GDY w pogodną noc z dala od sztucznych świateł spojrzy się w niebo, przypomina ono czarny aksamit przyozdobiony tysiącami skrzących się diamentów. Człowiek dopiero od trzech i pół wieku zaczyna pojmować, jak ogromne są gwiazdy i jak daleko się znajdują. Nadal niewiele wiemy o potężnych siłach oddziałujących w bezkresnym wszechświecie.

Od najdawniejszych czasów ludzie obserwują precyzyjne ruchy ciał niebieskich, a także zmiany ich położenia na nieboskłonie związane z porami roku (Rodzaju 1:14). Wiele osób podziela odczucia izraelskiego króla Dawida, który jakieś 3000 lat temu oświadczył: „Gdy widzę twe niebiosa, dzieła twoich palców, księżyc i gwiazdy, któreś ty przygotował, czymże jest śmiertelnik, że o nim pamiętasz?” (Psalm 8:3, 4).

Chociaż może nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę, ciała niebieskie oraz ich ruchy wywierają konkretny wpływ na nasze życie. Dzięki Słońcu — gwieździe, wokół której krąży Ziemia — odmierzamy podstawowe jednostki czasu, czyli dni i lata. O Księżycu powiedziano w Biblii, że został ‛uczyniony, aby oznaczał pory’ (Psalm 104:19, Biblia warszawska). Gwiazdy są niezawodną pomocą w nawigacji, nawet dla astronautów. Ale czy podziw dla Bożych dzieł stwórczych i możliwość ustalania czasu to już wszystko? A może, jak myślą niektórzy, w gwiazdach zapisana jest przyszłość albo ostrzeżenia przed nieszczęściami?

Początki i cel astrologii

Historia poszukiwania na niebie wskazówek i znaków prawdopodobnie sięga trzeciego tysiąclecia p.n.e., a kolebką tych praktyk jest Mezopotamia. Pierwsi astrolodzy byli bacznymi obserwatorami nieba. Tworzyli mapy ruchów ciał niebieskich, notowali konfiguracje gwiazd, sporządzali kalendarze i przewidywali zaćmienia. Ich wysiłki stanowiły podwalinę nauki, jaką jest astronomia. Jednak astrologia nie ogranicza się do obserwowania naturalnego wpływu ciał niebieskich na nasze środowisko. Zakłada ona, że usytuowanie Słońca i innych gwiazd, a także Księżyca, planet oraz gwiazdozbiorów wpływa zarówno na ważniejsze wydarzenia światowe, jak i na życie poszczególnych ludzi. Na czym ten wpływ miałby polegać?

 Według niektórych astrologia pomaga odczytać zapisane w ciałach niebieskich wskazówki i przestrogi dotyczące przyszłości — trzeba tylko umieć je zinterpretować. Według innych pozwala człowiekowi postępować zgodnie z przeznaczeniem albo wybrać najdogodniejszy czas na podjęcie jakichś działań. Takie informacje rzekomo można uzyskać, obserwując układ ciał niebieskich i „obliczając” ich oddziaływanie na siebie nawzajem oraz na Ziemię. Uważa się, że los każdego zależy od położenia ciał niebieskich w chwili jego narodzin.

Pierwsi astrolodzy sądzili, że Ziemia stanowi centrum wszechświata, a planety i gwiazdy są osadzone na szeregu coraz to większych sfer niebieskich obracających się wokół Ziemi. Uważali też, że Słońce podczas rocznej wędrówki porusza się wśród gwiazd i gwiazdozbiorów po określonej drodze. Tę pozorną drogę nazwano ekliptyką i podzielono na 12 części o nazwach odpowiadających gwiazdozbiorom, w których pojawiało się Słońce. W ten sposób powstały znaki zodiaku. Wspomniane części ekliptyki uznawano za mieszkania bóstw. Oczywiście z czasem naukowcy stwierdzili, że Słońce nie krąży wokół Ziemi, lecz Ziemia wokół Słońca. Odkrycie to zadało śmiertelny cios astrologii jako nauce.

