‛Dobra nowina jest przecież mocą Bożą ku wybawieniu’ (RZYM. 1:16).

1, 2. Dlaczego głosisz „dobrą nowinę o królestwie” i które jej aspekty uwypuklasz?

„BARDZO się cieszę, że mogę codziennie dzielić się dobrą nowiną”. Być może sam kiedyś tak pomyślałeś lub powiedziałeś. Jako oddany Świadek Jehowy, wiesz, jak ważne jest głoszenie „dobrej nowiny o królestwie”. Prawdopodobnie potrafisz zacytować z pamięci proroctwo Jezusa dotyczące tej działalności (Mat. 24:14).

² Głosząc „dobrą nowinę o królestwie”, kontynuujesz dzieło zapoczątkowane przez naszego Mistrza (odczytaj Łukasza 4:43). Niewątpliwie uwypuklasz między innymi to, że wkrótce Bóg zaingeruje w sprawy ludzkości. Podczas „wielkiego ucisku” położy kres religii fałszywej i oczyści ziemię z wszelkiego zła (Mat. 24:21). Zapewne podkreślasz również, że Królestwo Boże przywróci na ziemi raj, dzięki czemu zapanuje pokój i radość. W gruncie rzeczy „dobra nowina o królestwie” jest częścią ‛dobrej nowiny oznajmionej Abrahamowi, mianowicie: „Poprzez ciebie będą pobłogosławione wszystkie narody”’ (Gal. 3:8).

3. Dlaczego można powiedzieć, że w Liście do Rzymian apostoł Paweł położył duży nacisk na dobrą nowinę?

³ Czy nie zdarza się jednak, że głosząc ludziom dobrą nowinę, niewiele uwagi poświęcamy jej kluczowemu aspektowi, którego bardzo potrzebują? W Liście do Rzymian apostoł Paweł użył słowa „królestwo” tylko raz, natomiast określenia „dobra nowina” 12 razy (odczytaj Rzymian 14:17). Do jakiego jej aspektu często nawiązywał w tej księdze biblijnej? Dlaczego właśnie on jest tak ważny? I dlaczego powinniśmy zawsze o nim pamiętać, gdy głosimy „dobrą nowinę Bożą” ludziom na naszych terenach? (Marka 1:14; Rzym. 15:16; 1 Tes. 2:2).

Czego potrzebowali Rzymianie

4. O czym nauczał Paweł podczas pierwszego uwięzienia w Rzymie?

⁴ Bardzo pouczające może być przyjrzenie się temu, o czym nauczał Paweł podczas pierwszego uwięzienia w Rzymie. Gdy odwiedziła go grupa Żydów, 1) ‛dał im dokładne świadectwo o królestwie Bożym’ i 2) ‛przekonywał ich co do Jezusa’. Z jakim rezultatem? „Niektórzy uwierzyli w to, co było mówione, inni zaś nie wierzyli”. Później Paweł ‛życzliwie przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili,  1) głosząc im królestwo Boże i 2) nauczając o tym, co dotyczy Pana Jezusa Chrystusa’ (Dzieje 28:17, 23-31). Wyraźnie widać, że kierował uwagę na Królestwo Boże. Ale co jeszcze uwypuklił? Zasadniczą kwestię dotyczącą tego Królestwa — rolę Jezusa w zamierzeniu Bożym.

5. Jaką istotną potrzebę zaakcentował Paweł w Liście do Rzymian?

⁵ Wszyscy ludzie powinni dowiedzieć się o Jezusie oraz w niego uwierzyć. I właśnie tę potrzebę zaakcentował Paweł w Liście do Rzymian. Już na początku napisał o ‛Bogu, dla którego duchem swoim pełni świętą służbę w związku z dobrą nowiną o jego Synu’. Dodał też: „Nie wstydzę się dobrej nowiny, jest ona przecież mocą Bożą ku wybawieniu każdego, kto wierzy”. Dalej nawiązał do czasów, gdy, jak to ujął, „Bóg przez Chrystusa Jezusa będzie sądził skryte sprawy ludzi — zgodnie z oznajmianą przeze mnie dobrą nowiną”. Z kolei w dalszej części listu wspomniał: „Od Jerozolimy i w koło aż do Ilirii dokładnie rozgłosiłem dobrą nowinę o Chrystusie” * (Rzym. 1:9, 16; 2:16; 15:19). Jak myślisz, dlaczego Paweł, pisząc do Rzymian, zwracał taką uwagę na Jezusa Chrystusa?

6, 7. Co możemy powiedzieć o okolicznościach powstania zboru w Rzymie i o tym, kto do niego należał?

