„Sławić cię będę w wielkim zborze” (PS. 35:18).

1-3. (a) Co mogłoby wystawić chrześcijanina na niebezpieczeństwo duchowe? (b) Gdzie słudzy Boga mogą znaleźć schronienie?

W CZASIE urlopu Joe wraz z żoną nurkowali wśród tropikalnych raf koralowych, w których roiło się od ryb o najróżniejszych barwach i kształtach. Wypłynęli nieco dalej, by podziwiać rafę zanurzoną głębiej. Gdy po chwili zamiast dna ujrzeli nieprzeniknioną toń, żona Joego zasugerowała: „Chyba płyniemy za daleko”. „Spokojnie, wiem, co robię” — odparł. Zaraz potem pomyślał jednak: „Gdzie się podziały wszystkie ryby?”. Nie czekał długo na odpowiedź — ku jego przerażeniu z mrocznych głębin płynął wprost na niego rekin. Joe był zdany na jego łaskę. Drapieżnik przybliżył się na jakiś metr, po czym nagle zawrócił i odpłynął.

² Chrześcijanin mógłby być tak zafascynowany atrakcjami szatańskiego systemu rzeczy — rozrywką, pracą, różnymi dobrami — że nawet nie zauważy, iż w sensie symbolicznym wypływa na niebezpieczne wody. Joe, który usługuje jako starszy, mówi: „Tamto przeżycie skłoniło mnie do pewnych refleksji: Trzeba uważać, w jakim obracamy się środowisku. Pływajmy tam, gdzie jest przyjemnie i bezpiecznie — w zborze!”. Istotnie, nie zapuszczajmy się na głębiny, gdzie bylibyśmy odcięci od duchowej pomocy innych, wystawieni na zagrożenia. Gdybyśmy kiedykolwiek się tam znaleźli, natychmiast powróćmy na „bezpieczne wody”. W przeciwnym razie moglibyśmy zostać „pożarci”, czyli doznać niepowetowanej szkody.

³ Obecnie chrześcijanie żyją w świecie pełnym zagrożeń (2 Tym. 3:1-5). Szatan wie, że ma już niewiele czasu, dlatego wzmaga wysiłki, by pochłonąć każdego, kto jest nieostrożny (1 Piotra 5:8; Obj. 12:12, 17). Ale nie jesteśmy zdani jedynie na siebie. Jehowa zapewnił nam bezpieczne schronienie duchowe — zbór chrześcijański.

4, 5. Dlaczego ludzie nie czują się dziś bezpieczni?

⁴ Pod względem fizycznym i emocjonalnym społeczeństwo może nam zapewnić ochronę tylko w ograniczonym stopniu. Wielu ludzi obawia się przestępczości i przemocy, trapi się wysokimi kosztami utrzymania, a nawet problemami ekologicznymi. Nikogo nie omijają choroby ani skutki starości. A ci, którzy mają pracę, dom, wystarczające środki materialne i w miarę dobre zdrowie, mogą się zastanawiać, jak długo będą się tym cieszyć.

⁵ Większości ludzi nie udaje się też osiągnąć zadowolenia i spokoju wewnętrznego. Niestety, mnóstwo osób, które szukały szczęścia i ukojenia w małżeństwie czy w rodzinie, doznało rozczarowania. A jeśli chodzi o potrzeby duchowe, to wielu pobożnych ludzi jest zdezorientowanych i zagubionych. Zastanawiają się, czy to, co słyszą w kościołach, ma jakąkolwiek wartość, zwłaszcza gdy się weźmie pod uwagę karygodne postępowanie duchownych oraz głoszone przez nich niebiblijne poglądy.  W takich okolicznościach niejeden ma wrażenie, że pozostaje tylko zawierzyć nauce oraz dobrej woli i rozsądkowi bliźnich. Nic dziwnego, że tak powszechny jest dziś brak poczucia bezpieczeństwa i ludzie wolą nie myśleć o przyszłości.

6, 7. (a) Dlaczego słudzy Boga patrzą w przyszłość inaczej niż ogół ludzi? (b) Co teraz przeanalizujemy?

