65

List Judy

Pisarz: Juda

Miejsce spisania: Palestyna (?)

Spisywanie ukończono: ok. 65 n.e.

1. Ze względu na jaką sytuację w zborze Juda uznał za konieczne napisać dobitny list dla dobra swych braci?

 CHRZEŚCIJAŃSCY bracia Judy byli w niebezpieczeństwie! W czasie, który minął od śmierci i zmartwychwstania Chrystusa Jezusa, do zboru przeniknęły obce elementy. Wróg zakradł się, aby podkopywać wiarę, przed czym 14 lat wcześniej ostrzegał apostoł Paweł (2 Tes. 2:3). Jak bracia mieli zachować czujność i uchronić się przed tym zagrożeniem? Odpowiedzi udzielił List Judy — żywy i dobitny, nazywający rzeczy po imieniu. W wersetach 3 i 4 Juda jasno przedstawił swe stanowisko: ‛Uznałem za konieczne napisać do was, ponieważ wśliznęli się pewni ludzie, ludzie bezbożni, obracający niezasłużoną życzliwość naszego Boga w usprawiedliwienie rozpasania’. Godziło to w podstawy zdrowej nauki i moralności. Juda czuł się zobowiązany do toczenia boju w obronie swych braci, żeby i oni mogli podjąć ciężką walkę o wiarę.

2. (a) Kim był Juda? (b) Jakie pokrewieństwo z Jezusem Juda cenił najbardziej?

² Ale kim był Juda? Z pierwszych słów listu dowiadujemy się, że napisał go „Juda, niewolnik Jezusa Chrystusa, a brat Jakuba, do powołanych”. Czy chodzi o apostoła Judę? (W tekście greckim imię to brzmi tak samo, jak imiona dwóch pierwotnie wybranych apostołów Jezusa — Judasa i Judasza) (Łuk. 6:16). Pisarz nie wypowiada się o sobie jak o apostole, przeciwnie — mówi o apostołach w trzeciej osobie („oni”), bezspornie więc nie zalicza siebie do ich grona (Judy 17, 18). Poza tym przedstawia się jako „brat Jakuba” i wyraźnie ma na myśli pisarza Listu Jakuba, przyrodniego brata Jezusa (w. 1). Powołuje się na Jakuba, ponieważ ten — będąc jednym z „filarów” zboru jerozolimskiego — stał się dobrze znaną postacią. Z tego wynika, że Juda także jest przyrodnim bratem Jezusa, i rzeczywiście został wśród nich wymieniony (Gal. 1:19; 2:9; Mat. 13:55; Marka 6:3). Nie wykorzystuje jednak swego cielesnego pokrewieństwa z Jezusem, lecz pokornie uwypukla pokrewieństwo duchowe, nazywając siebie „niewolnikiem Jezusa Chrystusa” (1 Kor. 7:22; 2 Kor. 5:16; Mat. 20:27).

3. Co potwierdza, że List Judy jest autentyczny?

³ O autentyczności tej księgi biblijnej świadczy  fakt, iż wymieniono ją we Fragmencie Muratoriego, pochodzącym z II stulecia n.e. Za kanoniczną uznawał ją też Klemens Aleksandryjski (II wiek n.e.). Orygenes mówił, że składa się ona „z niewielu wierszy, ale pełna jest zdrowych słów łaski niebiańskiej”. * Również Tertulian uważał ją za autentyczną. Nie ulega więc wątpliwości, iż należy ona do natchnionych Pism.