⁶ Nie wiemy, jak powstał zbór w Rzymie. Może to Żydzi albo prozelici, którzy w 33 roku n.e. przybyli na święto Pięćdziesiątnicy, powrócili do Rzymu jako chrześcijanie? (Dzieje 2:10). A może prawdę Bożą zanieśli tam chrześcijańscy kupcy lub wędrowcy? Jakkolwiek było, gdy Paweł około 56 roku pisał swój list, zbór działał tam już od dość dawna (Rzym. 1:8). Z kogo się składał?

⁷ Niektórzy członkowie tego zboru mieli żydowskie pochodzenie. Paweł pozdrawiał Andronika i Juniasa jako ‛swoich krewnych’ — najwyraźniej też będących Żydami. Żydem był także Akwilas, który wraz z żoną, Pryscyllą, przebywał w Rzymie i trudnił się wyrabianiem namiotów (Rzym. 4:1; 9:3, 4; 16:3, 7; Dzieje 18:2). Jednakże sporo tamtejszych braci i sióstr, którym Paweł przesyłał pozdrowienia, wywodziło się z narodów. Niektórzy mogli być „z domu Cezara”, co prawdopodobnie oznacza, że należeli do jego niewolników lub urzędników niższej rangi (Filip. 4:22; Rzym. 1:5, 6; 11:13).

8. Jaką gorzką prawdę Paweł chciał uzmysłowić adresatom swego listu?

⁸ Chrześcijanie w Rzymie, podobnie zresztą jak każdy z nas, musieli zdać sobie sprawę z pewnej gorzkiej prawdy. Paweł tak ją wyraził: „Wszyscy zgrzeszyli i brakuje im chwały Bożej” (Rzym. 3:23). A zatem wszyscy adresaci jego listu musieli sobie uświadomić, że są grzesznikami i że muszą pokładać wiarę w Bożym sposobie zaradzenia tej sytuacji.

Uświadomienie sobie grzesznego stanu

9. Na jaką wspaniałą rzecz, która stała się możliwa dzięki dobrej nowinie, zwrócił uwagę Paweł?

⁹ Na początku swego listu Paweł wskazał, co wyjątkowego stało się możliwe dzięki dobrej nowinie, o której wielokrotnie wspominał. Napisał: „Nie wstydzę się dobrej nowiny, jest ona przecież mocą Bożą ku wybawieniu każdego, kto wierzy, Żyda najpierw, ale także Greka”. Tak, ludzie mogli dostąpić wybawienia. Lecz w tym celu potrzebowali wiary, co harmonizowało z głęboką prawdą zaczerpniętą z Księgi Habakuka 2:4: „Prawy będzie żył dzięki wierze” (Rzym. 1:16, 17; Gal. 3:11; Hebr. 10:38) *. Jak  jednak dobra nowina, która może prowadzić do wybawienia, wiąże się z faktem, iż „wszyscy zgrzeszyli”?

10, 11. Dlaczego myśl wyrażona w Rzymian 3:23 nie dla wszystkich jest zrozumiała?

¹⁰ Zanim ktoś zdoła rozwinąć wiarę, dzięki której ocali życie, musi sobie uzmysłowić, że jest grzesznikiem. Myśl ta nie będzie obca osobom, które od dzieciństwa wierzą w Boga i chociaż trochę znają Biblię (odczytaj Kaznodziei 7:20). Niezależnie od tego, czy się zgadzają ze stwierdzeniem Pawła, że „wszyscy zgrzeszyli”, przynajmniej w zarysie rozumieją, co miał na myśli (Rzym. 3:23). Ale w służbie kaznodziejskiej możemy nieraz spotkać osoby, które nie pojmują tych słów.

¹¹ W niektórych rejonach świata ludzie nie są wychowywani w poczuciu, że urodzili się grzesznikami — że odziedziczyli grzech. Zapewne zdają sobie sprawę, iż popełniają błędy, mają niepożądane cechy i może dopuścili się czegoś złego. Te same zachowania widzą też u innych. Jednak ze względu na środowisko, w którym dorastali, nie rozumieją prawdziwych przyczyn tego stanu rzeczy. Co ciekawe, w niektórych językach nazwanie kogoś grzesznikiem sugerowałoby, że jest on przestępcą albo co najmniej złamał obowiązujące reguły. Człowiek wychowany w takim otoczeniu raczej nie będzie skłonny myśleć o sobie jako o grzeszniku w sensie, w jakim użył tego określenia apostoł Paweł.

