„Nadzieja życia wiecznego, obiecanego przed dawnymi czasy przez Boga, który nie może kłamać” (TYT. 1:2).

POWTÓRKA

Skąd wiemy, że w niebie panuje radość, gdy któryś z pomazańców dochowuje lojalności aż do śmierci?

Jak nadzieja drugich owiec wiąże się z nadzieją pomazańców?

Jakimi „świętymi postępkami” oraz „czynami zbożnego oddania” powinniśmy się odznaczać, aby ujrzeć spełnienie się naszej nadziei?

1. Jak nadzieja pochodząca od Jehowy pomaga nam trwać?

JEHOWA to „Bóg, który daje nadzieję”. Tak oświadczył apostoł Paweł i dodał, że Jehowa może ‛napełnić nas wszelką radością i pokojem dzięki naszej wierze, abyśmy obfitowali w nadzieję mocą ducha świętego’ (Rzym. 15:13). Jeśli nadzieja nas przepełnia, to zdołamy wytrwać w każdej sytuacji, a w naszych sercach będzie gościć radość i pokój. Podobnie jak to jest w wypadku pomazańców, również dla pozostałych chrześcijan nadzieja okaże się „kotwicą dla duszy, pewną i niewzruszoną” (Hebr. 6:18, 19). Jest ona czymś, czego się chwytamy podczas życiowych sztormów, czymś, co nie pozwoli nam zdryfować na wody wątpliwości i braku wiary (odczytaj Hebrajczyków 2:1; 6:11).

2. Jakie dwie nadzieje przyświecają dziś chrześcijanom i dlaczego „drugie owce” interesują się nadzieją, jaką żywią pomazańcy?

² Chrześcijanie żyjący w obecnym czasie końca skupiają uwagę na jednej z dwóch nadziei. Pozostali jeszcze członkowie „małej trzódki” namaszczonych chrześcijan spodziewają się nieśmiertelnego życia w niebie w charakterze królów i kapłanów u boku Chrystusa w jego Królestwie (Łuk. 12:32; Obj. 5:9, 10). Natomiast znacznie liczniejsza „wielka rzesza” „drugich owiec” wypatruje życia wiecznego na rajskiej ziemi w charakterze poddanych mesjańskiego Królestwa (Obj. 7:9, 10; Jana 10:16). Drugie owce powinny zawsze pamiętać, że ich wybawienie zależy od tego, czy aktywnie wspierają namaszczonych „braci” Chrystusa przebywających jeszcze na ziemi (Mat. 25:34-40). Pomazańcy otrzymają swą nagrodę — i tego samego mogą być pewne drugie owce (odczytaj Hebrajczyków 11:39, 40). Najpierw przeanalizujmy, jaka nadzieja przyświeca tej pierwszej grupie.

 „ŻYWA NADZIEJA” NAMASZCZONYCH CHRZEŚCIJAN

3, 4. Jak namaszczeni chrześcijanie doznają „nowego zrodzenia do żywej nadziei” i czym jest ta nadzieja?

³ Apostoł Piotr napisał dwa listy do chrześcijańskich pomazańców, których nazwał „wybranymi” (1 Piotra 1:1). Omówił szczegóły wspaniałej nadziei danej małej trzódce. W pierwszym z tych listów oznajmił: „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana, Jezusa Chrystusa, gdyż stosownie do swego wielkiego miłosierdzia dał nam — przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa spośród umarłych — nowe zrodzenie do żywej nadziei, do dziedzictwa niezniszczalnego i nieskalanego, i niewiędnącego. Jest ono w niebiosach zachowane dla was, strzeżonych mocą Bożą przez wiarę ku wybawieniu, które jest gotowe, by je objawiono w czasie ostatnim. Wielce się tym radujecie” (1 Piotra 1:3-6).

⁴ Jehowa Bóg wybrał określoną liczbę chrześcijan, którzy razem z Chrystusem mają stanowić niebiański rząd Królestwa. Doznają oni „nowego zrodzenia” — zrodzenia w charakterze duchowych synów Bożych. Zostają namaszczeni duchem świętym, aby w przyszłości wraz z Chrystusem być królami i kapłanami (Obj. 20:6). Piotr wyjaśnia, że to „nowe zrodzenie” udostępnia im „żywą nadzieję”, którą nazywa „dziedzictwem niezniszczalnym i nieskalanym, i niewiędnącym” zachowanym dla nich „w niebiosach”. Nic dziwnego, że pomazańcy ‛wielce się radują’ swą żywą nadzieją! Jednak to, czy jej dostąpią, zależy od dochowania przez nich wierności.

