1. Jakie tematy wielokrotnie omawiamy w zborze i jaki pożytek z tego odnosimy?

CZY ci się nie zdarzyło, że przygotowując się do któregoś studium Strażnicy, pomyślałeś: „Czy my już tego nie omawialiśmy?”? Jeśli należysz do zboru jakiś czas, to zapewne zauważyłeś, że niektóre tematy omawia się wielokrotnie. Uczenie się o Królestwie Bożym, okupie, działalności ewangelizacyjnej i takich przymiotach, jak miłość bądź wiara, stanowi stały składnik naszej duchowej diety. Dzięki temu, że przypominamy sobie te tematy, możemy pozostawać zdrowi w wierze i być „wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami” (Jak. 1:22).

2. (a) Do czego w Biblii często odnosi się słowo „przypomnienie”? (b) Pod jakim względem Boże prawa różnią się od ludzkich?

² Hebrajski rzeczownik tłumaczony na „przypomnienie” nieraz odnosi się do praw, przykazań i przepisów, które Bóg daje swym sługom. W przeciwieństwie do ludzkich praw, które często trzeba poprawiać i aktualizować, prawa i przepisy Jehowy zawsze są niezawodne. Chociaż niektóre obowiązywały tylko w konkretnych sytuacjach lub okresach, nie oznacza to, że z czasem okazały się błędne albo niewłaściwe. Psalmista napisał: „Prawość twych przypomnień trwa po czas niezmierzony” (Ps. 119:144).

3, 4. (a) Co może się zaliczać do przypomnień Jehowy? (b) Jaką korzyść mieli odnieść Izraelici ze zważania na Boże przypomnienia?

³ Być może zauważyłeś, że do przypomnień Jehowy zaliczają się też ostrzeżenia. Izraelici regularnie je otrzymywali za pośrednictwem Jego proroków. Na przykład tuż przed wejściem do Ziemi Obiecanej usłyszeli z ust Mojżesza: „Strzeżcie się, żeby czasem wasze serce nie dało się zwabić i żebyście się nie odwrócili i nie oddawali czci innym bogom, i się im nie  kłaniali, i żeby gniew Jehowy nie zapłonął przeciwko wam” (Powt. Pr. 11:16, 17). Z Biblii dowiadujemy się, że Bóg dawał swemu ludowi mnóstwo pożytecznych przypomnień.

⁴ Jehowa niejednokrotnie nawoływał Izraelitów, żeby się Go bali, słuchali Jego głosu i uświęcali Jego imię (Powt. Pr. 4:29-31; 5:28, 29). Mogli mieć pewność, że jeśli będą zważać na te przypomnienia, zaznają obfitych błogosławieństw (Kapł. 26:3-6; Powt. Pr. 28:1-4).

5. Dlaczego Jehowa walczył za króla Ezechiasza?

⁵ W ciągu burzliwych dziejów Izraela Bóg dotrzymywał swojej obietnicy. Kiedy na przykład asyryjski król Sancherib najechał Judę i chciał pozbawić tronu Ezechiasza, Jehowa nie pozostał obojętny. Posłał anioła, który jednej nocy „zgładził każdego dzielnego mocarza” we wrogiej armii. W rezultacie Sancherib musiał upokorzony wrócić do swego kraju (2 Kron. 32:21; 2 Król. 19:35). Dlaczego Bóg walczył za Ezechiasza? Ponieważ ten „przylgnął do Jehowy. Nie odwrócił się od podążania za nim, lecz przestrzegał jego przykazań” (2 Król. 18:1, 5, 6).

6. Jak król Jozjasz dowiódł, że ufa Jehowie?

⁶ Innym człowiekiem, który przestrzegał przykazań Jehowy, był król Jozjasz. Już w wieku ośmiu lat „czynił to, co słuszne w oczach Jehowy (...); nie zboczył na prawo ani na lewo” (2 Kron. 34:1, 2). Swojego zaufania do Boga dowiódł, gdy oczyścił kraj z bożków i przywrócił religię prawdziwą. Dzięki temu błogosławieństw zaznał nie tylko on sam, lecz także cały naród (odczytaj 2 Kronik 34:31-33).