12. Dlaczego wiele osób nie wierzy, że wszyscy jesteśmy grzeszni?

¹² Nawet w krajach chrześcijańskich wielu ludzi nie wierzy, że wszyscy są grzesznikami. Dlaczego tak jest? Wprawdzie od czasu do czasu chodzą do kościoła, ale biblijną relację o Adamie i Ewie uważają jedynie za baśń lub legendę. Inni byli wychowywani w duchu ateistycznym. Wątpią w istnienie Boga i nie rozumieją, że Istota Najwyższa ustaliła dla ludzkości normy moralne, a ich naruszanie oznacza grzech. W pewnym sensie przypominają ludzi z I wieku, o których Paweł napisał, że ‛nie mają nadziei i są bez Boga na świecie’ (Efez. 2:12).

13, 14. (a) Między innymi dlaczego osoby niewierzące w Boga i nieuznające się za grzeszników są „bez wymówki”? (b) Do czego doprowadził wielu brak wiary?

¹³ W Liście do Rzymian Paweł podał dwa powody, dla których odebrane wychowanie nie stanowi i nigdy nie mogło stanowić usprawiedliwienia. Po pierwsze, już same dzieła stwórcze świadczą o istnieniu Stwórcy (odczytaj Rzymian 1:19, 20). Harmonizuje to z pewnym spostrzeżeniem poczynionym przez Pawła. Z Rzymu napisał on do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Każdy dom jest przez kogoś zbudowany, ale tym, który zbudował wszystko, jest Bóg” (Hebr. 3:4). Taką argumentacją można wykazać istnienie Stwórcy, który zaprojektował i powołał do istnienia cały wszechświat.

¹⁴ Paweł miał więc konkretne powody, by napisać Rzymianom, że każdy — również Izraelita — kto oddaje cześć martwym wizerunkom, pozostaje „bez wymówki”. To samo odnosi się do kobiet i mężczyzn, którzy oddają się niemoralnym praktykom seksualnym, hańbiąc swe ciała pożyciem niezgodnym z naturą (Rzym. 1:22-27). W świetle podanych argumentów apostoł wyciągnął słuszny wniosek, że  „zarówno Żydzi, jak i Grecy są wszyscy pod grzechem” (Rzym. 3:9).

Sumienie ‛świadczy’ o naszym grzesznym stanie

15. Czym zostali obdarzeni wszyscy ludzie i jak to wpływa na ich postępowanie?

¹⁵ W Liście do Rzymian znajdujemy jeszcze jeden powód, dla którego każdy człowiek powinien uświadomić sobie, że jest grzesznikiem i że potrzebuje wybawienia. Nawiązując do zbioru praw danego przez Boga starożytnym Izraelitom, Paweł napisał: „Wszyscy, którzy pod prawem zgrzeszyli, przez prawo zostaną osądzeni” (Rzym. 2:12). Następnie wskazał, że ludzie z narodów, czyli grup narodowościowych, które nie są zaznajomione z tym Bożym prawem, często „z natury czynią to, co jest w prawie”. Dlaczego w takich społeczeństwach zwykle zakazuje się kazirodztwa, morderstw czy kradzieży? Paweł podał powód: Ludzie ci mają sumienie (odczytaj Rzymian 2:14, 15).

16. Dlaczego samo posiadanie sumienia nie gwarantuje zaniechania grzesznego postępowania?

¹⁶ Dostrzegamy zapewne, że samo posiadanie sumienia, działającego niczym wewnętrzny świadek, nie oznacza jeszcze, że dana osoba postąpi zgodnie z jego wskazówkami. Widać to w postępowaniu starożytnych Izraelitów. Choć Bóg obdarzył ich sumieniem i dał im konkretne przepisy zakazujące kradzieży czy cudzołóstwa, często postępowali zarówno wbrew sumieniu, jak i wbrew Prawu Jehowy (Rzym. 2:21-23). Ciążyła więc na nich podwójna wina, wobec czego z całą pewnością byli grzesznikami, gdyż nie spełniali wymagań ani woli Boga. Poważnie nadwerężyło to ich stosunki ze Stwórcą (Kapł. 19:11; 20:10; Rzym. 3:20).

17. Jakie zachęcające słowa znajdujemy w Liście do Rzymian?

¹⁷ Dotychczasowa analiza Listu do Rzymian zdaje się ukazywać ponury obraz sytuacji, w której względem Wszechmocnego Boga znalazła się cała ludzkość, nie wyłączając nas. Ale Paweł nie zostawił tak tej sprawy. Cytując słowa Dawida z Psalmu 32:1, 2, napisał: „Szczęśliwi ci, którym odpuszczono bezprawne uczynki i których grzechy zostały zakryte; szczęśliwy człowiek, którego grzechu Jehowa wcale nie weźmie pod uwagę” (Rzym. 4:7, 8). A zatem Bóg znalazł sposób, by nie naruszając swoich zasad sprawiedliwości, umożliwić odpuszczenie grzechów.

