46

List 1 do Koryntian

Pisarz: Paweł

Miejsce spisania: Efez

Spisywanie ukończono: ok. 55 n.e.

1. Jakim miastem był Korynt za czasów Pawła?

 KORYNT był „słynnym, rozpasanym miastem, gdzie spotykały się występki Wschodu i Zachodu”. * Ponieważ leżał na wąskim przesmyku łączącym półwysep Peloponez z pozostałą częścią Grecji, kontrolował drogę prowadzącą w głąb lądu. Za czasów apostoła Pawła liczył około 400 000 mieszkańców, ustępując pod tym względem tylko Rzymowi, Aleksandrii i Antiochii Syryjskiej. Na wschód od Koryntu rozciągało się Morze Egejskie, a na zachód — Zatoka Koryncka i Morze Jońskie. Korynt — stolica prowincji Achai — ze swymi dwoma portami: Kenchrami i Lechajonem był ważnym miastem handlowym. Stanowił też ośrodek nauki greckiej. Według pewnego źródła „jego bogactwo było tak słynne, że stało się przysłowiowe — na równi z wyuzdaniem i rozwiązłością mieszkańców”. * Do uprawianych tam pogańskich praktyk religijnych należał kult Afrodyty (której odpowiedniczką u Rzymian była Wenus). Religia Koryntu sprzyjała rozbudzaniu zmysłowości.

2. Jak w Koryncie powstał zbór i jaka więź łączyła jego członków z Pawłem?

² Do tej kwitnącej, lecz zepsutej metropolii świata rzymskiego przybył około 50 roku apostoł Paweł. Podczas swego 18-miesięcznego pobytu w tym mieście założył tam zbór chrześcijański (Dzieje 18:1-11). Jakże miłował tych współwyznawców, którym pierwszy przyniósł dobrą nowinę o Chrystusie! W swym liście przypomniał im o łączącej ich więzi duchowej: „Choćbyście (...) mieli dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, na pewno nie macie wielu ojców; bo w Chrystusie Jezusie ja zostałem waszym ojcem przez dobrą nowinę” (1 Kor. 4:15).

3. Co skłoniło Pawła do napisania pierwszego listu do chrześcijan w Koryncie?

³ Pierwszy list do chrześcijan w Koryncie Paweł napisał w czasie trzeciej podróży misjonarskiej, powodowany głęboką troską o ich pomyślność duchową. Od jego pobytu w Koryncie minęło kilka lat. Był mniej więcej rok 55 i Paweł przebywał w Efezie. Najwyraźniej dostał list od stosunkowo młodego zboru w Koryncie i musiał nań odpowiedzieć. Ponadto doszły go pewne niepokojące wieści (7:1; 1:11; 5:1; 11:18). Były tak alarmujące, że o otrzymanym liście z pytaniami apostoł wspomniał dopiero w 1 wersecie rozdziału 7 swego listu. Szczególnie ze względu na te usłyszane wiadomości poczuł się zmuszony napisać do współchrześcijan w Koryncie.

4. Co dowodzi, że List 1 do Koryntian Paweł napisał w Efezie?

 ⁴ Ale skąd wiadomo, że List 1 do Koryntian powstał w Efezie? Otóż końcowe pozdrowienia obejmują też pozdrowienia od Akwilasa i Pryski (Pryscylli) (16:19). Z Dziejów Apostolskich 18:18, 19 wynika, że przenieśli się oni z Koryntu do Efezu. Skoro mieszkali w Efezie, a Paweł na zakończenie Listu 1 do Koryntian przekazał od nich pozdrowienia, musiał go napisać właśnie w tym mieście. Wszelkie wątpliwości rozwiewa jednak wypowiedź Pawła z Listu 1 do Koryntian 16:8: „A w Efezie pozostanę aż do święta Pięćdziesiątnicy”. Zatem list ten Paweł napisał w Efezie, przypuszczalnie pod koniec swego pobytu.

