‛Upraszam was, abyście zachowywali jedność ducha’ (EFEZ. 4:1, 3).

JAK BYŚ WYJAŚNIŁ?

Co jest celem Bożego „zarządzania”?

Jak możemy „zachować jedność ducha”?

Dzięki czemu ‛staniemy się jedni dla drugich życzliwi’?

1, 2. Co Jehowa zamierzył względem ziemi i ludzkości?

RODZINA. Z czym kojarzy ci się to słowo? Z atmosferą ciepła i szczęścia? Ze zmierzaniem do wspólnych celów? Z bezpiecznym miejscem, w którym można dorastać, uczyć się i wymieniać poglądy? Zapewne będziesz miał takie skojarzenia, jeśli twoi najbliżsi troszczą się o siebie nawzajem. Twórcą rodziny jest sam Jehowa (Efez. 3:14, 15). Pragnął On, by wszystkie stworzenia w niebie i na ziemi cieszyły się poczuciem bezpieczeństwa, wzajemnym zaufaniem i prawdziwą jednością.

² Gdy ludzie zgrzeszyli, przestali należeć do wszechświatowej rodziny Bożej. Ale zamierzenie Jehowy nie zostało udaremnione. Zadba On o to, by rajska ziemia była napełniona potomstwem Adama i Ewy (Rodz. 1:28; Izaj. 45:18). Czyni w tym celu odpowiednie kroki. Na kilka z nich zwraca uwagę List do Efezjan, którego tematem przewodnim jest jedność. Rozważmy niektóre wersety z tej księgi biblijnej i przeanalizujmy, jak możemy współpracować w realizacji zamierzenia Jehowy co do zjednoczenia wszystkich stworzeń.

„ZARZĄDZANIE” I JEGO REALIZACJA

3. Czym jest Boże „zarządzanie” wspomniane w Efezjan 1:10 i kiedy rozpoczął się jego pierwszy etap?

³ Mojżesz powiedział Izraelitom: „Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa” (Powt. Pr. 6:4). Zamierzenie i działania Boga pozostają ze sobą w ścisłej harmonii. Dlatego „przy pełnej granicy wyznaczonych czasów” wprowadził On szczególne „zarządzanie”, czyli sposób kierowania sprawami mający na celu zjednoczenie wszystkich rozumnych stworzeń (odczytaj Efezjan 1:8-10). Zarządzanie to jest realizowane w dwóch etapach. Pierwszy polega na przygotowaniu zboru  pomazańców do życia w niebie pod przewodnictwem Jezusa Chrystusa jako ich duchowej Głowy. Etap ten rozpoczął się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gdy Jehowa zaczął zgromadzać przyszłych niebiańskich współkrólów Chrystusa (Dzieje 2:1-4). Pomazańcy na podstawie ofiary okupu zostają poczytani za prawych ku życiu i chętnie uznają fakt, że są usynawiani jako „dzieci Boże” (Rzym. 3:23, 24; 5:1; 8:15-17).

4, 5. Z czym się wiąże drugi etap zarządzania?

⁴ Drugi etap ma na celu przygotowanie tych, którzy będą żyć w ziemskim raju pod panowaniem mesjańskiego Królestwa Chrystusa. Pierwszą część tej grupy stanowi „wielka rzesza” (Obj. 7:9, 13-17; 21:1-5). Podczas Tysiącletniego Panowania dołączą do niej miliardy wskrzeszonych (Obj. 20:12, 13). Wyobraźmy sobie, jak wtedy będzie mogła się uwidaczniać nasza jedność! Po upływie tysiąca lat „to, co na ziemi”, zostanie poddane końcowej próbie. Ci, którzy okażą się wierni, będą uznani za ziemskie „dzieci Boże” (Rzym. 8:21; Obj. 20:7, 8).

⁵ Dzisiaj realizowane są oba etapy Bożego zarządzania — zarówno niebiański, jak i ziemski. Ale jak każdy z nas osobiście może popierać to zarządzanie?

