Rozdział 6

Co Bóg uczynił do tej pory?

1. Co wiele ludzi dzisiaj myśli o Bogu? Czy słusznie?

WIELE ludzi jest zdania, że Bóg nie interesuje się ziemią ani nie podejmuje żadnych kroków, aby rozwiązać problemy nękające ludzkość. W rzeczywistości jednak jest zupełnie inaczej. Co prawda może nie robi tego, czego by od Niego oczekiwali ludzie, ale to jeszcze nie znaczy, że nie robi nic. W gruncie rzeczy od zarania dziejów aż do tej pory Bóg dużo zdziałał dla dobra ludzkości.

2. Jak krótkość życia człowieka odbija się na jego sposobie myślenia?

² Jedną z przyczyn, dlaczego niektórzy dochodzą do wniosku, że Bóg nic nie robi, jest krótkość życia ludzkiego. Stają się przez to niecierpliwi i chcieliby, żeby wszystko się wydarzyło za ich życia, które tak szybko przemija. Ogarnia ich przemożne pragnienie doczekania zmian i dlatego są skłonni osądzać Boga na podstawie własnego ludzkiego doświadczenia, które przecież jest ograniczone.

3. Jak długość życia Jehowy wpływa na Jego zdolność podjęcia działania w najodpowiedniejszej chwili?

³ Jehowa natomiast żyje wiecznie (Psalm 90:2, 4; Izajasza 44:6). Ze swego punktu widzenia potrafi dokładnie ocenić, kiedy w strumieniu czasu Jego działanie przyniesie najwięcej pożytku, a zarazem najskuteczniej przyczyni się do urzeczywistnienia Jego zamierzenia (Izajasza 40:22; 2 Piotra 3:8, 9). I właśnie tak postępuje.

 Jak Bóg się objawia

4. Na czym polega ogłoszone zamierzenie Jehowy i w związku z tym jaką wiedzę On nam udostępnia?

⁴ Ogłoszone zamierzenie Jehowy polega na zapewnieniu całemu stworzeniu sprawiedliwego zarządzania, które by pokojowo zjednoczyło ludzi i pozwoliło im żyć całkowicie bezpiecznie (Efezjan 1:9, 10; Przysłów 1:33). Jednakże Bóg nikogo nie zmusza do podporządkowania się Jego systemowi zarządzania. Chętnie widziani są tylko ci, którzy Mu służą i którzy umiłowali Jego sposób sprawowania władzy. W celu założenia fundamentu pod cały świat, który by się stosował do sprawiedliwych mierników Jego zarządzania, Bóg umożliwia ludzkości poznanie tych mierników oraz stosowanych przez Niego metod zarządzania. Jednocześnie umożliwia ludziom nabywanie niezbędnej wiedzy o samym sobie i o swoich przymiotach (Jana 17:3).

5. Czego można się dowiedzieć o Bogu z obserwacji dzieła stworzenia?

⁵ Oczywiście Jehowa pozostaje niewidzialny dla ludzi, ponieważ jest duchem. Jak wobec tego miał umożliwić ludziom z ciała i krwi zrozumienie tego wszystkiego? O przymiotach Stwórcy można się dużo dowiedzieć z Jego dzieła stworzenia (Rzymian 1:20). Cudowne powiązania pomiędzy różnymi formami życia a prawami rządzącymi całą materią świadczą o Jego mądrości. Ogromna potęga drzemiąca w oceanach, w powietrzu oraz w energii gwiazd daje świadectwo o Jego wszechmocy (Hioba 38:8-11, 22-33; 40:2). Również urozmaicone pożywienie, które sprawia rozkosz podniebieniu, piękno kwiatów, ptaków, wschodów i zachodów słońca oraz swawolne igraszki zwierząt — wszystko to świadczy o miłości Stwórcy do rodzaju ludzkiego i o Jego  pragnieniu, żebyśmy cieszyli się życiem. Jednakże Bóg objawia się nie tylko w ten sposób.

6. (a) W jaki sposób Bóg dawał specjalne objawienia swej woli? (b) Jak jeszcze Bóg objawiał człowiekowi swoje zasady i przymioty?

⁶ Przy różnych okazjach Bóg przemawiał też z niebios — niekiedy osobiście, a innym razem za pośrednictwem aniołów, na przykład z góry Synaj na Półwyspie Arabskim, gdzie milionom Izraelitów dał swoje prawo (Wyjścia 20:22; Hebrajczyków 2:2). Potem przez wiele stuleci utrzymywał kontakt z ludźmi za pośrednictwem proroków, którym kazał spisywać objawienia swej woli (2 Piotra 1:21). Tak oto Jehowa stopniowo zapoznawał ludzi ze swymi sprawiedliwymi miernikami i swoją wolą. Istotne znaczenie miał przy tym sposób, w jaki On objawiał swoje zasady i przymioty w utrzymywaniu stosunków z ludźmi, dzięki czemu w Jego spisanym Słowie zostało także utrwalone niejedno wzruszające przeżycie. O ileż bardziej pouczające i przekonujące jest jednak nie tylko słuchanie oznajmionych zamierzeń Bożych i czytanie o nich, lecz także znajdowanie w sprawozdaniu biblijnym żywych przykładów, które nam pomagają lepiej zrozumieć Jego wolę! (1 Koryntian 10:11). Czego się dowiadujemy z tego sprawozdania?

7. (a) Jak Bóg pokazał, że nie toleruje bez końca niesprawiedliwości? (b) Co powinniśmy zrobić, gdy się dowiadujemy, jak Bóg się zapatruje na takie postępowanie?