5. Co przemawia za autentycznością listów do Koryntian?

⁵ Autentyczność Listu 1 do Koryntian, jak również Listu 2 do Koryntian, jest bezsporna. Pierwsi chrześcijanie uznawali, że księgi te napisał Paweł, i jako kanoniczne włączali je do swych zbiorów. Przynajmniej sześciokrotnie nawiązano do Listu 1 do Koryntian lub go zacytowano w Liście do Kościoła w Koryncie, wysłanym z Rzymu mniej więcej w roku 95 i przypisywanym Klemensowi Rzymskiemu. Jedno z takich nawiązań autor poprzedza zachętą, by adresaci ‛zajrzeli do listu błogosławionego Apostoła Pawła’. * Fragmenty Listu 1 do Koryntian przytaczali też Justyn Męczennik, Atenagoras, Ireneusz i Tertulian. Istnieją silne dowody, że zbiór listów Pawła, łącznie z dwoma listami do Koryntian, „został skompletowany i opublikowany w ostatniej dekadzie I stulecia”. *

6. Jakie problemy wyłoniły się w zborze korynckim i na czym szczególnie zależało Pawłowi?

⁶ Pierwszy list Pawła do Koryntian daje nam wgląd w sytuację tamtejszego zboru. Należący do niego chrześcijanie musieli rozwiązać problemy i rozstrzygnąć pewne kwestie. W zborze powstały stronnictwa, gdyż niektórzy stali się zwolennikami ludzi. Doszło do szokującej niemoralności. Niejeden żył w rodzinie podzielonej pod względem religijnym. Czy ma pozostać ze swym niewierzącym małżonkiem, czy odejść? A co sądzić o spożywaniu mięsa ofiarowanego bożkom? Czy w tym uczestniczyć? Koryntianie potrzebowali również rad dotyczących prowadzenia zebrań, między innymi obchodzenia Wieczerzy Pańskiej. Jaką pozycję w zborze powinny zajmować kobiety? Znaleźli się też tacy, którzy zaprzeczali nauce o zmartwychwstaniu. Problemów naprawdę nie brakowało. Ale apostołowi szczególnie zależało na doprowadzeniu do duchowej odnowy Koryntian.

7. Z jakim nastawieniem powinniśmy rozważać List 1 do Koryntian i dlaczego?

⁷ Ponieważ stosunki panujące wewnątrz zboru oraz w jego otoczeniu — w starożytnym Koryncie wraz z całym jego bogactwem i wyuzdaniem — mają odpowiedniki w obecnych czasach, warto poświęcić uwagę znakomitym radom Pawła zanotowanym pod natchnieniem Bożym. Słowa apostoła mają dziś dla nas nieocenione znaczenie, a staranne przemyślenie jego pierwszego listu do ukochanych braci i sióstr w Koryncie może przynieść naprawdę wiele pożytku. Przypomnijmy sobie ducha tamtych czasów i miejsce wydarzeń. Rozważając głębokie, pobudzające do czynu natchnione wypowiedzi Pawła skierowane do współwyznawców w starożytnym Koryncie, okażmy wnikliwość, na jaką musieli się zdobyć tamtejsi chrześcijanie.

TREŚĆ LISTU 1 DO KORYNTIAN

8. (a) Jak Paweł wyjaśnia, iż tworzenie stronnictw w zborze jest niemądre? (b) Co według Pawła jest niezbędne, by zrozumieć sprawy Boże?

⁸ Paweł demaskuje sekciarstwo i nawołuje do jedności (1:1 do 4:21). Paweł dobrze życzy Koryntianom. A co mówi o powstałych wśród nich stronnictwach i zatargach? „Chrystus jest podzielony” (1:13). Apostoł wyraża wdzięczność, że ochrzcił tak niewielu z nich, nie mogą więc mówić, iż zostali ochrzczeni w jego imię. Paweł głosi Chrystusa zawieszonego na palu. Dla Żydów jest to powód do zgorszenia, a dla narodów — głupstwo. Ale Bóg wybrał to, co głupie i słabe u świata, aby zawstydzić mądrych i silnych. Paweł nie używa więc niezwykłej mowy, lecz pozwala braciom dostrzec w swych słowach ducha i moc Boga, aby ich wiara nie opierała się na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej. Głosimy to, co objawił duch Boży — mówi Paweł — „bo duch bada wszystko, nawet głębokie sprawy Boże”. Człowiek fizyczny nie zrozumie tego, potrafi to tylko człowiek duchowy (2:10).