‛ZACHOWUJMY JEDNOŚĆ DUCHA’

6. Jak Pismo Święte wskazuje, że chrześcijanie powinni się zgromadzać?

⁶ Pismo Święte wskazuje, że chrześcijanie muszą się zgromadzać w sensie dosłownym (1 Kor. 14:23; Hebr. 10:24, 25). Ale nie chodzi tu jedynie o zwykłe spędzanie ze sobą czasu w jednym miejscu, tak jak to jest z ludźmi robiącymi zakupy w sklepie lub uczestniczącymi w imprezie sportowej na stadionie. Prawdziwa jedność obejmuje coś więcej. Możemy ją osiągnąć, gdy stosujemy się do pouczeń Jehowy i pozwalamy, by nas kształtował Jego święty duch.

7. Co to znaczy „zachować jedność ducha”?

⁷ Chociaż Jehowa na podstawie Chrystusowej ofiary okupu uznaje pomazańców za prawych jako swoich synów, a drugie owce za prawe jako swoich przyjaciół, to dopóki żyjemy w tym systemie rzeczy, będą się pojawiały różnice zdań (Rzym. 5:9; Jak. 2:23). W przeciwnym razie nie byłaby potrzebna natchniona rada, że powinniśmy dalej ‛znosić jedni drugich’. Jak zatem osiągamy wśród nas jedność? Musimy rozwijać „zupełne uniżenie umysłu i łagodność”. Ponadto Paweł zachęca, byśmy usilnie starali się „zachować jedność ducha w jednoczącej więzi pokoju” (odczytaj Efezjan 4:1-3). Stosowanie się do tego zalecenia wymaga poddawania się wpływowi ducha Bożego i wydawania jego owoców. Owoce te łagodzą nieporozumienia — w przeciwieństwie do uczynków ciała, które zawsze wywołują podziały.

8. Jak uczynki ciała burzą jedność?

⁸ Zobaczmy, jak „uczynki ciała” burzą jedność (odczytaj Galatów 5:19-21). Rozpusta oddziela kogoś, kto sobie na nią pozwala, od Jehowy i zboru, cudzołóstwo zaś może okrutnie oderwać dzieci od któregoś z rodziców, a niewinnego partnera — od współmałżonka. Nieczystość odbija się na jedności danej osoby z Bogiem i z tymi, którzy tę osobę kochają. Ktoś, kto próbował skleić dwie powierzchnie, wie, że aby klej mocno je spajał, najpierw obie muszą być czyste. Rozpasanie świadczy o rażącym lekceważeniu prawych zasad Bożych. Również pozostałe uczynki ciała oddzielają ludzi od siebie nawzajem i od Jehowy. Takie postępowanie jest całkowicie sprzeczne z Jego osobowością.

9. Jak możemy sprawdzić, czy my sami usilnie staramy się „zachować jedność ducha”?

 ⁹ Każdy z nas powinien więc zapytać siebie: „Jak bardzo staram się ‚zachować jedność ducha w jednoczącej więzi pokoju’? Jak reaguję, gdy pojawiają się problemy? Czy swoje żale wylewam przed wieloma osobami, licząc na to, że choć kilka z nich mnie poprze? Czy zamiast samemu podejmować wysiłki w celu przywrócenia pokojowych stosunków, oczekuję, że w mojej sprawie będą interweniować starsi? Czy jeśli wiem, że ktoś ma coś przeciwko mnie, to staram się go unikać, trzymać na dystans, by nie musieć rozwiązywać tego problemu?”. Takie zachowanie dowodziłoby, że nie działamy w zgodzie z zamierzeniem Jehowy, który pragnie znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie.

10, 11. (a) Jak ważne jest zachowywanie pokoju z braćmi? (b) Jakie działania przyczyniają się do pokoju i duchowego dobrobytu?

¹⁰ Jezus powiedział: „Gdybyś więc przyniósł swój dar do ołtarza, a tam sobie przypomniał, że twój brat ma coś przeciwko tobie, zostaw swój dar tam przed ołtarzem i odejdź; najpierw zawrzyj pokój ze swym bratem, a potem, wróciwszy, złóż swój dar. Szybko ureguluj sprawy” (Mat. 5:23-25). Z kolei uczeń Jakub napisał, że „nasienie owocu prawości jest w pokojowych warunkach siane dla tych, którzy czynią pokój” (Jak. 3:17, 18). A zatem gdybyśmy nie dbali o zachowywanie pokoju z drugimi, to nie moglibyśmy postępować w sposób prawy.