7. Jakie były skutki, gdy Izraelici lekceważyli przypomnienia Jehowy?

⁷ Niestety, Izraelici nie zawsze w pełni ufali przypomnieniom Jehowy. Przez stulecia na zmianę okazywali się posłuszni i nieposłuszni. Kiedy ich wiara słabła, często byli — mówiąc słowami apostoła Pawła — „unoszeni tu i tam każdym wiatrem nauki” (Efez. 4:13, 14). I kiedy nie ufali przypomnieniom Jehowy, zgodnie z zapowiedzią zbierali gorzkie owoce (Kapł. 26:23-25; Jer. 5:23-25).

8. Dlaczego możemy odnieść pożytek z rozważania przeżyć Izraelitów?

⁸ Co daje nam rozważanie przeżyć Izraelitów? Tak jak oni, otrzymujemy rady  i karcenie (2 Piotra 1:12). Na przypomnienia natrafiamy za każdym razem, gdy czytamy natchnione Słowo Boże. Ponieważ mamy wolną wolę, możemy zdecydować, czy będziemy stosować się do wskazówek Jehowy, czy obierzemy drogę, która jest słuszna w naszych oczach (Prz. 14:12). Omówmy więc, dlaczego możemy ufać przypomnieniom Jehowy i jaką korzyść z tego odniesiemy.

9. Jak na pustkowiu Jehowa upewniał Izraelitów, że jest z nimi?

⁹ Kiedy Izraelici wyruszali w drogę, która okazała się 40-letnią wędrówką po „straszliwym pustkowiu”, Jehowa nie podał zawczasu szczegółów, jak będzie ich prowadził, chronił i się o nich troszczył. Wciąż jednak pokazywał, że mogą ufać Jemu i Jego wskazówkom. Gdy prowadził ich przez niegościnne tereny, posługiwał się słupem obłoku za dnia i słupem ognia nocą, czym przypominał, że cały czas jest z nimi (Powt. Pr. 1:19; Wyjścia 40:36-38). Dbał też o ich podstawowe potrzeby. „Szaty im się nie zużywały, a stopy im nie puchły”. Rzeczywiście, „niczego im nie brakowało” (Nehem. 9:19-21).

10. Jak dzisiaj Jehowa prowadzi swój lud?

¹⁰ Stoimy dziś u progu sprawiedliwego nowego świata. Czy ufamy, że Jehowa zapewnia nam wszystko, czego potrzebujemy, żeby przeżyć nadchodzący „wielki ucisk”? (Mat. 24:21, 22; Ps. 119:40, 41). Co prawda do nowego świata Bóg nie prowadzi nas za pomocą słupa obłoku bądź słupa ognia. Ale pomaga nam zachowywać czujność za pośrednictwem swojej organizacji. Na przykład coraz usilniej jesteśmy zachęcani do pielęgnowania usposobienia duchowego poprzez czytanie Biblii, wielbienie Boga w gronie rodziny oraz regularny udział w zebraniach i w służbie. Czy dokonujemy zmian, żeby wprowadzać w życie te wskazówki? Jeżeli tak, to zbudujemy wiarę, dzięki której przeżyjemy do nowego świata.

11. Jak Bóg dba o nasze dobro?

¹¹ Dostarczane wskazówki nie tylko pomagają nam zachować duchową czujność, lecz także okazują się praktyczne w codziennym życiu. Dotyczą chociażby zachowywania równowagi w sprawach materialnych i prostolinijnego oka, a to przyczynia się do zmniejszenia stresu. A jakże pożyteczne są rady dotyczące ubioru i wyglądu zewnętrznego, wyboru stosownej rozrywki bądź zakresu kształcenia. Pomyślmy również o przypomnieniach co do bezpieczeństwa domu, samochodu czy Sali Królestwa albo co do przygotowania się na różne sytuacje kryzysowe. Tego rodzaju wskazówki uświadamiają nam, że Bóg dba o nasze dobro.

