2 SAMUELA 12:1-14

WSZYSCY wielokrotnie grzeszymy. Przytłoczeni, możemy się zastanawiać: „Czy Bóg słyszy moje szczere modlitwy, w których wyrażam skruchę? Czy mi przebaczy?”. Biblia zawiera niezwykle pokrzepiającą prawdę: Chociaż Jehowa nie toleruje grzechu, to chętnie przebacza skruszonemu winowajcy. Wyraźnie ukazują to przeżycia Dawida, króla starożytnego Izraela, opisane w 12 rozdziale Księgi 2 Samuela.

Wyobraźmy sobie następującą sytuację: Dawid popełnia ciężkie grzechy. Dopuszcza się cudzołóstwa z Batszebą, a gdy nie udaje mu się tego zatuszować, doprowadza do śmierci jej męża. Przez wiele miesięcy do niczego się nie przyznaje, zachowując pozory niewinności. Oczywiście Jehowa widzi te grzechy. Jednak widzi też, że serce Dawida może zdobyć się na skruchę (Przysłów 17:3). Jak wobec tego reaguje?

Posyła do Dawida Natana (werset 1). Prorok ten, korzystając ze wsparcia ducha świętego, taktownie zwraca się do króla — wie, że musi starannie dobierać słowa. Jak może mu pomóc przejrzeć na oczy i uprzytomnić ciężar popełnionych grzechów?

Natan bierze się na sposób i opowiada Dawidowi historię, która musi poruszyć serce tego dawnego pasterza. Mówi o dwóch mężczyznach, bogatym i biednym. Pierwszy z nich miał „dużo owiec i bydła”, a drugi „jedną małą owieczkę”. Bogacz chciał podjąć gościa posiłkiem. Zamiast wziąć owcę ze swego stada, zabrał jedyną owieczkę ubogiemu. Dawid uznaje tę historię za prawdziwą. Oburzony, wybucha: „Mąż, który to czyni, zasługuje na śmierć!”. Skąd taki surowy osąd? Król uzasadnia: „Ponieważ nie okazał współczucia” (wersety 2-6) *.

Opowiedziana przypowieść odnosi więc zamierzony skutek. Dawid sam się osądza. Teraz Natan mówi otwarcie: „Ty jesteś tym mężem!” (werset 7). Bóg za pośrednictwem proroka wyraźnie daje do zrozumienia, że czuje się dotknięty postępkami Dawida. Łamiąc Jego prawa, Dawid okazał brak szacunku dla Niego jako Prawodawcy. ‛Wzgardziłeś mną’ — oznajmia Bóg (werset 10). Król, do głębi poruszony ostrą naganą, wyznaje: „Zgrzeszyłem przeciwko Jehowie”. Od Natana dowiaduje się, że może liczyć na Boże przebaczenie, ale będzie musiał ponieść konsekwencje swych czynów (wersety 13 i 14).

Kiedy już jego grzechy wyszły na jaw, Dawid napisał utwór znany dziś jako Psalm 51. Dał w nim wyraz swym uczuciom, ukazując głębię swojej skruchy. Chociaż przez swe postępowanie znieważył Jehowę, to gdy dostąpił Jego przebaczenia, mógł powiedzieć: „Sercem skruszonym i zdruzgotanym nie wzgardzisz, Boże” (Psalm 51:17). Jakże pokrzepiające są te słowa dla każdego, kto łaknie miłosierdzia Jehowy!

[Przypis]