1-3. Opisz, jak Jezus nakarmił liczny tłum w pobliżu Betsaidy. (Zobacz ilustrację tytułową).

PRZENIEŚMY SIĘ myślami wstecz (odczytaj Mateusza 14:14-21). Zbliża się Pascha 32 roku n.e. Tłum składający się z około 5000 mężczyzn, którym towarzyszy mnóstwo kobiet i dzieci, przebywa z Jezusem i jego uczniami w odludnym miejscu niedaleko Betsaidy, wioski na północnym wybrzeżu Morza Galilejskiego.

² Jezus, ujrzawszy wszystkich tych ludzi, ulitował się nad nimi — uleczył chorych i nauczał wielu rzeczy o Królestwie Bożym. Teraz, kiedy robi się późno, uczniowie namawiają go do odprawienia tłumu, żeby gdzieś w okolicznych wioskach każdy mógł sobie kupić coś do jedzenia. Ale Jezus odpowiada: „Wy im dajcie coś do jedzenia”. Jego słowa muszą brzmieć w ich uszach zagadkowo, gdyż do dyspozycji mają zaledwie pięć chlebów i dwie małe ryby.

³ Kierując się współczuciem, Jezus dokonuje cudu — jedynego cudu, o którym piszą wszyscy czterej ewangeliści (Marka 6:35-44; Łuk. 9:10-17; Jana 6:1-13). Nakazuje uczniom, by posadzili tłum na trawie w grupach po 50 i 100 osób. Wypowiada błogosławieństwo i zaczyna łamać chleb oraz dzielić ryby. Ale nie podaje pokarmu bezpośrednio ludziom, lecz daje go „uczniom, uczniowie zaś tłumom”. Za sprawą cudu każdy ma aż nadto jedzenia! Pomyśl: Jezus nakarmił tysiące rękami niewielu — rękami uczniów *.

4. (a) Do zapewniania jakiego pokarmu Jezus przykładał jeszcze większą wagę i dlaczego? (b) Co omówimy w tym artykule, a co w następnym?

⁴ Jeszcze większą wagę Jezus przykładał do zapewniania swym naśladowcom pokarmu duchowego. Był świadomy, że przyjmowanie takiego pokarmu, czyli prawd zawartych w Słowie Bożym, prowadzi do życia wiecznego (Jana 6:26, 27; 17:3). Kierując się tym samym współczuciem, które pobudziło go do nakarmienia tłumów chlebem i rybami, poświęcał długie  godziny na osobiste pouczanie swych naśladowców (Marka 6:34). Wiedział jednak, że na ziemi będzie przebywał tylko przez krótki czas, po czym wróci do nieba (Mat. 16:21; Jana 14:12). Jak będzie stamtąd dalej odżywiał duchowo uczniów? Zamierzał stosować analogiczną metodę — karmić wielu rękami niewielu. Kto miał się zaliczać do owych niewielu? Zobaczmy, jak Jezus posługiwał się niewielkim gronem do karmienia licznych pomazańców w I wieku. A w kolejnym artykule odpowiemy na pytanie istotne dla każdego z nas: Jak zidentyfikować tych niewielu, poprzez których Jezus karmi nas dzisiaj?

5, 6. (a) Jaką ważną decyzję podjął Jezus, by zapewniać swym naśladowcom pożywny pokarm duchowy po swojej śmierci? (b) Jak Jezus przygotowywał apostołów do odegrania kluczowej roli po jego śmierci?

⁵ Odpowiedzialny człowiek będący głową rodziny stara się zabezpieczyć najbliższych na wypadek, gdyby umarł. Podobnie Jezus — który miał zostać Głową zboru chrześcijańskiego — poczynił kroki, by po jego śmierci uczniowie mieli zapewnioną duchową opiekę (Efez. 1:22). Na przykład jakieś dwa lata przed śmiercią podjął ważną decyzję. Wybrał pierwszych członków niewielkiego grona, przez które potem zamierzał karmić wielu. Zobaczmy, co się wtedy stało.

⁶ Jezus modlił się całą noc, a następnie przywołał uczniów i wybrał spośród nich 12 apostołów (Łuk. 6:12-16). Przez kolejne dwa lata poświęcał im szczególną uwagę, ucząc ich słowem i przykładem. Wiedział, że muszą się wiele nauczyć; wciąż przecież byli nazywani „uczniami” (Mat. 11:1; 20:17). Udzielał im cennych osobistych rad i intensywnie szkolił ich w służbie kaznodziejskiej (Mat. 10:1-42; 20:20-23; Łuk. 8:1; 9:52-55). Nie ulega wątpliwości, że przygotowywał ich do odegrania kluczowej roli po jego śmierci i powrocie do nieba.