9. Jak Paweł wykazuje, że nikt nie powinien chełpić się ludźmi?

⁹ Wśród Koryntian są zwolennicy ludzi — jedni Apollosa, drudzy Pawła. Ale kim są Paweł i Apollos? To jedynie słudzy, przez których Koryntianie uwierzyli. Ci, którzy sadzili i podlewali, nie są ważni, gdyż to „Bóg dawał wzrost”, a oni są Jego „współpracownikami”. Próba ognia wykaże, czyje dzieła będą trwałe. „Jesteście świątynią Bożą”, w której mieszka duch Boży — oznajmia im Paweł. „Mądrość tego świata jest u Boga głupstwem”. Niech więc nikt się nie chełpi ludźmi, bo wszystko należy do Boga (3:6, 9, 16, 19).

10. Dlaczego chełpliwość Koryntian jest nie na miejscu i jakie kroki czyni Paweł, by uzdrowić tę sytuację?

¹⁰ Paweł i Apollos to pokorni szafarze świętych tajemnic Bożych, a szafarz powinien okazać się wierny. Kim są bracia korynccy, by mogli się chełpić, i cóż mają, czego by nie otrzymali? Czy się  wzbogacili, zaczęli już królować albo są roztropni i silni, podczas gdy apostołowie — którzy stali się widowiskiem teatralnym aniołom i ludziom — są jeszcze głupi i słabi, są odpadkami wszystkiego? Paweł wysyła Tymoteusza, by pomógł im zostać jego naśladowcami i przypomnieć sobie jego metody w związku z Chrystusem. Jeżeli Jehowa zechce, Paweł wkrótce przyjdzie do nich osobiście i pozna nie to, co mówią nadęci ludzie, lecz ich moc.

11. Do jakiej niemoralności doszło w zborze, co trzeba w związku z tym uczynić i dlaczego?

¹¹ Utrzymywanie zboru w czystości (5:1 do 6:20). Wśród Koryntian doszło do szokującej niemoralności. Pewien mężczyzna żyje z żoną swego ojca. Należy go wydać Szatanowi, ponieważ trochę zakwasu zakwasza całe ciasto. Trzeba przestać się zadawać z każdym, kto jest zwany bratem, a postępuje niegodziwie.

12. (a) Co Paweł wykazuje w związku z pozywaniem się do sądu? (b) Dlaczego Paweł poleca ‛uciekać od rozpusty’?

¹² Koryntianie pozywają się nawet do sądu! Czy nie lepiej byłoby pozwolić się oszukać? Skoro będą sądzić świat oraz aniołów, czyż nie znajdzie się wśród nich nikt, kto by rozsądził między braćmi? Ponadto powinni być czyści, gdyż rozpustnicy, bałwochwalcy i im podobni nie odziedziczą Królestwa Bożego. Takimi właśnie byli niektórzy z nich, ale zostali umyci i uświęceni. „Uciekajcie od rozpusty”, mówi Paweł, „gdyż zostaliście kupieni za określoną cenę. Wychwalajcie więc Boga w ciele waszym” (6:18, 20).

13. (a) Dlaczego Paweł radzi niektórym osobom zawrzeć małżeństwo? Jak powinni postępować ci, którzy już są związani węzłem małżeńskim? (b) Kiedy osoba w stanie wolnym ‛czyni lepiej’?