¹¹ Rozważmy pewien przykład. Ocenia się, że w niektórych krajach spustoszonych wojną można byłoby uprawiać o 35 procent więcej gruntów, gdyby obywatele nie musieli się obawiać min lądowych. Po wybuchu takiej miny rolnicy opuszczają pola, mieszkańcy wsi tracą źródło dochodów, a do miast nie dociera żywność. Podobnie jeśli odznaczamy się cechami, które burzą pokój z braćmi, to grozi nam zastój pod względem duchowym. Jeżeli jednak jesteśmy skłonni przebaczać i działać na rzecz drugich, przyczyniamy się do tego, że panuje wśród nas prawdziwy dobrobyt.

12. Jak starsi mogą nam pomagać zachowywać jedność?

¹² Do jedności w znacznym stopniu przyczyniają się też „dary w ludziach”. Mają nam one pomóc ‛dojść do jedności w wierze’ (Efez. 4:8, 13). Gdy starsi współpracują z nami w świętej służbie oraz udzielają wnikliwych sugestii na podstawie Słowa Bożego, pomagają nam ciągle ulepszać nową osobowość (Efez. 4:22-24). Czy w ich staraniach dostrzegasz  wysiłki Jehowy mające na celu przygotowanie cię do życia w nowym świecie pod panowaniem Jego Syna? Starsi, czy próbujecie korygować innych, mając na uwadze właśnie ten cel? (Gal. 6:1).

„STAŃCIE SIĘ JEDNI DLA DRUGICH ŻYCZLIWI”

13. Jakie byłyby skutki niezastosowania się do rady zawartej w Efezjan 4:25-32?

¹³ W Liście do Efezjan 4:25-29 opisano postępowanie, którego szczególnie musimy unikać. Mamy się wystrzegać fałszu, srogiego zagniewania, lenistwa, a także zgniłych wypowiedzi, które powinniśmy zastępować słowami dobrymi i budującymi. Ktoś, kto nie stosowałby się do tej rady, zasmucałby ducha Bożego, ponieważ duch ten działa na rzecz jedności (Efez. 4:30). Do zachowania pokoju i jedności niezbędne jest też usłuchanie dalszych słów Pawła: „Wszelka złośliwa gorycz i gniew, i srogie zagniewanie, i krzyk, i obelżywa mowa niech będą spośród was usunięte wraz z wszelkim złem. Natomiast stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem, jak i wam Bóg przez Chrystusa wspaniałomyślnie przebaczył” (Efez. 4:31, 32).

14. (a) Co sugerują słowa ‛stańcie się życzliwi’? (b) Co pomoże nam okazywać życzliwość?

¹⁴ Słowa ‛stańcie się życzliwi’ sugerują, że być może w pewnym stopniu nie dopisujemy pod względem okazywania życzliwości i powinniśmy coś poprawić. Jakże stosowne jest więc, byśmy uczyli się przedkładać uczucia innych ponad własne! (Filip. 2:4). Niewykluczone, że coś, co chcemy powiedzieć, zabrzmiałoby zabawnie lub inteligentnie — ale czy będzie świadczyć o życzliwości? Gdy myślimy o tym zawczasu, możemy ‛stać się życzliwymi’ ludźmi.

UCZMY SIĘ MIŁOŚCI I SZACUNKU W RODZINIE

15. Do jakiego aspektu postępowania Chrystusa ze zborem odwołał się Paweł, gdy udzielał rady zawartej w Efezjan 5:28?

¹⁵ Biblia przyrównuje więź między mężem a żoną do więzi łączącej Chrystusa ze zborem. Powinno to uświadamiać mężom, że mają sprawować przewodnictwo oraz okazywać miłość i troskę, natomiast żonom — że mają być podporządkowane (Efez. 5:22-33). Do czego nawiązał Paweł, gdy napisał: „Tak również powinni mężowie miłować swoje żony jak własne ciało”? (Efez. 5:28, Popowski). Jego wcześniejsza wypowiedź kieruje uwagę na to, iż „Chrystus umiłował zbór i wydał zań samego siebie, (...) oczyszczając go kąpielą wodną przez słowo”. Jeśli więc mąż chce naśladować ten wzór i działać zgodnie z zamierzeniem Jehowy, mającym na celu zebranie wszystkiego razem w Chrystusie, to musi czujnie dbać o duchowe odżywianie rodziny.

