ANI Izraelici, ani Egipcjanie nigdy czegoś takiego nie widzieli. Gdy lud Boży wychodził z ziemi egipskiej, zaczął mu za dnia towarzyszyć słup obłoku, który w nocy przybierał postać słupa ognia. Jakże zdumiewające było to zjawisko! Ale skąd się wzięło? Jakiemu celowi miało służyć? I czego my, żyjący 3500 lat później, możemy się nauczyć ze sposobu, w jaki Izraelici zachowywali się mimo obecności „słupa ognia i obłoku”? (Wyjścia 14:24).

Pochodzenie i cel tego zjawiska wyjawiono w Słowie Bożym: „Jehowa szedł przed nimi za dnia w słupie obłoku, by ich prowadzić drogą, nocą zaś w słupie ognia, aby im świecić, żeby mogli iść dniem i nocą” (Wyjścia 13:21, 22). Bóg posłużył się nim, by wyprowadzić Izraelitów z Egiptu i kierować ich wędrówką po pustkowiu. Oni z kolei musieli być gotowi iść wskazywanym szlakiem. Gdy ścigająca ich armia egipska już miała przypuścić atak, słup ognia i obłoku zagrodził jej drogę, zapewniając Izraelitom ochronę (Wyjścia 14:19, 20). Co prawda nie wskazywał najkrótszej trasy, ale tylko dzięki podążaniu za nim lud Boży mógł dotrzeć do Ziemi Obiecanej.

Owo zjawisko reprezentowało Jehowę oraz upewniało Izraelitów, że Bóg jest z nimi. Jehowa nieraz przemawiał do nich właśnie spośród obłoku (Liczb 14:14; Ps. 99:7). Za jego pomocą potwierdzał, że wybrał Mojżesza na przywódcę narodu (Wyjścia 33:9). W podobny sposób poświadczył później, że na następcę Mojżesza wyznaczył Jozuego — jest to ostatnie opisane w Biblii wydarzenie związane ze słupem obłoku (Powt. Pr. 31:14, 15). A zatem bezpieczne opuszczenie Egiptu zależało od tego, czy Izraelici dostrzegą dowody kierownictwa Bożego i czy mu się podporządkują.

Przestali dostrzegać dowody

Kiedy Izraelici po raz pierwszy ujrzeli to cudowne zjawisko, musieli być zdumieni i pełni zachwytu. Niestety, chociaż ciągle im towarzyszyło, z czasem przestało wywierać na nich wystarczająco silne wrażenie, by niezachwianie ufali Jehowie. Wielokrotnie kwestionowali Boże kierownictwo. Gdy ścigała ich armia egipska, zwątpili w zbawczą moc Jehowy. Oskarżyli Jego sługę Mojżesza o to, że wyprowadził ich na niechybną śmierć (Wyjścia 14:10-12). Wkrótce po ocaleniu nad Morzem Czerwonym zaczęli szemrać przeciwko Mojżeszowi, Aaronowi i Jehowie z powodu rzekomego braku pożywienia i wody (Wyjścia 15:22-24; 16:1-3; 17:1-3, 7). A kilka tygodni później wymusili na Aaronie, by uczynił im złotego cielca. Wyobraźmy sobie! W jednej części obozu Izraelici widzieli słup ognia i obłoku — majestatyczny dowód obecności Tego, który wywiódł ich z Egiptu — a trochę dalej zaczęli oddawać cześć martwemu bożkowi i mówić: „Oto twój Bóg, Izraelu, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej”. Cóż za haniebne „czyny świadczące o wielkim braku szacunku”! (Wyjścia 32:4; Nehem. 9:18).

Buntownicze postępowanie Izraelitów było przejawem rażącego lekceważenia kierownictwa Bożego. Nie mieli oni problemu  z literalnym wzrokiem, lecz z postrzeganiem duchowym. Widzieli słup ognia i obłoku, ale przestali zważać na to, co oznaczał. Chociaż swoimi czynami „sprawiali ból Świętemu Izraela”, On dalej miłosiernie posługiwał się tym nadprzyrodzonym zjawiskiem, aż doprowadził ich do Ziemi Obiecanej (Ps. 78:40-42, 52-54; Nehem. 9:19).

Dostrzegaj kierownictwo Boże w naszych czasach

Również w naszych czasach Jehowa nigdy nie pozostawił swego ludu bez wyraźnych wskazówek. Tak jak nie oczekiwał, by Izraelici sami znaleźli właściwą drogę, nie każe i nam samodzielnie szukać drogi do obiecanego nowego świata. Wyznaczył Wodza, który kieruje zborem — Jezusa Chrystusa (Mat. 23:10; Efez. 5:23). Jezus przekazał pewną miarę władzy wiernemu niewolnikowi, czyli grupie lojalnych chrześcijan namaszczonych duchem. Z kolei klasa niewolnika mianuje w zborze chrześcijańskim nadzorców (Mat. 24:45-47; Tyt. 1:5-9).

Skąd można mieć pewność co do tożsamości klasy niewolnika, inaczej szafarza? Zwróćmy uwagę, jak opisał ją sam Jezus: „Kto rzeczywiście jest szafarzem wiernym, roztropnym, którego pan ustanowi nad swym gronem sług, aby im dawał odmierzone porcje pokarmu we właściwym czasie? Szczęśliwy ów niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, zastanie go tak czyniącego!” (Łuk. 12:42, 43).

