Jak Bóg zapatrywał się na praktykowanie astrologii przez Izraelitów?

Według Uniwersalnego słownika języka polskiego astrologia to „badanie położenia ciał niebieskich w przekonaniu, że istnieją bezpośrednie związki między konfiguracją ciał niebieskich a losem i charakterem człowieka”. W miarę jak Ziemia w ciągu roku obiega Słońce, gwiazdozbiory wydają się zmieniać swe położenie. Od czasów starożytnych ludzie obserwowali te zmiany i przypisywali im wielkie znaczenie.

Astrologia przypuszczalnie wywodzi się od starożytnych Babilończyków, którzy czcili gwiazdy i ich konstelacje. Zaczęli się nią parać również Izraelici, gdy odstąpili od prawdziwego wielbienia Boga. W czasach judzkiego króla Jozjasza była już szeroko rozpowszechnioną praktyką. Boży pogląd na tę sprawę był jasny. Od stuleci Prawo Mojżeszowe pod karą śmierci zabraniało kultu ciał niebieskich (Powtórzonego Prawa 17:2-5).

W ramach reformy religijnej Jozjasz wprowadził między innymi zakaz składania ofiar „dla słońca i dla księżyca, i dla gwiazdozbiorów zodiaku, i dla całego zastępu niebios”. Jak donosi relacja biblijna, poczynił te kroki, ponieważ chciał „podążać za Jehową i z całego serca oraz całej duszy przestrzegać jego przykazań” (2 Królów 23:3-5). W ten sposób pozostawił wzór również dla żyjących dziś ludzi, którzy pragną oddawać cześć Bogu „duchem i prawdą” (Jana 4:24).

Kim byli „Synowie Zeusa” wspomniani w Dziejach Apostolskich 28:11?

Biblijna księga Dziejów Apostolskich odnotowuje, że apostoł Paweł w drodze do Rzymu płynął z Malty do Puteoli statkiem, który miał figurę dziobową „Synowie Zeusa” (Dzieje 28:11). Symbol ten cieszył się popularnością wśród starożytnych marynarzy i podróżników.

Według mitologii greckiej synami Zeusa (zwanego przez Rzymian Jupiterem) oraz Ledy byli bliźniacy Kastor i Polluks. Uważano ich między innymi za wytrawnych żeglarzy, mających władzę nad wiatrem i falami. Z tego powodu zaczęto ich czcić jako patronów marynarzy. Podróżnicy składali im ofiary i wzywali ich pomocy podczas sztormów. Wierzono, że te bliźniacze bóstwa ukazują swą obecność i opiekuńczą moc pod postacią ogni świętego Elma — poświaty wywołanej wyładowaniem elektrycznym, która pojawia się czasami przy maszcie podczas burzy.

Kult Kastora i Polluksa był rozpowszechniony wśród Greków i Rzymian. Pewne starożytne źródło donosi nawet, że praktykowano go w jednym z okręgów północnej Afryki, którego stolicą była Cyrena. A statek wspomniany w Dziejach Apostolskich pochodził z pobliskiej Aleksandrii w Egipcie.

[Ilustracja na stronie 9]

Babilońska stela przedstawiająca króla Nazimaruttasza z gwiazdozbiorami

[Ilustracja na stronie 9]

Denar przedstawiający „Synów Zeusa” (114/113 p.n.e.)

[Prawa własności do ilustracji, strona 9]

Stela: Réunion des Musées Nationaux/​Art Resource, NY; moneta: dzięki uprzejmości Classical Numismatic Group, Inc./​cngcoins.com