Dlaczego Poncjusz Piłat przestraszył się, kiedy usłyszał, że Jezus „czynił siebie synem Bożym”? (Jana 19:7).

Rzymski senat wyniósł pośmiertnie Juliusza Cezara do rangi boga. Jego przybranego syna i następcę, Oktawiana, ogłoszono divi filius — „synem boskiego”, czyli „synem boga”. Owo łacińskie określenie stało się uroczystym tytułem imperatorów. Potwierdzają to liczne inskrypcje na rzymskich ołtarzach, świątyniach, posągach i monetach. Kiedy Żydzi zarzucili Jezusowi, że uznaje się za „syna Bożego”, tym samym oskarżyli go o przywłaszczenie sobie oficjalnego tytułu, co było równoznaczne ze zdradą stanu.

Gdy sądzono Jezusa, tytuł divi filius nosił cesarz Tyberiusz. Budził on postrach, ponieważ bezwzględnie rozprawiał się z każdym, kogo uważał za wroga. Kiedy więc Żydzi zasugerowali, że Piłat będzie nielojalny wobec cesarza, jeśli nie skaże Jezusa, rzymski namiestnik „tym bardziej się przestraszył”. Ostatecznie ugiął się pod presją i polecił stracić Jezusa (Jana 19:8, 12-16).

Dlaczego Zachariasz przepowiadał zagładę Tyru długo po jego zniszczeniu przez Babilończyków?

Tyr, starożytne miasto usytuowane na brzegu Morza Śródziemnego, składało się właściwie z dwóch części — jedna znajdowała się na stałym lądzie, a druga na wyspie.

Swego czasu mieszkańcy Tyru żyli w przyjacielskich stosunkach z Izraelitami. Jednak później Tyr urósł w potęgę i zaczął się wrogo odnosić do Jehowy Boga: obrabowywał Jego sług ze złota i srebra oraz sprzedawał niektórych z nich w niewolę (Joela 3:4-6). Taką postawą ściągnął na siebie niepomyślny wyrok Jehowy. Bóg przez swych proroków zapowiedział, że Tyr wpadnie w ręce babilońskiego króla Nebukadneccara; władca ten poprowadził przeciw Tyrowi swe siły po zniszczeniu Jerozolimy w roku 607 p.n.e. (Izajasza 23:13, 14; Jeremiasza 27:2-7; Ezechiela 28:1-19).

W obliczu nieuchronnej klęski mieszkańcy Tyru uciekli ze swoim dobytkiem na wyspę. Babilończycy obrócili część lądową miasta w ruinę. Niespełna 100 lat później Jehowa natchnął proroka Zachariasza, aby ogłosił wyrok przeciw Tyrowi: „Oto Jehowa go wywłaszczy i powali w morze jego wojsko; i zostanie strawiony przez ogień” (Zachariasza 9:3, 4).

W roku 332 p.n.e. miasto na wyspie zdobył Aleksander Wielki, spełniając w ten sposób proroctwo Zachariasza. Aby tego dokonać, usypał 800-metrową groblę łączącą ląd z wyspą, wykorzystując do tego drewno i kamienie z ruin starego Tyru. Taki bieg wypadków przepowiedział również prorok Ezechiel (Ezechiela 26:4, 12).

[Ilustracja na stronie 27]

„Oblężenie Tyru”

[Prawa własności]

Rysunek wykonany na przełomie lat 1898 i 1899 przez Andre Castaigne’a