¹³ Rady na temat stanu wolnego i małżeństwa (7:1-40). Paweł odpowiada na pytanie dotyczące małżeństwa. Ze względu na szerzenie się rozpusty może być wskazane, by mężczyźni i kobiety wstępowali w związki małżeńskie, a ci, którzy już ten krok uczynili, nie powinni pozbawiać się wzajemnie tego, co im się w małżeństwie należy. Osoby nie związane węzłem małżeńskim oraz wdowy dobrze zrobią, pozostając w stanie wolnym, tak jak Paweł, ale jeśli nie panują nad sobą, niech zawrą związek małżeński. Kto już ma partnera małżeńskiego, niech z nim pozostanie. Nawet gdyby był on niewierzący, strona wierząca nie powinna odchodzić, bo być może go wybawi. Co do obrzezania i niewolnictwa — niech każdy będzie zadowolony z takiego stanu, w jakim był powołany. Mąż lub żona są w rozterce, ponieważ pragną zyskać uznanie swego partnera, podczas gdy osoba w stanie wolnym jest zatroskana tylko o sprawy Pana. Kto zawiera małżeństwo, nie grzeszy, lecz kto nie zawiera małżeństwa, ‛czyni lepiej’ (7:38).

14. Co Paweł mówi o „bogach” i „panach” i kiedy mądrze jest powstrzymać się od pokarmu ofiarowanego bożkom?

¹⁴ Czynienie wszystkiego przez wzgląd na dobrą nowinę (8:1 do 9:27). Co sądzić o pokarmach ofiarowanych bożkom? Bożek jest nicością! Na świecie istnieje wielu „bogów” i „panów”, ale dla chrześcijan jest tylko „jeden Bóg, Ojciec”, oraz „jeden (...) Pan, Jezus Chrystus” (8:5, 6). Ktoś może jednak się zgorszyć, gdy zobaczy cię jedzącego mięso ofiarowane bożkowi. Paweł radzi w takiej sytuacji powstrzymywać się od tego, by nie gorszyć brata.

15. Jak Paweł postępuje w służbie?

¹⁵ Ze względu na służbę Paweł odmawia sobie wielu rzeczy. Jako apostoł, ma prawo ‛żyć z dobrej nowiny’, ale nie czyni tego. Nałożono jednak na niego konieczność głoszenia; oświadcza nawet: „Biada mi, gdybym nie oznajmiał dobrej nowiny!” Uczynił więc siebie niewolnikiem wszystkich i stał się „wszystkim dla ludzi wszelkiego pokroju”, by „tak czy inaczej niektórych wybawić”, ‛wszystko czyniąc przez wzgląd na dobrą nowinę’. Chce zwyciężyć w zmaganiach i otrzymać niezniszczalną koronę, toteż trzyma w ryzach swe ciało, by głosząc innym, sam „w jakiś sposób nie stał się niegodny uznania” (9:14, 16, 19, 22, 23, 27).

16. (a) Jakim ostrzegawczym przykładem są dla chrześcijan „praojcowie”? (b) Jak w związku z bałwochwalstwem chrześcijanie mogą wszystko czynić ku chwale Bożej?

¹⁶ Ostrzeżenie przed tym, co szkodliwe (10:1-33). Co powiedzieć o „praojcach”? Byli pod obłokiem i zostali ochrzczeni w Mojżeszu. W większości jednak nie zyskali uznania Bożego i zostali powaleni na pustkowiu. Dlaczego? Zapragnęli tego, co szkodliwe. Chrześcijanie powinni pamiętać o tym ostrzegawczym przykładzie i stronić od bałwochwalstwa, rozpusty, wystawiania Jehowy na próbę oraz od szemrania. Kto myśli, że stoi, niech uważa, by nie upaść. Przyjdą pokusy, ale Bóg nie pozwoli, żeby Jego słudzy byli kuszeni ponad to, co mogą znieść — da wyjście, aby zdołali przetrwać. „Dlatego”, pisze Paweł, „uciekajcie od bałwochwalstwa” (10:1, 14). Nie można spożywać ze stołu Jehowy i stołu demonów. Gdybyście jedli w czyimś domu, nie wypytujcie, skąd pochodzi mięso. Jeżeli jednak ktoś was uprzedzi, że zostało ono złożone w ofierze bożkom, nie jedzcie go ze względu na sumienie tej osoby. „Wszystko czyńcie ku chwale Bożej” — pisze Paweł (10:31).

17. (a) Jaką zasadę zwierzchnictwa formułuje Paweł? (b) Jak Paweł wiąże sprawę rozdźwięków w zborze z Wieczerzą Pańską?

