„Czemu, Jehowo *, stoisz z dala? Czemu się kryjesz w czasach udręki?” (PSALM 10:1).

WYSTARCZY rzut oka na nagłówki gazet, by się przekonać, że żyjemy „w czasach udręki”. A gdy jakaś tragedia dotyka nas osobiście — padamy ofiarą przestępstwa, poważnego wypadku lub tracimy kogoś bliskiego — zaczynamy się zastanawiać: Czy Bóg to widzi? Czy się przejmuje naszym losem? I czy w ogóle istnieje?

Czy brałeś jednak pod uwagę możliwość, że nasze oczekiwania w stosunku do Boga mogą być oparte na fałszywych założeniach? Wyobraź sobie małe dziecko, które jest rozżalone, ponieważ ojciec poszedł do pracy. Tęskni za nim i chce, żeby wrócił do domu. Czuje się opuszczone. Przez cały dzień ciągle pyta: „Gdzie jest tatuś?”.

Nietrudno nam wychwycić błąd w rozumowaniu tego dziecka. Co prawda ojciec jest chwilowo nieobecny, ale przecież ciężko pracuje na utrzymanie całej rodziny. Warto się więc zastanowić, czy nie popełniamy podobnego błędu, pytając: „Gdzie jest Bóg?”.

Niektórzy na przykład chcieliby, żeby Bóg był kimś w rodzaju egzekutora, który bezzwłocznie wymierza karę. Inni natomiast widzą Go w roli niebiańskiego Świętego Mikołaja i oczekują „prezentów” — w postaci pracy, współmałżonka albo nawet szczęśliwego losu na loterii.

Oba te poglądy zakładają, że jeśli Bóg nie wymierza od razu sprawiedliwości albo nie spełnia jakiejś naszej prośby, musi być obojętny na nasze cierpienia i nieświadomy naszych potrzeb. Nic bardziej mylnego! W rzeczywistości Jehowa Bóg podejmuje konkretne działania na rzecz całej rodziny ludzkiej, chociaż niekoniecznie w sposób zgodny z naszymi oczekiwaniami.

Co zatem Bóg robi? Aby znaleźć odpowiedź na to pytanie, musimy się cofnąć do początków dziejów człowieka, gdy stosunki między Bogiem a ludźmi uległy poważnemu nadwerężeniu. Na szczęście — jak się przekonamy — szkoda ta nie jest nieodwracalna.

Rujnujące skutki grzechu

Załóżmy, że jakiś dom — kiedyś bardzo piękny — od wielu lat obraca się w ruinę. Dach się wali, drzwi wypadają z zawiasów, a elewacja jest kompletnie zdewastowana. Zniszczenia są tak poważne, że nie wystarczy powierzchowny, szybki remont.

 Jakieś 6000 lat temu porównywalne szkody wyrządził ludzkości niewidzialny duch, Szatan, który skłonił Adama i Ewę do buntu przeciw Bogu. Wcześniej pierwsza para ludzka cieszyła się doskonałym zdrowiem i miała żyć wiecznie razem z przyszłymi pokoleniami swych potomków (Rodzaju 1:28). Niestety, grzech prarodziców miał rujnujący wpływ zarówno na nich, jak i na ich potomstwo.

Trudno nie zauważyć opłakanych skutków tego buntu. Biblia mówi: „Przez jednego człowieka [Adama] grzech wszedł na świat, a przez grzech — śmierć” (Rzymian 5:12). Grzech nie tylko sprowadził śmierć, ale też nadszarpnął naszą więź ze Stwórcą i odbił się na naszym stanie fizycznym, umysłowym i emocjonalnym. Nasze położenie można przyrównać do zdewastowanego domu. Jak przyznał prawy Hiob, człowiek „ma krótkie i bolesne życie” (Hioba 14:1, Biblia Tysiąclecia, wydanie III).

Czy po grzechu Adama i Ewy Bóg odwrócił się od ludzkości? Ależ nie! Od tamtej pory nasz niebiański Ojciec nieprzerwanie działa dla dobra rodziny ludzkiej. Aby lepiej zrozumieć, co dla nas robi, rozważmy trzy kroki umożliwiające odbudowę domu i zobaczmy, jak można to odnieść do działań podejmowanych przez Boga.

1 Właściciel musi ocenić rozmiary szkód i zdecydować, czy dom nadaje się do remontu, czy już tylko do rozbiórki.

Bezpośrednio po tragicznych wydarzeniach w Edenie Jehowa Bóg oznajmił, że zamierza przywrócić ludzkość do pierwotnego stanu. Niewidzialnej istocie, która podżegała do buntu, powiedział: „Wprowadzę nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę i między twoje potomstwo a jej potomstwo. On rozgniecie ci głowę, a ty rozgnieciesz mu piętę” (Rodzaju 3:15).

W ten sposób Jehowa przyrzekł zgładzić inspiratora buntu w Edenie (Rzymian 16:20; Objawienie 12:9). Zapowiedział też, że pojawi się „potomstwo”, które wykupi ludzkość z niewoli grzechu (1 Jana 3:8) *. Obietnice te jednoznacznie dowodzą, że Bóg zamierza uratować swe dzieło stwórcze. Uzdrowienie ludzkości wymaga jednak czasu.

2 Architekt przygotowuje szczegółowy projekt odbudowy.

Jehowa Bóg dał Izraelitom zbiór praw oraz plan sanktuarium, w którym mieli oddawać Mu cześć. W Biblii napisano, że ‛te rzeczy były cieniem tego, co miało nadejść’ (Kolosan 2:17). Stanowiły zapowiedź czegoś wspanialszego.

