1. Jak Jezus dał doskonały wzór ofiarności?

GDY Jezus przebywał na ziemi, dał doskonały wzór ofiarności. Ponad osobiste pragnienia i wygody przedkładał spełnianie woli Boga (Jana 5:30). Dochował wierności aż do śmierci na palu męki i w ten sposób dowiódł, że jego ofiarność nie ma granic (Filip. 2:8).

2. Jak można przejawiać ducha ofiarności i dlaczego należy to robić?

² Jako naśladowcy Jezusa, my także musimy przejawiać ducha ofiarności. Ale co to znaczy być ofiarnym? Najprościej mówiąc, ktoś taki jest gotowy poświęcić coś dla dobra drugich. W zasadzie ofiarność stanowi przeciwieństwo samolubstwa (odczytaj Mateusza 16:24). Niesamolubne nastawienie pomaga uwzględniać odczucia i upodobania innych przed własnymi (Filip. 2:3, 4). W gruncie rzeczy Jezus uczył, że leży ono u podstaw naszego wielbienia Boga. Jak to rozumieć? Otóż chrześcijańska miłość, będąca jednym z czynników pobudzających do ofiarności, jest znakiem rozpoznawczym prawdziwych uczniów Jezusa (Jana 13:34, 35). Pomyśl tylko, jakich błogosławieństw zaznajemy dzięki temu, że należymy do ogólnoświatowej społeczności braterskiej okazującej ducha ofiarności!

3. Co może osłabiać w nas ducha ofiarności?

 ³ Niestety, musimy walczyć z wrogiem, który niepostrzeżenie próbuje osłabić w nas ducha ofiarności. Tym wrogiem jest tkwiąca w człowieku skłonność do samolubstwa. Przypomnijmy sobie, jak samolubstwu dali wyraz Adam i Ewa. Ewa egoistycznie zapragnęła stać się podobna do Boga. A jej mąż postąpił egoistycznie, żeby się jej przypodobać (Rodz. 3:5, 6). Po tym, jak Diabeł odciągnął tę pierwszą parę od prawdziwego wielbienia, dalej podsyca w ludziach samolubstwo. Próbował je rozbudzić nawet u Jezusa (Mat. 4:1-9). W naszych czasach udało mu się popchnąć mnóstwo ludzi do przejawiania egoizmu na wiele różnych sposobów. Warto poświęcić temu uwagę, ponieważ ta powszechna tendencja mogłaby się udzielić i nam (Efez. 2:2).

4. (a) Czy możemy dziś wyeliminować egoistyczne skłonności? Wyjaśnij to szerzej. (b) Na jakie pytania poszukamy odpowiedzi?

⁴ Samolubstwo można przyrównać do rdzy, która się tworzy na metalu. Kiedy metalowy przedmiot jest wystawiony na wpływ warunków atmosferycznych, może zacząć rdzewieć. Prawdziwe niebezpieczeństwo polega na zignorowaniu rdzy — pozwoleniu jej na rozwinięcie się do tego stopnia, że spowoduje ona uszkodzenie lub zniszczenie danego elementu. Podobnie, chociaż nie możemy dziś wyeliminować niedoskonałości i skłonności do egoizmu, musimy uważać na związane z tym zagrożenia i zwalczać takie tendencje (1 Kor. 9:26, 27). Jak rozpoznać u siebie oznaki samolubstwa? I jak w większej mierze pielęgnować ducha ofiarności?

5. (a) Pod jakim względem Biblia przypomina lustro? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Czego musimy unikać, gdy szukamy u siebie oznak samolubstwa?

⁵ Jak lustra używamy, by ocenić swój wygląd zewnętrzny, tak Biblii możemy użyć, by wejrzeć w swoje wnętrze i poprawić wszelkie ewentualne mankamenty (odczytaj Jakuba 1:22-25). Ale lustro spełni swoją rolę jedynie wówczas, gdy będziemy odpowiednio z niego korzystać. Jeśli na przykład spojrzymy w nie tylko przelotnie, możemy nie zauważyć drobnych, ale istotnych wad. Albo jeśli popatrzymy w lustro pod kątem, możemy zobaczyć odbicie kogoś innego. Analogicznie, aby za pomocą Biblii dostrzec wadę taką jak samolubstwo, nie wystarczy sięgać po tę Księgę sporadycznie albo na jej podstawie dopatrywać się błędów u innych.