Dobra nowina, która koncentruje się na Jezusie

18, 19. (a) Na jakim aspekcie dobrej nowiny Paweł skupił się w Liście do Rzymian? (b) Co musimy zrozumieć, aby dostąpić błogosławieństw Królestwa?

¹⁸ Być może powiesz: „To naprawdę dobra nowina!”. I rzeczywiście tak jest. Wracamy więc do omawiania aspektu dobrej nowiny, który podkreślił Paweł w Liście do Rzymian. Jak wspomnieliśmy, napisał: „Nie wstydzę się dobrej nowiny, jest ona przecież mocą Bożą ku wybawieniu” (Rzym. 1:15, 16).

¹⁹ Dobra nowina, o której czytamy w Liście do Rzymian, koncentruje się na roli Jezusa w urzeczywistnieniu zamierzenia Bożego. Paweł mógł wyczekiwać ‛dnia, gdy Bóg przez Chrystusa Jezusa będzie sądził skryte sprawy ludzi — zgodnie z dobrą nowiną’ (Rzym. 2:16). Pisząc tak, bynajmniej nie pomniejszał roli „królestwa Chrystusa i Boga” ani tego, co Bóg uczyni za pośrednictwem owego Królestwa (Efez. 5:5). Zwrócił uwagę na coś innego: Jeśli pragniemy żyć i cieszyć się obfitymi błogosławieństwami pod panowaniem Królestwa Bożego, powinniśmy zrozumieć, 1) dlaczego w oczach Boga jesteśmy grzeszni i 2) dlaczego  chcąc dostąpić przebaczenia grzechów, musimy przejawiać wiarę w Jezusa Chrystusa. Gdy ktoś pojmie i zaakceptuje te kwestie związane z zamierzeniem Bożym oraz dostrzeże, jaką otwiera to przed nim przyszłość, będzie mógł słusznie wykrzyknąć: „Tak, to naprawdę dobra nowina!”.

20, 21. Dlaczego podczas służby kaznodziejskiej powinniśmy pamiętać o dobrej nowinie uwypuklonej w Liście do Rzymian i jakie może to przynieść rezultaty?

²⁰ O tym aspekcie dobrej nowiny musimy pamiętać zwłaszcza wtedy, gdy pełnimy naszą chrześcijańską służbę. W odniesieniu do Jezusa apostoł Paweł zacytował słowa proroka Izajasza: „Nikt z opierających na nim swą wiarę nie będzie rozczarowany” (Rzym. 10:11; Izaj. 28:16). Podstawowe prawdy dotyczące Syna Bożego być może nie są obce tym, którzy wiedzą, co Biblia mówi o grzechu. Ale dla innych są nowością — czymś, czego nie znają ani w co nie wierzą ludzie w ich kręgu kulturowym. Gdy takie osoby zaczynają wierzyć w Boga i ufać Pismu Świętemu, musimy im wyjaśnić rolę Jezusa. W kolejnym artykule rozważymy, jak 5 rozdział Listu do Rzymian przybliża ten aspekt dobrej nowiny. Studium to niewątpliwie pomoże ci w służbie kaznodziejskiej.

²¹ Jakże cieszy nas fakt, że możemy pomagać szczerym osobom zrozumieć dobrą nowinę, o której wielokrotnie wspomniano w Liście do Rzymian i która jest „mocą Bożą ku wybawieniu każdego, kto wierzy” (Rzym. 1:16). Poza tym będziemy się radować, widząc, jak inni podzielają uczucia wyrażone przez Pawła w Liście do Rzymian 10:15: „Jakże pełne wdzięku są stopy tych, którzy oznajmiają dobrą nowinę o tym, co dobre!” (Izaj. 52:7).

[Przypisy]

Czy sobie przypominasz?

• Jaki aspekt dobrej nowiny został uwypuklony w Liście do Rzymian?

• Co musimy pomóc zrozumieć drugim?

• W jaki sposób „dobra nowina o Chrystusie” może okazać się błogosławieństwem dla nas i dla innych?

[Pytania do studium]

[Napis na stronie 8]

Dobra nowina, którą uwypukla List do Rzymian, dotyczy między innymi kluczowej roli Jezusa w urzeczywistnieniu zamierzenia Bożego

[Ilustracja na stronie 9]

Wszyscy urodziliśmy się z poważną skazą — z grzechem!