66

Objawienie

Pisarz: apostoł Jan

Miejsce spisania: Patmos

Spisywanie ukończono: ok. 96 n.e.

1. (a) Z czym zgodzą się słudzy Boży, jeśli chodzi o symbolikę Objawienia? (b) Dlaczego Objawienie słusznie umieszczono na końcu Biblii?

 CZY symbolika Objawienia miała budzić strach? Nic podobnego! Spełnianie się proroctw może przerażać niegodziwców, lecz wierni słudzy Boży zgodzą się z natchnionymi słowami zapisanymi na wstępie oraz z końcową wypowiedzią anioła: „Szczęśliwy ten, kto czyta na głos, oraz ci, którzy słuchają słów tego proroctwa”. „Szczęśliwy każdy, kto zachowuje słowa proroctwa tego zwoju” (Obj. 1:3; 22:7). Chociaż Objawienie Jan napisał wcześniej niż pozostałe cztery księgi, słusznie umieszczono je na końcu zbioru 66 natchnionych ksiąg tworzących Biblię, gdyż to właśnie ono przenosi czytelników daleko w przyszłość, ukazując wszechstronną wizję zamierzenia Bożego względem ludzkości, i przedstawia chwalebny finał niezwykłego tematu Biblii, jakim jest uświęcenie imienia Jehowy i usprawiedliwienie Jego zwierzchnictwa za pomocą Królestwa pod władzą Chrystusa, obiecanego Potomstwa.

2. Jak Jan otrzymał Objawienie i dlaczego tytuł tej księgi jest stosowny?

² Zgodnie z początkowym wersetem jest to „objawienie od Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg (...). A on posłał swojego anioła i przez niego przedstawił je w znakach swemu niewolnikowi Janowi”. Jan był więc tylko pisarzem, nie autorem. Nie jest  objawicielem, a spisana księga nie zawiera objawienia Jana (1:1). Jej tytuł, po grecku Apokálypsis (Apokalipsa), oznacza „odkrycie, odsłonięcie”, jest więc najzupełniej stosowny, ponieważ wyjawia ona niewolnikowi Boga Jego cudowne zamierzenia dotyczące przyszłości.

3. Kim według Księgi Objawienia jest jej pisarz, Jan, i jak potwierdzają to starożytni historycy?

³ Kim był Jan, który według rozdziału 1 napisał Księgę Objawienia? Dowiadujemy się, że był niewolnikiem Jezusa Chrystusa oraz bratem i współuczestnikiem w ucisku i że przebywał na wygnaniu na wyspie Patmos. Najwyraźniej pierwsi czytelnicy dobrze go znali i nie potrzebowali bliższych szczegółów dotyczących jego osoby. Musiał to być apostoł Jan. Wniosek ten potwierdza większość starożytnych historyków. Uważa się, że apostolskie pochodzenie tej księgi uznawał Papiasz, piszący w początkach II stulecia n.e. A Justyn Męczennik z II wieku w Dialogu z Żydem Tryfonem napisał: „I u nas pewien mąż imieniem Jan, jeden z apostołów Chrystusowych, prorokował w Apokalipsie, którą oglądał”. * Ireneusz, a także Klemens Aleksandryjski i Tertulian z przełomu II i III wieku wyraźnie nazwali apostoła Jana pisarzem Objawienia. Również Orygenes, wybitny biblista z III stulecia, oświadczył: „A cóż powiedzieć o tym, który spoczywał na piersi Jezusowej, o Janie, po którym pozostała jedna Ewangelja (...)? Napisał jeszcze Apokalipsę”. *

4. (a) Jak wytłumaczyć fakt, że Objawienie różni się stylem od innych tekstów Jana? (b) Co dowodzi, iż księga ta jest autentyczną częścią natchnionych Pism?

⁴ Okoliczność, że w pozostałych swych księgach Jan położył ogromny nacisk na miłość, nie oznacza, iż nie mógł napisać niezwykle dobitnego i pełnego ekspresji Objawienia. Właśnie on i jego brat Jakub byli tak oburzeni na Samarytan z pewnego miasta, że chcieli ściągnąć na nich ogień z nieba. Dlatego to nadano im przydomek „Boanerges”, czyli „Synowie Gromu” (Marka 3:17; Łuk. 9:54). Ta odmienność stylu nie dziwi, jeśli się pamięta, że zupełnie inny jest temat Objawienia. To, co Jan ujrzał w owych wizjach, nie przypominało niczego, co widział do tej pory. Nadzwyczajna zgodność tej księgi z pozostałymi proroczymi tekstami dowodzi ponad wszelką wątpliwość, że jest ona autentyczną częścią natchnionego Słowa Bożego.

