1. Na jakie ofiary zdobywają się różni ludzie i dlaczego?

LUDZIE są gotowi zdobywać się na ofiary, gdy coś jest dla nich ważne. Rodzice poświęcają czas, pieniądze i siły dla dobra dzieci. Młodzi sportowcy, którzy pragną reprezentować swój kraj na olimpiadzie, każdego dnia spędzają całe godziny na intensywnych ćwiczeniach i treningach, gdy tymczasem ich rówieśnicy korzystają z rozrywek i dobrze się bawią. Także Jezus w sprawach, które uważał za istotne, był gotowy na wyrzeczenia. Nie zabiegał o bogactwa i nie miał własnych dzieci. Postanowił raczej skupić się na sprawach Królestwa (Mat. 4:17; Łuk. 9:58). Podobnie jego naśladowcy wiele poświęcili dla Królestwa Bożego. Uznawali je za najważniejsze, dlatego zdobywali się na ofiary, by w jak najpełniejszej mierze je popierać (Mat. 4:18-22; 19:27). Zadajmy więc sobie pytanie: „Co jest ważne w moim życiu?”.

2. (a) Na jakie ofiary muszą się zdobywać wszyscy prawdziwi chrześcijanie? (b) Na jakie dodatkowe poświęcenie jest w stanie zdobywać się część chrześcijan?

² Na pewne ofiary muszą się zdobywać wszyscy prawdziwi chrześcijanie — są one niezbędne do zacieśniania więzi z Bogiem. Zalicza się do nich poświęcanie czasu i sił na modlitwę, czytanie Biblii, rodzinne wielbienie, uczęszczanie na zebrania i udział w służbie kaznodziejskiej (Joz. 1:8; Mat. 28:19, 20; Hebr. 10:24, 25) *. Dzięki naszym wysiłkom i błogosławieństwu Jehowy dzieło ewangelizacji przyśpiesza i ludzie wciąż licznie napływają ku „górze domu Jehowy” (Izaj. 2:2). Chcąc popierać działalność teokratyczną, wielu zdobywa się na ofiary, żeby usługiwać w Betel, pracować przy wznoszeniu Sal Królestwa i Sal Zgromadzeń, organizować kongresy lub pomagać poszkodowanym  w klęskach żywiołowych. Te dodatkowe zajęcia nie są warunkiem zyskania życia, ale mają kluczowe znaczenie dla rozwoju spraw Królestwa.

3. (a) Jaki odnosimy pożytek ze składania ofiar na rzecz Królestwa? (b) Jakie pytania warto rozważyć?

³ Potrzeba aktywnego popierania Królestwa jest dziś większa niż kiedykolwiek wcześniej. To wspaniałe, że wielu ochoczo ofiarowuje się dla Jehowy! (Odczytaj Psalm 54:6). W okresie, gdy wyczekujemy Królestwa Bożego, taki hojny duch przynosi nam mnóstwo radości (Powt. Pr. 16:15; Dzieje 20:35). Każdy z nas powinien jednak uważnie się sobie przyjrzeć. Czy istnieją dziedziny, w których moglibyśmy się zdobyć na dodatkowe poświęcenie? Jak wykorzystujemy swój czas, swoje środki materialne, siły i umiejętności? Na co musimy przy tym uważać? Zastanówmy się nad przykładami składania takich dobrowolnych ofiar. Warto je naśladować, gdyż pogłębi to naszą radość.

4. Jaki pożytek odnosili Izraelici ze składania ofiar?

⁴ W starożytnym Izraelu składanie ofiar stanowiło podstawę do uzyskania przebaczenia grzechów. Ofiary były niezbędne, aby lud mógł się cieszyć uznaniem Jehowy. Pewne dary były wymagane, a inne dobrowolne (Kapł. 23:37, 38). W ramach dobrowolnego daru ofiarnego dla Jehowy można było złożyć między innymi całopalenie. Wyjątkowym przykładem składania ofiar była uroczystość poświęcenia świątyni za dni Salomona (2 Kron. 7:4-6).