16. Jakie to przynosi rezultaty, gdy rodzice wywiązują się ze swych biblijnych obowiązków?

¹⁶ Rodzice powinni pamiętać, że wykonują zadanie zlecone przez Jehowę. Niestety, obecnie wielu jest „wyzutych z naturalnego uczucia” (2 Tym. 3:1, 3). Sporo ojców uchyla się od swych obowiązków rodzinnych, co wzbudza w dzieciach niepokój i je krzywdzi. Paweł natomiast radził chrześcijańskim ojcom: „Nie drażnijcie swych dzieci, ale je wychowujcie, karcąc je i ukierunkowując ich umysły zgodnie z myślami Jehowy” (Efez. 6:4). Gdzie, jeśli nie w rodzinie, dzieci mają kształtować swój pogląd na miłość i poszanowanie władzy? Rodzice, którzy uczą swe pociechy tych rzeczy, postępują zgodnie z zarządzaniem Jehowy. Jeśli nasz dom jest oazą miłości, w której nie  ma miejsca na gniew i obelżywą mowę, to dajemy dzieciom cenne lekcje — jak okazywać miłość i jak szanować władzę. Dobrze je to przygotuje do życia w Bożym nowym świecie.

17. Co jest niezbędne, byśmy mogli się przeciwstawiać Diabłu?

¹⁷ Musimy mieć świadomość, że Diabeł, który jako pierwszy zburzył pokój we wszechświecie, będzie stanowczo sprzeciwiał się naszym wysiłkom w spełnianiu woli Bożej. Bez wątpienia działa on skutecznie, gdyż szerzy się plaga rozwodów, ludzie zamiast w małżeństwach wolą żyć w nieformalnych związkach i toleruje się śluby par homoseksualnych. Nie chcemy swoim zachowaniem ani postawą naśladować trendów widocznych w dzisiejszym świecie. Naszym wzorem jest Chrystus (Efez. 4:17-21). Dlatego zachęcono nas, abyśmy ‛nałożyli całą zbroję od Boga’, dzięki czemu z powodzeniem będziemy się przeciwstawiać Diabłu i demonom (odczytaj Efezjan 6:10-13).

„DALEJ CHODŹCIE W MIŁOŚCI”

18. Co jest nieodzownym warunkiem chrześcijańskiej jedności?

¹⁸ Nieodzownym warunkiem chrześcijańskiej jedności jest miłość. Mając serca przepełnione miłością do naszego „jednego Pana”, do naszego „jednego Boga” oraz do siebie nawzajem, jesteśmy zdecydowani „zachować jedność ducha w jednoczącej więzi pokoju” (Efez. 4:3-6). O taką miłość modlił się Jezus: „Proszę nie tylko za nimi, lecz także za tymi, którzy dzięki ich słowu uwierzą we mnie; żeby oni wszyscy byli jedno, tak jak ty, Ojcze, jesteś w jedności ze mną, a ja jestem w jedności z tobą, żeby i oni byli w jedności z nami (...). I dałem im poznać twoje imię, i dam je poznać, żeby miłość, którą mnie umiłowałeś, była w nich, a ja w jedności z nimi” (Jana 17:20, 21, 26).

19. Co pragniesz czynić?

¹⁹ Jeżeli z powodu niedoskonałości odczuwamy wewnętrzną rozterkę, to pobudzani miłością módlmy się do Boga tak jak psalmista: „Zjednocz me serce, aby się bało twego imienia” (Ps. 86:11). Bądźmy zdecydowani opierać się diabelskim próbom odciągnięcia nas od naszego kochającego Ojca i od tych, których darzy On uznaniem. W rodzinie, w służbie kaznodziejskiej oraz w zborze pilnie pracujmy nad tym, by ‛stać się naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane, i dalej chodźmy w miłości’ (Efez. 5:1, 2).

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 29]

‛Zostaw swój dar przed ołtarzem i najpierw zawrzyj pokój ze swym bratem’

[Ilustracja na stronie 31]

Rodzice, uczcie dzieci okazywania szacunku