Rozdział 19

Czy chcesz czcić Boga tak, jak ON sobie życzy?

Kto dla większości ludzi jest najważniejszy i dlaczego jest to nierozsądne? (1-4).

BIBLIA mówi, że „w dniach ostatnich” ludzie „będą się lubować w sobie samych (...) będą zuchwali, wyniośli, (...) mający pozór zbożnego oddania, ale fałszywi wobec jego mocy” (2 Tymoteusza 3:1-5). Czyż nie jest to trafny opis dzisiejszej rzeczywistości?

² W każdej dziedzinie ludzie hołdują zasadzie „Najpierw ja!” — widać to po ich zachowaniu podczas robienia zakupów czy jazdy samochodem, po przywiązywaniu wagi do ubioru i wyglądu czy też po tańcach. Ale to i tak nie zapewnia im prawdziwego szczęścia.

³ Niejeden nawet religię ocenia według tego, czego on pragnie albo czego on potrzebuje. Fatalny błąd! Przecież nie my decydujemy o tym, jak należy czcić Boga. Tylko Jehowa, jako Stwórca i Życiodawca, może wskazać, jak powinno się Go wielbić (Rzymian 9:20, 21). Stawiając nam wymagania, ma na względzie nasze dobro. Spełnianie ich daje nam już teraz zadowolenie i kieruje nasze myśli i serca ku cudownym rzeczom, które On udostępni nam w przyszłości (Izajasza 48:17).

⁴ Jehowa nie obarcza chrześcijan niepotrzebnymi ceremoniami ani nie narzuca im nierozsądnych ograniczeń. Wie jednak, że nasze życie zależy od utrzymywania z Nim dobrych stosunków i że jeśli naprawdę chcemy cieszyć się życiem, to musimy trzymać się Jego mierników oraz interesować się drugimi. Gdy czcimy  Boga tak, jak On sobie tego życzy, wówczas nasze życie staje się bogatsze i nabiera sensu.

POSTĘPOWANIE PO BOŻEMU

Pod jakim względem Noe i Abraham różnili się od większości dzisiejszych ludzi? (5, 6).

⁵ Dobrym przykładem człowieka, który postępował po Bożemu, jest Noe. W Biblii czytamy: „Noe był człowiekiem sprawiedliwym. Okazał się nieskalany pośród swoich współczesnych. Noe chodził z prawdziwym Bogiem”. Otrzymawszy od Boga wskazówki, jak zbudować ogromną arkę, od której zależało ocalenie, „Noe przystąpił do działania według tego wszystkiego, co mu nakazał Bóg. Właśnie tak uczynił” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 6:9, 22). Zastosowanie się we wszystkim do nakazu Bożego ocaliło życie Noemu oraz jego rodzinie, która trwała przy nim, uznając go za proroka Bożego (2 Piotra 2:5).

⁶ Również Abraham żył po Bożemu. Bóg kazał mu opuścić kraj rodzinny. Czy ty byś usłuchał takiego polecenia? Abraham „poszedł, jak mu powiedział Jehowa”, chociaż „nie wiedział, dokąd idzie” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 12:4; Hebrajczyków 11:8). Ponieważ wiernie zrobił wszystko, co mu nakazał Bóg, został uznany za „przyjaciela Jehowy” (Jakuba 2:23; Rzymian 4:11).

PRZYNALEŻNOŚĆ DO LUDU BOŻEGO

Jak Bóg obcował z ludźmi za czasów starożytnego Izraela? (7-9).

⁷ Po jakimś czasie Bóg postanowił utrzymywać kontakt z dużą grupą ludzi, z narodem izraelskim. Stali się oni „jego ludem, szczególną własnością spośród wszystkich ludów, które są na powierzchni ziemi” (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 14:2). Oczywiście każdy Izraelita musiał się modlić do Boga i utrzymywać z Nim bliskie, serdeczne stosunki. Ale wszyscy musieli zgodzić  się z tym, że zborem kieruje Bóg; musieli trzymać się formy wielbienia podyktowanej im, jako ludowi, w prawie Bożym. Dzięki temu mogli zaznawać ochrony i błogosławieństw, których Bóg udzielał zborowi (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 28:9-14). Pomyśl, jak wielkim zaszczytem była przynależność do tych, których sam Wszechmocny nazywał ‛ludem swoim, Izraelem’! (2 Samuela 7:8).