5, 6. Dlaczego chrześcijańscy pomazańcy muszą dokładać starań, by utwierdzić swoje powołanie niebiańskie?

⁵ W swoim drugim liście Piotr zachęcił namaszczonych chrześcijan: „Róbcie wszystko, co możecie, aby utwierdzić swe powołanie i wybranie” (2 Piotra 1:10). Muszą oni podejmować wysiłki w celu pielęgnowania takich chrześcijańskich przymiotów, jak wiara, zbożne oddanie, uczucie braterskie i miłość. Apostoł napisał: „Jeśli bowiem te rzeczy są w was, i to w obfitości, to nie dopuszczą, żebyście byli bezczynni albo bezowocni” (odczytaj 2 Piotra 1:5-8).

⁶ W orędziu do zrodzonych z ducha starszych wczesnochrześcijańskiego zboru w Filadelfii w Azji Mniejszej zmartwychwstały Chrystus powiedział: „Ponieważ zachowałeś słowo o mej wytrwałości, więc i ja cię zachowam od godziny próby, która ma przyjść na całą zamieszkaną ziemię, aby wypróbować mieszkających na ziemi. Przychodzę szybko. Trzymaj mocno, co masz, żeby nikt nie wziął twej korony” (Obj. 3:10, 11). Gdyby pomazaniec nie dochował lojalności, nie otrzymałby „niewiędnącej korony chwały”, obiecanej wybranym, którzy okażą się wierni aż do śmierci (1 Piotra 5:4; Obj. 2:10).

WEJŚCIE DO KRÓLESTWA

7. O jakiej wspaniałej nadziei wspomniał w swoim liście Juda?

⁷ Około roku 65 n.e. Juda, przyrodni brat Jezusa, napisał list do namaszczonych współwyznawców, których nazwał „powołanymi” (Judy 1; por. Hebr. 3:1). Początkowo zamierzał skoncentrować się w nim na wspaniałej nadziei wybawienia, którego chrześcijanie powołani do niebiańskiego Królestwa Bożego ‛wspólnie się trzymają’ (Judy 3). Co prawda musiał wspomnieć o innych pilnych sprawach, ale w zakończeniu nawiązał do wyjątkowej nadziei żywionej przez pomazańców: „A temu, który jest w stanie was ustrzec od upadku i stawić jako nieskalanych wobec swej chwały z wielką radością, jedynemu Bogu, naszemu Wybawcy, przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana, niech będzie chwała, majestat, potęga i władza  od całej minionej wieczności i teraz, i na całą wieczność” (Judy 24, 25).

8. Co wskazuje, że zgodnie z Judy 24 w niebie panuje radość, gdy któryś z pomazańców dochowuje prawości aż do śmierci?

⁸ Rzecz jasna wszyscy wierni pomazańcy pragną ustrzec się potknięcia prowadzącego do zagłady. Żywią opartą na Biblii nadzieję, że Jezus Chrystus wskrzesi ich z martwych, dzięki czemu jako doskonałe byty duchowe będą mogli z radością przebywać przed obliczem Boga. Gdy pomazaniec dochowa wierności aż do śmierci, to na pewno zostanie wskrzeszony jako ‛ciało duchowe w nieskażoności i chwale’ (1 Kor. 15:42-44). Skoro wielka jest „radość w niebie z jednego grzesznika okazującego skruchę”, to wyobraźmy sobie, jaka radość panuje na niebiańskich dziedzińcach, gdy któryś ze zrodzonych z ducha braci Chrystusa do końca wytrwa w prawości (Łuk. 15:7). Kiedy taki pomazaniec „z wielką radością” odbiera swoją nagrodę, razem z nim weselą się Jehowa i Jego wierne stworzenia duchowe (odczytaj 1 Jana 3:2).

9. W jakim sensie wejście do Królestwa zostaje „szczodrze udostępnione” wiernym pomazańcom i jak ta nadzieja wpływa na ostatek przebywający jeszcze na ziemi?

