Zbór chrześcijański w I wieku

W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. na 120 uczniów Jezusa został wylany duch święty i zaczęli mówić różnymi językami o wspaniałych sprawach Bożych. W ten sposób doszło do założenia zboru chrześcijańskiego. Tego dnia ochrzczono około 3000 nowych uczniów (Dzieje Apostolskie, rozdział 2).

W różnych miejscowościach powstawały coraz to nowe zbory, ponieważ apostołowie i inni bezustannie śmiało głosili Słowo Boże. Jak czytamy w Dziejach Apostolskich, głoszenie szybko rozprzestrzeniało się po całym rejonie Morza Śródziemnego, od Babilonu i północnej Afryki po Rzym i być może do Hiszpanii (Rzymian 15:18-29; Kolosan 1:23; 1 Piotra 5:13).

Wszędzie, gdzie ludzie stawali się uczniami Jezusa, zakładano zbory. W celu utrzymania w tych zborach odpowiedniego poziomu nauczania i postępowania mianowano wykwalifikowanych, dojrzałych mężczyzn starszymi, to jest nadzorcami. Nie tworzyli oni jednak odrębnej klasy duchownych; byli sługami Bożymi i współpracowali ze wszystkimi na rzecz Królestwa Bożego (Dzieje Apostolskie 14:23; 20:28; 1 Koryntian 3:5; 5:13; Kolosan 4:11; 1 Tymoteusza 3:1-15; Hebrajczyków 13:17; 1 Piotra 5:1-4).

Apostołowie i niektórzy ich bliscy współpracownicy usługiwali w charakterze ciała kierowniczego. Objęli przewodnictwo w głoszeniu. Rozwiązywali problemy pojawiające się w zborze jeruzalemskim. Wysłali wykwalifikowanych braci do Samarii i Antiochii, żeby tam podbudować nowych wierzących. Zajęli się sporem, jaki wyniknął w kwestii obrzezania, i powiadomili o swej decyzji wszystkie zbory, żeby się do niej dostosowały. Mężczyźni ci nie byli jednak panami innych, tylko sługami i współpracownikami całego zboru (Dzieje Apostolskie 4:33; 6:1-7; 8:14-25; 11:22-24; 15:1-32; 16:4, 5; 1 Koryntian 3:5-9; 4:1, 2; 2 Koryntian 1:24).

Ci pierwsi uczniowie byli znani jako chrześcijanie, a nazwano ich tak dzięki opatrzności Bożej. Różnili się też od innych niektórymi naukami; mówiono, że są to nauki apostołów lub wzór zdrowych słów. Tę naukę biblijną zwano też prawdą (Jana 17:17; Dzieje Apostolskie 2:42; 11:26; Rzymian 6:17; 1 Tymoteusza 4:6; 6:1, 3; 2 Tymoteusza 1:13; 2 Piotra 2:2; 2 Jana 1, 4, 9).

 Stanowili ogólnoświatową społeczność braci zjednoczonych miłością. Interesowali się swymi współwyznawcami w innych krajach. Gdy byli w podróży, współwyznawcy chętnie podejmowali ich w swoich domach. Stosowali wysokie normy moralne, ponieważ byli ludem świętym, trzymającym się z dala od świata. Mieli ciągle w pamięci nadejście dnia obecności Jehowy i gorliwie wyznawali publicznie swą wiarę (Jana 13:34, 35; 15:17-19; Dzieje Apostolskie 5:42; 11:28, 29; Rzymian 10:9, 10, 13-15; Tytusa 2:11-14; Hebrajczyków 10:23; 13:15; 1 Piotra 1:14-16; 2:9-12; 5:9; 2 Piotra 3:11-14; 3 Jana 5-8).

Niemniej, zresztą jak to zostało przepowiedziane, w II i III wieku doszło do wielkiego odstępstwa. W rezultacie powstały ogromne systemy kościelne, które nie dbały o zachowanie czystości pierwszego zboru chrześcijańskiego pod względem nauki, postępowania, organizacji i stosunku do świata (Mateusza 13:24-30, 37-43; 2 Tesaloniczan, rozdział 2).

Jezus zapowiedział jednak, że podczas zakończenia tego systemu rzeczy miała nastąpić odnowa prawdziwego oddawania czci Bogu. Świadkowie Jehowy są przekonani, że dzisiaj, mniej więcej 1900 lat po wypowiedzeniu przez Jezusa tego proroctwa, odnowa ta jest widoczna w ich ogólnoświatowej działalności. Uzasadnienie tego można znaleźć na następnych stronach.

● Jak został założony zbór chrześcijański? Jak się rozrastał?

● Jak był sprawowany nadzór nad zborem?

● Czym się wyróżniali chrześcijanie z I stulecia?

[Mapa na stronie 7]

[Patrz publikacja]

Morze Czarne

Morze Kaspijskie

Morze Wielkie

Morze Czerwone

Zatoka Perska

Tereny, do których w I w. dotarła dobra nowina

ITALIA

Rzym

GRECJA

MALTA

KRETA

CYPR

BITYNIA

GALACJA

AZJA

KAPADOCJA

CYLICJA

SYRIA

IZRAEL

Jeruzalem

MEZOPOTAMIA

Babilon

Na tych terenach niektórzy stali się wierzącymi

ILIRIA

MEDIA

PARTIA

ELAM

ARABIA

LIBIA

EGIPT

ETIOPIA

[Ilustracje na stronie 7]

Pierwsi chrześcijanie odważnie głosili Słowo Boże

Podróżujący chrześcijanie byli wszędzie serdecznie podejmowani w domach swoich współwyznawców