⁸ A co było z nie-Izraelitami, którzy chcieli czcić prawdziwego Boga? Ludzie tacy stanowili „mnóstwo mieszanego ludu”, który się przyłączył do Izraelitów, gdy Mojżesz wyprowadzał ten naród z Egiptu (Wyjścia [2 Mojżeszowa] 12:38). Gdybyś wtedy był w Egipcie, czy uznałbyś, że możesz tam pozostać i czcić Boga po swojemu?

⁹ Nawet wtedy, gdy Izraelici osiedlili się już w Ziemi Obiecanej, cudzoziemcy, którzy poznali Jehowę i chcieli oddawać Mu cześć, mogli to czynić. Musieli jednak uznać, że Bóg utrzymuje stosunki z ludem zorganizowanym w zbór i że świątynia w Jeruzalem jest ośrodkiem prawdziwego wielbienia (1 Królów 8:41-43; Liczb [4 Mojżeszowa] 9:14). Nie mógł spodobać się Bogu człowiek, który z pychy lub w poczuciu swojej niezależności wynajdywał własny sposób wielbienia Go.

WYBÓR INNEGO ZBORU

Jakiej zmiany Bóg dokonał? (10-12).

¹⁰ Gdy Jezus rozpoczynał służbę na ziemi, Bóg ciągle jeszcze utrzymywał kontakt z Izraelem jako oddanym Mu ludem. Nie było więc potrzeby, aby każdy, kto przyjął Mesjasza, spotykał się regularnie z Jezusem i podróżował z nim, jak to czynili apostołowie (Marka 5:18-20; 9:38-40). Jednakże naród jako całość odrzucił Mesjasza Jehowy i dlatego Jezus powiedział na krótko przed śmiercią: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce” (Mateusza 21:43, BT).

 ¹¹ Kto miał być tym nowym ludem, skoro przestała obowiązywać forma wielbienia nakreślona w danym Izraelowi prawie Bożym? (Kolosan 2:13, 14; Galatów 3:24, 25). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. został utworzony zbór chrześcijański i Bóg wyjaśnił szczerym ludziom, którzy byli naocznymi świadkami tego zdarzenia, że stało się to z Jego woli (Dzieje Apostolskie 2:1-4, 43-47; Hebrajczyków 2:2-4). Najpierw Żydzi i cudzoziemcy, którzy przeszli na judaizm, a później także poganie, czyli ludzie z narodów, stali się ‛ludem dla jego imienia’. Bóg zaczął ich uznawać za ‛ród wybrany, królewskie kapłaństwo, naród święty, lud do szczególnego posiadania’ (Dzieje Apostolskie 15:14-18; 1 Piotra 2:9, 10).

¹² Gdybyś wtedy żył i chciał utrzymywać bliską więź z Bogiem, zostałbyś skierowany do zboru chrześcijańskiego. Tak się stało z obywatelem italskim Korneliuszem i jego rodziną (Dzieje Apostolskie 10:1-48). Wierni na całym świecie stanowili zbór chrześcijański (1 Piotra 5:9). Wszystkie lokalne zbory, których członkowie spotykali się w domach prywatnych lub w budynkach publicznych, były cząstkami składowymi tego jednego zboru, którym Bóg się posługiwał (Dzieje Apostolskie 15:41; Rzymian 16:5).

Jak Bóg zorganizował chrześcijan i jak nimi kierował? (13-15).

¹³ Ponieważ Jehowa jest Bogiem porządku, więc nadał zborom określoną strukturę organizacyjną. Chcąc, żeby poszczególnych Jego chwalców otaczano niezbędną opieką, mianował ludzi, którzy mieli służyć jako pasterze, czyli nadzorcy. Byli to doświadczeni, wykwalifikowani mężczyźni, zdolni do nauczania Słowa Bożego i przysposabiania członków zboru do dzielenia się prawdą biblijną z innymi, aby mogli mieć udział w doniosłej działalności głoszenia „dobrej nowiny” (2 Tymoteusza 2:1, 2; Efezjan 4:11-15; Mateusza 24:14; Dzieje Apostolskie 20:28).

