„Cokolwiek zasługuje na poważne zainteresowanie, (...) to stale rozważajcie” (FILIP. 4:8).

1, 2. Dlaczego obecnie wielu ludzi nie podchodzi poważnie do życia i jakie pytania w związku z tym się nasuwają?

ŻYJEMY w jednym z najtragiczniejszych okresów w dziejach ludzkości. W tych „krytycznych czasach trudnych do zniesienia” osoby, które nie mają solidnego fundamentu duchowego, w zasadzie nie potrafią poradzić sobie z problemami (2 Tym. 3:1-5). Tylko dzięki sile woli dzień po dniu stawiają im czoła, ale z mizernym skutkiem. Z tego powodu nie chcą brać życia zbyt poważnie i często rzucają się w wir zabaw i rozrywek.

² Aby rozładować napięcia dnia codziennego, wielu ludzi koncentruje się na dogadzaniu swoim zachciankom. Gdyby chrześcijanie nie byli ostrożni, mogliby zacząć prowadzić podobny styl życia. Jak tego uniknąć? I czy w takim razie przez cały czas musimy być poważni? Jak dbać o równowagę między przyjemnościami a obowiązkami? Jakie rady biblijne pomogą nam trzeźwo patrzeć na życie, a jednocześnie nie podchodzić do wszystkiego z przesadną powagą?

Zachowywanie powagi w świecie miłującym przyjemności

3, 4. Jak Pismo Święte uzmysławia nam potrzebę zachowywania należytej powagi?

³ Nie ulega wątpliwości, że współczesny świat jest nadmiernie ‛rozmiłowany w rozkoszach’ (2 Tym. 3:4). Taka pogoń za uciechami mogłaby zagrozić naszemu usposobieniu duchowemu (Prz. 21:17). Słusznie zatem apostoł Paweł w listach do Tymoteusza i Tytusa poruszył kwestię zachowywania powagi. Stosowanie się do jego rad uchroni nas przed naśladowaniem popularnego dziś beztroskiego stylu życia (odczytaj 1 Tymoteusza 2:1, 2; Tytusa 2:2-8).

⁴ Wiele stuleci wcześniej król Salomon wspomniał, że czasami warto zrezygnować z przyjemności, by patrzeć na życie z należytą powagą (Kazn. 3:4; 7:2-4). Jest ono bardzo krótkie. Dlatego chcąc zaskarbić sobie wybawienie, musimy ‛wytężać siły’ (Łuk. 13:24). W tym celu pragniemy stale zajmować umysł sprawami zasługującymi na „poważne zainteresowanie” (Filip. 4:8, 9). Oznacza to, że nie będziemy lekko traktować żadnej dziedziny chrześcijańskiego życia.

5. Między innymi do jakiej dziedziny życia musimy podchodzić poważnie?

⁵ Na przykład chrześcijanie, biorąc wzór z Jehowy i Jezusa, odpowiedzialnie podchodzą do wykonywanej pracy (Jana 5:17). W rezultacie często są chwaleni jako ludzie rzetelni i godni zaufania. Zwłaszcza głowy rodzin muszą poważnie traktować obowiązek troszczenia się o materialne potrzeby bliskich. Uchylanie się od tego byłoby równoznaczne z zaparciem się Jehowy! (1 Tym. 5:8).

Wielbienie Boga z powagą, ale też z radością

6. Dlaczego wielbienie Jehowy powinniśmy traktować z należytą powagą?

⁶ Jehowa nigdy nie traktuje lekko sposobu, w jaki oddajemy Mu cześć. Na przykład Izraelici podlegający Prawu Mojżeszowemu ponosili poważne konsekwencje, gdy porzucali prawdziwe wielbienie (Joz. 23:12, 13).  W I wieku n.e. naśladowcy Chrystusa musieli podjąć stanowczą walkę, aby fałszywe nauki i niewłaściwe postawy nie kalały zboru (2 Jana 7-11; Obj. 2:14-16). Również dzisiaj prawdziwi chrześcijanie do wielbienia Boga podchodzą z należytą powagą (1 Tym. 6:20).