7. Jak Jezus wskazał, na czym będą się skupiać apostołowie?

⁷ Na czym miała polegać rola apostołów? Krótko przed świętem Pięćdziesiątnicy 33 roku stało się jasne, że będą oni sprawować „urząd nadzorcy” (Dzieje 1:20). A na czym mieli się skupiać? Po zmartwychwstaniu Jezus podał pewną wskazówkę w rozmowie z apostołem Piotrem (odczytaj Jana 21:1, 2, 15-17). W obecności kilku innych apostołów powiedział mu: „Karm moje owieczki”. Mówiąc to, dał do zrozumienia, że apostołowie znajdą się wśród niewielu, przez których zamierza dostarczać duchowy pokarm swoim licznym naśladowcom. W jakże wzruszający i wymowny sposób ujawnił swój stosunek do „owieczek”! *

8. Jak nowi uczniowie pokazali, że bezbłędnie rozpoznali narzędzie, którym posługiwał się Chrystus?

⁸ Począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku, zmartwychwstały Jezus posługiwał się apostołami jako narzędziem, za którego pośrednictwem karmił resztę swoich namaszczonych uczniów (odczytaj Dzieje 2:41, 42). Narzędzie to zostało bezbłędnie rozpoznane przez Żydów i żydowskich prozelitów, którzy tego dnia zostali chrześcijańskimi pomazańcami. Bez wahania „dalej trwali [oni] w nauce apostołów”. Według pewnego biblisty grecki czasownik przetłumaczony na „dalej trwali” może oznaczać „niezachwiane, pełne determinacji trzymanie się określonego sposobu postępowania” (The Expositor’s Bible Commentary). Nowi uczniowie łaknęli duchowego pokarmu i doskonale wiedzieli,  skąd go otrzymają. Z niewzruszoną lojalnością uznawali apostołów za źródło wyjaśnień dotyczących słów i czynów Jezusa oraz fragmentów Pism, które się do niego odnosiły (Dzieje 2:22-36) *.

9. Jak apostołowie pokazali, że sumiennie podchodzą do zadania karmienia owiec Jezusa?

⁹ Apostołowie sumiennie wywiązywali się z odpowiedzialnego zadania karmienia owiec Jezusa. Zwróćmy na przykład uwagę, jak podeszli do drażliwego problemu zagrażającego jedności nowo powstałego zboru. Paradoksalnie chodziło o pokarm — fizyczny pokarm. Podczas codziennego rozdziału żywności pomijano wdowy mówiące po grecku, w przeciwieństwie do wdów mówiących po hebrajsku. Jak apostołowie rozstrzygnęli tę delikatną kwestię? „Dwunastu” wyznaczyło siedmiu wykwalifikowanych braci, żeby nadzorowali to „konieczne zajęcie”, czyli rozdział żywności. Apostołowie — z których większość niewątpliwie brała udział w rozdzielaniu żywności tłumom cudownie nakarmionym przez Jezusa — rozumieli, że w ich wypadku ważniejsze jest skoncentrowanie się na karmieniu duchowym. Dlatego oddali się „usługiwaniu słowem” (Dzieje 6:1-6).

10. Jak Chrystus posługiwał się „apostołami i starszymi w Jerozolimie”?

¹⁰ W roku 49 z żyjącymi jeszcze apostołami współpracowali już pewni doświadczeni starsi (odczytaj Dzieje 15:1, 2). „Apostołowie i starsi w Jerozolimie” usługiwali jako ciało kierownicze. Chrystus, będący Głową zboru, posługiwał się tą grupką wykwalifikowanych mężczyzn do rozstrzygania spraw doktrynalnych oraz nadzorowania dzieła głoszenia dobrej nowiny o Królestwie i nauczania (Dzieje 15:6-29; 21:17-19; Kol. 1:18).

11, 12. (a) Co dowodzi, że Jehowa błogosławił sposób, w jaki Jego Syn karmił zbory w I wieku? (b) Dzięki czemu łatwo było rozpoznać narzędzie, poprzez które Chrystus dostarczał pokarm duchowy?

¹¹ Czy sposób, w jaki Syn Boży karmił zbory w I wieku, spotkał się z błogosławieństwem Jehowy? Nie ulega wątpliwości! Skąd ta pewność? W Dziejach Apostolskich czytamy: „Gdy [apostoł Paweł i jego towarzysze] podróżowali przez miasta, przekazywali miejscowym do przestrzegania postanowienia powzięte przez apostołów i starszych, którzy byli w Jerozolimie. Toteż zbory rzeczywiście utwierdzały się w wierze  i dzień w dzień wzrastały liczebnie” (Dzieje 16:4, 5). Zwróćmy uwagę: zborom dobrze się wiodło, ponieważ lojalnie współpracowały z ciałem kierowniczym w Jerozolimie. Czyż to nie dowodzi, że Jehowa błogosławił temu, w jaki sposób Jego Syn karmił zbory? Pamiętajmy, że duchowa pomyślność jest możliwa tylko dzięki obfitemu błogosławieństwu Boga (Prz. 10:22; 1 Kor. 3:6, 7).

¹² Do tej pory mogliśmy zauważyć, że Jezus, zaopatrując w pokarm swych naśladowców, trzymał się pewnego wzorca: karmił wielu rękami niewielu. Narzędzie, którym się w tym celu posługiwał, łatwo można było rozpoznać. Przecież apostołowie — pierwsi członkowie ciała kierowniczego — mogli przedstawić wyraźne dowody, że cieszą się poparciem niebios. Z Dziejów Apostolskich 5:12 dowiadujemy się: „Przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i proroczych cudów” *. Dlatego nikt, kto zostawał wtedy chrześcijaninem, nie musiał się zastanawiać: „Właściwie kim posługuje się Jezus, żeby karmić swe owce?”. Ale z końcem I wieku sytuacja się zmieniła.