6. Jak możemy ‛trwać’ w doskonałym prawie?

⁶ Moglibyśmy czytać Słowo Boże regularnie, nawet codziennie, i mimo to nie dostrzegać oznak egoizmu, który w rzeczywistości się w nas rozwija. Jak to możliwe? Pomyślmy: W przykładzie Jakuba nie chodziło o to, że wspomniany człowiek przejrzał się w lustrze pobieżnie. Gdy Jakub napisał o nim, że „przygląda się sobie”, użył greckiego słowa, które wskazuje na uważne analizowanie, rozważanie. Na czym więc polega problem? Dalej czytamy, że ów człowiek ‛odchodzi i natychmiast zapomina, jaki jest’. Tak więc odwraca się od lustra i nie reaguje na to, co zobaczył. Natomiast człowiek, który zapewnia sobie powodzenie, nie tylko „wgląda w doskonałe prawo”, ale także „w nim trwa”. Nie odwraca się od doskonałego prawa Słowa Bożego, lecz stale trzyma się jego nauk. Jezus wyraził podobną myśl, kiedy powiedział: „Jeżeli pozostajecie w moim słowie, to rzeczywiście jesteście moimi uczniami” (Jana 8:31).

7. Jak używać Biblii, żeby wykrywać oznaki samolubstwa?

⁷ Aby więc z powodzeniem walczyć z oznakami samolubstwa, powinieneś w pierwszej kolejności uważnie czytać Słowo Boże. Pomoże ci to ustalić, na jakich  dziedzinach musisz się skupić. Jednak nie poprzestawaj na tym. Szukaj dodatkowych informacji, żeby wniknąć głębiej. Mając wyraźnie w umyśle dane sprawozdanie biblijne, wyobraź sobie, że sam znalazłeś się w opisanej sytuacji. Zastanów się: „Jak bym się wtedy zachował? Czy rzeczywiście postąpiłbym słusznie?”. Bardzo ważne jest, byś po takiej analizie usilnie starał się zastosować wnioski w praktyce (Mat. 7:24, 25). Rozważmy zatem, jak relacje o królu Saulu oraz o apostole Piotrze mogą nam pomóc pielęgnować ducha ofiarności.

8. Z jakim nastawieniem Saul objął władzę i jak się ono uwidoczniło?

⁸ Postępowanie Saula, króla Izraela, stanowi ostrzeżenie — ukazuje, jak samolubstwo może stłumić w nas ducha ofiarności. Kiedy objął on władzę, oceniał siebie ze skromnością i pokorą (1 Sam. 9:21). Odmówił ukarania rodaków, którzy otwarcie krytykowali jego panowanie, choć mógłby się usprawiedliwić tym, że broni pozycji powierzonej mu przez Boga (1 Sam. 10:27). Poddał się kierownictwu ducha Bożego i poprowadził Izraelitów do zwycięskiej bitwy z Ammonitami. Zaraz potem chwałę za ten sukces pokornie przypisał Jehowie (1 Sam. 11:6, 11-13).

9. Jak Saul zaczął przejawiać samolubne myślenie?

⁹ Z czasem Saul pozwolił, by samolubne myślenie i duma rozwinęły się w nim niczym wyniszczająca rdza. Po zwycięstwie nad Amalekitami postawił własne pragnienia ponad posłuszeństwo wobec Jehowy. Chciwie zagarnął łup, zamiast zgodnie z Bożym poleceniem wydać go na zagładę. Co więcej, w swej arogancji wzniósł sobie pomnik (1 Sam. 15:3, 9, 12). Kiedy prorok Samuel oznajmił mu, że Jehowa jest z niego niezadowolony, Saul próbował się usprawiedliwić — zwrócił uwagę na tę część Bożego polecenia, którą wykonał, i usiłował obarczyć winą innych (1 Sam. 15:16-21). Ponadto duma sprawiła, że bardziej zależało mu na zachowaniu twarzy przed ludźmi niż na uznaniu Boga (1 Sam. 15:30). Jak relacja o Saulu może posłużyć nam za zwierciadło pomocne w pielęgnowaniu ducha ofiarności?

10, 11. (a) Czego historia Saula uczy nas o pielęgnowaniu ducha ofiarności? (b) Jak możemy unikać powielania błędów Saula?