⁶ Jakże odmiennie wygląda sytuacja prawdziwych chrześcijan! Chociaż tak samo jak pozostali ludzie borykamy się z rozmaitymi trudnościami i wyzwaniami, patrzymy na nie zupełnie inaczej (odczytaj Izajasza 65:13, 14; Malachiasza 3:18). Dlaczego? Ponieważ wiemy, co Pismo Święte mówi o ich przyczynach, oraz jesteśmy przygotowywani do radzenia sobie z problemami. Dzięki temu nie zamartwiamy się o przyszłość. Jako słudzy Jehowy jesteśmy chronieni przed nierozsądnym, niebiblijnym sposobem myślenia i niemoralnym postępowaniem oraz przed skutkami takich zagrożeń. Członkowie zboru chrześcijańskiego doświadczają zatem wewnętrznego spokoju, jaki dla innych jest nieosiągalny (Izaj. 48:17, 18; Filip. 4:6, 7).

⁷ Aby bardziej docenić wartość naszego bezpieczeństwa duchowego, zastanówmy się nad paroma przykładami. Może nas to skłonić do przeanalizowania, czy w swoim rozumowaniu i postępowaniu nie powinniśmy ściślej stosować się do rad Bożych, służących naszej ochronie (Izaj. 30:21).

„Moje nogi niemalże zboczyły”

8. Na co zdobywają się słudzy Jehowy?

⁸ Od zarania dziejów czciciele prawdziwego Boga starają się wystrzegać bliskich kontaktów z tymi, którzy Mu nie służą. Jak wskazał Jehowa, między Jego ludem a zwolennikami Szatana miała istnieć nieprzyjaźń (Rodz. 3:15). Ze względu na umiłowanie sprawiedliwych zasad chwalcy Boga postępują inaczej niż otoczenie (Jana 17:15,  16; 1 Jana 2:15-17). Przejawianie takiej postawy nie zawsze jest łatwe. Rzeczywiście, niektórzy słudzy Jehowy chwilami powątpiewali, czy warto prowadzić ofiarne życie.

9. Jakie rozterki przeżywał pisarz Psalmu 73?

⁹ Nad słusznością swych decyzji zaczął się zastanawiać między innymi pisarz Psalmu 73, prawdopodobnie jeden z potomków Asafa. Niepokoiło go, dlaczego niegodziwi często zdają się wieść szczęśliwe, satysfakcjonujące i dostatnie życie, gdy tymczasem słudzy Boga zmagają się z różnymi trudnościami (odczytaj Psalm 73:1-13).

10. Dlaczego twoim zdaniem kwestie nurtujące psalmistę zasługują na przemyślenie?

¹⁰ Czy i ty zadawałeś sobie tego rodzaju pytania? Jeśli tak, nie musisz się za to obwiniać ani zamartwiać, że tracisz wiarę. Przecież wielu czcicieli Jehowy — nie wyłączając tych, którymi posłużył się On do spisania Biblii — miało podobne myśli (Hioba 21:7-13; Ps. 37:1; Jer. 12:1; Hab. 1:1-4, 13). W gruncie rzeczy każdy, kto pragnie oddawać cześć Jehowie, musi odpowiedzieć sobie na ważne pytanie: „Czy służenie Bogu to najlepsza droga życiowa?”. Ma ono związek z zarzutami wysuniętymi w ogrodzie Eden przez Szatana i dotyczy sedna podniesionej wtedy kwestii spornej co do powszechnego zwierzchnictwa (Rodz. 3:4, 5). A zatem każdy z nas powinien głęboko przemyśleć sprawy rozważane przez psalmistę. Czy mielibyśmy zazdrościć nikczemnym i wyniosłym ludziom, którym rzekomo dobrze się wiedzie? Czy mielibyśmy odwrócić się od Jehowy i pójść w ich ślady? Właśnie do tego chciałby nas skłonić Szatan.

11, 12. (a) Co pomogło psalmiście rozwiać wątpliwości i czego to nas uczy? (b) Co tobie pomaga wyciągać podobne wnioski?