¹⁷ Zwierzchnictwo, Wieczerza Pańska (11:1-34). „Stańcie się naśladowcami moimi, tak jak ja jestem naśladowcą Chrystusa” — oznajmia Paweł i objaśnia Bożą zasadę zwierzchnictwa: głową kobiety jest mężczyzna, głową mężczyzny jest Chrystus, głową Chrystusa jest Bóg. Dlatego gdy kobieta się  modli lub prorokuje w zborze, powinna mieć na głowie „znak władzy”. Paweł nie może pochwalić Koryntian, bo w czasie ich spotkań dochodzi do rozdźwięków. Jak wobec tego mogą należycie spożywać Wieczerzę Pańską? Paweł przypomina, co się wydarzyło, gdy Jezus ustanawiał Pamiątkę swej śmierci. Przed spożyciem wieczerzy każdy musi siebie skrupulatnie zbadać, żeby nie otrzymać wyroku za ‛nierozeznanie ciała’ (11:1, 10, 29).

18. (a) Dlaczego w ciele nie powinno być rozdźwięków, chociaż istnieją rozmaite rodzaje darów i usługiwań? (b) Dlaczego miłość jest najważniejsza?

¹⁸ Dary duchowe, miłość i zabieganie o nią (12:1 do 14:40). Istnieją różne dary duchowe, lecz jest ten sam duch, rozmaite rodzaje usługiwań i działań, lecz ten sam Pan i ten sam Bóg. Zjednoczone ciało Chrystusa — podobnie jak ciało ludzkie — ma wiele członków, a każdy potrzebuje pozostałych. Bóg rozmieścił je zgodnie ze swym upodobaniem i każdy ma swoje zadanie, „tak by nie było rozdźwięku w ciele” (12:25). Ci, którzy korzystają z darów duchowych, są niczym, jeśli nie okazują miłości. Miłość jest wielkodusznie cierpliwa i życzliwa, nie jest zazdrosna, nie nadyma się. Współraduje się tylko z prawdą. „Miłość nigdy nie zawodzi” (13:8). Dary duchowe, takie jak prorokowanie i języki, będą usunięte, lecz wiara, nadzieja i miłość pozostaną. Największa z nich jest miłość.

19. Jakich rad udziela Paweł z myślą o budowaniu zboru i uporządkowaniu wszystkiego?

¹⁹ „Zabiegajcie o miłość” — zachęca Paweł. Dary duchowe mają być wykorzystywane z miłością dla budowania zboru. Dlatego prorokowanie należy stawiać wyżej od mówienia językami. Paweł wolałby raczej powiedzieć pięć zrozumiałych słów ku pouczeniu drugich niż dziesięć tysięcy w nieznanym języku. Języki są znakiem dla niewierzących, a prorokowanie dla wierzących. Koryntianie nie powinni być „małymi dziećmi”, jeśli chodzi o pojmowanie tych kwestii. Kobiety w zborze mają być podporządkowane. „Niech wszystko odbywa się przyzwoicie i w sposób uporządkowany” (14:1, 20, 40).

20. (a) Jakie dowody zmartwychwstania Chrystusa przedstawia Paweł? (b) Jaka jest kolejność wskrzeszania i jacy nieprzyjaciele zostaną unicestwieni?

²⁰ Niezawodność nadziei zmartwychwstania (15:1 do 16:24). Zmartwychwstały Chrystus ukazał się Kefasowi, potem dwunastu, ponad 500 braciom jednocześnie, Jakubowi, wszystkim apostołom, a na koniec Pawłowi. ‛Jeśli Chrystus nie został wskrzeszony, to nasze głoszenie i nasza wiara są daremne’ — pisze Paweł (15:14). Każdy jest wskrzeszany w odpowiedniej kolejności: Chrystus jako pierwocina, a potem ci, którzy do niego należą, podczas jego obecności. W końcu, gdy wszyscy nieprzyjaciele znajdą się pod jego stopami, przekaże on Królestwo swemu Ojcu. Unicestwiona będzie również śmierć, ostatni nieprzyjaciel. Co miałby Paweł z tego, że ciągle naraża życie, gdyby nie było zmartwychwstania?