¹⁰ Po pierwsze, jak wskazuje historia Saula, nie możemy popadać w samozadowolenie, zakładając, że skoro wcześniej przejawialiśmy ofiarność, to automatycznie będzie tak zawsze (1 Tym. 4:10). Warto pamiętać, że król ten przez krótki czas postępował słusznie i cieszył się przychylnością Boga, ale nie wykorzenił samolubnych skłonności, które zaczęły w nim kiełkować. Ostatecznie za nieposłuszeństwo został przez Jehowę odrzucony.

¹¹ Po drugie, nie możemy skupiać się tylko na tych dziedzinach życia, w których dobrze sobie radzimy, a ignorować tych, nad którymi powinniśmy pracować. Przypominalibyśmy bowiem kogoś, kto podziwia w lustrze nowe ubrania, a pomija przy tym fakt, że ma brudną twarz. Nawet jeśli nie jesteśmy tak zadufani w sobie, jak Saul, to musimy stanowczo przeciwstawiać się każdej skłonności, jaka mogłaby popchnąć nas do pójścia w jego ślady. Gdy otrzymujemy radę, nie usprawiedliwiajmy się, nie pomniejszajmy problemu ani nie zrzucajmy winy na innych. Zamiast powielać błędy Saula, nieporównanie lepiej jest przyjąć radę (odczytaj Psalm 141:5).

12. Jak ofiarne nastawienie może nam pomóc, gdy popełnimy poważny grzech?

¹² Co jednak zrobić, gdy popełnimy poważny grzech? Saulowi zależało na  uratowaniu reputacji, a to uniemożliwiło mu odzyskanie duchowego zdrowia. Natomiast ofiarne nastawienie może sprawić, że przezwyciężymy wstyd i poprosimy o niezbędną pomoc (Prz. 28:13; Jak. 5:14-16). Pewien brat w wieku 12 lat zaczął oglądać pornografię i robił to w tajemnicy przez ponad 10 lat. Opowiada: „Strasznie trudno było mi się do tego przyznać żonie i starszym. Ale gdy już to zrobiłem, poczułem, że wielki ciężar spadł mi z serca. Niektórzy moi znajomi byli rozczarowani, kiedy przestałem być sługą pomocniczym, jak gdybym ich zawiódł. Mimo to wiem, że teraz Jehowa jest bardziej zadowolony z mojej służby, niż gdy oglądałem pornografię — a Jego opinia jest najważniejsza”.

13, 14. Jak u Piotra ujawniły się samolubne skłonności?

¹³ Apostoł Piotr przejawiał ducha ofiarności, kiedy był szkolony przez Jezusa (Łuk. 5:3-11). Musiał jednak walczyć z samolubnymi skłonnościami. Na przykład oburzył się na Jakuba i Jana, którzy próbowali zapewnić sobie zaszczytne miejsca u boku Jezusa w Królestwie Bożym. Być może uważał, że jedno z tych miejsc należy się jemu, ponieważ Jezus już wcześniej zapowiedział jego szczególną rolę (Mat. 16:18, 19). W każdym razie Jezus przestrzegł Jakuba i Jana, a także Piotra i resztę apostołów przed egoistycznym ‛panoszeniem się’ wśród braci (Marka 10:35-45).

¹⁴ Nawet po tym, jak Jezus starał się skorygować myślenie Piotra, apostoł dalej zmagał się z niewłaściwym mniemaniem o sobie. Kiedy Jezus oznajmił, że apostołowie chwilowo od niego odstąpią, Piotr poniżył pozostałych, a wywyższył siebie, twierdząc, że on jedyny okaże się lojalny (Mat. 26:31-33). Ale jego pewność siebie była bezpodstawna — jeszcze tej samej nocy zabrakło mu gotowości do poświęceń. Żeby ujść cało, trzykrotnie zaparł się Jezusa (Mat. 26:69-75).