 ¹⁴ Również pod wieloma innymi względami ci nadzorcy byli przydatni zborom. Nie mieli być formalistami ani nie wolno im było uciskać innych. Ich zadanie polegało raczej na udzielaniu współchrześcijanom serdecznej pomocy w umacnianiu więzi z Bogiem (Dzieje Apostolskie 14:21-23; 1 Piotra 5:2, 3). Każdy, kto miał trudności, mógł poprosić tych duchowo usposobionych starszych o życzliwą radę biblijną (Jakuba 5:13-16; Izajasza 32:1, 2). Ponieważ chrześcijanie mimo wszystko byli niedoskonali, więc niekiedy mogły w zborach wyniknąć trudności. Nadzorcy mieli w porę udzielać pomocy współchrześcijanom i chronić ich przed każdym, kto by zagrażał ich usposobieniu duchowemu (Filipian 4:2, 3; 2 Tymoteusza 4:2-5).

¹⁵ Niezbędne wskazówki zbory otrzymywały od chrześcijańskiego ciała kierowniczego złożonego z apostołów i starszych zboru jeruzalemskiego. Omawiali oni i wyjaśniali kwestie poruszane przez zbory. Ponadto  ciało kierownicze wysyłało do zborów swoich przedstawicieli (Dzieje Apostolskie 15:1-3).

Do czego powinien cię pobudzić sposób obcowania Boga z chrześcijanami? (16).

¹⁶ Jehowa Bóg nadal obcuje ze swym ludem jako społecznością zborową. Na całej ziemi są tysiące zborów Świadków Jehowy. Jeżeli chcesz czcić Boga tak, jak On sobie życzy, to powinieneś usłuchać Jego polecenia, żeby się zgromadzać ze współchrześcijanami:

„Zważajmy jedni na drugich, aby się pobudzać do miłości i dobrych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań (...), ale zachęcając się wzajemnie, a to tym więcej, gdy widzicie zbliżanie się dnia” (Hebrajczyków 10:24, 25).

WIELBIENIE BOGA CAŁĄ DUSZĄ

Do czego powinna nas skłonić miłość do Boga? (17-19).

¹⁷ Zastanów się nad wszystkim, co zrobił dla ciebie Jehowa Bóg! Od Niego pochodzi życie oraz wszystko, co je podtrzymuje każdego dnia. Co więcej, Bóg zesłał na ziemię swego Syna, aby poniósł śmierć ofiarną. Był to wyraz głębokiej miłości Bożej, która jest niezawodna i niezmienna (Rzymian 5:8; 8:32, 38, 39). W ten sposób Bóg umożliwia ci dostąpienie przebaczenia grzechów i otwiera przed tobą widoki na szczęśliwe życie wieczne (Jana 3:17; 17:3).

¹⁸ Jak zareagujemy na Jego miłość? Na pewno nie powinniśmy się odwracać od Boga ani gardzić Jego miłością. Apostoł Piotr nalega:

„Okażcie (...) skruchę i zawróćcie, żeby dostąpić zmazania grzechów, aby od osoby Jehowy nadeszły czasy orzeźwienia” (Dzieje Apostolskie 3:19).

¹⁹ Wszyscy musimy ‛okazać skruchę’, ponieważ wszyscy zgrzeszyliśmy, nie spełniając wymagań Bożych, jeśli chodzi o postępowanie, mowę i myśli (Rzymian 2:4; 7:14-21; Jakuba 3:2). Okazanie skruchy oznacza uświadomienie sobie, że jesteśmy grzesznikami, i uczucie żalu, że nie potrafiliśmy dostosować się w  pełni do woli Jehowy. Czy to odczuwasz? Następnie trzeba ‛zawrócić’, to znaczy zmienić sposób życia, starając się od tej chwili odzwierciedlać przymioty Jehowy i postępować zgodnie z Jego wolą. Wtedy możemy żywić nadzieję, że Bóg nam przebaczy i nas przyjmie (Psalm 103:8-14; 2 Piotra 3:9).

