Dlaczego Żydzi byli tak rozproszeni w czasach Jezusa?

Kiedy Jezus powiedział słuchaczom, że nie mogą przyjść tam, gdzie on idzie, zastanawiali się między sobą: „Dokąd ten człowiek zamierza iść (...)? Czyżby zamierzał iść do Żydów rozproszonych wśród Greków (...)?” (Jana 7:32-36). Wkrótce potem chrześcijańscy misjonarze dotarli z dobrą nowiną do Żydów mieszkających w basenie Morza Śródziemnego (Dzieje 2:5-11; 9:2; 13:5, 13, 14; 14:1; 16:1-3; 17:1; 18:12, 19; 28:16, 17).

Uprowadzenie Żydów do niewoli — najpierw przez Asyryjczyków w 740 roku p.n.e., a potem przez Babilończyków w 607 roku p.n.e. — doprowadziło do ich rozproszenia i w rezultacie do powstania diaspory. Tylko nieliczni powrócili do swego ojczystego kraju (Izajasza 10:21, 22). Większość została poza Izraelem.

Dlatego w V wieku p.n.e. kolonie żydowskie istniały w 127 prowincjach imperium perskiego (Estery 1:1; 3:8). Wysiłki Żydów zmierzające do pozyskania nowych wyznawców judaizmu zaowocowały tym, że z czasem spora liczba osób zdobyła pewną wiedzę o Jehowie i o Prawie, które dał On swemu ludowi (Mateusza 23:15). Kiedy Żydzi przybyli z wielu krajów na święto Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., usłyszeli dobrą nowinę o Jezusie. Dzięki temu, że byli rozproszeni po całym imperium rzymskim, chrystianizm bardzo szybko się rozprzestrzenił.

Ile złota posiadał król Salomon?

Z Biblii dowiadujemy się, że tyryjski król Chiram posłał Salomonowi 4 tony złota, królowa Szeby podarowała mu podobną ilość, a sam Salomon sprowadził statkami przeszło 14 ton złota z Ofiru. „Waga złota napływającego do Salomona w ciągu jednego roku wynosiła sześćset sześćdziesiąt sześć talentów”, czyli ponad 22 tony (1 Królów 9:14, 28; 10:10, 14). Czy to możliwe? A ile złota mieli inni starożytni królowie?

Antyczna inskrypcja uważana przez naukowców za wiarygodną donosi, że faraon Totmes III (drugie tysiąclecie p.n.e.) ofiarował na rzecz świątyni Amona-Re w Karnaku około 12 ton złota. W VIII wieku p.n.e. asyryjski król Tiglat-Pileser III otrzymał w daninach od Tyru ponad 4 tony złota, a Sargon II złożył taką samą ilość w darze babilońskim bóstwom. Kopalnie w górach Pangajon w Tracji podobno dostarczały macedońskiemu królowi Filipowi II (359-336 p.n.e.) ponad 25 ton złota rocznie.

Kiedy syn Filipa, Aleksander Wielki (336-323 p.n.e.), zdobył perskie miasto Suzę, zabrał stamtąd 1070 ton złota oraz przeszło 6000 ton tego kruszcu z całej Persji. A zatem doniesienia historyczne wskazują, że biblijna informacja o bogactwie Salomona wcale nie jest wyolbrzymiona.