Z Mezopotamii astrologia dotarła do niemal każdej części świata i w różnych formach przyjęła się praktycznie we wszystkich większych cywilizacjach. Podbój Babilonu przez Persów utorował astrologii drogę do Egiptu, Grecji i Indii. Wyruszający z Indii buddyjscy misjonarze przekazali ją mieszkańcom Azji Środkowej, Chin, Tybetu, Japonii i Azji Południowo-Wschodniej. Nie wiadomo dokładnie, jak trafiła do Majów, jednak zyskała wśród nich wielką popularność i była wykorzystywana w podobny sposób jak w Babilonie. „Nowsza” forma astrologii rozwinęła się najwyraźniej w zhellenizowanym Egipcie, a jej ślady są wyraźnie zauważalne w judaizmie, islamie i chrześcijaństwie.

Wpływowi astrologii ulegał również naród izraelski, i to jeszcze przed wygnaniem do Babilonu w VII wieku p.n.e. W Biblii czytamy o wiernym królu Jozjaszu, który walczył z praktyką składania ofiar „dla słońca i dla księżyca, i dla gwiazdozbiorów zodiaku, i dla całego zastępu niebios” (2 Królów 23:5).

 Prawdziwe pochodzenie astrologii

Astrologia oparta jest na mylnym zrozumieniu budowy i funkcjonowania wszechświata, nie może więc pochodzić od Boga. A skoro jej założenia są błędne, nie może dostarczać wiarygodnych informacji na temat przyszłości. Poświadczają to dwa interesujące fakty historyczne.

W czasach babilońskich kapłani i astrolodzy nie umieli wytłumaczyć snu, który miał ich władca Nebukadneccar (Nabuchodonozor). Na powód wskazał Daniel, prorok prawdziwego Boga, Jehowy: „Tajemnicy, o którą król pyta, mędrcy, zaklinacze, kapłani zajmujący się magią ani astrolodzy nie potrafią królowi odsłonić. Jednakże jest Bóg w niebiosach — Ten, który wyjawia tajemnice — i on oznajmił królowi Nebukadneccarowi, co się ma wydarzyć pod koniec dni” (Daniela 2:27, 28). Daniel nie szukał więc wskazówek w układzie Słońca, Księżyca ani innych ciał niebieskich, lecz u Jehowy Boga, „Tego, który wyjawia tajemnice”, a On umożliwił mu poprawne zinterpretowanie snu (Daniela 2:36-45).

Z kolei niezwykle skrupulatne obliczenia astrologiczne Majów nie uratowały ich cywilizacji, która w IX wieku n.e. zaczęła chylić się ku upadkowi. Powyższe przykłady nie tylko pokazują, że astrologia jest oszustwem i nie udziela żadnych dokładnych informacji dotyczących przyszłości, ale także ujawniają jej prawdziwy cel: ma odwodzić ludzi od szukania takiej wiedzy u Boga.

Okoliczność, że astrologia opiera się na kłamstwie, pomaga zidentyfikować jej twórcę. Jezus powiedział o Diable: „Nie stał mocno w prawdzie, ponieważ prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, mówi zgodnie z własnym usposobieniem, gdyż jest kłamcą i ojcem kłamstwa” (Jana 8:44). Szatan podszywa się pod „anioła światła”, a demony udają „sług prawości”. W gruncie rzeczy jednak są oszustami, zdecydowanymi omotać ludzi siecią kłamstw (2 Koryntian 11:14, 15). „Potężne dzieła oraz kłamliwe znaki i prorocze cuda” Słowo Boże przypisuje właśnie „działaniu Szatana” (2 Tesaloniczan 2:9).