⁹ W podobnym tonie zwrócił się do pomazańców apostoł Piotr. Napisał im, że jeśli utwierdzą wiernością swoje powołanie, to zostanie im „szczodrze udostępnione wejście do wiecznotrwałego królestwa naszego Pana i Wybawcy, Jezusa Chrystusa” (2 Piotra 1:10, 11). Wejście do niebiańskiej nagrody zostanie im „szczodrze udostępnione” — ich chrześcijańskie przymioty rozbłysną pełnym blaskiem. Wzmianka o ‛szczodrym udostępnieniu’ może też wskazywać na szczególną miarę błogosławieństw, jakich dostąpią ci, którzy wysilali się w biegu po życie. Mogą oni spoglądać wstecz na swą wierną drogę życiową przepełnieni radością i wdzięcznością. A namaszczonym chrześcijanom przebywającym jeszcze na ziemi perspektywa ta niewątpliwie dodaje sił, by ‛przystosowywali swoje umysły do kontynuowania działalności’ (1 Piotra 1:13).

 „PODSTAWA NADZIEI” DLA DRUGICH OWIEC

10, 11. (a) Jaka nadzieja przyświeca drugim owcom? (b) Jak urzeczywistnienie nadziei ziemskiej wiąże się z Chrystusem i „objawieniem synów Bożych”?

¹⁰ Apostoł Paweł napisał o chwalebnej nadziei zrodzonych z ducha „synów Bożych”, mających być „współdziedzicami z Chrystusem”. Następnie nawiązał do wspaniałej nadziei, którą Jehowa roztacza przed nieograniczoną liczbą drugich owiec: „Stworzenie [ludzkość] ze skwapliwym oczekiwaniem wypatruje objawienia synów Bożych [pomazańców]. Gdyż stworzenie zostało poddane daremności nie z własnej woli, lecz przez tego, który je poddał, na podstawie nadziei, że również samo stworzenie zostanie uwolnione z niewoli skażenia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rzym. 8:14-21).

¹¹ „Podstawę nadziei” dla ludzkości zgotował Jehowa, gdy obiecał wyzwolenie od „pradawnego węża”, Szatana Diabła, za sprawą przepowiedzianego „potomstwa” (Obj. 12:9; Rodz. 3:15). Głównym przedstawicielem owego „potomstwa” okazał się Jezus Chrystus (Gal. 3:16). Swoją śmiercią i zmartwychwstaniem zapewnił on trwałą podstawę do tego, by ludzkość zyskała perspektywę na uwolnienie z niewoli grzechu i śmierci. Urzeczywistnienie tej nadziei ściśle wiąże się z „objawieniem synów Bożych”. Wyniesieni do chwały pomazańcy, stanowiący drugorzędną część „potomstwa”, zostaną ‛objawieni’ między innymi wtedy, gdy razem z Chrystusem unicestwią niegodziwy szatański system rzeczy (Obj. 2:26, 27). Dla tych drugich owiec, które wyjdą z wielkiego ucisku, będzie to oznaczało wybawienie (Obj. 7:9, 10, 14).

12. Jakich wspaniałych korzyści zazna ludzkość dzięki ‛objawieniu’ pomazańców?

¹² Jakże ogromnej ulgi dostąpi ludzkie „stworzenie” podczas Tysiącletniego Panowania Chrystusa! W okresie tym wyniesieni do chwały „synowie Boży” będą dalej ‛objawiani’, usługując jako kapłani u boku Chrystusa i zlewając na ludzkość dobrodziejstwa dostępne dzięki Jezusowej ofierze okupu. Ziemscy poddani niebiańskiego Królestwa, nazwani tu „stworzeniem”, stopniowo przestaną doświadczać skutków grzechu i śmierci. Posłuszni ludzie z czasem ‛zostaną uwolnieni z niewoli skażenia’. Jeśli okażą się wierni Jehowie w trakcie całego Millennium i w czasie ostatecznej próby, która nastąpi zaraz po nim, to ich imiona na trwałe znajdą się w „zwoju życia”. Dostąpią wtedy „chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Obj. 20:7, 8, 11, 12). To rzeczywiście chwalebna nadzieja!