4. Do kogo skierowany był List Judy, gdzie najprawdopodobniej został napisany i co wskazuje na czas jego powstania?

⁴ Juda pisze „do powołanych”, nie wymieniając żadnego określonego zboru ani żadnej osoby, a więc jego list miał być rozprowadzony wśród wszystkich chrześcijan. Został napisany najprawdopodobniej w Palestynie, chociaż nie ma o tym wzmianki. Trudno też dokładnie ustalić datę jego powstania. Musiało to jednak nastąpić po dość długim okresie istnienia zboru chrześcijańskiego, gdyż Juda zwraca uwagę na „wypowiedzi, które poprzednio wyrzekli apostołowie naszego Pana, Jezusa Chrystusa”, i przytacza List 2 Piotra 3:3 (Judy 17, 18). Poza tym zachodzi duże podobieństwo między Listem Judy a 2 rozdziałem Listu 2 Piotra. Jak z tego wynika, obaj pisali mniej więcej w tym samym czasie, głęboko zaniepokojeni niebezpieczeństwem grożącym zborowi. Przyjmuje się więc, że było to około roku 65. Przemawia za tym również okoliczność, iż Juda nie wspomina o najeździe Cestiusza Gallusa w celu stłumienia buntu Żydów w roku 66 ani o upadku Jerozolimy w roku 70. Nawiązuje przecież do wyroków Bożych wykonanych na grzesznikach, toteż logika podpowiada, że gdyby Jerozolima była już zdobyta, przytoczyłby ten fakt na poparcie swych wywodów, zwłaszcza iż Jezus przepowiedział taki bieg wypadków (Judy 5-7; Łuk. 19:41-44).

TREŚĆ LISTU JUDY

5. (a) Dlaczego Juda uznaje za konieczne napisać do powołanych, by ‛podjęli ciężką walkę o wiarę’? (b) Jakie ostrzegawcze przykłady podaje Juda?

⁵ Przestrogi przed rozpustą i lekceważeniem zwierzchnictwa (w. 1-16). Przekazawszy serdeczne pozdrowienia „powołanym”, Juda oznajmia, że zamierzał napisać im ‛o wybawieniu, którego się wspólnie trzymają’, lecz teraz uznaje za konieczne zachęcić ich do „podjęcia ciężkiej walki o wiarę”. Dlaczego? Ponieważ wśliznęli się bezbożnicy, obracający niezasłużoną życzliwość naszego Boga w usprawiedliwienie rozpasania. Ludzie ci ‛sprzeniewierzają się naszemu jedynemu Właścicielowi i Panu, Jezusowi Chrystusowi’ — oświadcza Juda (w. 1, 3, 4). Przypomina, że chociaż Jehowa wybawił lud z Egiptu, potem „zgładził tych, którzy nie okazali wiary”. Zatrzymał też „na sąd wielkiego dnia” aniołów, którzy opuścili swe właściwe miejsce mieszkania. Również wieczna kara wymierzona Sodomie, Gomorze i okolicznym miastom stanowi ostrzegawczy przykład tego, jaki los spotka osoby, które ‛bez umiaru pogrążają się w rozpuście i idą za ciałem ku pożyciu sprzecznemu z naturą’ (w. 5-7).

6. Na co pozwalają sobie bezbożnicy i jak Juda ilustruje niewłaściwość i skutki ich postępowania?

⁶ Teraz bezbożni ludzie podobnie „kalają ciało i lekceważą zwierzchnictwo oraz mówią obelżywie o chwalebnych”. A przecież nawet archanioł Michał nie mówił obelżywie do Diabła, gdy toczył spór co do ciała Mojżesza. Rzekł tylko: „Niech cię zgromi Jehowa”. Tymczasem tacy ludzie wyrażają się obelżywie i dalej psują samych siebie jak bezrozumne zwierzęta. Poszli drogą Kaina, Balaama i buntowniczo usposobionego Koracha. Przypominają skały ukryte pod wodą, bezwodne obłoki, nie owocujące drzewa, po dwakroć obumarłe i wykorzenione, dzikie fale, pieniące się tym, co przynosi wstyd, i gwiazdy bez ustalonego toru. Dla takich „na wieki zachowana jest czerń ciemności” (w. 8, 9, 13). Henoch prorokował, że Jehowa dokona nad tymi bezbożnikami sądu. Są to szemracze, ludzie, którzy się skarżą i dla samolubnych korzyści podziwiają osobistości.

7. (a) Jak apostołowie ostrzegali przed szydercami? (b) Co „umiłowani” powinni czynić sami i dla innych ze względu na nadzieję życia wiecznego?

⁷ Rady co do trwania w miłości Bożej (w. 17-25). Juda przypomina braciom, jak apostołowie Pana Jezusa Chrystusa ostrzegali, iż „w czasie ostatnim będą szydercy, postępujący według własnych pragnień tego, co bezbożne”. Ci siewcy niezgody to „ludzie zezwierzęciali, nie mający usposobienia duchowego”. Dlatego „umiłowani” powinni budować się w wierze i trwać w miłości Bożej, oczekując miłosierdzia Chrystusa „ku życiu wiecznemu”. Niech też okazują miłosierdzie i służą pomocą chwiejnym. Na zakończenie Juda oddaje przez Pana Jezusa Chrystusa chwałę „Bogu, naszemu Wybawcy”, który potrafi ustrzec ich od upadku (w. 18-21, 25).