7. Jak apostoł Paweł przygotowywał się do służby kaznodziejskiej?

⁷ Służba kaznodziejska sprawia nam mnóstwo radości. Aby jednak zawsze tak było, musimy traktować ją poważnie i odpowiednio się do niej przygotowywać. Apostoł Paweł wyjaśnił, jak uwzględniał potrzeby ludzi, których nauczał. Napisał: „Stałem się wszystkim dla ludzi wszelkiego pokroju, aby tak czy inaczej niektórych wybawić. A wszystko czynię przez wzgląd na dobrą nowinę, żeby wraz z drugimi mieć w niej udział” (1 Kor. 9:22, 23). Paweł czerpał radość z pomagania ludziom pod względem duchowym i poważnie się zastanawiał, jak zaspokajać osobiste potrzeby słuchaczy. Dzięki temu mógł ich zachęcać i pobudzać do oddawania czci Jehowie.

8. (a) Jaki powinien być nasz stosunek do ludzi, których nauczamy w służbie? (b) Jak prowadzenie studium biblijnego może pomnażać naszą radość?

⁸ Jak poważnie Paweł podchodził do pełnionej przez siebie służby? Gotów był ‛służyć jako niewolnik’ zarówno Jehowie, jak i ludziom dającym posłuch prawdzie (Rzym. 12:11; 1 Kor. 9:19). Gdy podejmujemy się zadania uczenia innych na podstawie Słowa Bożego — w trakcie domowego studium, na zebraniu lub podczas rodzinnego wielbienia — czy rozumiemy, że ponosimy odpowiedzialność względem tych osób? Być może mamy wrażenie, iż prowadzenie regularnego studium Biblii byłoby dla nas zbytnim obciążeniem. To prawda, że często musimy zrezygnować z osobistych planów, by poświęcić czas na pomaganie bliźnim. Ale czy nie harmonizuje to z wypowiedzią Jezusa, że „więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania”? (Dzieje 20:35). Kiedy osobiście uczymy drugich, jak mogą osiągnąć wybawienie, zaznajemy szczęścia, którego nie da się porównać z niczym innym.

9, 10. (a) Czy zachowywanie powagi oznacza, że nie możemy się rozluźnić i spędzać z innymi czasu w radosnej atmosferze? Wyjaśnij to szerzej. (b) Co pomoże starszemu być serdecznym i przystępnym?

⁹ Poważne traktowanie obowiązków nie oznacza, że nie możemy się rozluźnić i spędzić z kimś czasu w radosnej atmosferze. Jezus w doskonały sposób pokazał, że trzeba poświęcać czas nie tylko na nauczanie, ale też na odprężenie i umacnianie więzi z innymi (Łuk. 5:27-29; Jana 12:1, 2). Ponadto zachowywanie powagi nie oznacza, że musimy mieć zawsze surową minę. Gdyby Jezus był sztywny, nadmiernie poważny, ludzie wcale by do niego nie lgnęli. A przecież swobodnie czuły się przy nim nawet dzieci (Marka 10:13-16). Jak możemy naśladować taką wyważoną postawę?

¹⁰ Pewien brat tak się wyraził o jednym ze starszych: „Wiele wymaga od siebie, ale nigdy nie oczekuje doskonałości od innych”. Czy to samo można powiedzieć o tobie? Dobrze jest mieć zrównoważone oczekiwania względem drugich. Na przykład dzieci świetnie się rozwijają, gdy rodzice stawiają im rozsądne cele i pomagają do nich dążyć. Podobnie nadzorcy mogą zachęcać poszczególnych członków zboru do robienia duchowych postępów i udzielać im praktycznych wskazówek. Co więcej, gdy starszy ma właściwe spojrzenie na samego siebie, będzie serdeczny i przystępny (Rzym. 12:3). Pewna chrześcijanka powiedziała: „Nie chciałabym, żeby starszy obracał wszystko w żart. Ale jeśli przez cały czas jest poważny, trudno do niego podejść”. Inna siostra uważa, że niektórzy starsi „przesadnie poważnym sposobem bycia mogą bardzo onieśmielać współwyznawców”. Niewątpliwie żaden nadzorca nie chciałby tłumić radości, z jaką wszyscy w zborze powinni wielbić Jehowę, „szczęśliwego Boga” (1 Tym. 1:11).