5. Kiedy i w jakich okolicznościach Jan napisał Księgę Objawienia?

⁵ Według najstarszych świadectw Jan napisał Księgę Objawienia około roku 96, jakieś 26 lat po upadku Jerozolimy. Dobiegało wtedy końca panowanie cesarza Domicjana. Potwierdza to Ireneusz w swym dziele Przeciwko herezjom, w którym tak wypowiada się o Objawieniu: „Widział je bowiem niedawno temu, prawie za dni naszych, pod koniec panowania Domicjanowego”. * Zgadzają się z tym Euzebiusz i Hieronim. Domicjan był bratem Tytusa, dowódcy wojsk rzymskich, które zburzyły Jerozolimę, i został cesarzem po jego śmierci, 15 lat przed spisaniem Objawienia. Żądał, by oddawano mu cześć boską i przybrał tytuł dominus et deus noster (co znaczy „pan nasz i bóg”). * Kult cesarza nie przeszkadzał czcicielom fałszywych bogów, lecz był nie do przyjęcia dla pierwszych chrześcijan, którzy nie chcieli w ten sposób sprzeniewierzyć się swej wierze. Toteż u schyłku rządów Domicjana (panował w latach 81-96) spadły na nich okrutne prześladowania. Uważa się, że to właśnie on zesłał Jana na Patmos. Kiedy został w 96 roku zamordowany, władzę po nim objął bardziej tolerancyjny cesarz Nerwa i najwidoczniej uwolnił Jana. Podczas uwięzienia na wyspie Patmos apostoł otrzymał wizje, które następnie spisał.

6. Jak należy zapatrywać się na Objawienie i na jakie części można je podzielić?

⁶ Warto zauważyć, że to, co Jan widział i co kazano mu przekazać zborom, nie było zwykłym szeregiem chaotycznie spisanych, oderwanych od siebie wizji. Cała Księga Objawienia — od początku do końca — w logicznej kolejności ukazuje przyszłe wydarzenia, przedstawiając jedną wizję po drugiej aż do całkowitego ujawnienia zamierzeń związanych z Królestwem Bożym. Objawienie należy więc traktować jako całość złożoną z części harmonijnie ze sobą powiązanych, przenoszącą nas z czasów Jana w daleką przyszłość. Po słowach wstępnych (Obj. 1:1-9) zawiera opis 16 wizji: 1) 1:10 do 3:22; 2) 4:1 do 5:14; 3) 6:1-17; 4) 7:1-17; 5) 8:1 do 9:21; 6) 10:1 do 11:19; 7) 12:1-17; 8) 13:1-18; 9) 14:1-20; 10) 15:1 do 16:21; 11) 17:1-18; 12) 18:1 do 19:10; 13) 19:11-21; 14) 20:1-10; 15) 20:11 do 21:8; 16) 21:9 do 22:5. Potem następuje zachęcające do czynu zakończenie, w którym Jehowa, Jezus, anioł i Jan — główne postacie kanału łączności — wypowiadają ostatnie, uzupełniające uwagi (22:6-21).

TREŚĆ OBJAWIENIA

7. Co Jan mówi o pochodzeniu Księgi Objawienia i o tym, czego wraz z członkami siedmiu zborów jest współuczestnikiem?

⁷ Wstęp (1:1-9). Jan wyjaśnia, że Źródłem objawienia, które otrzymał, jest Bóg i że w przekazaniu  go brał udział anioł, po czym zwraca się do członków siedmiu zborów w okręgu Azji. Jezus Chrystus uczynił ich „królestwem, kapłanami dla swego Boga i Ojca”, Jehowy Boga, Wszechmocnego. Jan przypomina im, że przebywając na zesłaniu na wyspie Patmos, jest ich współuczestnikiem „w ucisku i królestwie, i wytrwałości wespół z Jezusem” (1:6, 9).

8. (a) Jakie polecenie otrzymuje Jan? (b) Kogo widzi pośród świeczników i jakie słyszy wyjaśnienie?

⁸ Orędzia do siedmiu zborów (1:10 do 3:22). Kiedy zaczyna się pierwsza wizja, Jan w natchnieniu przenosi się do dnia Pańskiego. Potężny głos jakby trąby każe mu zapisać w zwoju to, co widzi, i posłać do siedmiu zborów — w Efezie, Smyrnie, Pergamonie, Tiatyrze, Sardes, Filadelfii i Laodycei. Kiedy Jan odwraca się w stronę, z której dobiega głos, widzi pośród siedmiu świeczników „kogoś podobnego do syna człowieczego”, kto ma w swej prawej ręce siedem gwiazd. Mówi on o sobie, że jest „Pierwszym i Ostatnim” i że był martwy, lecz teraz żyje na wieki wieków i ma klucze śmierci i Hadesu. Jest to więc zmartwychwstały Jezus Chrystus. Wyjaśnia on: „Siedem gwiazd oznacza aniołów siedmiu zborów, a siedem świeczników oznacza siedem zborów” (1:13, 17, 20).

9. Jakich pochwał i rad udzielono zborom w Efezie, Smyrnie, Pergamonie i Tiatyrze?

⁹ Jan ma napisać do anioła zboru w Efezie — zboru, który mimo swego trudu, wytrwałości i nietolerowania złych ludzi odstąpił od pierwotnej miłości, toteż powinien okazać skruchę i pełnić poprzednie uczynki. Zborowi w Smyrnie powiedziano, że bez względu na ucisk i ubóstwo jest bogaty i nie musi się lękać: „Okaż się wierny aż do śmierci, a dam ci koronę życia”. Zbór w Pergamonie, mieszkający „tam, gdzie jest tron Szatana”, trzyma się mocno imienia Chrystusa, ale ma u siebie odstępców, którzy muszą okazać skruchę, gdyż w przeciwnym wypadku Chrystus stoczy z nimi wojnę długim mieczem swych ust. W zborze tiatyrskim widać „miłość i wiarę, i usługiwanie, i wytrwałość”, lecz toleruje on „niewiastę Jezebel”. Jednakże osoby, które wiernie trwają, uzyskają „władzę nad narodami” (2:10, 13, 19, 20, 26).