Dlaczego wystrzegać się astrologii

Skoro astrologia opiera się na fałszu, to jest odrażająca dla Jehowy, Boga prawdy (Psalm 31:5). Z tego powodu Pismo Święte jednoznacznie ją potępia i apeluje, byśmy nie mieli z nią nic wspólnego. W Księdze Powtórzonego Prawa 18:10-12 czytamy: „Niech się nie znajdzie u ciebie nikt, (...) kto wypatruje znaków wróżebnych, ani czarnoksiężnik, (...) ani nikt, kto zasięga rady u medium spirytystycznego, ani trudniący się przepowiadaniem wydarzeń, ani nikt, kto się wypytuje umarłego. Bo każdy, kto to czyni, jest obrzydliwością dla Jehowy”.

Ponieważ za astrologią kryją się Szatan i demony, paranie się nią naraża człowieka  na ich bezpośredni wpływ. Podobnie jak przez eksperymentowanie z narkotykami można wpaść w szpony przestępców, tak też przez eksperymentowanie z astrologią można dostać się pod władzę Szatana, mistrza zwodzenia. Dlatego osoby, które darzą miłością Boga i prawdę, muszą całkowicie odciąć się od astrologii i usłuchać biblijnej rady: „Miejcie w nienawiści zło, a miłujcie dobro” (Amosa 5:15).

Astrologia bazuje na typowym dla ludzi pragnieniu poznania przyszłości. Ale czy wejrzenie w przyszłość jest w ogóle możliwe? Jeśli tak, to gdzie szukać informacji? Jak dowiadujemy się z Biblii, nie możemy ustalić, co dokładnie stanie się z nami jutro, za miesiąc czy za rok (Jakuba 4:14). Jednak Księga ta przedstawia ogólny zarys zbliżających się wydarzeń dotyczących całej ludzkości. Wyjawia, że niebawem przyjdzie Królestwo, o które prosimy w Modlitwie Pańskiej (Daniela 2:44; Mateusza 6:9, 10). Zapewnia też, że niedługo znikną na zawsze wszelkie cierpienia (Izajasza 65:17; Objawienie 21:4). Bóg nie ustala z góry niczyjego losu, lecz zachęca nas wszystkich, byśmy poznawali Jego samego oraz to, co zamierza uczynić dla naszego dobra. Skąd o tym wiemy? Biblia wyraźnie mówi, że Jego „wolą jest, by ludzie wszelkiego pokroju zostali wybawieni i doszli do dokładnego poznania prawdy” (1 Tymoteusza 2:4).

Wspaniały wszechświat i znajdujące się w nim ciała niebieskie nie istnieją po to, by sterować naszym życiem. Są raczej świadectwem „mocy i Boskości” Jehowy (Rzymian 1:20). To, co o nich wiemy, może nas pobudzić do odrzucenia fałszu i poszukiwania wiarygodnych wskazówek życiowych w Słowie Bożym, Biblii. Księga Przysłów 3:5, 6 radzi: „Zaufaj Jehowie całym sercem i nie opieraj się na własnym zrozumieniu. Zważaj na niego na wszystkich swych drogach, a on wyprostuje twe ścieżki”.

[Napis na stronie 19]

Astrologia zyskała wśród Majów wielką popularność

[Napis na stronie 20]

Niezwykle skrupulatne obliczenia astrologiczne Majów nie uratowały ich cywilizacji

[Napis na stronie 20]

„Jest Bóg w niebiosach — Ten, który wyjawia tajemnice — i on oznajmił (...), co się ma wydarzyć pod koniec dni”

[Ilustracja na stronie 19]

Obserwatorium El Caracol w Chichén Itzá na Jukatanie (Meksyk), 750-900 n.e.

[Prawa własności do ilustracji, strona 19]

Strony 18 i 19, od lewej: gwiazdy: NASA, ESA i A. Nota (STScI); kalendarz Majów: © Lynx/​Iconotec com/​age fotostock; astronom Majów: © Albert J. Copley/​age fotostock; obserwatorium Majów: El Caracol (Ślimak), Mayan/​Chichen Itza, Yucatan, Mexico/​Giraudon/​The Bridgeman Art Library