1, 2. Jak Jehowa patrzy na swych ziemskich sług?

KIEDY rodzice obserwują swoje bawiące się dzieci, często są zdumieni ich wrodzonymi zdolnościami. Czy i ty miałeś okazję zaobserwować coś takiego? Jedno dziecko może się odznaczać zwinnością i mieć predyspozycje sportowe, podczas gdy jego brat lub siostra lepiej radzi sobie w grach planszowych albo zadaniach manualnych. Ale niezależnie od zdolności dzieci rodzice z przyjemnością odkrywają ich potencjał.

² Również Jehowa żywo interesuje się swoimi ziemskimi dziećmi. Swych nowożytnych sług uważa za „kosztowności wszystkich narodów” (Agg. 2:7). Są dla Niego cenni głównie dlatego, że odznaczają się wiarą i oddaniem. Zapewne jednak zauważyłeś, że do naszego grona należą osoby o najróżniejszych talentach. Niektórzy bracia są zdolnymi mówcami, a inni wspaniałymi organizatorami. Wiele sióstr wyśmienicie radzi sobie z nauką języków obcych i wykorzystuje to w służbie kaznodziejskiej. Inne z kolei niezwykle ofiarnie troszczą się o chorych lub wspierają tych, którzy tego potrzebują (Rzym. 16:1, 12). Czyż nie cieszymy się, że w zborze mamy wszystkie te osoby?

3. Jakie pytania rozważymy w tym artykule?

³ Jednak niektórzy członkowie zboru, w tym młodzi lub nowo ochrzczeni, mogli jeszcze nie odnaleźć w nim swego miejsca.  Jak pomóc im, żeby w pełni wykorzystywali potencjał, którym dysponują? Dlaczego wzorem Jehowy powinniśmy szukać w nich dobra?

4, 5. Jak relacja z Sędziów 6:11-16 dowodzi, że Jehowa dostrzega potencjał swych sług?

⁴ Liczne relacje biblijne wyraźnie wskazują, że Jehowa dostrzega nie tylko zalety swoich sług, ale też tkwiący w nich potencjał. Gdy na przykład Gedeon został wybrany do uwolnienia ludu Bożego spod jarzma Midianitów, musiał być zdumiony pozdrowieniem anioła: „Jehowa jest z tobą, dzielny mocarzu”. Wydaje się oczywiste, że w tamtym momencie Gedeon absolutnie nie uważał się za „mocarza”. Wyraził swe wątpliwości i dodał, że nic nie znaczy. Ale dalsza rozmowa ujawniła, że Jehowa oceniał Gedeona zdecydowanie lepiej niż on sam siebie (odczytaj Sędziów 6:11-16).

⁵ Bóg postanowił posłużyć się Gedeonem do wyzwolenia Izraela, bo widział jego umiejętności. Anioł Jehowy zauważył, jak Gedeon energicznie młóci pszenicę. Ale dostrzegł coś jeszcze. W czasach biblijnych rolnicy zazwyczaj młócili zboże na otwartym polu, dzięki czemu wiatr unosił plewy. Co ciekawe jednak, Gedeon potajemnie robił to w tłoczni winnej, aby swoje skromne plony ukryć przed Midianitami. Cóż za pomysłowość! Nic dziwnego, że w oczach Jehowy Gedeon był kimś więcej niż tylko ostrożnym rolnikiem — odznaczał się sprytem. Jehowa dostrzegł ów potencjał i postanowił posłużyć się tym człowiekiem.

6, 7. (a) Jak opinia Jehowy na temat Amosa różniła się od opinii niektórych Izraelitów? (b) Co świadczy o tym, że Amos nie był niedouczony?

⁶ Rozważmy też przykład proroka Amosa. Jehowa dostrzegł możliwości tego sługi, chociaż innym mógł się on wydawać niepozorny i nic nieznaczący. Amos opisał siebie jako hodowcę owiec i nacinacza fig na sykomorach — odmianie fig uważanej za pokarm biednych. Kiedy Jehowa polecił Amosowi piętnować bałwochwalcze dziesięcioplemienne królestwo Izraela, niektórzy Izraelici mogli sądzić, że był to kiepski wybór (odczytaj Amosa 7:14, 15).