10. Jakie orędzia skierowano do zborów w Sardes, Filadelfii i Laodycei?

¹⁰ Zbór w Sardes uchodzi za żywy, ale jest martwy, ponieważ jego czyny nie są w pełni dokonane przed Bogiem. Niemniej imiona zwyciężających na pewno nie będą wymazane z księgi życia. Członkowie zboru w Filadelfii zachowali słowo Chrystusa, więc on obiecuje ‛zachować ich od godziny próby, która ma przyjść na całą zamieszkaną ziemię’. Zwyciężającego Chrystus uczyni filarem w świątyni swego Boga. Chrystus mówi: „Napiszę na nim imię Boga mojego i imię miasta Boga mojego, nowej Jerozolimy, (...) i nowe imię moje”. Zwracając się do członków zboru w Laodycei, Chrystus nazywa siebie „początkiem stworzenia Bożego” i oznajmia, iż wypluje ich ze swych ust, ponieważ nie są ani gorący, ani zimni. Chociaż szczycą się swym bogactwem, w rzeczywistości są biedni, ślepi i nadzy. Potrzebują białych szat wierzchnich, a także maści do oczu, żeby widzieć. Chrystus przyjdzie i spożyje wieczerzę z tym, kto mu otworzy drzwi. Zwyciężającemu da zasiąść ze sobą na tronie, tak jak sam zasiadł ze swym Ojcem na Jego tronie (3:10, 12, 14).

11. Jaka olśniewająca wizja przykuwa następnie uwagę Jana?

¹¹ Wizja świętości i chwały Jehowy (4:1 do 5:14). Druga wizja przenosi nas przed wspaniały niebiański tron Jehowy. Olśniewające piękno tej sceny przypomina blask drogocennych klejnotów. Wokół tronu siedzi 24 starszych w koronach. Cztery żywe stworzenia mówią o świętości Jehowy i oddają Mu cześć, ponieważ jako Stwórca wszechrzeczy jest godny „przyjąć chwałę i szacunek, i moc” (4:11).

12. Jedynie kto jest godzien otworzyć zwój opieczętowany siedmioma pieczęciami?

¹² „Zasiadający na tronie” trzyma zwój opieczętowany siedmioma pieczęciami. Ale kto jest godzien go otworzyć? Tylko „Lew, który jest z plemienia Judy, korzeń Dawida”! Właśnie ten „Baranek, który był zabity”, bierze zwój od Jehowy (5:1, 5, 12).

13. Co widzi Jan po otwarciu pierwszych sześciu pieczęci?

¹³ Baranek otwiera sześć pieczęci zwoju (6:1 do 7:17). Rozpoczyna się teraz trzecia wizja. Baranek otwiera kolejne pieczęcie. Najpierw wyrusza jeździec na białym koniu — „zwyciężając i żeby dopełnić swego zwycięstwa”. Potem jeździec na koniu maści ognistej zabiera pokój z ziemi, a inny, na czarnym koniu, racjonuje zboże. Na koniu bladym siedzi Śmierć, a tuż za nim podąża Hades. Po otwarciu piątej pieczęci Jan widzi „pozabijanych z powodu Bożego słowa”, którzy domagają się pomszczenia ich krwi (6:2, 9). Otwarciu szóstej pieczęci towarzyszy wielkie trzęsienie ziemi oraz przyćmienie słońca i księżyca, a osobistości ziemi proszą góry, by padły na nich i ukryły ich przed Jehową oraz srogim gniewem Baranka.

14. Co Jan następnie ogląda w związku z niewolnikami Boga i niezliczoną wielką rzeszą?

¹⁴ Następnie rozpoczyna się czwarta wizja. Jan widzi czterech aniołów wstrzymujących cztery wiatry ziemi, dopóki nie zostaną opieczętowani na czołach niewolnicy Boga. Jest ich 144 000. Potem Jan ogląda niezliczoną wielką rzeszę ze wszystkich  narodów — stoi ona przed Bogiem i Barankiem, którym przypisuje wybawienie, i dniem i nocą pełni służbę w świątyni Boga. Sam Baranek ‛będzie ją pasł i poprowadzi ją do źródeł wód życia’ (7:17).

15. Co następuje po otwarciu siódmej pieczęci?

¹⁵ Otwarcie siódmej pieczęci (8:1 do 12:17). W niebie panuje cisza. Potem siedmiu aniołów otrzymuje siedem trąb. Dźwięki pierwszych sześciu trąb składają się na piątą wizję.

16. (a) Co towarzyszy dźwiękom pierwszych pięciu trąb i co przynosi pierwsze z trzech biada? (b) Co zwiastuje dźwięk szóstej trąby?