 Podejmowanie się odpowiedzialnych zadań w zborze

11. Na czym polega ‛ubieganie się’ o dodatkowe zadania w zborze?

¹¹ Kiedy Paweł zachęcał mężczyzn, by rozwijali kwalifikacje niezbędne do wykonywania bardziej odpowiedzialnych zadań w zborze, nie chodziło mu o to, że mają realizować osobiste ambicje. Wyjaśnił raczej: „Jeżeli mężczyzna ubiega się o urząd nadzorcy, to pragnie wspaniałej pracy” (1 Tym. 3:1, 4). Takie ‛ubieganie się’ oznacza, że chrześcijanin pragnie ciężko pracować nad rozwijaniem duchowych cech niezbędnych do usługiwania współwyznawcom. Jeśli brat jest już co najmniej rok po chrzcie i w rozsądnym stopniu spełnia wymagania wyszczególnione w Liście 1 do Tymoteusza 3:8-13, może zostać zalecony na sługę pomocniczego. Zauważmy, że w wersecie 8 wyraźnie oznajmiono: „Słudzy pomocniczy winni być poważni”.

12, 13. Opisz, jak młody brat może ubiegać się o to, by zostać sługą pomocniczym.

¹² Czy jesteś poważnym ochrzczonym bratem i niedawno osiągnąłeś lub wkrótce osiągniesz pełnoletność? W takim razie możesz na wiele sposobów ubiegać się o to, by zostać sługą pomocniczym. Na przykład poszerzaj swój udział w służbie kaznodziejskiej. Czy chętnie współpracujesz w niej z osobami w różnym wieku? Czy starasz się znaleźć kogoś, z kim mógłbyś zapoczątkować studium biblijne? Gdy będziesz prowadził je zgodnie ze wskazówkami podawanymi na zebraniach, ulepszysz swą umiejętność nauczania. Ponadto rozwiniesz w sobie empatię wobec osób poznających drogi Jehowy. W miarę jak twój zainteresowany zacznie odczuwać potrzebę dokonywania zmian, nauczysz się cierpliwie i taktownie pomagać mu w stosowaniu zasad biblijnych.

¹³ Wy, młodzi bracia, możecie stawiać się do dyspozycji starszych wiekiem członków zboru, oferując im praktyczną pomoc przy każdej sposobności. Możecie też interesować się wyglądem Sali Królestwa — dbać o to, by była czysta i schludna. Gdy będziecie wykazywać inicjatywę, swoją gotowością dacie dowód, że służbę traktujecie poważnie. Tak jak Tymoteusz nauczycie się szczerze troszczyć o potrzeby zboru (odczytaj Filipian 2:19-22).

14. Jak młodzi bracia mogą zostać „wypróbowani co do przydatności”?

¹⁴ Starsi, pamiętajcie o tym, by do różnych przedsięwzięć angażować młodych braci, którzy starają się ‛uciekać od pragnień przydarzających się w młodości, a dążą do prawości, wiary, miłości, pokoju’ oraz rozwijają inne cechy świadczące o powadze (2 Tym. 2:22). Gdy przydzielacie im do wykonania różne zadania w zborze, możecie ich ‛wypróbować co do przydatności’ w sprawach większej wagi, dzięki czemu ‛ich postęp będzie jawny dla wszystkich’ (1 Tym. 3:10; 4:15).

Przejawianie powagi w zborze i w rodzinie

15. Jak zgodnie z 1 Tymoteusza 5:1, 2 możemy przejawiać powagę w stosunkach z innymi?

¹⁵ Przejawianie powagi obejmuje traktowanie braci i sióstr z godnością. Paweł radził Tymoteuszowi okazywać innym szacunek (odczytaj 1 Tymoteusza 5:1, 2). Jest to szczególnie ważne w kontaktach z osobami płci  przeciwnej. Dobry wzór odnoszenia się do kobiet, a zwłaszcza do swojej żony, dał Hiob. Podejmował on świadome wysiłki, by nie spoglądać pożądliwie na obce kobiety (Hioba 31:1). Poważne zachowywanie się wobec innych wyklucza flirtowanie oraz jakiekolwiek postępowanie, które wprawiałoby naszego brata albo siostrę w zakłopotanie. Szanowanie godności drugich jest szczególnie ważne, gdy między dwojgiem ludzi planujących małżeństwo rozwija się romantyczna więź. Poważny chrześcijanin nigdy nie będzie się bawił czyimiś uczuciami (Prz. 12:22).

16. Opisz, jak rolę męża i ojca traktuje świat, a jak przedstawia ją Biblia.

¹⁶ Musimy również zważać na to, by zachowywać właściwy pogląd na wyznaczone przez Boga role w rodzinie. Szatański świat naśmiewa się z roli męża i ojca. Przemysł rozrywkowy z lubością czyni głowę rodziny obiektem szyderstw i kpin. A przecież Pismo Święte nakłada na męża wielką odpowiedzialność, ustanawiając go „głową żony” (Efez. 5:23; 1 Kor. 11:3).

