Wspomniany w Biblii aloes był używany do perfumowania szat i łoży (Psalm 45:8; Przysłów 7:17; Pieśń 4:14). Przypuszczalnie pochodził z pewnego drzewa z rodzaju Aquilaria. Jego butwiejące drewno wydziela aromatyczny olejek i żywicę. Starte na proszek było sprzedawane jako aloes *.

W Biblii namioty Izraela przyrównano do „aloesów, które zasadził Jehowa” (Liczb 24:5, 6). Może to nawiązywać do wyglądu owego drzewa, które jest rozłożyste i osiąga wysokość około 30 metrów. Wprawdzie obecnie nie występuje ono w Izraelu, ale jak wyjaśniono w pewnym słowniku, „nie ma podstaw, by negować pogląd, że te i inne drzewa, obecnie nieznane [w tym regionie], były uprawiane w podówczas bogatej i ludnej Dolinie Jordanu” (A Dictionary of the Bible).

Prawo Boże wymagało, żeby wszystkie ofiary składane w świątyni były najlepszej jakości. Ofiara mająca wadę nie zyskałaby uznania Bożego (Wyjścia 23:19; Kapłańska 22:21-24). Według Filona, żydowskiego pisarza z I wieku n.e., ówcześni kapłani dokładnie oglądali zwierzęta, by się upewnić, że są zdrowe pod każdym względem oraz „pozbawione jakiejkolwiek skazy lub wady”.

Jak twierdzi uczony Ed Sanders, urzędnicy świątynni prawdopodobnie „zezwalali wiarygodnym sprzedawcom zwierząt ofiarnych sprzedawać jedynie te sztuki, w tym również ptaki, które uprzednio zostały obejrzane przez kapłanów. W takim wypadku sprzedający musiał dać kupującemu swego rodzaju kwit, który potwierdzał, że ofiara nie ma wady”.

W roku 2011 w pobliżu miejsca, gdzie znajdowała się świątynia, archeolodzy znaleźli taki kwit, mający formę glinianej pieczęci wielkości monety. Datowany jest on na okres między I wiekiem p.n.e. a 70 rokiem n.e. i widnieją na nim dwa aramejskie słowa, które można oddać jako „czysty dla Boga”. Uważa się, że takie kwity w postaci żetonów urzędnicy świątynni dołączali do produktów wykorzystywanych w celach rytualnych lub do zwierząt przeznaczonych na ofiarę.