¹⁶ Kiedy kolejno rozbrzmiewają pierwsze trzy trąby, spadają klęski na ziemię, morze, rzeki i źródła wód. Zadęciu w czwartą trąbę towarzyszy ściemnienie trzeciej części słońca, księżyca i gwiazd. Na odgłos piątej trąby gwiazda z nieba uwalnia plagę szarańczy, która atakuje ‛nie mających pieczęci Boga na swych czołach’. To „jedno biada”, a nadchodzą jeszcze dwa. Dźwięk szóstej trąby zwiastuje rozwiązanie czterech aniołów, którzy wychodzą, by zabijać. Sprawcami dalszych nieszczęść i rzezi są „dwa miriady miriadów” jeźdźców, ale ludzie wciąż nie okazują skruchy za swe złe uczynki (9:4, 12, 16).

17. Finałem jakich wydarzeń jest obwieszczenie o przeminięciu drugiego biada?

¹⁷ Zaczyna się szósta wizja: Z nieba zstępuje silny anioł i oznajmia, że „w dniach głosu siódmego anioła” dopełni się „święta tajemnica Boga według dobrej nowiny”. Jan otrzymuje do zjedzenia mały zwój. W ustach jest on „słodki jak miód”, lecz potem napełnia mu brzuch goryczą (10:7, 9). Dwaj świadkowie prorokują w worach 1260 dni, po czym zostają zabici przez „bestię wychodzącą z otchłani”, a ich zwłoki leżą trzy i pół dnia „na szerokiej ulicy wielkiego miasta”. Mieszkający na ziemi radują się nad nimi, lecz radość zamienia się w przerażenie, gdy Bóg przywraca im życie. W owej godzinie następuje wielkie trzęsienie ziemi. „Drugie biada przeminęło” (11:7, 8, 14).

18. Jakie ważne obwieszczenie rozbrzmiewa wraz z siódmą trąbą i na co jest teraz wyznaczony czas?

¹⁸ Teraz dmie w trąbę siódmy anioł. W niebie rozlegają się głosy: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa”. „Dwudziestu czterech starszych” oddaje cześć i składa podziękowania Bogu, lecz narody wpadają w srogi gniew. Nastaje wyznaczony przez Boga czas na sądzenie umarłych, danie nagrody świętym i „doprowadzenie do ruiny tych, którzy rujnują ziemię”. Otwarte zostaje sanktuarium świątyni Boga i widać Arkę Jego przymierza (11:15, 16, 18).

19. Jaki znak widać na niebie, jaka toczy się tam wojna i jaki jest jej wynik?

¹⁹ Zaraz po ogłoszeniu ustanowienia Królestwa ukazuje się w siódmej wizji „wielki znak” na niebie. Jest nim niewiasta rodząca „syna, mężczyznę, który ma paść wszystkie narody rózgą żelazną”. „Wielki smok barwy ognistej” stoi, by pożreć dziecko, lecz zostaje ono porwane do tronu Bożego. Michał walczy ze smokiem i zrzuca na ziemię tego „pradawnego węża, zwanego Diabłem i Szatanem”. „Biada ziemi”! Smok prześladuje niewiastę i odchodzi, aby toczyć wojnę z pozostałymi z jej potomstwa (12:1, 3, 5, 9, 12; 8:13).

20. Jakie dwie bestie pojawiają się teraz w wizji i jaki wpływ wywierają na mieszkańców ziemi?

²⁰ Bestia z morza (13:1-18). W ósmej wizji pojawia się bestia z siedmioma głowami i dziesięcioma rogami, wychodząca z morza. Swą moc zawdzięcza smokowi. Jedna z jej głów jest jak gdyby zarżnięta na śmierć, lecz zostaje uleczona i cała ziemia podziwia bestię. Wypowiada ona bluźnierstwa przeciw Bogu i toczy wojnę ze świętymi. Ale oto Jan widzi inną bestię, wychodzącą z ziemi. Ma ona dwa rogi jak baranek, zaczyna jednak mówić jak smok. Wprowadza w błąd mieszkańców ziemi, każąc im uczynić wizerunek pierwszej bestii. Wszyscy muszą oddać mu cześć, gdyż inaczej zostaną zabici. Bez znamienia albo liczby imienia bestii nikt nie może kupować ani sprzedawać. Jest to liczba 666.

21. Co widzi Jan na górze Syjon, co ogłaszają aniołowie i jak zostaje usunięta winorośl ziemi?

²¹ „Wiecznotrwała dobra nowina” i związane z nią orędzia (14:1-20). Coś zupełnie innego i radosnego ogląda Jan w dziewiątej wizji: Na górze Syjon stoi Baranek, a z nim 144 000 tych, którzy mają na czołach imię Baranka i Ojca. „Śpiewają jak gdyby nową pieśń przed tronem”, gdyż „zostali kupieni spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka”. Na środku nieba pojawia się inny anioł, który ma „wiecznotrwałą dobrą nowinę do oznajmienia jako radosną wieść” dla wszystkich narodów i ogłasza: „Boga się bójcie i dajcie mu chwałę”. Jeszcze inny anioł obwieszcza: „Upadła metropolia Babilon Wielki!” Następny anioł, trzeci, zapowiada, że oddający cześć bestii i jej wizerunkowi będą pić wino srogiego gniewu Bożego. Ktoś „podobny do syna człowieczego” rzuca swój sierp, po czym czyni to inny anioł i zbiera winorośl ziemi, i wrzuca ją do „wielkiej winnej tłoczni gniewu Bożego”. Kiedy winna tłocznia jest deptana poza miastem, wychodzi z niej krew aż po uzdy koni „na odległość tysiąca sześciuset stadiów” (około 300 kilometrów) (14:3, 4, 6-8, 14, 19, 20).