21. (a) Jak zostaną wskrzeszeni ci, którzy mają odziedziczyć Królestwo Boże? (b) Jaką świętą tajemnicę wyjawia Paweł i co mówi o zwycięstwie nad śmiercią?

²¹ Ale jak umarli mają być wskrzeszani? Żeby mogła rozwinąć się roślina, zasiane ziarno musi obumrzeć. Podobnie jest ze zmartwychwstaniem umarłych. „Zasiewa się ciało fizyczne, wskrzeszone zostaje ciało duchowe. (...) Ciało i krew nie mogą odziedziczyć królestwa Bożego” (15:44, 50). Paweł wyjawia świętą tajemnicę: Nie wszyscy zapadną w sen śmierci, ale podczas ostatniej trąby zostaną w mgnieniu oka przemienieni. Kiedy to, co śmiertelne, przyoblecze się w nieśmiertelność, śmierć zostanie pochłonięta na wieki. „Gdzież jest, o Śmierci, twe zwycięstwo? Gdzież jest, o Śmierci, twe żądło?” Z głębi serca Paweł wykrzykuje: „Ale Bogu niech będą dzięki, gdyż daje nam zwycięstwo przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa!” (15:55, 57).

22. Jakich końcowych rad i napomnień udziela Paweł?

²² Na zakończenie Paweł udziela rad w sprawie uporządkowanego zbierania datków, które zostaną wysłane do Jerozolimy dla potrzebujących braci. Zapowiada, że przybędzie do nich przez Macedonię i że być może odwiedzą ich też Tymoteusz i Apollos. „Czuwajcie” — napomina. „Stójcie niewzruszenie w wierze, działajcie po męsku, umacniajcie się. Niech wszystkie wasze sprawy dzieją się z miłością” (16:13, 14). Przesyła pozdrowienia od zborów w Azji, po czym pisze własnoręcznie końcowe pozdrowienie, dając wyraz swej miłości.

DLACZEGO POŻYTECZNY

23. (a) Na jakim przykładzie Paweł omawia katastrofalne skutki złych pragnień i zbytniej pewności siebie? (b) Na jaki autorytet powołuje się Paweł, udzielając rad związanych z Wieczerzą Pańską i stosownymi pokarmami?

²³ Omawiany list apostoła Pawła bardzo pomaga nam w zrozumieniu Pism Hebrajskich, na które często się powołuje. W rozdziale 10 Paweł wyjaśnia, że Izraelici pod wodzą Mojżesza pili z duchowego masywu skalnego, który obrazował Chrystusa (1 Kor. 10:4; Liczb 20:11). Następnie na przykładzie Izraelitów prowadzonych przez Mojżesza omawia katastrofalne skutki pożądania tego, co szkodliwe, i dodaje: „A to wszystko spotkało ich jako przykład i zostało zapisane dla ostrzeżenia nas, na których przyszły końce systemów rzeczy”. Nigdy nie bądźmy zbyt pewni siebie i nie sądźmy, że nie możemy upaść! (1 Kor. 10:11, 12; Liczb 14:2; 21:5; 25:9). Paweł ponownie czerpie przykład z Prawa. Nawiązuje do ofiar współuczestnictwa w Izraelu, by wykazać, jak podczas Wieczerzy Pańskiej spożywać ze stołu Jehowy w sposób godny. Chcąc udowodnić, że  można jeść wszystko, co jest sprzedawane w jatkach mięsnych, przytacza Psalm 24:1: „Do Jehowy należy ziemia i to, co ją napełnia” (1 Kor. 10:18, 21, 26; Wyjścia 32:6; Kapł. 7:11-15).