5. Co Jehowa umożliwił osobom mającym ograniczone środki?

⁵ Jehowa życzliwie uwzględniał fakt, że nie wszyscy mogą dać tyle samo, i wymagał jedynie tego, by każdy dawał stosownie do swoich możliwości. Prawo nakazywało przelać krew zwierzęcia ofiarnego, co miało być ‛cieniem dóbr mających nadejść’ za pośrednictwem Syna Bożego, Jezusa (Hebr. 10:1-4). Jehowa nie narzucił tu jednak sztywnych reguł. Jeśli na przykład kogoś nie było stać na ofiarę z trzody lub stada, Bóg przyjąłby od niego dar w postaci turkawek. Dzięki temu nawet biedni mogli z radością składać Mu ofiary (Kapł. 1:3, 10, 14; 5:7). Ale chociaż w ofierze można było złożyć różne zwierzęta, to jeśli chodzi o dobrowolne dary ofiarne, każdy musiał przestrzegać dwóch określonych wymagań.

6. Co było wymagane od każdego, kto składał dar ofiarny, i jak ważne było respektowanie tych wymagań?

 ⁶ Po pierwsze, należało dać to, co się miało najlepszego. Jehowa powiedział członkom swego narodu, że aby ‛zjednało to im uznanie’, ofiara nie mogła mieć żadnej wady (Kapł. 22:18-20). W przeciwnym razie oceniłby ją jako niegodną przyjęcia. Po drugie, ofiarodawca musiał być czysty, nieskalany. Jeśli był nieczysty, to przed złożeniem dobrowolnego daru musiał złożyć ofiarę za grzech lub przewinienie, żeby naprawić relacje z Jehową (Kapł. 5:5, 6, 15). Była to poważna sprawa. Jehowa zapowiedział, że gdyby ktoś nieczysty spożywał coś z ofiary współuczestnictwa, która mogła być też ofiarą dobrowolną, to miał zostać zgładzony spośród Jego ludu (Kapł. 7:20, 21). Z drugiej strony, jeśli ofiarodawca cieszył się dobrymi stosunkami z Bogiem i złożył ofiarę bez wad, to mógł odczuwać radość i zadowolenie (odczytaj 1 Kronik 29:9).

7, 8. (a) Jakiej radości zaznaje wiele osób z ponoszenia ofiar na rzecz Królestwa? (b) Jakimi środkami dysponujemy?

⁷ Dzisiaj też wiele osób chętnie wysila się w służbie dla Jehowy i On bardzo się z tego cieszy. Dużo radości daje praca na rzecz współwyznawców. Pewien brat, który bierze udział w budowaniu Sal Królestwa i pomaganiu poszkodowanym wskutek klęsk żywiołowych, mówi, że wprost trudno mu opisać satysfakcję, jaką z tego czerpie. Opowiada: „Gdy widzę szczęście i wdzięczność miejscowych braci i sióstr stojących w swojej nowej Sali Królestwa lub otrzymujących pomoc po jakimś kataklizmie, czuję, że cały ten trud i wysiłek ma sens”.

⁸ Nowożytna organizacja Jehowy zawsze szukała sposobów popierania Jego dzieła. W roku 1904 brat Charles Russell napisał: „Każdy powinien uważać się za szafarza swego własnego czasu, wpływu i pieniędzy i każdy powinien starać się, by użyć, o ile będzie mógł najlepiej, swych talentów na chwałę Mistrza”. Co prawda zaznajemy licznych błogosławieństw, ale składanie ofiar Jehowie wiąże się z pewnymi kosztami (2 Sam. 24:21-24). Jak więc moglibyśmy jeszcze lepiej wykorzystywać posiadane środki?

9. Jaką zasadę kryjącą się w poleceniu Jezusa z Łukasza 10:2-4 możemy zastosować w związku z gospodarowaniem swoim czasem?