22. (a) Kto i dlaczego wychwala teraz Jehowę? (b) Na co zostaje wylanych siedem czasz gniewu Bożego i jakie wydarzenia wstrząsają wtedy światem?

²² Aniołowie z siedmioma ostatnimi plagami (15:1 do 16:21). Dziesiąta wizja znowu ukazuje  niebiański dwór. Ci, którzy odnieśli zwycięstwo nad bestią, wychwalają Jehowę, „Króla Wieczności”, za wielkie i zdumiewające dzieła. Z niebiańskiego sanktuarium wychodzi siedmiu aniołów i otrzymuje siedem złotych czasz pełnych gniewu Boga. Pierwszych sześć zostaje wylanych na ziemię, morze, rzeki i źródła wód oraz na słońce, tron bestii i rzekę Eufrat, wskutek czego jej woda wysycha, aby przygotować drogę dla „królów ze wschodu słońca”. Demoniczne wypowiedzi zgromadzają ‛królów całej zamieszkanej ziemi na wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego’ w Har-Magedonie. Siódma czasza zostaje wylana na powietrze i wśród przerażających zjawisk przyrody wielkie miasto rozdziela się na trzy części, miasta narodów upadają, a Babilon otrzymuje ‛kielich wina gniewu srogiego zagniewania Boga’ (15:3; 16:12, 14, 19).

23. (a) Jak Bóg wykonuje wyrok na Babilonie Wielkim? (b) Jakie obwieszczenia i narzekania towarzyszą upadkowi tej metropolii i jakie radosne wysławianie rozbrzmiewa w niebie?

²³ Sąd Boży nad Babilonem, zaślubiny Baranka (17:1 do 19:10). Rozpoczyna się jedenasta wizja. Oto odbywa się sąd Boży nad „Babilonem Wielkim, matką nierządnic”, „z którą dopuszczali się rozpusty królowie ziemi”. Jest ona pijana krwią świętych i ujeżdża bestię barwy szkarłatnej, mającą siedem głów i dziesięć rogów. Bestia ta „była, lecz jej nie ma, a jednak właśnie ma wyjść z otchłani”. Jej dziesięć rogów toczy bitwę z Barankiem, ale ponieważ jest on „Panem panów i Królem królów” — zwycięża je. Dziesięć rogów zwraca się przeciw nierządnicy i pożera ją, a na początku dwunastej wizji inny anioł — anioł, którego chwała rozświetla ziemię — ogłasza: „Upadła! Upadła metropolia Babilon Wielki!” Lud Boży otrzymuje polecenie, by z niej wyjść, żeby go nie dotknęły jej plagi. Królowie i inne osobistości ziemi płaczą nad nią i mówią: „Jaka szkoda, jaka szkoda, wielka metropolio, Babilonie, silna metropolio, ponieważ w jednej godzinie nadszedł twój sąd!” Jej wielkie bogactwo zostało spustoszone. Jak ogromny kamień młyński rzucony w morze, tak Babilon został z rozmachem zrzucony i nigdy już nie będzie znaleziony. Krew świętych Bożych nareszcie jest pomszczona! Cztery razy w niebie rozlega się wezwanie: „Wysławiajcie Jah!” Wysławiajcie Jah, ponieważ wykonał wyrok na wielkiej nierządnicy! Wysławiajcie Jah, bo Jehowa zaczął królować! Radujcie się i tryskajcie radością, gdyż „nadeszły zaślubiny Baranka i jego małżonka się przygotowała”! (17:2, 5, 8, 14; 18:2, 10; 19:1, 3, 4, 6, 7).

24. (a) Jaki jest wynik wojny prowadzonej przez Baranka? (b) Jakie wydarzenia rozgrywają się w ciągu tysiąca lat i tuż po ich zakończeniu?

²⁴ Baranek w prawości prowadzi wojnę (19:11 do 20:10). W trzynastej wizji „Król królów i Pan panów” wiedzie niebiańskie wojska na sprawiedliwą wojnę. Królowie i siłacze stali się żerem dla ptaków nieba, a bestia i fałszywy prorok są żywcem wrzuceni do ognistego jeziora płonącego siarką (19:16). Zaczyna się czternasta wizja i widać anioła „zstępującego z nieba z kluczem od otchłani i wielkim łańcuchem w swej ręce”. „Smok, pradawny wąż, którym jest Diabeł i Szatan” zostaje schwytany i związany na tysiąc lat. Ci, którzy mają udział w pierwszym zmartwychwstaniu, zostają ‛kapłanami Boga i Chrystusa i królują z nim przez tysiąc lat’. Potem Szatan będzie wypuszczony i wyjdzie, by wprowadzić w błąd narody ziemi, ale razem z tymi, którzy za nim pójdą, zostanie wrzucony do jeziora ognia (20:1, 2, 6).