Jak widać, szafarz jest wierny; nigdy zdradziecko nie odrzuca Jehowy, Jezusa, prawd biblijnych ani ludu Bożego. A ponieważ jest roztropny, trafnie ocenia sytuację, przewodząc najważniejszemu dziełu — dziełu rozgłaszania „dobrej nowiny o królestwie” i czynienia „uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mat. 24:14; 28:19, 20). „We właściwym czasie” klasa szafarza posłusznie udostępnia wyborny, odżywczy pokarm duchowy. Jehowa błogosławi tym działaniom. Świadczy o tym fakt, że zapewnia swemu ludowi wzrost, kierownictwo w podejmowaniu ważnych decyzji, coraz lepsze zrozumienie prawd biblijnych, ochronę przed unicestwieniem z rąk wrogów oraz pokój umysłu i serca (Izaj. 54:17; Filip. 4:7).

Reaguj na kierownictwo Boże

Jak możemy pokazywać, że cenimy sobie kierownictwo Boże? Apostoł Paweł napisał: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli” (Hebr. 13:17). Nie zawsze przychodzi to łatwo. Dla przykładu postaw się w sytuacji Izraelity za czasów Mojżesza. Wyobraź sobie, że wędrujesz po pustkowiu. W pewnym momencie słup obłoku się zatrzymuje. Jak długo tu pozostanie? Dzień? Tydzień? Kilka miesięcy? Zastanawiasz się: „Czy warto rozpakowywać cały dobytek?”. Najpierw zapewne wyciągasz tylko podstawowe rzeczy, ale po kilku dniach masz już dosyć szperania w tobołach i zaczynasz rozpakowywać wszystko. Właśnie kończysz, gdy nagle słup się unosi i znów trzeba się zbierać! Nie jest to wcale proste ani wygodne. Mimo to Izraelici musieli ‛zaraz wyruszać’ (Liczb 9:17-22).

W jaki sposób reagujemy, gdy otrzymujemy Boskie wskazówki? Czy staramy się zastosować do nich ‛od zaraz’? A może raczej pozostajemy przy swoich przyzwyczajeniach? Czy na przykład znamy aktualne wytyczne co do prowadzenia domowych studiów biblijnych, głoszenia obcokrajowcom, regularnego wielbienia Boga w gronie rodziny, współpracy z Komitetami Łączności ze Szpitalami oraz odpowiedniego zachowania na zgromadzeniach? Wdzięczność za kierownictwo Boże okazujemy również wtedy, gdy przyjmujemy rady. Kiedy musimy podjąć ważne decyzje, nie polegamy na własnej mądrości, ale szukamy wskazówek u Jehowy oraz w Jego organizacji. I tak jak dziecko podczas burzy chroni się w ramionach rodziców,  tak my w obliczu problemów, które mogą w nas uderzyć niczym nawałnica, szukamy ochrony w organizacji Bożej.

Oczywiście osoby sprawujące przewodnictwo w ziemskiej części organizacji Jehowy nie są doskonałe. Ale Mojżesz też nie był doskonały. Mimo to słup obłoku stale poświadczał, że Bóg go wybrał i darzy uznaniem. Warto też zauważyć, że o tym, kiedy należało ruszać w drogę, nie decydował każdy Izraelita z osobna. Wszyscy wyruszali „na rozkaz Jehowy dany za pośrednictwem Mojżesza” (Liczb 9:23). Zapewne więc właśnie Mojżesz, poprzez którego Bóg kierował ludem, dawał sygnał do wymarszu.

Obecnie szafarz Jehowy daje wyraźny znak, gdy trzeba podjąć jakieś działanie. Jak to robi? W tym celu wykorzystuje artykuły w Strażnicy oraz Naszej Służbie Królestwa, nowe publikacje i przemówienia na zgromadzeniach. Udziela też wskazówek zborom poprzez nadzorców podróżujących, listy oraz szkolenia, jakie przechodzą bracia mający dodatkowe zadania w organizacji.

Czy wyraźnie dostrzegasz dowody kierownictwa Bożego? W obecnych dniach ostatnich Jehowa posługuje się swą organizacją, by prowadzić nas przez niegodziwy szatański świat, który przypomina niebezpieczne pustkowie. Dzięki temu cieszymy się jednością, miłością i bezpieczeństwem.

Gdy Izrael dotarł do Ziemi Obiecanej, Jozue powiedział: „Dobrze wiecie całym swym sercem i całą swą duszą, że nie zawiodło ani jedno słowo ze wszystkich dobrych słów, które do was wyrzekł Jehowa, wasz Bóg. Wszystkie się wam spełniły” (Joz. 23:14). Podobnie dzisiaj lud Boży na pewno dotrze do obiecanego nowego świata. Ale to, czy osobiście się tam znajdziemy, w dużej mierze zależy od naszego pokornego podporządkowywania się wskazówkom Jehowy. Obyśmy więc zawsze dostrzegali dowody kierownictwa Bożego!

[Ilustracje na stronie 5]

Organizacja Jehowy zapewnia nam dziś przewodnictwo

Nowe publikacje

Kursy teokratyczne

Szkolenie na zbiórkach do służby kaznodziejskiej