Dlaczego chrzest jest ważnym krokiem w życiu i co symbolizuje? (20, 21).

²⁰ Wiedząc, że Jezus dał nam przykład, abyśmy w służbie dla Boga mogli wzorować się na nim, powinniśmy starać się wstępować w jego ślady (1 Piotra 2:21). Z Listu do Hebrajczyków 10:7 dowiadujemy się, jaką postawę zajmował Jezus: „Oto przyszedłem (...) aby czynić twoją wolę, o Boże”. Tak samo nasza miłość do Boga oraz wdzięczność dla Niego powinny nas skłonić do oddania Mu naszego życia, aby całą duszą spełniać Jego wolę. Oczywiście nadal będziemy jeść, spać, troszczyć się o rodzinę i miłować ją, korzystać z przyjemnych rozrywek oraz zajmować się innymi normalnymi sprawami. Oddanie się Bogu oznacza jednak, że pierwsze miejsce w naszym życiu zajmie spełnianie Jego woli i oddawanie Mu czci oraz że bez względu na to, gdzie jesteśmy i co robimy, będziemy dokładać wszelkich starań, by się kierować radami Bożymi i brać przykład z Jezusa (Kolosan 3:23, 24).

²¹ Z Pisma Świętego wyraźnie wynika, że człowiek, który oddaje swe życie Bogu, powinien uzewnętrznić to publicznie, dając się ochrzcić. Jezus powiedział do swoich naśladowców:

„Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mateusza 28:19, 20).

Jeżeli ci, których chrzczono, mieli studiować Słowo Boże i stać się uczniami Chrystusa, to rzecz jasna nie mogli być niemowlętami. Poza tym ich chrzest —  będący symbolem oddania się Bogu — polegał, tak jak chrzest Jezusa w Jordanie, na całkowitym zanurzeniu w wodzie (Marka 1:9-11; Dzieje Apostolskie 8:36-39).

Czy oddałeś się Bogu, żeby spełniać Jego wolę, i czy chcesz być ochrzczony? Co to będzie dla ciebie oznaczać? (22-24).

²² Gdy zostaniesz ochrzczonym uczniem Chrystusa, będziesz mieć przed sobą sensowne i szczęśliwe życie według zasad prawdziwego chrystianizmu. Nie jest to życie wytyczone nie kończącymi się nakazami i zakazami. Jego istotną cechą jest raczej dający zadowolenie, bezustanny wzrost duchowy. Możesz ciągle udoskonalać swoje usposobienie duchowe oraz stosowanie się do zasad Słowa Bożego, dzięki czemu będziesz coraz ściślej wzorować się na Jezusie (Filipian 1:9-11; Efezjan 1:15-19).

²³ Wywrze to wpływ na twój sposób myślenia i postępowania. W miarę posuwania się naprzód drogą chrześcijańską będziesz nabierać pewności, że Bóg już wkrótce zniszczy wszelkie zło, by utorować drogę ‛nowym niebiosom i ziemi nowej, w których ma mieszkać sprawiedliwość’. To z kolei tym bardziej pobudzi cię do kształtowania osobowości chrześcijańskiej i do takiego postępowania w życiu, żebyś mógł się znaleźć w tym nadchodzącym nowym porządku (Efezjan 4:17, 22-24). Apostoł Piotr napisał pod natchnieniem:

„Pomyślcie, jacy powinniście być, jakie pobożne i oddane życie powinniście prowadzić! Oczekując tego [nowego porządku], dokładajcie wszelkich starań, abyście byli znalezieni w pokoju z nim i bez skazy, bez nagany w jego oczach” (2 Piotra 3:11, 14, New English Bible).

²⁴ Jakież to dobrodziejstwo, gdy ktoś całym swoim życiem daje do zrozumienia, że czci Jehowę Boga! Chociaż obecnie wiele ludzi żyje jedynie po to, by sobie dogadzać i samolubnie uganiać się za wszelkimi możliwymi przyjemnościami, to jednak ty możesz tak żyć i tak oddawać cześć prawdziwemu Bogu, jak On sobie życzy. Jest to najlepsza droga życiowa.

[Pytania do studium]