⁹ Nasz czas. Tłumaczenie i drukowanie literatury, wznoszenie miejsc wielbienia  Boga, organizowanie kongresów, niesienie pomocy poszkodowanym wskutek klęsk i inne niezbędne zajęcia pochłaniają wiele czasu i energii. A każdy dzień ma tylko 24 godziny. Jezus podał zasadę, która okazuje się w tym względzie pomocna. Posyłając uczniów w teren, polecił im ‛po drodze nikogo nie brać w objęcia na powitanie’ (Łuk. 10:2-4). Dlaczego dał im taką wskazówkę? Pewien biblista wyjaśnia: „Pozdrowienia wśród mieszkańców Wschodu nie składały się, tak jak na Zachodzie, tylko z lekkiego ukłonu czy podania ręki, ale z wielokrotnego obejmowania się i bicia pokłonów, a nawet padania na twarz. Wszystko to zajmowało sporo czasu”. Jezus nie zachęcał swych naśladowców do tego, żeby byli niegrzeczni. Chciał im raczej uzmysłowić, że mają ograniczoną ilość czasu i powinni jak najlepiej go wykorzystać na rzeczy ważniejsze (Efez. 5:16). Czy i my możemy zastosować kryjącą się tu zasadę, by zyskać więcej czasu na zajęcia służące popieraniu Królestwa?

10, 11. (a) Wymień niektóre sposoby wykorzystywania datków składanych na ogólnoświatową działalność. (b) Jaka praktyczna zasada zawarta jest w 1 Koryntian 16:1, 2?

¹⁰ Nasze pieniądze. Prowadzenie działalności teokratycznej wymaga znacznych nakładów finansowych. Każdego roku na pokrycie kosztów ponoszonych przez nadzorców podróżujących, pionierów specjalnych i misjonarzy wydaje się dziesiątki milionów dolarów. Od roku 1999 w uboższych krajach wzniesiono przeszło 24 500 Sal Królestwa. Jednak wciąż potrzeba blisko 6400 takich obiektów. Co miesiąc drukuje się jakieś 100 milionów egzemplarzy Strażnicy i Przebudźcie się! Wszystko to jest finansowane z waszych dobrowolnych datków.

¹¹ Jeżeli chodzi o ich składanie, apostoł Paweł podał praktyczną zasadę (odczytaj 1 Koryntian 16:1, 2). Pod natchnieniem zachęcił braci w Koryncie, by nie czekali do końca tygodnia, aż zobaczą, co im pozostało, lecz by już na początku tygodnia odłożyli pewną sumę stosownie do tego, na co ich stać. Tak jak w I wieku n.e., również dzisiaj bracia i siostry z wyprzedzeniem planują, jak okażą szczodrość na miarę swych możliwości (Łuk. 21:1-4; Dzieje 4:32-35). Jehowa ceni taką ofiarną postawę.

12, 13. Jakie obawy mogą powstrzymywać niektórych od ofiarowywania swych sił i zdolności na rzecz Królestwa i jak Jehowa może im pomóc?

¹² Nasze siły i zdolności. Gdy staramy się wykorzystywać swoje siły i zdolności dla Królestwa, Jehowa nas wspiera. Obiecuje pomóc, kiedy się znużymy (Izaj. 40:29-31). Czy odnosimy wrażenie, że mamy niewystarczające umiejętności, by uczestniczyć w Jego dziele? Czy tłumaczymy sobie, że są przecież inni, lepiej wykwalifikowani? Pamiętajmy, Jehowa może rozwinąć czyjeś naturalne zdolności, tak jak to zrobił w wypadku Becalela i Oholiaba (Wyjścia 31:1-6; zobacz ilustrację tytułową).

¹³ Bóg zachęca nas, byśmy bez ociągania się dawali to, co najlepsze (Prz. 3:27). W trakcie odbudowy świątyni powiedział Żydom w Jerozolimie, żeby się zastanowili nad tym, co robią na rzecz tego przedsięwzięcia (Agg. 1:2-5). Ludzie ci rozproszyli swoją uwagę i stracili z oczu właściwy cel. Powinniśmy się więc zastanawiać, czy nasze priorytety pokrywają się z priorytetami Jehowy. Czy moglibyśmy ‛rozważyć w sercu swe drogi’, tak aby mieć większy udział w działalności na rzecz Królestwa w tych dniach ostatnich?