DLACZEGO POŻYTECZNY

8. Jak Juda wykorzystał natchnione Pisma i „księgę natury”, by zachęcić braci?

⁸ Juda uznał natchnione Pisma za pożyteczne do ostrzegania, napominania, zachęcania, pouczania i strofowania „umiłowanych”. Demaskując rażący grzech bezbożników, którzy wśliznęli się do zboru, użył wymownych przykładów z Pism  Hebrajskich — wspomniał o odstępczych Izraelitach, aniołach, którzy zgrzeszyli, oraz o mieszkańcach Sodomy i Gomory, by wykazać, że wszystkich trwających w tego rodzaju praktykach spotka podobna kara. Porównał zepsutych ludzi do bezrozumnych zwierząt i oświadczył, że podążają ścieżką Kaina, powielają błąd Balaama i zginą jak Korach z powodu swej buntowniczej mowy. Zaczerpnął też wymowne przykłady z „księgi natury”. Jego bezpośredni list — zachęcający do właściwego postępowania „w czasie ostatnim” — wszedł w skład „całego Pisma”, a zatem należy go analizować wraz z pozostałymi księgami (Judy 17, 18, 5-7, 11-13; Liczb 14:35-37; Rodz. 6:4; 18:20, 21; 19:4, 5, 24, 25; 4:4, 5, 8; Liczb 22:2-7, 21; 31:8; 16:1-7, 31-35).

9. Dlaczego ostrzeżenie Judy jest wciąż aktualne i w jakich dziedzinach chrześcijanie muszą się umacniać?

⁹ Sprzeciw i próby z zewnątrz nie zahamowały rozwoju chrystianizmu, teraz jednak zagrożeniem dla braci stało się zepsucie wewnątrz zboru. Takie ukryte skały groziły rozbiciem całego zboru. Juda zdawał sobie sprawę, że skutki tego mogą być jeszcze bardziej katastrofalne, gorąco więc zachęcał do „podjęcia ciężkiej walki o wiarę”. Jego list nic nie stracił na aktualności. Wciąż potrzebne są te same ostrzeżenia. Stale trzeba strzec wiary i o nią walczyć, wykorzeniać niemoralność oraz miłosiernie pomagać wątpiącym, w miarę możliwości ‛wyrywając ich z ognia’. W trosce o zachowanie nieskazitelnej postawy moralnej, pomyślność duchową i prawdziwe wielbienie dzisiejsi chrześcijanie muszą dalej umacniać się w najświętszej wierze. Muszą trzymać się właściwych zasad i przybliżać do Boga w modlitwie, a także należycie odnosić się do „zwierzchnictwa”, okazując tym szacunek dla władzy ustanowionej w zborze chrześcijańskim przez Boga (Judy 3, 23, 8).

10. (a) Jak zbór ma traktować „ludzi zezwierzęciałych” i jakie to przyniesie wyniki? (b) Jaka nagroda czeka dziedziców Królestwa i w czym przyłączają się oni do Judy?

¹⁰ „Ludzie zezwierzęciali, nie mający usposobienia duchowego”, nigdy nie wejdą do Królestwa Bożego i będą tylko zagrażać tym, którzy się ubiegają o życie wieczne (Judy 19; Gal. 5:19-21). Zbór musi o tym wiedzieć i musi się uwolnić od takich osób! Umiłowani będą się wówczas cieszyć rosnącym „miłosierdziem i pokojem, i miłością” i pozostaną w miłości Bożej, ‛oczekując miłosierdzia swego Pana, Jezusa Chrystusa, ku życiu wiecznemu’. Bóg, Wybawca, stawi dziedziców Królestwa jako „nieskalanych wobec swej chwały z wielką radością”. Bez wątpienia przyłączają się oni do Judy, który oświadcza, że „chwała, majestat, potęga i władza” należy się Bogu przez Jezusa Chrystusa (Judy 2, 21, 24, 25).

[Przypis]

[Pytania do studium]