25. Jaka elektryzująca wizja następuje teraz i kto odziedziczy to wszystko, co ogląda Jan?

²⁵ Dzień Sądu i chwała Nowej Jerozolimy (20:11 do 22:5). Następuje elektryzująca piętnasta wizja. Umarli, wielcy i mali, są sądzeni przed ogromnym, białym tronem Bożym. Śmierć i Hades wrzucono do jeziora ognia, ‛oznaczającego drugą śmierć’, razem z tymi, których nie znaleziono zapisanych w księdze życia. Nowa Jerozolima zstępuje z nieba, a Bóg mieszka w swym namiocie z ludźmi i ociera z ich oczu wszelką łzę. Nie ma już śmierci, żałości, krzyku ani bólu! Bóg naprawdę ‛czyni wszystko nowe’ i potwierdza swą obietnicę, mówiąc: „Napisz, ponieważ słowa te są wierne i prawdziwe”. Zwyciężający odziedziczą to wszystko w przeciwieństwie do tych, którzy są tchórzami, nie mają wiary, prowadzą się niemoralnie, uprawiają spirytyzm lub są bałwochwalcami (20:14; 21:1, 5).

26. (a) Jak opisano Nową Jerozolimę? (b) Co podtrzymuje życie w mieście i skąd się bierze w nim światło?

²⁶ W szesnastej, ostatniej wizji Jan widzi „małżonkę Baranka”, Nową Jerozolimę z 12 bramami i 12 kamieniami fundamentowymi, na których widnieją imiona 12 apostołów. Miasto ma kształt czworoboku, a jego majestatyczną wspaniałość wyobrażają jaspis, złoto i perły. Jehowa i Baranek są świątynią tego miasta, a także jego światłem. Wejść do niego mogą tylko ci, którzy są zapisani w Barankowym zwoju życia (21:9). Z tronu wypływa czysta rzeka wody życia i płynie środkiem szerokiej ulicy miasta, a na obu jej brzegach są drzewa życia, które rodzą nowe owoce każdego miesiąca i których liście służą do leczenia. W mieście tym będzie tron Boga i Baranka, a niewolnicy Boga  ujrzą Jego oblicze. „Jehowa Bóg będzie ich oświetlał, i będą królować na wieki wieków” (22:5).

27. (a) Jakie zapewnienie dotyczące tego proroctwa słyszy Jan? (b) Jakim usilnym zaproszeniem i ostrzeżeniem kończy się Księga Objawienia?

²⁷ Zakończenie (22:6-21). Rozlega się zapewnienie: „Słowa te są wierne i prawdziwe”. Doprawdy, szczęśliwi są wszyscy, którzy zachowują słowa tego proroctwa! Usłyszawszy i ujrzawszy te rzeczy, Jan pada, by oddać cześć aniołowi, ten jednak przypomina mu, że cześć należy się tylko Bogu. Słowa tego proroctwa nie mają być zapieczętowane, „bo wyznaczony czas jest bliski”. Szczęśliwi są ci, którzy uzyskują wstęp do miasta, gdyż na zewnątrz pozostają plugawi i „każdy, kto lubuje się i trwa w kłamstwie”. Jezus oznajmia, że to on posłał do zborów anioła z tym świadectwem i że jest „korzeniem i potomkiem Dawida, i jasną gwiazdą poranną”. „A duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto słyszy, niech powie: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto jest spragniony, niech przyjdzie; każdy, kto chce, niech bierze wodę życia darmo”. Niech nikt nie dodaje nic do słów tego proroctwa ani nic z nich nie odejmuje, żeby nie odebrano mu jego działu „w drzewach życia i w mieście świętym” (22:6, 10, 15-17, 19).

DLACZEGO POŻYTECZNE

28. Jakie przykłady uzmysławiają nam, że Objawienie kończy relację rozpoczętą w pierwszej części Biblii?

²⁸ Jakże wspaniałym zakończeniem zbioru 66 natchnionych ksiąg biblijnych jest Objawienie! Niczego nie pominięto. Nie ma nie dokończonych wątków. Wspaniały finał jest równie wyraźnie przedstawiony jak początek. Ostatnia część Biblii zamyka sprawozdanie rozpoczęte w jej pierwszej części. W Księdze Rodzaju 1:1 opisano stworzenie przez Boga materialnych niebios i ziemi, a Objawienie 21:1-4 zawiera opis nowego nieba i nowej ziemi oraz niezliczonych błogosławieństw, których zazna ludzkość i które proroczo zapowiedziano także w Księdze Izajasza 65:17, 18 i 66:22 oraz w Liście 2 Piotra 3:13. Pierwszemu człowiekowi Bóg oznajmił, że w razie nieposłuszeństwa z całą pewnością umrze, posłusznym zaś stanowczo obiecał, iż „śmierci już nie będzie” (Rodz. 2:17; Obj. 21:4). Kiedy Wąż po raz pierwszy okazał się zwodzicielem ludzkości, Bóg przepowiedział rozgniecenie jego głowy, a ostateczną zagładę tego pradawnego Węża, Diabła i Szatana, ukazuje właśnie Objawienie (Rodz. 3:1-5, 15; Obj. 20:10). Zbuntowany człowiek utracił dostęp do drzewa życia znajdującego się w Edenie, tu zaś pojawiają się symboliczne drzewa życia „do leczenia narodów”, tworzących posłuszną ludzkość (Rodz. 3:22-24; Obj. 22:2). Z Edenu wypływała rzeka nawadniająca ogród i z tronu Bożego też wypływa symboliczna rzeka, która daje i podtrzymuje życie. Ma to związek z wcześniejszą wizją Ezechiela, a ponadto przywodzi na myśl słowa Jezusa o „źródle wody tryskającej ku udzielaniu życia wiecznego” (Rodz. 2:10; Obj. 22:1, 2; Ezech. 47:1-12; Jana 4:13, 14). W odróżnieniu od pierwszego mężczyzny i pierwszej kobiety, którzy zostali wypędzeni sprzed obecności Boga, wierni zwycięzcy będą widzieć Jego oblicze (Rodz. 3:24; Obj. 22:4). Rozpatrywanie niezwykłych wizji z Objawienia jest naprawdę pożyteczne!