12. (a) O czym Jezus wielokrotnie rozmawiał z uczniami? (b) Jaki pokorny czyn trwale zapisał się w pamięci Piotra i jak powinien wpływać na nas?

¹² Przypomnienia raz po raz otrzymywali słudzy Boży w I wieku n.e. Jezus wielokrotnie rozmawiał z uczniami na przykład o potrzebie pielęgnowania pokory. Co więcej, nie tylko im powiedział, co to znaczy być pokornym — on im to pokazał. Ostatniego dnia swej ziemskiej służby obchodził z apostołami Paschę. Kiedy jedli, wstał od posiłku i umył im nogi — zrobił coś, co zwykle robił sługa (Jana 13:1-17). Ten pokorny czyn trwale zapisał się w ich pamięci. Jakieś 30 lat później apostoł Piotr, który uczestniczył  w tamtym wydarzeniu, udzielił współwyznawcom rady w kwestii pokory (1 Piotra 5:5). Postawa Jezusa powinna pobudzać wszystkich nas do przejawiania takiej uniżoności we wzajemnych kontaktach (Filip. 2:5-8).

13. O rozwijaniu jakiego ważnego przymiotu przypominał uczniom Jezus?

¹³ Jezus często rozmawiał z uczniami także o potrzebie przejawiania silnej wiary. Gdy nie zdołali oni wypędzić demona z opętanego chłopca, zapytali Jezusa: „Dlaczego my nie mogliśmy go wypędzić?”. Jezus odparł: „Z powodu waszej małej wiary. Bo zaprawdę wam mówię: Jeżeli będziecie mieć wiarę wielkości ziarnka gorczycy, (...) nie będzie dla was nic niemożliwego” (Mat. 17:14-20). Przez cały okres swej służby Jezus uzmysławiał uczniom, jak ważna jest wiara (odczytaj Mateusza 21:18-22). Czy wykorzystujemy dostępne możliwości, by ją umacniać, przyjmując budujące pouczenia na zgromadzeniach i zebraniach? Nie są to po prostu radosne spotkania; są to okazje, w których dowodzimy swej ufności do Jehowy.

14. Dlaczego pielęgnowanie miłości wzorowanej na Chrystusie jest dziś takie ważne?

¹⁴ Chrześcijańskie Pisma Greckie wielokrotnie przypominają nam, byśmy wzajemnie darzyli się miłością. Jezus oznajmił, że drugie najważniejsze przykazanie brzmi: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie” (Mat. 22:39). Jakub, przyrodni brat Jezusa, nazwał je „prawem królewskim” (Jak. 2:8). Z kolei apostoł Jan wyjaśnił: „Umiłowani, nie piszę wam nowego przykazania, lecz przykazanie stare, które mieliście od początku. (...) Zarazem piszę wam nowe przykazanie” (1 Jana 2:7, 8). Co rozumiał przez określenie „przykazanie stare”? Chodziło mu o przykazanie miłości. Było ono „stare” w tym sensie, że Jezus podał je kilkadziesiąt lat wcześniej, niejako istniało ono „od początku”. Ale było też „nowe”, ponieważ wymagało od uczniów miłości ofiarnej, potrzebnej w nowych okolicznościach. Czy jako naśladowcy Chrystusa nie cenimy sobie ostrzeżeń przed tak powszechnym w tym świecie duchem samolubstwa, który może tłumić w nas miłość do bliźnich?

15. Co było głównym zadaniem Jezusa na ziemi?

¹⁵ Jezus okazywał ludziom osobiste zainteresowanie. Jego szczera troska uwidaczniała się, gdy uzdrawiał chorych i ułomnych oraz wskrzeszał zmarłych. Jednak nie na tym polegało jego główne zadanie. Znacznie trwalszy wpływ  na życie ludzi wywierało prowadzone przez niego dzieło głoszenia i nauczania. Przecież osoby, które uzdrowił lub wskrzesił w I wieku, w końcu zestarzały się i umarły, ale ci, którzy pozytywnie reagowali na jego orędzie, zyskiwali perspektywę życia wiecznego (Jana 11:25, 26).