13, 14. (a) Przed jakim atakiem ostrzegł Jezus i kiedy jego słowa zaczęły się spełniać? (b) Z jakich dwóch stron nadszedł atak? (Zobacz przypis).

¹³ Jezus przepowiedział, że na zbór chrześcijański zostanie przypuszczony atak. Jak pamiętamy, w przypowieści o pszenicy i chwastach ostrzegł, że pomiędzy świeżo posianą pszenicę (namaszczonych chrześcijan) zostaną zasiane chwasty (rzekomi chrześcijanie). Zgodnie z jego słowami obie grupy miały rosnąć razem aż do żniwa, którego należało się spodziewać w okresie „zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 13:24-30, 36-43). Nie minęło wiele czasu, gdy przypowieść Jezusa zaczęła się spełniać *.

¹⁴ Odstępstwo zaczęło się zakradać do zboru już w I wieku, ale wierni apostołowie ‛oddziaływali powstrzymująco’ — chronili zbór przed skalaniem fałszywymi naukami (2 Tes. 2:3, 6, 7). Kiedy jednak umarł ostatni z nich, odstępstwo zapuściło korzenie. W okresie wzrostu, trwającym wiele stuleci, bardzo się rozpleniło. Chwastów było wtedy mnóstwo, a źdźbeł pszenicy niewiele. Nie istniał zorganizowany sposób systematycznego dostarczania pokarmu duchowego. Ale miało się to zmienić. Powstaje tylko pytanie: Kiedy?

15, 16. Jakie rezultaty dało to, że Badacze Pisma Świętego wnikliwie zgłębiali Biblię, i jakie w związku z tym rodzi się pytanie?

¹⁵ W miarę jak przybliżał się koniec okresu wzrostu, nasilało się zainteresowanie prawdą biblijną. Przypomnijmy, że w latach siedemdziesiątych XIX wieku grupka szczerych poszukiwaczy prawdy zaczęła tworzyć klasy biblijne niezwiązane z chwastami — rzekomymi chrześcijanami należącymi do kościołów i sekt chrześcijaństwa. Ci szczerzy Badacze Pisma Świętego, jak siebie nazywali, odznaczali się pokorą serca i otwartością umysłu. Wnikliwie i z modlitwą zgłębiali Biblię (Mat. 11:25).

¹⁶ Wysiłki tych pilnych mężczyzn i kobiet przynosiły wspaniałe rezultaty. Lojalnie obnażali oni fałszywe nauki i rozgłaszali duchowe prawdy, publikując i rozpowszechniając literaturę biblijną na wielką skalę. Swoją pracą zjednali sobie serca i trafili do przekonania wielu osób, które łaknęły i pragnęły prawdy. Rodzi to intrygujące pytanie: Czy przed rokiem 1914 Badacze Pisma Świętego  byli ustanowionym narzędziem, poprzez które Chrystus miał karmić swoje owce? Odpowiedź brzmi: Nie. Był to nadal okres wzrostu, a owo narzędzie dopiero się formowało. Nie nadszedł jeszcze czas na oddzielenie rzekomych chrześcijan, wyobrażonych przez chwasty, od prawdziwej chrześcijańskiej pszenicy.

17. Serię jakich doniosłych wydarzeń zapoczątkował rok 1914?

¹⁷ Jak się dowiedzieliśmy z poprzedniego artykułu, okres żniwa zaczął się w roku 1914. Rok ten zapoczątkował serię doniosłych wydarzeń. Jezus został intronizowany na Króla i rozpoczęły się dni ostatnie (Obj. 11:15). Od roku 1914 do pierwszych miesięcy 1919 towarzyszył swemu Ojcu w niezbędnym przeglądzie i oczyszczaniu duchowej świątyni (Malach. 3:1-4) *. Następnie, w tymże roku 1919, można było przystąpić do zbierania pszenicy. Czy wreszcie nadszedł czas, żeby Chrystus wyznaczył narzędzie, za pomocą którego będzie w sposób zorganizowany rozdzielał pokarm duchowy? Właśnie tak!

18. Co zgodnie ze swą zapowiedzią miał ustanowić Jezus i jakie kluczowe pytanie pojawiło się na początku dni ostatnich?

¹⁸ W proroctwie o czasie końca Jezus wyjawił, że ustanowi narzędzie, poprzez które będzie dostarczał duchowy „pokarm we właściwym czasie” (Mat. 24:45-47). Co to za narzędzie? Trzymając się wzorca z I wieku, Jezus miał po raz kolejny karmić wielu rękami niewielu. Ale na początku dni ostatnich pojawiło się kluczowe pytanie: Kto będzie się zaliczał do tych niewielu? Ta i inne kwestie dotyczące proroctwa Jezusa zostaną omówione w następnym artykule.