29. (a) Jak Objawienie łączy ze sobą proroctwa o Babilonie? (b) Jakie podobieństwa można dostrzec między wizjami Królestwa oraz bestii z Księgi Daniela i z Objawienia?

²⁹ Warto też zauważyć, że Objawienie łączy ze sobą proroctwa dotyczące niegodziwego Babilonu. Długo przed klęską literalnego Babilonu Izajasz ogłosił: „Upadł, upadł Babilon!” (Izaj. 21:9). Również Jeremiasz prorokował przeciw Babilonowi (Jer. 51:6-12). Ale Objawienie mówi językiem symbolicznym o „Babilonie Wielkim, matce nierządnic i obrzydliwości ziemi”. Ona również musi runąć i to właśnie ujrzał w wizji Jan, gdy obwieścił: „Upadła! Upadła metropolia Babilon Wielki!” (Obj. 17:5; 18:2). Czy przypominasz sobie, jak Daniel zobaczył w wizji królestwo ustanowione przez Boga, które zmiażdży pozostałe królestwa, a samo będzie trwać „po czasy niezmierzone”? Zwróć uwagę, jak wiąże się to z opisanym w Księdze Objawienia ogłoszeniem w niebie: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki wieków” (Dan. 2:44; Obj. 11:15). W wizji Daniela ukazano ‛kogoś podobnego do syna człowieczego, kto nadchodził z obłokami niebios, by otrzymać panowanie po czas niezmierzony i dostojeństwo oraz królestwo’, a Objawienie przedstawia Jezusa Chrystusa jako „Władcę królów ziemi”, który „przychodzi z obłokami” i którego ‛ujrzy wszelkie oko’ (Dan. 7:13, 14; Obj. 1:5, 7). Można też dostrzec pewne podobieństwa między bestiami z wizji Daniela i z Księgi Objawienia (Dan. 7:1-8; Obj. 13:1-3; 17:12). Rzeczywiście zawiera ona obszerny materiał do studiów umacniających wiarę.

30. (a) Jak Objawienie dokładnie ukazuje uświęcenie imienia Jehowy za pośrednictwem Królestwa? (b) Jak podkreślono potrzebę świętości i kogo to dotyczy?

³⁰ Księga Objawienia przedstawia naprawdę niezwykłą, bogatą w szczegóły wizję Królestwa Bożego. Znakomicie przybliża to, co mówili o nim dawni prorocy, Jezus oraz jego uczniowie. Dokładnie wskazuje, jak przez Królestwo zostaje uświęcone imię Jehowy: „Święty, święty, święty jest Jehowa Bóg, Wszechmocny”. Jest On godzien „przyjąć  chwałę i szacunek, i moc”. To właśnie On ‛bierze swą wielką moc i zaczyna królować’ za pośrednictwem Chrystusa. Widzimy tego królewskiego Syna, „Króla królów i Pana panów”, jak z wielką gorliwością uderza narody i depcze „winną tłocznię gniewu srogiego zagniewania Boga Wszechmocnego”. Ponieważ wspaniały temat Biblii, dotyczący obrony czci Jehowy, zmierza do finału, mocno podkreślono tu, że jeśli ktokolwiek lub cokolwiek ma związek z urzeczywistnieniem zamierzenia Bożego co do Królestwa, musi odznaczać się świętością. O Baranku, Jezusie Chrystusie, który „ma klucz Dawida” — podobnie jak o aniołach w niebie — powiedziano, iż jest święty. Mających udział w pierwszym zmartwychwstaniu nazwano ‛szczęśliwymi i świętymi’ i podkreślono, że „nic, co nie jest święte, ani nikt, kto trwa w obrzydliwości”, nie wejdzie do „miasta świętego — Nowej Jerozolimy”. A zatem osoby kupione krwią Baranka, aby były „Bogu naszemu królestwem i kapłanami”, są usilnie zachęcane do zachowania świętości w oczach Jehowy. Także „wielka rzesza” musi ‛wyprać swoje długie szaty i wybielić je we krwi Baranka’, aby móc pełnić świętą służbę (Obj. 4:8, 11; 11:17; 19:15, 16; 3:7; 14:10; 20:6; 21:2, 10, 27; 22:19; 5:9, 10; 7:9, 14, 15).

