Skarbiec świątynny znajdował się na Dziedzińcu Kobiet. W pewnej książce powiedziano: „Dookoła biegła prosta kolumnada, a w jej obrębie, przy murze, stało trzynaście skarbon, ‚trąb’, do których wrzucano (...) datki” (A. Edersheim, The Temple—Its Ministry and Services).

Skarbony nazywano trąbami, ponieważ u góry były węższe, a u podstawy szerokie. Każdą opatrzono napisem, który informował, jakim celom będą służyć zebrane w niej fundusze. Właśnie na Dziedzińcu Kobiet Jezus obserwował ludzi wrzucających datki, w tym ubogą wdowę (Łukasza 21:1, 2).

Pierwsze dwie skarbony były przeznaczone na podatek świątynny — jedna za bieżący, a druga za ubiegły rok. Do skarbon od trzy do siedem wrzucano ustaloną równowartość odpowiednio za: turkawki, gołębie, drewno, kadzidło oraz złote naczynia. Jeśli ktoś kupił ofiarę za niższą kwotę, niż miał odłożoną, nadwyżkę wrzucał do jednej z pozostałych skarbon. Ósmą skarbonę przewidziano na nadwyżki z ofiar za grzech. Skarbony od dziewięć do dwanaście zarezerwowano na nadwyżki z darów ofiarnych za przewinienie, z zakupu ptaków na ofiary, z ofiar składanych przez nazirejczyków oraz przez trędowatych, za których dokonywano oczyszczenia. W trzynastej skarbonie zbierano dobrowolne datki.

Łukasz napisał Ewangelię nazwaną od jego imienia oraz Dzieje Apostolskie. Przyznał, że ‛od samego początku wszystko dokładnie prześledził’, ale niektórzy uczeni kwestionują jego relację (Łukasza 1:3). Jak dalece więc był dokładny?

Pisarz ten podaje fakty historyczne, które można zweryfikować. Używa na przykład wielu mało znanych tytułów urzędników rzymskich, takich jak pretorzy w Filippi, czyli urzędnicy sprawujący władzę sądowniczą, politarchowie w Tesalonice, czyli władcy miasta, oraz azjarchowie w Efezie, czyli urzędnicy do spraw świąt i igrzysk (Dzieje 16:20, Biblia warszawska; 17:6, Biblia Tysiąclecia; 19:31, Biblia poznańska). Z kolei Heroda Antypasa nazywa tetrarchą, czyli władcą okręgu, a Sergiusza Pawła prokonsulem Cypru (Dzieje 13:1, 7).

Ta poprawność Łukasza w posługiwaniu się tytułami jest godna uwagi, ponieważ wraz ze zmianą statusu rzymskiego terytorium zmieniał się tytuł jego administratora. „Wzmianki takie, raz po raz występujące w Dziejach Apostolskich, dowodzą dokładności pisarza w odniesieniu do kwestionowanych miejsc i dat” — zauważa biblista Bruce Metzger. A uczony William Ramsay nazywa Łukasza „historykiem największego formatu”.