24. Jakimi jeszcze cytatami z Pism Hebrajskich Paweł popiera swe wywody?

²⁴ Kiedy Paweł wykazuje wyższość tego, „co Bóg przygotował dla tych, którzy go miłują”, oraz daremność „rozważań mędrców” tego świata, znów sięga do Pism Hebrajskich (1 Kor. 2:9; 3:20; Izaj. 64:4; Ps. 94:11). W rozdziale 5 wskazówki co do wykluczania winowajcy opiera na autorytecie prawa Jehowy, nakazującego ‛usunąć spośród siebie zło’ (Powt. Pr. 17:7). Gdy objaśnia, że mógłby utrzymywać się ze służby, jeszcze raz nawiązuje do Prawa Mojżeszowego, według którego zwierzętom podczas pracy nie wolno było nakładać kagańca, uniemożliwiającego jedzenie, a Lewici usługujący w świątyni mieli otrzymywać cząstkę z ołtarza (1 Kor. 9:8-14; Powt. Pr. 25:4; 18:1).

25. Wymień niektóre z pożytecznych pouczeń zawartych w Liście 1 do Koryntian.

²⁵ Ileż pożytku odnosimy z natchnionych pouczeń zawartych w pierwszym liście Pawła do chrześcijan w Koryncie! Zastanówmy się nad radami, by nie wywoływać rozdźwięków i nie podążać za człowiekiem (rozdziały 1-4). Przypomnijmy sobie, do jakiej niemoralności tam doszło i jaki nacisk położył Paweł na potrzebę pielęgnowania cnoty i czystości w zborze (rozdziały 5, 6). Rozważmy natchnione wskazówki co do stanu wolnego, małżeństwa i separacji (rozdział 7). Przemyślmy to, co apostoł powiedział o pokarmach ofiarowanych bożkom oraz jak stanowczo podkreślił konieczność wystrzegania się gorszenia innych oraz bałwochwalstwa (rozdziały 8-10). Pouczył także, jak być należycie podporządkowanym, wyjaśnił sprawę darów duchowych oraz w nadzwyczaj praktyczny sposób omówił przymiot, który wszystko przetrzymuje i nigdy nie zawodzi — miłość. A jakże wyraźnie uwydatnił potrzebę utrzymywania porządku na chrześcijańskich zebraniach! (Rozdziały 11-14). Pod natchnieniem spisał też znakomitą obronę nadziei na zmartwychwstanie (rozdział 15). Zapoznanie się z tymi i innymi zagadnieniami jest bardzo cenne dla dzisiejszych chrześcijan.

26. (a) Jakiego dawno zapowiedzianego dzieła dokona zmartwychwstały Chrystus, panując jako Król? (b) Jakiej stanowczej zachęty udziela Paweł, opierając się na nadziei zmartwychwstania?

²⁶ List ten ogromnie pomaga nam też zrozumieć wspaniały temat Biblii — Królestwo Boże. Zawiera surowe ostrzeżenie, iż nieprawi nie wejdą do Królestwa, i wymienia wiele dyskwalifikujących występków (1 Kor. 6:9, 10). Ale co najważniejsze, wyjaśnia związek między zmartwychwstaniem a Królestwem Bożym. Wykazuje, że Chrystus, „pierwocina” zmartwychwstania, musi „królować, aż Bóg położy wszystkich nieprzyjaciół pod jego stopy”. Kiedy wszyscy wrogowie — łącznie ze śmiercią — zostaną unicestwieni, „przekaże królestwo swemu Bogu i Ojcu, (...) tak by Bóg był wszystkim dla każdego”. W końcu spełni się obietnica co do Królestwa dana w Edenie — Chrystus ze swymi zmartwychwstałymi duchowymi braćmi całkowicie rozgniecie głowę Węża. Ci, którzy zostaną wskrzeszeni, by dzielić stan nieskażoności z Chrystusem Jezusem w niebiańskim Królestwie, mają przed sobą naprawdę wspaniałe widoki! Opierając się na nadziei zmartwychwstania, Paweł nawołuje: „A zatem, bracia moi umiłowani, stańcie się niezłomni, niewzruszeni i miejcie zawsze mnóstwo pracy w dziele Pańskim, wiedząc, że wasz trud w związku z Panem nie jest daremny” (1 Kor. 15:20-28, 58; Rodz. 3:15; Rzym. 16:20).

[Przypisy]

[Pytania do studium]