NIECH NASZA NADZIEJA ZAWSZE BĘDZIE ŻYWA

13. Na czym opiera się nasza nadzieja i kiedy zostanie objawiony Chrystus?

¹³ Obydwa natchnione listy Piotra zawierają wiele myśli, które pomagają zarówno pomazańcom, jak i drugim owcom pielęgnować żywą nadzieję. Apostoł wskazał, że nie zyskują jej dzięki swym uczynkom, lecz dzięki niezasłużonej życzliwości Jehowy. Napisał: „Zachowujcie całkowitą trzeźwość umysłu; oprzyjcie swą nadzieję na niezasłużonej życzliwości, której macie dostąpić przy objawieniu Jezusa Chrystusa” (1 Piotra 1:13). Chrystus zostanie objawiony, gdy przyjdzie nagrodzić swych wiernych naśladowców i wykonać wyroki Jehowy na ludziach bezbożnych (odczytaj 2 Tesaloniczan 1:6-10).

14, 15. (a) Na czym musimy skupiać uwagę, jeśli chcemy, aby nasza nadzieja była ciągle żywa? (b) Jakiej rady udzielił Piotr?

¹⁴ Aby nasza nadzieja była żywa, musimy koncentrować swą uwagę i swe życie na nadchodzącym „dniu Jehowy”. Doprowadzi on do zagłady obecnych „niebios”, czyli człowieczych rządów, oraz „ziemi”, czyli niegodziwego społeczeństwa ludzkiego  oraz jego „elementów”. Piotr napisał: „Jakimiż ludźmi powinniście być (...), oczekując i mając wyraźnie w pamięci obecność dnia Jehowy, za sprawą którego niebiosa, płonąc, rozpuszczą się, a elementy stopnieją od wielkiego gorąca!” (2 Piotra 3:10-12).

¹⁵ Obecne „niebiosa” i „ziemia” zostaną zastąpione przez „nowe niebiosa [rząd Królestwa z Chrystusem na czele] i nową ziemię [nowe społeczeństwo na ziemi]” (2 Piotra 3:13). Następnie Piotr udzielił bezpośredniej rady związanej z tym, że ‛oczekujemy’ tych rzeczy, innymi słowy mamy żywą nadzieję na obiecany nowy świat: „Toteż, umiłowani, skoro oczekujecie tych rzeczy, róbcie wszystko, co możecie, aby na koniec zastał was niesplamionych i nieskalanych, i w pokoju” (2 Piotra 3:14).

ŻYJMY ZGODNIE Z NASZĄ NADZIEJĄ

16, 17. (a) Jakimi „świętymi postępkami” oraz „czynami zbożnego oddania” powinniśmy się odznaczać? (b) Jak urzeczywistni się nasza nadzieja?

¹⁶ Musimy dbać nie tylko o to, aby nasza nadzieja była żywa, lecz także o to, byśmy zgodnie z nią żyli. Powinniśmy zwracać uwagę na to, jacy jesteśmy pod względem duchowym. Nasze „święte postępki” obejmują ‛trwanie w szlachetnym postępowaniu wśród narodów’, będące efektem respektowania wzniosłych zasad moralnych (2 Piotra 3:11; 1 Piotra 2:12). Wśród nas musi też panować miłość. Dlatego dokładamy wszelkich starań, by jedność charakteryzującą ogólnoświatową społeczność braterską zachowywać również w miejscowym zborze (Jana 13:35). Z kolei „czyny zbożnego oddania” to postępowanie, które świadczy o zażyłej więzi z Jehową. Wiąże się to z podnoszeniem jakości naszych modlitw, codziennym czytaniem Biblii, wnikliwym studium osobistym, rodzinnym wielbieniem Boga oraz aktywnym głoszeniem „dobrej nowiny o królestwie” (Mat. 24:14).

¹⁷ Każdy z nas pragnie należeć do grona osób, które Jehowa darzy uznaniem i które wybawi, gdy obecny niegodziwy system ‛rozpuści się’. Wówczas ujrzymy spełnienie się naszej nadziei — „nadziei życia wiecznego, obiecanego przed dawnymi czasy przez Boga, który nie może kłamać” (Tyt. 1:2).

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 22]

Pomazańcy dostępują „nowego zrodzenia do żywej nadziei”

[Ilustracja na stronie 24]

Niech twojej rodzinie stale przyświeca żywa nadzieja