17. Wyjaśnij, jak zaangażowanie w rodzinne wielbienie Boga pokazuje, czy poważnie traktujemy swoje obowiązki.

¹⁷ Gdyby mąż troszczył się o potrzeby materialne swoich bliskich, ale nie zapewniał im kierownictwa duchowego, zdradzałby brak rozsądku i mądrości (Powt. Pr. 6:6, 7). Dlatego w Liście 1 do Tymoteusza 3:4 czytamy, że kto jest głową rodziny i ubiega się o dodatkowe zadania w zborze, musi być człowiekiem „bardzo dobrze przewodzącym własnemu domowi, mającym dzieci podporządkowane z całą powagą”. Zapytaj więc siebie: „Czy w domu regularnie przeznaczam czas na rodzinne wielbienie Boga?”. Niektóre chrześcijańskie żony muszą niemalże błagać mężów o duchowe przewodnictwo. Każdy mąż powinien poważnie zastanowić się nad tym, jak traktuje ten nałożony na niego obowiązek. Oczywiście, aby to postanowienie mogło być z powodzeniem realizowane, chrześcijańska żona będzie je popierać i współpracować w tej dziedzinie z mężem.

18. Jak dzieci mogą się uczyć powagi?

¹⁸ Również dzieci zachęcono, by podchodziły do życia poważnie (Kazn. 12:1). Nie stanie się nic złego, jeśli będą się uczyły pracować, wykonując w domu zadania stosowne do ich wieku i możliwości (Lam. 3:27). Król Dawid jeszcze za młodu dobrze wyszkolił się w pracy pasterza. Zdobył też umiejętności muzyczne i kompozytorskie, dzięki którym usługiwał potem władcy Izraela (1 Sam. 16:11, 12, 18-21). Niewątpliwie jako chłopiec umiał się bawić, ale też posiadł cenne kwalifikacje, które wykorzystywał później do wychwalania Jehowy. Jako doświadczony pasterz, potrafił cierpliwie przewodzić narodowi izraelskiemu. A wy, młodzi, jakie przydatne umiejętności  zdobywacie? Czy uczycie się tego, co pomoże wam służyć Stwórcy i przygotuje was do wywiązywania się z przyszłych obowiązków?

Zachowywanie równowagi

19, 20. W jaki zrównoważony sposób pragniesz traktować siebie i wielbienie Boga?

¹⁹ Wszyscy starajmy się zachowywać równowagę w stosunku do własnej osoby — nie bierzmy siebie zbyt poważnie. Nie chcielibyśmy stać się ‛nazbyt prawi’ (Kazn. 7:16). Odrobina humoru może rozładować napięcie w domu, w pracy lub w kontaktach z naszymi chrześcijańskimi braćmi i siostrami. Członkowie rodziny muszą uważać, by nie przyjąć krytykanckiej postawy, która mogłaby spowodować, że dom przestałby być bezpieczną przystanią. W zborze każdy może nauczyć się śmiać i cieszyć towarzystwem drugich, a także w budujący, pozytywny sposób prowadzić rozmowy i przedstawiać punkty na zebraniach (2 Kor. 13:10; Efez. 4:29).

²⁰ Żyjemy w świecie, który nie traktuje poważnie Jehowy ani Jego praw. Tymczasem słudzy Boży przywiązują ogromną wagę do posłuszeństwa i lojalności wobec Niego. Jakże przyjemnie jest być częścią tej ogromnej społeczności, która oddaje cześć Jehowie „z całą powagą”! Dalej więc poważnie podchodźmy do życia i wielbienia Boga.

Jak byś odpowiedział?

• Dlaczego powinniśmy wystrzegać się powszechnego dziś beztroskiego stylu życia?

• Jak możemy pełnić służbę z radością, a jednocześnie z należytą powagą?

• Jak nasz stosunek do obowiązków pokazuje, czy jesteśmy poważni, czy też nie?

• Wyjaśnij, dlaczego okazywanie szacunku współwyznawcom i członkom rodziny ma ogromne znaczenie.

[Pytania do studium]

[Ilustracje na stronie 12]

Mąż powinien zaspokajać zarówno materialne, jak i duchowe potrzeby rodziny