Wiele starożytnych narodów uśmiercało przestępców na palu. Na przykład Rzymianie przywiązywali lub przybijali skazańca do pala; mógł on żyć jeszcze przez kilka dni, zanim skonał wyczerpany bólem, pragnieniem, głodem lub warunkami atmosferycznymi. Rzymianie uważali taką formę kary śmierci za haniebną i skazywali na nią tylko najgorszych przestępców.

A jak to wyglądało w starożytnym Izraelu? Czy Izraelici uśmiercali przestępców, wieszając ich na palach? W Prawie Mojżeszowym nakazano: „Jeśli ktoś popełni grzech zasługujący na wyrok śmierci i zostanie uśmiercony, i zawiesisz go na palu, to jego zwłoki nie mają pozostać na palu przez całą noc; lecz bezwarunkowo masz go pogrzebać w owym dniu” (Powt. Pr. 21:22, 23). Najwyraźniej więc w okresie opisanym w Pismach Hebrajskich człowiek skazany na śmierć był najpierw pozbawiany życia, a dopiero potem wieszany na palu lub drzewie.

Na temat kary śmierci w Księdze Kapłańskiej 20:2 czytamy: „Każdy człowiek spośród synów Izraela i każdy osiadły przybysz przebywający w Izraelu jako przybysz, który kogoś ze swego potomstwa oddaje Molochowi, ma bezwarunkowo być uśmiercony. Lud tej ziemi ma go obrzucić kamieniami, żeby umarł”. Również ci, w których był „duch mediumistyczny lub duch przepowiadania”, mieli zostać straceni. W jaki sposób? Należało ich „obrzucić kamieniami” (Kapł. 20:27).

W Księdze Powtórzonego Prawa 22:23, 24 nakazano: „Jeśli dziewczynę będącą dziewicą, zaręczoną z mężczyzną, spotka w mieście jakiś mężczyzna i się z nią położy, to ich oboje wyprowadzicie do bramy tego miasta i ukamienujecie ich kamieniami, i umrą — dziewczyna dlatego, że nie krzyczała w mieście, a mężczyzna dlatego, że upokorzył żonę swego bliźniego. Tak usuniesz spośród siebie zło”. A zatem w starożytnym Izraelu główną metodą wykonywania kary śmierci na osobach winnych jakiegoś rażącego przestępstwa było kamienowanie *.

Księga Powtórzonego Prawa 21:23 mówi, że „zawieszony jest przeklęty przez Boga”. Wystawienie na widok publiczny zwłok nikczemnego przestępcy „przeklętego przez Boga” z pewnością wywierało wpływ na Izraelitów. Powieszenie ciała takiego straceńca na palu lub drzewie stanowiło ostrzeżenie.