¹¹ Co pomogło psalmiście rozwiać wątpliwości? Chociaż jak wspomniał, ‛jego nogi niemalże zboczyły’ z dróg prawości, zmienił swój punkt widzenia, gdy wszedł do „wspaniałego sanktuarium Boga”, czyli gdy znalazł się wśród duchowo usposobionych sług Jehowy w świątyni lub przybytku oraz zwrócił uwagę na zamierzenie Boże. Wtedy zrozumiał, iż nie chce podzielić losu złoczyńców. Uświadomił sobie, że ich postępowanie i decyzje to stawanie na „śliskim gruncie”. Każdy, kto niemoralnie opuszcza Jehowę, jak zauważył psalmista, dobiegnie swego kresu ‛wyniszczony nagłymi trwogami’. Natomiast słudzy Jehowy będą korzystać z Jego wsparcia (odczytaj Psalm 73:16-19, 27, 28). Z pewnością sam przekonujesz się o prawdziwości tych słów. Lekceważenie prawa Bożego i dążenie do samolubnych celów bywa dla wielu atrakcyjne, jednak ci, którzy tak postępują, nie unikną gorzkich konsekwencji (Gal. 6:7-9).

¹² Czego jeszcze uczą nas przeżycia psalmisty? Pośród ludu Bożego znalazł on prawdziwą mądrość i poczucie bezpieczeństwa. Gdy przybył do miejsca wyznaczonego przez Jehowę na oddawanie Mu czci, zaczął patrzeć na sprawy trzeźwo i rozsądnie. Podobnie dzisiaj możemy na zebraniach zborowych odnosić pożytek z mądrych rad i cieszyć się pożywnym pokarmem duchowym. Nie bez powodu więc Jehowa polecił swoim sługom, by nie opuszczali zebrań. Są one źródłem zachęt i pobudzają do właściwego postępowania (Izaj. 32:1, 2; Hebr. 10:24, 25).

Mądrze dobieraj sobie towarzystwo

13-15. (a) Co ilustrują przeżycia Diny? (b) Dlaczego towarzystwo współwyznawców stanowi dla nas ochronę?

¹³ Przykładem osoby, która nie stroniła od złego towarzystwa i ściągnęła na siebie poważne problemy, jest Dina, córka Jakuba. Jak donosi Księga Rodzaju, miała ona zwyczaj spotykać się z młodymi Kananejkami,  które mieszkały w pobliżu. Kananejczycy nie trzymali się wzniosłych norm moralnych wyróżniających czcicieli Jehowy. Przeciwnie — odkrycia archeologiczne dowodzą, że Kananejczycy skalali swój kraj bałwochwalstwem, niemoralnością, ohydnym kultem płodności oraz przemocą (Wyjścia 23:23; Kapł. 18:2-25; Powt. Pr. 18:9-12). Przypomnijmy sobie, co wynikło z tego, że Dina zadawała się z nieodpowiednimi ludźmi.

¹⁴ Kiedy jeden z tamtejszych mieszkańców, Szechem, „najbardziej poważany w całym domu swego ojca”, ujrzał Dinę, „wziął ją i położył się z nią, i dopuścił się na niej gwałtu” (Rodz. 34:1, 2, 19). Cóż za tragedia! Jak myślisz, czy Dina spodziewała się takiego rozwoju wydarzeń? Być może chciała po prostu zaprzyjaźnić się z młodymi ludźmi, którzy wydawali się porządni. Jakże się pomyliła!

¹⁵ Czego nas to uczy? Nie możemy utrzymywać kontaktów towarzyskich z ludźmi niesłużącymi Jehowie i liczyć na to, że nic złego się nie stanie. Pismo Święte ostrzega: „Złe towarzystwo psuje pożyteczne zwyczaje” (1 Kor. 15:33). Natomiast przebywanie z osobami, które podzielają nasze wierzenia, trzymają się wzniosłych zasad moralnych i tak jak my kochają Jehowę, stanowi dla nas ochronę. Takie towarzystwo zachęca do mądrego postępowania (Prz. 13:20).

„Zostaliście umyci”

16. Co Paweł napisał o niektórych chrześcijanach w Koryncie?

¹⁶ Zbór chrześcijański dopomógł wielu ludziom oczyścić się z upadlających praktyk. Apostoł Paweł w Liście 1 do Koryntian wspomniał o przeobrażeniach, jakich niektórzy musieli dokonać, by zharmonizować życie z zasadami Bożymi. Byli wśród nich dawni rozpustnicy, bałwochwalcy, cudzołożnicy, homoseksualiści, złodzieje, pijacy oraz inni grzesznicy. Jednakże jak napisał Paweł, ‛zostali umyci’ (odczytaj 1 Koryntian 6:9-11).