⁷ Amos pochodził z odległej miejscowości, ale jego wiedza o ówczesnych zwyczajach i władcach świadczyła o tym, że nie był ignorantem. Najwyraźniej dobrze znał warunki panujące w Izraelu, a o narodach ościennych mógł się sporo dowiedzieć dzięki kontaktom z wędrownymi kupcami (Am. 1:6, 9, 11, 13; 2:8; 6:4-6). Niektórzy współcześni bibliści oceniają, że Amos był zdolnym pisarzem. Nie tylko wybierał proste, a zarazem dobitne wyrażenia, lecz także stosował paralelizmy i grę słów. Śmiała odpowiedź, jakiej udzielił niegodziwemu kapłanowi Amacjaszowi, potwierdziła, że Jehowa wybrał właściwego człowieka i mógł wykorzystać jego zdolności, które na pierwszy rzut oka nie były widoczne (Am. 7:12, 13, 16, 17).

8. (a) O czym Jehowa upewnił Dawida? (b) Dlaczego słowa z Psalmu 32:8 dodają otuchy tym, którzy nie wierzą we własne siły?

⁸ Jehowa naprawdę dostrzega potencjał każdego swojego sługi. Kiedyś upewnił króla Dawida, że zawsze będzie go prowadził, ‛mając oko zwrócone na niego’ (odczytaj Psalm 32:8). Czy dostrzegasz, dlaczego powinno to nam dodawać otuchy? Choćbyśmy nie wierzyli we własne siły, Jehowa może pomóc nam spojrzeć ponad nasze domniemane ograniczenia i realizować cele, o których nie śmielibyśmy nawet marzyć. Tak jak instruktor uważnie obserwuje niedoświadczonego wspinacza, by pomóc  mu znaleźć najlepsze chwyty, tak Jehowa chce kierować nami na drodze naszych postępów duchowych. Abyśmy w pełni wykorzystali swój potencjał, może też posłużyć się naszymi współwyznawcami. W jaki sposób?

9. Jak możemy wprowadzać w życie zachętę Pawła, by interesować się innymi?

⁹ Paweł zachęcił wszystkich chrześcijan, by przejawiali zainteresowanie współwyznawcami (odczytaj Filipian 2:3, 4). Zgodnie z tą radą powinniśmy dostrzegać talenty innych i o nich mówić. Jak się czujemy, gdy ktoś zainteresuje się naszymi postępami? Zazwyczaj pobudza to do dalszego rozwoju i wydobywa z nas to, co najlepsze. Podobnie gdy zauważamy, jak cenni są nasi bracia i siostry, pomagamy im wzrastać i rozkwitać pod względem duchowym.

10. Kto w szczególności może potrzebować uwagi z naszej strony?

¹⁰ Zwłaszcza kto może potrzebować naszej uwagi? Oczywiście szczególnego zainteresowania od czasu do czasu potrzebuje każdy. Jednak to przede wszystkim młodzi i nowo ochrzczeni muszą czuć, że są integralną częścią zboru. Dzięki temu będą rozumieć, że rzeczywiście mają wśród nas swoje miejsce. W przeciwnym razie brak należytego zainteresowania takimi braćmi może stłumić w nich pragnienie ubiegania się o bardziej odpowiedzialne zadania, a przecież do rozwijania takiego pragnienia zachęca Słowo Boże (1 Tym. 3:1).

11. (a) Jak pewien starszy pomógł młodemu chłopakowi przezwyciężyć nieśmiałość? (b) Czego się możesz nauczyć z przeżyć Juliena?

