Urodziłem się w Rydze, stolicy Łotwy. Mama wychowywała mnie i moją siostrę sama. Chociaż jest katoliczką, chodziliśmy do kościoła tylko od święta. Zawsze wierzyłem w jakąś siłę wyższą, ale jako młody chłopak interesowałem się innymi sprawami.

Gdy dorastałem, mama zauważyła, że mam smykałkę do rozmontowywania różnych rzeczy, a potem ich składania. Ponieważ w mieszkaniu nie brakowało przedmiotów, które można by rozebrać na części, bała się zostawiać mnie samego. W końcu sprezentowała mi zestaw do budowania metalowych konstrukcji — nareszcie mogłem coś składać i rozkładać do woli! Ta pasja szła w parze z inną moją miłością: miłością do motocykli. Z czasem mama zgłosiła mnie do konkursu Zelta Mopēds (Złoty Motorower). Zacząłem ścigać się na motorowerach, a później na motocyklach.

Szybko szlifowałem umiejętności w tym niebezpiecznym sporcie i ani się obejrzałem, jak zacząłem odnosić sukcesy. Trzykrotnie zdobyłem mistrzostwo Łotwy w wyścigach różnej kategorii, a dwa razy — mistrzostwo krajów nadbałtyckich.

Kiedy byłem u szczytu kariery, moja dziewczyna Evija (z którą później się ożeniłem) nawiązała kontakt ze Świadkami Jehowy. Natknęła się gdzieś na ich publikacje, a w nich — na kupon z prośbą o studium Biblii. Wypełniła go i wysłała. Wkrótce odwiedziły ją dwie głosicielki Świadków i zaczęły pomagać jej w poznaniu Biblii. Nie miałem nic przeciwko temu, ale sprawy duchowe zbytnio mnie nie interesowały.

Po jakimś czasie głosicielki zachęciły mnie, żebym przysiadał się do studium, które prowadziły z Eviją, i słuchał. Zgodziłem się. To, czego się dowiadywałem, bardzo mi się  podobało. Szczególnie poruszyła mnie biblijna obietnica raju na ziemi. Pokazano mi na przykład Psalm 37:10, 11: „Jeszcze tylko chwilka, a już nie będzie niegodziwca; i zwrócisz uwagę na jego miejsce, a już go nie będzie. Lecz potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielce rozkoszować obfitością pokoju”. Zapewnienie to poruszyło mnie do głębi.

Sprawy duchowe wciągały mnie coraz bardziej. Uświadomiłem sobie, że mnóstwo poglądów religijnych jest nieprawdziwych. Na tym tle nauki biblijne stanowiły zupełny kontrast. Byłem pod wrażeniem ich logiczności i klarowności.

Studiując dalej Biblię, dowiedziałem się, jak bardzo Jehowa ceni życie (Psalm 36:9). Dlatego postanowiłem już nie ryzykować i skończyć z wyścigami. Chciałem swoim życiem przysparzać chwały Jehowie. Sława, prestiż i adrenalina związane z tym sportem przestały się dla mnie liczyć.

W roku 1996 znalazłem się na międzynarodowym kongresie Świadków Jehowy w Tallinie w Estonii, niedaleko toru motocyklowego, na którym często się ścigałem. Na zgromadzeniu zobaczyłem, jak ludzie z wielu krajów przebywają ze sobą w pokojowej atmosferze. Kiedy na przykład jedna z obecnych zgubiła torebkę, sądziłem, że jej nie odzyska. Jednak po krótkim czasie inna uczestniczka kongresu znalazła zgubę i oddała z całą zawartością. Byłem w szoku! Zrozumiałem wtedy, że Świadkowie Jehowy naprawdę trzymają się wzniosłych zasad biblijnych. Podobnie jak Evija, kontynuowałem studium Biblii i w roku 1997 oboje zostaliśmy ochrzczonymi Świadkami Jehowy.

Niektórzy moi koledzy zginęli z powodu szybkiej, brawurowej jazdy na motocyklu. Ja natomiast dzięki studiowaniu Biblii zdałem sobie sprawę ze swojej odpowiedzialności przed Dawcą życia, Jehową. Zrozumienie tej kwestii prawdopodobnie uchroniło mnie od śmierci.

Przez cztery lata usługiwaliśmy z Eviją pełnoczasowo w Biurze Oddziału Świadków Jehowy w Rydze. Teraz z radością wychowujemy naszą córeczkę Alise i pomagamy jej pokochać Jehowę. Jeden dzień w tygodniu spędzam w tutejszej placówce dla tłumaczy, żeby naprawić samochody i inne zepsute urządzenia. Jestem szczęśliwy, że mogę dobrze wykorzystywać umiejętności nabyte w dzieciństwie — tak, w dalszym ciągu rozbieram rzeczy na części i składam je z powrotem!

Bardzo sobie cenię, że zdobyłem z Biblii wiedzę, dzięki której mogę razem z rodziną opowiadać innym o jedynym prawdziwym Bogu. Obietnica ziemskiego raju naprawdę zmieniła moje życie!