31. Na jakie szczegóły odnoszące się do Królestwa zwraca naszą uwagę jedynie Księga Objawienia?

³¹ Wizja tego wspaniałego i świętego Królestwa Bożego staje się dla nas wyraźniejsza, gdy analizujemy pewne szczegóły, na które zwraca uwagę wyłącznie Księga Objawienia. Widzimy w niej wszystkich dziedziców Królestwa z Barankiem na górze Syjon, śpiewających nową pieśń, której jedynie oni potrafią się nauczyć. Tylko Objawienie wyjawia, ile osób kupiono z ziemi, by weszły do Królestwa — 144 000 — oraz wskazuje, że jest to liczba opieczętowanych z 12 symbolicznych plemion Izraela duchowego. Tylko Objawienie wyjaśnia, iż ci ‛kapłani i królowie’, którzy wraz z Chrystusem mają udział w pierwszym zmartwychwstaniu, będą też z nim panować „przez tysiąc lat”. Tylko Objawienie przedstawia nam dokładnie „miasto święte — Nową Jerozolimę”: jej olśniewającą chwałę, Jehowę i Baranka jako jej świątynię, 12 bram i kamieni fundamentowych oraz królów, którzy sprawują w niej władzę na wieki wieków dzięki wiecznemu światłu od Jehowy (14:1, 3; 7:4-8; 20:6; 21:2, 10-14, 22; 22:5).

32. (a) Jak wizja „nowego nieba” oraz „miasta świętego — Nowej Jerozolimy” podsumowuje wszystko, co zapowiedziano o Królewskim Potomstwie? (b) Jakie błogosławieństwa zapewni Królestwo ludziom na ziemi?

³² Można śmiało powiedzieć, że ta wizja „nowego nieba” oraz „miasta świętego — Nowej Jerozolimy” jest podsumowaniem wszystkiego, co Pismo Święte od najdawniejszych czasów zapowiadało o Królewskim Potomstwie. Abraham oczekiwał potomstwa, przez które „na pewno będą sobie błogosławić wszystkie rodziny ziemi”, oraz „miasta mającego rzeczywiste fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg”. Teraz wizja z Objawienia nie pozostawia wątpliwości, że owo miasto będące błogosławieństwem to „nowe niebo” — nowy rząd, Królestwo Boże, złożone z Nowej Jerozolimy (oblubienicy Chrystusa) i jej Oblubieńca. Razem będą w prawy sposób rządzić nad całą ziemią. Jehowa obiecuje wiernym ludziom, iż staną się „jego ludami” — będą szczęśliwi, nie obciążeni grzechem i śmiercią, tak jak człowiek przed buntem w Edenie. Poza tym dla podkreślenia Objawienie dwukrotnie mówi, że Bóg „otrze z ich oczu wszelką łzę” (Rodz. 12:3; 22:15-18; Hebr. 11:10; Obj. 7:17; 21:1-4).

33. (a) Jaką cudowną wizję spełnionego zamierzenia Bożego daje Objawienie? (b) Jak „całe Pismo” okazuje się „natchnione przez Boga i pożyteczne” i dlaczego czas teraz studiować Słowo Boże i przestrzegać jego przykazań?

³³ Cóż za wspaniałe zakończenie natchnionych Pism! Jakże zdumiewające jest to, „co ma się stać wkrótce”! (Obj. 1:1). Imię Jehowy, „Boga natchnionych wypowiedzi proroków”, zostaje uświęcone (22:6). Widać, jak spełniają się prorocze teksty, powstałe w ciągu 16 stuleci, a uczynki wiary dokonywane przez tysiące lat są nagrodzone! „Pradawny wąż” jest martwy, jego hordy spotyka zagłada i nadchodzi kres niegodziwości (12:9). Królestwo Boże panuje ku chwale Boga jako „nowe niebo”. Ludzkość żyjąca na odnowionej ziemi, napełnionej i opanowanej zgodnie z zamierzeniem Jehowy wyjawionym w pierwszym rozdziale Biblii, ma przed sobą wiecznotrwałe błogosławieństwa (Rodz. 1:28). Całe Pismo naprawdę okazuje się „natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości”. Jehowa posługuje się nim, by poprowadzić do tego cudownego dnia ludzi w pełni wyuczonych i przygotowanych. Czas więc, byś je studiował i wzmacniał swą wiarę. Przestrzegaj zawartych w nim przykazań, a Bóg będzie ci błogosławił. Trzymaj się ich na prostej ścieżce wiodącej do życia wiecznego. Dzięki takiemu postępowaniu również ty będziesz mógł powiedzieć z podobnym przekonaniem, jakim tchną końcowe słowa ostatniej księgi biblijnej: „Amen! Przyjdź, Panie Jezusie” (2 Tym. 3:16; Obj. 22:20).

34. Co dziś sprawia nam niezmierną radość i dlaczego?

³⁴ Ileż radości doznajemy dzisiaj, gdy obwieszczamy „królestwo naszego Pana i jego Chrystusa” — Potomka — które na zawsze uświęci niezrównane imię „Jehowy Boga, Wszechmocnego”! (Obj. 11:15, 17).

[Przypisy]

[Pytania do studium]