¹¹ Ludovic, starszy, który w młodości sam odniósł korzyść z takiego zainteresowania, mówi: „Kiedy szczerze interesuję się jakimś bratem, robi on szybsze postępy”. Ludovic opowiada o młodym Julienie, który był trochę nieśmiały: „Ponieważ Julien czasami próbował podkreślać swoją wartość w dość niezdarny sposób, jego zachowanie było nienaturalne. Dostrzegałem jednak, że jest bardzo życzliwy i naprawdę chce pomagać innym członkom zboru. Zamiast więc podawać w wątpliwość jego pobudki, skupiłem się na jego zaletach i starałem się dodawać mu otuchy”. Z czasem Julien zdobył kwalifikacje, żeby być sługą pomocniczym, a teraz jest pionierem stałym.

12. Jaka wartościowa cecha jest niezbędna, aby pomóc komuś w pełni wykorzystać jego potencjał? Podaj przykład.

¹² Zrozumiałe jest, że jeśli mamy pomóc innym w pełni wykorzystać ich potencjał, to musimy być dobrymi obserwatorami. Przeżycia Juliena pokazują, że nieraz trzeba spojrzeć ponad czyjeś słabości, żeby dostrzec jego zalety i umiejętności, które mógłby jeszcze rozwinąć. W podobny sposób Jezus patrzył na apostoła Piotra. Chociaż Piotr niekiedy wydawał się chwiejny, Jezus przewidział, że stanie się on tak niewzruszony jak skała (Jana 1:42).

13, 14. (a) Jak Barnabas okazał rozeznanie w stosunku do młodego Marka? (b) Jaki pożytek odniósł pewien młody brat, gdy otrzymał pomoc, podobnie jak kiedyś Marek? (Zobacz ilustrację tytułową).

¹³ Podobnym rozeznaniem wykazał się Barnabas w stosunku do Jana, którego rzymski przydomek brzmiał Marek (Dzieje 12:25). W trakcie pierwszej podróży misjonarskiej Pawła i Barnabasa Marek usługiwał im jako pomocnik — być może troszczył się o ich potrzeby fizyczne. Kiedy jednak przybyli do Pamfilii, nagle zostawił ich na lodzie. Musieli  bez niego udać się na północ, przez tereny cieszące się złą sławą z powodu rozbójników (Dzieje 13:5, 13). Najwyraźniej jednak Barnabas przymknął oko na niezdecydowanie Marka i później wykorzystał okazję, by dokończyć jego szkolenia (Dzieje 15:37-39). W rezultacie ten młody człowiek stał się dojrzałym sługą Jehowy. Ciekawe, że gdy Paweł był uwięziony w Rzymie, towarzyszył mu właśnie Marek, który przyłączył się do pozdrowień przesłanych chrześcijanom w Kolosach, i apostoł wyraził się o nim przychylnie (Kol. 4:10). Wyobraźmy sobie, jaką satysfakcję musiał odczuwać Barnabas, gdy Paweł wręcz poprosił o pomoc Marka (2 Tym. 4:11).

¹⁴ Alexandre, nowo zamianowany starszy, wspomina, jaki pożytek odniósł z wnikliwości innego brata: „Gdy byłem młodszy, zanoszenie publicznych modlitw było dla mnie prawdziwą męką. Pewien starszy pokazał mi, jak mogę się przygotować i trochę rozluźnić. Zamiast przestać powierzać mi ten przywilej, regularnie dawał mi sposobność usługiwania modlitwą podczas zbiórek do służby kaznodziejskiej. Z czasem nabrałem pewności siebie”.

15. Jak Paweł wyraził swoje uznanie dla współwyznawców?

¹⁵ Gdy zauważamy w drugim chrześcijaninie pozytywną cechę, to czy mówimy o tym, jak bardzo ją cenimy? W 16 rozdziale Listu do Rzymian Paweł wyraził się z uznaniem o przeszło 20 współwyznawcach, których przymioty bardzo go ujmowały (Rzym. 16:3-7, 13). Przyznał na przykład, że Andronik i Junias dłużej niż on usługują Chrystusowi, czym podkreślił ich chrześcijańską wytrwałość. Ciepło wyraził się też o matce Rufusa, być może nawiązując do życzliwej troski, której kiedyś od niej zaznał.