17. Jakich zmian dokonują ludzie dzięki stosowaniu wskazówek biblijnych?

¹⁷ Ludzie, którzy nie mają wiary, nie wiedzą, jakimi kierować się zasadami. Ustalają własne normy albo przejmują niemoralne zachowania otoczenia. Podobnie postępowali niektórzy Koryntianie, zanim zostali chrześcijanami (Efez. 4:14). Tymczasem dokładna znajomość Słowa Jehowy i Jego zamierzenia pozwala zmienić się na lepsze. Może tego doświadczyć każdy, kto stosuje się do nauk biblijnych (Kol. 3:5-10; Hebr. 4:12). Niejeden członek zboru przyznaje, że przed poznaniem prawych mierników Bożych prowadził się niemoralnie, ale nie odczuwał szczęścia ani zadowolenia. Wewnętrznego spokoju zaznał dopiero wtedy, gdy nawiązał kontakt z ludem Bożym i zaczął się trzymać wskazówek biblijnych.

18. Czego dowodzą przeżycia pewnej młodej kobiety?

¹⁸ Dla kontrastu pomyślmy o losie tych, którzy kiedyś opuścili „bezpieczne wody” zboru chrześcijańskiego. Jakże gorzko tego żałują! Siostra, którą nazwiemy Tania, opowiada: „W zasadzie byłam wychowywana w prawdzie”. Jednak gdy miała 16 lat, opuściła zbór, by „zmierzać do świeckich  celów”. Wśród przykrych skutków jej decyzji była niechciana ciąża i aborcja. Tania mówi teraz: „Te trzy lata spędzone poza zborem pozostawiły w mojej psychice trwałe ślady, których nie potrafię zatrzeć. Dręczy mnie świadomość, że zabiłam własne nienarodzone dziecko. (...) Wszystkim młodym, którzy chcieliby chociaż przez chwilę zakosztować tego świata, radzę: ‚Nie róbcie tego!’. Początkowo świat może wydawać się ponętny, ale w końcu pozostawia gorycz. Nie ma on do zaoferowania nic prócz udręk. Wiem coś o tym. Sama tego spróbowałam. Trzymajcie się organizacji Jehowy! To jedyna droga życiowa, która zapewnia szczęście”.

19, 20. Jaką ochronę zapewnia zbór chrześcijański i jak z niej korzystać?

¹⁹ Zastanów się, co by się z tobą stało, gdybyś opuścił bezpieczne środowisko zboru chrześcijańskiego. Ci, którzy przed poznaniem prawdy wiedli bezwartościowe życie, wzdrygają się na taką myśl (Jana 6:68, 69). Jeśli utrzymujemy bliski kontakt z duchowymi braćmi i siostrami, możemy wciąż czuć się bezpieczni oraz unikać nieszczęść typowych dla szatańskiego świata. Wyborne towarzystwo współchrześcijan i regularna obecność na zebraniach zborowych pomagają nam cenić mądrość zawartą w sprawiedliwych zasadach Jehowy i zachęcają do stosowania ich w życiu. Tak jak psalmista mamy wszelkie powody, by ‛sławić Jehowę w wielkim zborze’ (Ps. 35:18).

²⁰ Rzecz jasna wszyscy chrześcijanie z różnych powodów miewają chwile, gdy trudno jest im zachować nieskazitelność. Być może potrzebują tylko podpowiedzi, jak powinni w danym momencie postąpić. Co mógłbyś zrobić ty sam — jak również pozostali członkowie zboru — by takim osobom udzielić pomocy? Następny artykuł wyjaśnia, jak pocieszać i budować braci (1 Tes. 5:11).

Jak byś odpowiedział?

• Czego możemy się nauczyć od pisarza Psalmu 73?

• Jakie wnioski wyciągamy z przeżyć Diny?

• Dlaczego tylko zbór chrześcijański może zapewnić ochronę i bezpieczeństwo?

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 7]

Pływaj w bezpiecznym miejscu; trzymaj się zboru!