16. Na jaką skalę prowadzone jest dzisiaj dzieło głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów?

¹⁶ Działalność kaznodziejska rozpoczęta w I wieku przez Jezusa jest obecnie prowadzona na niespotykaną wcześniej skalę. Jezus polecił swym naśladowcom: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mat. 28:19). Rzeczywiście zaczęli to robić, a my możemy śmiało powiedzieć, że kontynuujemy to dzieło. Ponad siedem milionów Świadków Jehowy gorliwie głosi o Królestwie Bożym w przeszło 230 krajach i prowadzi regularne studia biblijne z milionami osób. Ta działalność dowodzi, że żyjemy w dniach ostatnich.

17. Jakich przypomnień udzielili braciom Paweł i Piotr?

¹⁷ Nie ma wątpliwości, że pierwszym chrześcijanom przypomnienia pomagały zachować silną wiarę. Wyobraźmy sobie, jak zachęcony poczuł się Tymoteusz, gdy apostoł Paweł, który był wtedy uwięziony w Rzymie, przypomniał mu: „Stale trzymaj się wzoru zdrowych słów usłyszanych ode mnie” (2 Tym. 1:13). A gdy Piotr zachęcił współwyznawców do pielęgnowania takich przymiotów, jak wytrwałość, uczucie braterskie i panowanie nad sobą, dodał: „Zawsze będę skłonny przypominać wam te rzeczy, chociaż je znacie i jesteście niewzruszenie utwierdzeni w prawdzie” (2 Piotra 1:5-8, 12).

18. Jak w I wieku chrześcijanie zapatrywali się na przypomnienia?

¹⁸ Listy Pawła i Piotra istotnie zawierały „wypowiedzi, które przedtem wyrzekli święci prorocy” (2 Piotra 3:2). Czy nasi bracia z I wieku byli niezadowoleni z tego, że kierowano do nich takie przypomnienia? Nie, ponieważ były one wyrazem Bożej miłości i pomagały im wzrastać „w życzliwości niezasłużonej oraz poznaniu naszego Pana i Wybawcy, Jezusa Chrystusa” (2 Piotra 3:18).

19, 20. Dlaczego powinniśmy ufać przypomnieniom Jehowy i jaki odnosimy z tego pożytek?

¹⁹ Obecnie mamy wszelkie powody, by ufać przypomnieniom Jehowy zawartym w Jego niezawodnym Słowie, Biblii (odczytaj Jozuego 23:14). Na jego kartach opisano, jak Bóg postępował z niedoskonałymi ludźmi na przestrzeni tysięcy lat. Historie te zostały utrwalone dla naszego pożytku (Rzym. 15:4; 1 Kor. 10:11). Ponadto widzimy, jak spełniają się proroctwa biblijne. Można je w pewnym sensie uznać za przypomnienia, tyle że podane z wyprzedzeniem. Na przykład miliony ludzi zaczyna wielbić Jehowę w religii prawdziwej, jak to zgodnie z proroctwem miało się dziać „pod koniec dni” (Izaj. 2:2, 3). Pogarszające się warunki światowe także zostały zapowiedziane w proroctwach. A wspomniana już dynamiczna kampania głoszenia po całej ziemi jest bezpośrednim spełnieniem słów Jezusa (Mat. 24:14).

²⁰ Nasz Stwórca dowiódł ponad wszelką wątpliwość, że możemy Mu ufać. Czy tak robimy? Czy ufamy Jego przypomnieniom? Właśnie tak postąpiła Rosellen. Opowiada ona: „Kiedy w pełni zaufałam Jehowie, zaczęłam coraz wyraźniej dostrzegać, jak serdecznie się o mnie troszczy i mnie umacnia”. Oby każdy z nas odnosił podobny pożytek z respektowania przypomnień Jehowy.