W DZIELE stwórczym Boga wszędzie widać porządek. Nawet „prosta” komórka drożdży jest cudem zorganizowania. Aby ją zbudować, „musiałbyś zminiaturyzować mniej więcej taką samą liczbę elementów, z jakiej złożony jest boeing 777, tak by zmieściły się w kuli o średnicy zaledwie pięciu mikronów *” (B. Bryson, Krótka historia prawie wszystkiego, tłum. J. Bieroń). Każdy z tych elementów ma swoje ściśle ustalone miejsce. Na dodatek komórki drożdży potrafią się rozmnażać. Czyż nie są naprawdę zadziwiającym tworem? (1 Koryntian 14:33).

Uporządkowanie widać nie tylko w świecie materialnym. Jak wynika z Biblii, Bóg postanowił, że podobnie będzie w dziedzinie duchowej. Prorok Daniel ujrzał w wizji niebiański dwór Boga złożony z licznych zastępów anielskich: „Tysiąc tysięcy mu usługiwało, a stało przed nim dziesięć tysięcy dziesiątek tysięcy” (Daniela 7:9, 10). Pomyślmy, jak zorganizowana musi być ta rzesza co najmniej stu milionów aniołów, aby mogła wykonywać polecenia Boga i działać na rzecz Jego ziemskich sług (Psalm 91:11).

Stwórca, Jehowa Bóg, to doskonały Organizator. Nie znaczy to jednak, że jest bezdusznym formalistą. Ten czuły, szczęśliwy Bóg troszczy się o pomyślność wszystkich swoich stworzeń (1 Tymoteusza 1:11; 1 Piotra 5:7). Świadczy o tym Jego postępowanie zarówno ze starożytnym narodem izraelskim, jak i z chrześcijanami w I wieku n.e.

Starożytny Izrael — wzorowo zorganizowany naród

Jehowa Bóg posłużył się Mojżeszem, by zorganizować naród, który miał oddawać Mu cześć. Na uwagę zasługują Jego wytyczne co do rozkładania i zwijania obozu w czasie wędrówki Izraelitów po pustkowiu Synaj. Można sobie wyobrazić, jaki panowałby chaos, gdyby każda rodzina rozbijała namiot tam, gdzie jej się podoba. Dlatego Jehowa podał dokładne instrukcje, w jakim miejscu mają obozować poszczególne plemiona (Liczb 2:1-34). Prawo Mojżeszowe zawierało też szczegółowe przepisy dotyczące zdrowia i higieny. Regulowały one takie sprawy, jak choćby pozbywanie się ludzkich odchodów (Powtórzonego Prawa 23:12, 13).

Gdy Izraelici weszli do Ziemi Obiecanej, byli świetnie zorganizowani. Każde z 12 plemion otrzymało swój przydział ziemi. Prawo Boże przekazane za pośrednictwem Mojżesza obejmowało wszystkie dziedziny życia — między innymi religię, rodzinę, wykształcenie, prowadzenie interesów, odżywianie, uprawianie ziemi i hodowlę zwierząt *. Niektóre przepisy były drobiazgowe, lecz wszystkie stanowiły wyraz troski Jehowy o Jego sług i przyczyniały się do ich szczęścia. Dzięki stosowaniu się do tych postanowień Izraelici cieszyli się szczególną łaską Boga (Psalm 147:19, 20).

Co prawda Mojżesz był utalentowanym przywódcą, ale jego sukcesy nie zależały od zdolności przywódczych, tylko od podporządkowania się kierownictwu Bożemu. Jak na  przykład decydował, którędy poprowadzi lud przez pustynię? Wskazówek udzielał mu Jehowa — w dzień przez słup obłoku, a w nocy przez słup ognia (Wyjścia 13:21, 22). A zatem Bóg — choć posługiwał się ludźmi — w gruncie rzeczy sam kierował swoim ludem. Podobnie było w I wieku n.e.

Zorganizowanie w zborach wczesnochrześcijańskich

W I stuleciu apostołowie i inni uczniowie Jezusa gorliwie głosili dobrą nowinę, dzięki czemu w wielu częściach Azji i Europy powstawały zbory chrześcijańskie. Chociaż były rozproszone, nie działały niezależnie. Korzystały z troskliwego przewodnictwa apostołów i były dobrze zorganizowane. Na przykład apostoł Paweł posłał Tytusa na Kretę, by ten „uporządkował to, co pozostało do zrobienia” (Tytusa 1:5, Biblia warszawska). Do Koryntian napisał, że niektórzy bracia są „uzdolnieni w zarządzaniu”, inaczej mówiąc mają „zdolności organizacyjne” (1 Koryntian 12:28, Komentarz żydowski do Nowego Testamentu; The New Testament in Modern Speech). Ale komu tak naprawdę chrześcijanie zawdzięczali dobrą organizację? Paweł oznajmił, że to Bóg ‛zestawił’, czyli „zorganizował” zbór (1 Koryntian 12:24; The Riverside New Testament).

Nadzorcy w zborach nie byli panami swych duchowych braci, lecz ich „współpracownikami”. Poddawali się kierownictwu ducha Bożego i mieli być „przykładami dla trzody” (2 Koryntian 1:24; 1 Piotra 5:2, 3). „Głową zboru” nie został ustanowiony jakiś człowiek czy grono niedoskonałych ludzi, ale zmartwychwstały Jezus Chrystus (Efezjan 5:23).