14, 15. (a) Jak zachęca nas postawa braci mających ograniczone środki materialne? (b) Na czym powinno nam zależeć?

¹⁴ Wielu ludzi żyje na terenach, gdzie trudności i ubóstwo są wszechobecne. Nasza organizacja stara się ‛rekompensować niedostatek’ braci mieszkających w takich krajach (2 Kor. 8:14). Ale nawet chrześcijanie mający ograniczone środki cenią przywilej dawania. Gdy osoby ubogie są skore radośnie to czynić, zaskarbiają sobie uznanie Jehowy (2 Kor. 9:7).

¹⁵ W bardzo biednym kraju afrykańskim pewni bracia wydzielili niewielką część swego ogrodu i fundusze uzyskane ze sprzedaży pochodzących z niej plonów przeznaczają na wspieranie działalności teokratycznej. W tym samym kraju zaplanowano budowę niezwykle potrzebnej Sali Królestwa. Miejscowi Świadkowie chcieli pomagać w pracach. Ale miały się one zacząć w środku pory obsadzania pól. Chrześcijanie ci byli zdecydowani wziąć udział w budowie, dlatego w ciągu dnia pracowali przy Sali Królestwa, a wieczorami wyruszali na pola, żeby zadbać o swoje uprawy. Cóż za ofiarność! Przypomina to nam pierwszych chrześcijan z Macedonii. Doskwierało im ‛głębokie ubóstwo’, a jednak błagali o przywilej wzięcia udziału w planowanym przedsięwzięciu (2 Kor. 8:1-4). Oby więc każdy z nas podobnie dawał ‛proporcjonalnie do błogosławieństwa, którego nam udzielił Jehowa’ (odczytaj Powtórzonego Prawa 16:17).

16. Jak się upewniać, czy nasze ofiary cieszą się uznaniem Jehowy?

¹⁶ Ale teraz słowo przestrogi — podobnie jak to było w wypadku starożytnych Izraelitów, musimy dbać o to, by nasze dobrowolne ofiary Bóg mógł uważać za godne przyjęcia. Powinniśmy zachowywać równowagę, aby nie zapominać o swoich zasadniczych obowiązkach związanych z troszczeniem się o rodzinę oraz wielbieniem Jehowy. Poświęcanie czasu i środków materialnych na rzecz innych nie może prowadzić do zaniedbywania bliskich pod względem duchowym bądź fizycznym. Wtedy bowiem dawalibyśmy ‛według tego, czego nie mamy’ (odczytaj 2 Koryntian 8:12). Ponadto musimy dbać o własne usposobienie duchowe (1 Kor. 9:26, 27). Bądźmy pewni, że gdy kierujemy się w życiu zasadami biblijnymi, to składane przez nas ofiary przyniosą nam wiele radości i zadowolenia oraz będą ‛szczególnie godne upodobania’ w oczach Jehowy.

17, 18. Co sądzisz o wszystkich, którzy ponoszą ofiary na rzecz Królestwa, i co każdy z nas powinien rozważyć?

¹⁷ Wiele braci i sióstr ‛wylewa siebie niczym ofiarę płynną’, wykonując niezbędne prace na rzecz Królestwa (Filip. 2:17). Szczerze cenimy tych, którzy odznaczają się takim ochoczym nastawieniem. Za przejawianie ducha szczodrości i ofiarności pochwała należy się też żonom i dzieciom chrześcijan, którzy przewodzą w działalności teokratycznej.

¹⁸ Realizacja wszystkich wspomnianych przedsięwzięć wymaga ciężkiej pracy. Oby każdy z nas z modlitwą rozważył, co może robić, żeby mieć w tym jak najpełniejszy udział. Bądź pewien, że już teraz zaznasz wspaniałych dobrodziejstw, a „w nadchodzącym (...) systemie rzeczy” dostąpisz jeszcze wspanialszych (Marka 10:28-30).