16. Jakie rezultaty może przynieść chwalenie młodych?

¹⁶ Wspaniałe rezultaty może przynieść udzielanie szczerych pochwał. Rico, młody chłopiec z Francji, czuł się zniechęcony, ponieważ tato, który nie podziela jego przekonań, sprzeciwiał się temu, by syn został ochrzczony. Chłopiec sądził, że aby służyć Jehowie w pełni, będzie musiał czekać aż do pełnoletności. Był też przygnębiony drwinami w szkole. Frédéric, starszy zboru, którego poproszono o prowadzenie studium z chłopcem, opowiada: „Chwaliłem Rica, ponieważ sprzeciw świadczył o tym, że chłopiec jest na tyle odważny, by dawać wyraz swej wierze”. Pochwały te umocniły Rica w postanowieniu, żeby pozostać przykładnym, i pomogły mu nawiązać bliższą więź z tatą. W wieku 12 lat Rico został ochrzczony.

17. (a) Jak możemy pomagać naszym braciom robić postępy? (b) Jak pewien misjonarz okazuje osobiste zainteresowanie młodym braciom i co to daje?

¹⁷ Każdorazowo, gdy wyrażamy komuś uznanie za dobre wykonanie zadania lub godne pochwały wysiłki, dodajemy mu bodźca do jeszcze pełniejszego służenia  Jehowie. Sylvie *, która od lat działa we francuskim Betel, przyznaje, że również siostry mogą mieć udział w chwaleniu braci. Jak zauważyła, kobiety potrafią dostrzec i docenić inne szczegóły lub starania niż mężczyźni. W ten sposób ich „słowa zachęty mogą uzupełnić to, co mówią doświadczeni bracia”. Dodaje też: „Według mnie chwalenie jest nieodzowne” (Prz. 3:27). Jérôme, misjonarz z Gujany Francuskiej, pomógł wielu młodym mężczyznom zdobyć kwalifikacje do tego rodzaju służby. Wyjaśnia: „Widzę, że gdy chwalę młodych braci za konkretne aspekty ich służby lub za dobrze przemyślane wypowiedzi, nabierają pewności siebie. W efekcie jeszcze bardziej rozwijają swe umiejętności”.

18. Dlaczego warto współpracować z młodszymi członkami zboru?

¹⁸ Możemy pobudzać innych do robienia postępów duchowych również wtedy, gdy z nimi współpracujemy. Starszy mógłby poprosić młodego brata obytego z komputerami, by drukował zachęcające artykuły z serwisu jw.org osobom w podeszłym wieku, które nie mają komputera. A jeśli wykonujesz jakieś prace wokół Sali Królestwa, dlaczego nie miałbyś poprosić kogoś z młodych, by się do ciebie przyłączył? Wychodząc z taką inicjatywą, będziesz mógł poobserwować młodych, udzielić im pochwał i zobaczyć, jakie rezultaty to przyniesie (Prz. 15:23).

19, 20. Dlaczego powinniśmy pomagać innym robić postępy?

¹⁹ Kiedy Jehowa wyznaczył Jozuego do prowadzenia Izraelitów, polecił Mojżeszowi, by go ‛zachęcił oraz wzmocnił’ (odczytaj Powtórzonego Prawa 3:28). Do ogólnoświatowego zboru chrześcijan przyłącza się coraz więcej ludzi. Wszyscy doświadczeni chrześcijanie — nie tylko nadzorcy — mogą pomagać młodym i nowo ochrzczonym w pełni wykorzystać ich potencjał. Dzięki temu wciąż będzie rosła liczba tych, którzy podejmą służbę pełnoczasową, i tych, którzy będą „wykwalifikowani do nauczania drugich” (2 Tym. 2:2).

²⁰ Niezależnie od tego, czy należymy do zboru z tradycjami, czy do małej grupki, która dopiero się rozwija, żeby stać się zborem, budujmy z myślą o przyszłości. Kluczem do tego jest wzorowanie się na Jehowie, który zawsze szuka w swych sługach dobra.