Kiedy chrześcijanie w Koryncie zaczęli załatwiać różne sprawy zupełnie inaczej niż pozostałe zbory, Paweł napisał: „Cóż zatem? Czy od was wyszło słowo Boże albo czy tylko do was dotarło?” (1 Koryntian 14:36). Tym retorycznym pytaniem chciał skorygować ich sposób myślenia i pomóc im zrozumieć, że nie powinni działać niezależnie. Zbory, które trzymały się wskazówek apostołów, rozrastały się i umacniały duchowo (Dzieje 16:4, 5).

Wyraz miłości Bożej

A jak sytuacja przedstawia się dzisiaj? Niektórzy mogą mieć opory przed przyłączeniem się do jakiejś organizacji religijnej. Jednak Biblia pokazuje, że Bóg, realizując swoje zamierzenie, zawsze posługiwał się organizacją. Zorganizowani byli Jego czciciele zarówno w starożytnym narodzie izraelskim, jak i w zborach wczesnochrześcijańskich.

Czy w takim razie logika nie podpowiada, że Jehowa Bóg dalej kieruje swoim ludem, tak jak to czynił w dawnych czasach? Dbając o to, żeby Jego słudzy tworzyli zorganizowaną i zjednoczoną społeczność, daje dowód swojej miłości. W dalszym ciągu posługuje się organizacją, by realizować swoje zamierzenie wobec rodzaju ludzkiego. Po czym można rozpoznać tę organizację? Oto niektóre z kryteriów:

▪ Prawdziwi chrześcijanie są zorganizowani, by wykonać określone dzieło (Mateusza 24:14; 1 Tymoteusza 2:3, 4). Jezus polecił swym naśladowcom, żeby głosili o Królestwie Bożym wszystkim narodom. Byłoby to niemożliwe bez międzynarodowej organizacji. Zilustrujmy to przykładem: Jedną osobę łatwo mógłbyś nakarmić we własnym zakresie. Ale wyżywienie tysięcy lub milionów wymagałoby skoordynowanych wysiłków dobrze zorganizowanej grupy. Podobnie dotarcie z dobrą nowiną do ludzi z wielu ras i narodów, posługujących się najrozmaitszymi językami, wymaga istnienia zwartej, prężnie działającej organizacji. Prawdziwi chrześcijanie, chcąc wywiązać się z otrzymanego zadania, działają „ramię przy ramieniu”, „jednomyślnie” (Sofoniasza 3:9; Bw).

▪ Prawdziwi chrześcijanie są zorganizowani, by się wzajemnie wspierać i zachęcać. Samotny alpinista może sam decydować, gdzie będzie się wspinał, i nie musi oglądać się na mniej doświadczonych kolegów. Jednak gdyby wpadł w jakieś tarapaty albo miał wypadek,  znalazłby się w poważnym niebezpieczeństwie. Nie byłoby nikogo, kto mógłby mu pomóc. Odosabnianie się jest naprawdę niemądre (Przysłów 18:1). Jeżeli chrześcijanie mają wypełnić polecenie Jezusa, muszą się wzajemnie wspierać (Mateusza 28:19, 20). Niezbędne biblijne pouczenia i zachęty otrzymują na zebraniach zborowych. Dzięki temu trwają i nie tracą zapału. Gdzie mieliby zdobywać wiedzę o Jehowie, gdyby nie były urządzane zebrania, na których mogą się o Nim uczyć i Go wielbić? (Hebrajczyków 10:24, 25).

▪ Prawdziwi chrześcijanie są zorganizowani, by służyć Bogu w jedności. Gdy owce Jezusa słuchają jego głosu, stają się „jedną trzodą” posłuszną swemu Pasterzowi (Jana 10:16). Prawdziwi naśladowcy Chrystusa nie są rozproszeni po różnych kościołach i ugrupowaniach religijnych ani nie są podzieleni z powodu kwestii doktrynalnych. ‛Wszyscy mówią zgodnie’ (1 Koryntian 1:10). Taka jedność wymaga porządku, a porządek jest niemożliwy bez odpowiedniego zorganizowania. Tylko zjednoczona społeczność braterska może cieszyć się błogosławieństwem Bożym (Psalm 133:1, 3).

Do organizacji, która spełnia te i inne biblijne kryteria, napływają miliony ludzi szczerze miłujących Boga i prawdę z Jego Słowa. Jako zorganizowana i zjednoczona społeczność Świadkowie Jehowy na całym świecie usilnie starają się wykonywać wolę Bożą. Wierzą, że Stwórca spełnia swą obietnicę: „Będę wśród nich przebywał i się przechadzał, i ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” (2 Koryntian 6:16). To wspaniałe błogosławieństwo może przypaść i tobie w udziale, jeśli będziesz wielbił Jehowę Boga razem z Jego organizacją.

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 13]

W obozie Izraelitów widać było wzorowe zorganizowanie

[Ilustracje na stronach 14, 15]

Prowadzenie działalności ewangelizacyjnej na skalę światową wymaga dobrego zorganizowania

Służba od drzwi do drzwi

Niesienie pomocy poszkodowanym

Większe zgromadzenia

Budowa miejsc wielbienia Boga