Na przykład Izraelici składali ofiary ze zwierząt, by uzyskać przebaczenie grzechów  (Kapłańska 17:11). Wskazywało to na znacznie większą ofiarę, która miała być złożona setki lat później i zapewnić ludzkości trwałe uwolnienie od grzechu *. Plan przybytku, a później świątyni, proroczo nawiązywał do Mesjasza — począwszy od jego ofiarnej śmierci, a skończywszy na wydarzeniach po jego powrocie do nieba (zobacz  stronę 7).

3 Wybrany wykonawca realizuje projekt.

Obiecanym Mesjaszem okazał się Jezus. Zgodnie z proroczym pierwowzorem, którym były ofiary składane przez Izraelitów, miał oddać swe życie, by odkupić ludzkość. Jan Chrzciciel nazwał go „Barankiem Bożym, który usuwa grzech świata” (Jana 1:29). Jezus bez wahania zgodził się wypełnić to zadanie. Powiedział: „Zstąpiłem z nieba nie po to, żeby wykonywać wolę swoją, lecz wolę tego, który mnie posłał” (Jana 6:38).

Wolą Bożą było, żeby Jezus nie tylko ‛dał swoją duszę jako okup w zamian za wielu’, ale też znalazł naśladowców, którzy razem z nim sprawowaliby władzę w niebiańskim Królestwie (Mateusza 20:28; Łukasza 22:29, 30). Właśnie za pośrednictwem tego Królestwa Bóg spełni swoje zamierzenie względem ludzkości. Na całym świecie jest dziś ogłaszana „dobra nowina”, że ten niebiański rząd ustanowiony przez Boga obejmie władzę nad ziemią! (Mateusza 24:14; Daniela 2:44) *.

Trwa dzieło odbudowy

Przed pójściem do nieba Jezus polecił swym naśladowcom: „Czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego (...). A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 28:19, 20).

A zatem działania mające doprowadzić do odrodzenia ludzkości nie skończyły się ze śmiercią Jezusa. Miały również trwać podczas „zakończenia systemu rzeczy” — okresu, w którym Królestwo Boże miało zacząć obejmować władzę nad ziemią. Żyjemy właśnie w tym znamiennym okresie. Świadczy o tym spełnianie się podanego w Biblii znaku „zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 24:3-14; Łukasza 21:7-11; 2 Tymoteusza 3:1-5) *.

Obecnie w 236 krajach Świadkowie Jehowy posłusznie stosują się do polecenia Jezusa i głoszą dobrą nowinę o Królestwie Bożym. Na przykład czasopismo, które trzymasz w ręku, pomaga dowiedzieć się więcej o Królestwie i jego przyszłych dokonaniach. Na stronie 2 każdego numeru można znaleźć informację: „Czasopismo to (...) pociesza wszystkich dobrą nowiną, że Królestwo Boże — realny rząd panujący w niebie — wkrótce usunie z ziemi zło i przeobrazi ją w raj. Umacnia wiarę w już panującego Króla, Jezusa Chrystusa, który poniósł męczeńską śmierć, by ludzie mogli osiągnąć życie wieczne”.

To prawda, że wciąż dochodzą nas słuchy o atakach terrorystycznych i klęskach żywiołowych. Każdego może też niespodziewanie dotknąć jakaś osobista tragedia. Ale dzięki studium Biblii możesz nabrać pewności, że Bóg nas nie opuścił. W gruncie rzeczy „nie jest on daleko od nikogo z nas” (Dzieje 17:27). A Jego obietnica przywrócenia tego, co utracili nasi prarodzice, na pewno się spełni (Izajasza 55:11).

[Przypisy]

 [Ramka i ilustracje na stronie 7]

 [Patrz publikacja]

„Odbicie rzeczywistości” — co wyobrażał przybytek

OŁTARZ

Gotowość Boga do przyjęcia ofiary Jezusa (HEBRAJCZYKÓW 13:10-12).

ARCYKAPŁAN

Jezus (HEBRAJCZYKÓW 9:11).

1 W Dniu Przebłagania arcykapłan składał ofiarę za grzechy ludu (KAPŁAŃSKA 16:15, 29-31).

1 14 Nisan 33 roku n.e. Jezus złożył za nas życie (HEBRAJCZYKÓW 10:5-10; 1 JANA 2:1, 2).

MIEJSCE ŚWIĘTE

Stan Jezusa jako zrodzonego z ducha Syna Bożego (MATEUSZA 3:16, 17; RZYMIAN 8:14-17; HEBRAJCZYKÓW 5:4-6).

ZASŁONA

Człowiecze ciało Jezusa, bariera oddzielająca życie ziemskie od niebiańskiego (1 KORYNTIAN 15:44, 50; HEBRAJCZYKÓW 6:19, 20; 10:19, 20).

2 Arcykapłan przechodził za zasłonę oddzielającą Miejsce Święte od Najświętszego.

2 Po zmartwychwstaniu Jezus niejako przeszedł za zasłonę — wstąpił do nieba, „żeby się teraz na naszą rzecz ukazywać przed osobą Boga” (HEBRAJCZYKÓW 9:24-28).

MIEJSCE NAJŚWIĘTSZE

Niebo (HEBRAJCZYKÓW 9:24).

3 W Miejscu Najświętszym arcykapłan kropił krwią zwierzęcia ofiarnego przed Arką Przymierza (KAPŁAŃSKA 16:12-14).

3 Przedstawiając Jehowie wartość swej przelanej krwi, Jezus dokonał rzeczywistego przebłagania za nasze grzechy (HEBRAJCZYKÓW 9:12, 24; 1 PIOTRA 3:21, 22).