15. Dlaczego całościowe rozważenie przykładu Piotra jest pokrzepiające?

¹⁵ Mimo tych zmagań i porażek Piotra jego przykład jest pokrzepiający. Dzięki osobistym wysiłkom i pomocy świętego  ducha Bożego apostoł zdołał przezwyciężyć niewłaściwe skłonności, a przejawiał panowanie nad sobą oraz ofiarną miłość (Gal. 5:22, 23). Można powiedzieć, że przetrwał próby cięższe niż te, na których wcześniej się potknął. Okazał pokorę tym, jak zareagował na publiczną naganę udzieloną mu przez apostoła Pawła (Gal. 2:11-14). Nie żywił później urazy — nie uważał, że tamto napomnienie podkopało jego pozycję. Dalej darzył Pawła miłością (2 Piotra 3:15). Postawa Piotra może pomóc nam pielęgnować ducha ofiarności.

16. Jak możemy przejawiać ducha ofiarności w trudnych sytuacjach?

¹⁶ Zastanów się, jak reagujesz w trudnych okolicznościach. Kiedy Piotra i innych apostołów uwięziono i wychłostano za głoszenie, oni radowali się, „że zostali poczytani za godnych znoszenia zniewag ze względu na jego [Jezusa] imię” (Dzieje 5:41). Ty także możesz postrzegać prześladowania jako sposobność do tego, by wzorem Piotra i Jezusa przejawiać ducha ofiarności (odczytaj 1 Piotra 2:20, 21). Takie nastawienie pomoże ci również w sytuacji, gdybyś otrzymał niezbędne skarcenie od starszych. Wzoruj się na Piotrze i się nie obrażaj (Kazn. 7:9).

17, 18. (a) Jakie pytania możesz sobie zadać w związku ze swoimi celami duchowymi? (b) Co możemy zrobić, jeśli w swym sercu dostrzeżemy oznaki samolubstwa?

¹⁷ Z przykładu Piotra możesz też odnieść pożytek, jeśli chodzi o wyznaczanie sobie celów duchowych. Możesz do nich zmierzać w taki sposób, by odzwierciedlało to ducha ofiarności. Uważaj jednak, żeby realizacja tych celów nie okazała się dążeniem do zaszczytów. Zastanów się: „Dlaczego chcę się rozwijać i poszerzać zakres służby dla Jehowy? Czy nie pragnę uznania albo władzy, tak jak to mogło być w wypadku Jakuba i Jana, którzy przedstawili swoją prośbę Jezusowi?”.

¹⁸ Jeśli dostrzeżesz w swym sercu jakąś oznakę samolubstwa, proś Jehowę, by pomógł ci skorygować myślenie i uczucia; jednocześnie nie szczędź wysiłków, by koncentrować się na przysparzaniu chwały Jemu, a nie sobie (Ps. 86:11). Możesz także zabiegać o coś, co nie będzie cię stawiało w centrum zainteresowania. Na przykład mógłbyś pracować nad pełniejszym rozwijaniem tych owoców ducha, które są dla ciebie szczególnym wyzwaniem. Albo jeśli skrupulatnie przygotowujesz się do przedstawiania punktów na zebraniu, lecz nie kwapisz się do sprzątania Sali Królestwa, to mógłbyś postanowić sobie, że zastosujesz radę z Listu do Rzymian 12:16 (odczytaj).

19. Co zrobić, żeby się nie zniechęcić niedociągnięciami dostrzeganymi w lustrze Słowa Bożego?

¹⁹ Kiedy uważnie przyglądamy się sobie w lustrze Słowa Bożego i widzimy skazy, wręcz wyraźne oznaki samolubstwa, moglibyśmy się tym zniechęcić. Jeśli kiedykolwiek ci się to przydarzy, rozmyślaj o opisanym przez Jakuba człowieku, który zapewnia sobie powodzenie. Jakub nie skupił się na tym, jak szybko ów człowiek uporał się z dostrzeżonymi niedociągnięciami ani nawet czy był w stanie wyeliminować je wszystkie; powiedział o nim raczej, że ‛trwa w doskonałym prawie’ (Jak. 1:25). Człowiek ten zapamiętał to, co ujrzał w lustrze, i wciąż starał się to poprawić. A zatem zachowuj pozytywne spojrzenie na samego siebie i zrównoważony pogląd na swe niedopisania (odczytaj Kaznodziei 7:20). Dalej wglądaj w doskonałe prawo i pracuj nad przejawianiem ducha ofiarności. Jehowa jest chętny pomagać tobie, tak jak pomaga wielu twoim braciom, którzy choć są niedoskonali, mogą się cieszyć i faktycznie się cieszą Bożym uznaniem i błogosławieństwem.