opamiętania młode kobiety: aby kochały swych mężów, aby kochały swe dzieci, aby były trzeźwego umysłu, nieskalanie czyste, aby pracowały w domu, były dobre, podporządkowane swym mężom, tak by o słowie Bożym nie mówiono obelżywie” (Tyt. 2:3-5). Jakże pozytywny wpływ mogą wywierać na zbór dojrzałe siostry! Gdy szanują braci sprawujących przewodnictwo i podejmują mądre decyzje w takich sprawach, jak wygląd czy rozrywka, dają dobry przykład innym i pokazują, że bardzo cenią swoje miejsce w zborze.

15. Jak samotna siostra może radzić sobie z uczuciem osamotnienia?

¹⁵ Czasami trudności ze znalezieniem miejsca w zborze miewają niezamężne siostry. Jedna z nich mówi: „Człowiek samotny czuje się niekiedy bardzo osamotniony”. Zapytana, jak sobie z tym radzi, odpowiada: „W ponownym znalezieniu swojego miejsca pomaga mi modlitwa i studium. Analizuję, jak patrzy na mnie Jehowa. Następnie staram się być przydatna dla innych w zborze. Łatwiej mi wtedy przestać myśleć o sobie”. W Psalmie 32:8 Jehowa zapewnił Dawida: „Udzielę ci rad, mając oko zwrócone na ciebie”. Jehowa naprawdę osobiście interesuje się każdym ze swoich sług, w tym także samotnymi siostrami, i pomaga im znaleźć w zborze właściwe miejsce.

Trwaj na swoim miejscu!

16, 17. (a) Dlaczego przyjęcie zaproszenia Jehowy do wejścia w skład Jego organizacji to najlepsza z możliwych decyzji? (b) Jak możemy trwać na swym miejscu w organizacji Jehowy?

¹⁶ Jehowa miłościwie pociągnął do siebie każdego swego sługę. Jezus powiedział: „Nikt nie może przyjść do mnie, jeżeli Ojciec, który mnie posłał, go nie pociągnie” (Jana 6:44). Spośród miliardów ludzi na ziemi Jehowa właśnie do nas skierował zaproszenie, byśmy weszli w skład Jego ludu. Przyjęcie tego zaproszenia było najlepszą decyzją w naszym życiu. Nadało mu cel i sens. Ileż radości i satysfakcji sprawia nam fakt, iż mamy swoje miejsce w zborze!

¹⁷ Psalmista śpiewał: „Jehowo, umiłowałem mieszkanie twego domu (...). Stopa moja stanie na równym miejscu; pośród zebranych rzesz będę błogosławić Jehowę” (Ps. 26:8, 12). Prawdziwy Bóg ma w swojej organizacji miejsce dla każdego z nas. Trwajmy więc na nim, dalej poddając się teokratycznemu kierownictwu i mając mnóstwo pracy w służbie dla Boga.

Czy sobie przypominasz?

• Dlaczego można powiedzieć, że wszyscy chrześcijanie mają swoje miejsce w zborze?

• Jak pokazujemy, że cenimy swoją rolę w organizacji Bożej?

• Jakie czynniki wpływają na zajmowane przez nas miejsce w zborze?

• Jak młodsi i starsi chrześcijanie mogą dowodzić, że cenią swoje miejsce w zborze?

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 16]

Jak bracia mogą się ubiegać o przywileje w zborze?

[Ilustracja na stronie 17]

Jak siostry mogą pokazywać, że cenią swoje miejsce w zborze?