⁷ Zawiera ono dowody, że Bóg nie toleruje bez końca niesprawiedliwości. Co prawda pozwolił potomkom Adama i Ewy pójść własną drogą, wskutek czego nieuchronnie wyszło na jaw, że człowiek nie jest w stanie pomyślnie pokierować swoimi sprawami, jednakże nie poskąpił dowodów, że potępia niewłaściwe postępowanie ludzi. Na przykład za czasów Noego zesłał potop, ponieważ „ziemia została napełniona przemocą” (Rodzaju 6:11-13). Zburzył  zdemoralizowane miasta Sodomę i Gomorę (Rodzaju 19:24, 25; Judy 7). Pozwolił, żeby Izraelici, którzy twierdzili, że Mu służą, poszli na wygnanie, ponieważ praktykowali religię fałszywą (Jeremiasza 13:19, 25). Wiedząc, jak Bóg się zapatruje na takie postępowanie, możemy dokonać w swoim życiu zmian, które by świadczyły o umiłowaniu tego, co słuszne. Czy zechcemy tak postąpić?

8. Czy ktoś pozostaje przy życiu, gdy Bóg zsyła zagładę? Podaj przykłady.

⁸ Sprawozdanie biblijne ujawnia również, że Bóg robi różnicę między sprawiedliwymi a złymi. W powszechnym potopie nie zgładził Noego, „głosiciela sprawiedliwości”, lecz pozostawił go przy życiu wraz z siedmioma innymi osobami (2 Piotra 2:5). A zanim ogień i siarka spadły na Sodomę, umożliwiono ucieczkę sprawiedliwemu Lotowi i jego rodzinie (Rodzaju 19:15-17; 2 Piotra 2:7).

9. Jaka nauka wypływa dla nas ze sposobu postępowania Jehowy z narodem izraelskim?

⁹ Gdy Izraelici, którzy przysięgli, że będą służyć Bogu, okazali się wiarołomni, nie odrzucił ich od razu. Powiedział do nich: „Stale posyłałem do was wszystkich sług moich, proroków, wstając wcześnie i posyłając ich codziennie”. Ale ich nie usłuchano (Jeremiasza 7:25, 26). Nawet gdy się już zbliżało zburzenie Jeruzalem, Jehowa oświadczył: „Czy ja w ogóle mam upodobanie w śmierci kogoś niegodziwego (...), a nie w tym, żeby zawrócił ze swych dróg i rzeczywiście pozostał przy życiu? (...) Doprowadźcie więc do tego, żebyście zawrócili, i pozostańcie przy życiu” (Ezechiela 18:23, 32).

10. Czego jeszcze dowiadujemy się z tych sprawozdań o Bogu poza tym, że jest cierpliwy?

¹⁰ Co z tego wynika? Że Jehowa okazuje nadzwyczajną  cierpliwość, co wzrusza do głębi ludzi spragnionych sprawiedliwości. Jednocześnie swoim postępowaniem daje nam wyraźnie odczuć, że miłuje sprawiedliwość oraz że spełnianie Jego wymagań ma żywotne znaczenie.

11. (a) Jaki zamiar Jehowa podał do wiadomości w Edenie? (b) Co Bóg czynił od tego czasu?

¹¹ Została też uwypuklona jeszcze jedna istotna okoliczność. Okazuje się, że Bóg od samego początku zmierzał we wszystkich swoich poczynaniach do określonego celu i nigdy nie unikał działania, gdy to było niezbędne do urzeczywistnienia Jego zamierzenia. To podstawowe zamierzenie zostało oznajmione już w Edenie. W wyroku na Szatana Jehowa zapowiedział, że ów przeciwnik będzie miał sposobność wydać „nasienie”, to jest tych, którzy by się odznaczali jego cechami i go popierali. Przepowiedział też pojawienie się innego „nasienia”, sprawiedliwego Wyzwoliciela. Ma on zadać śmiertelny cios ‛pierwotnemu wężowi, nazywanemu Diabłem i Szatanem’, i w ten sposób uwolnić ludzkość od jego zgubnego panowania (Rodzaju 3:15; Objawienie 12:9). Po przedstawieniu tego zamierzenia Jehowa rozpoczął konkretne przygotowania, żeby w końcu mogło dojść do skutku zarządzanie sprawami ziemskimi pod nadzorem obiecanego „nasienia”. Jak się o tym jeszcze przekonamy, przygotowania te wymagały czasu.

Dlaczego zajął się szczególnie starożytnym Izraelem

12, 13. (a) Dlaczego Bóg wybrał Izraelitów i dlaczego dał swoje prawa tylko jednemu narodowi? (b) Czego więc można się nauczyć z historii Izraela oraz innych narodów?

¹² Na długo przed pojawieniem się dzisiejszych narodów Bóg wybrał sobie jeden naród, którym przez setki lat  posługiwał się jako swoim ludem. Po co? Żeby dać żywy przykład działania swoich sprawiedliwych zasad. Naród ten, starożytny Izrael, składał się z potomków Abrahama, człowieka wielkiej wiary w Stwórcę. Jehowa powiedział do członków tego narodu: „Nie dlatego Jehowa obdarzył was uczuciem i was wybrał, że jesteście najliczebniejszym ze wszystkich ludów, bo byliście najmniejszym ze wszystkich ludów. Ale stało się tak, ponieważ Jehowa was umiłował i ponieważ dotrzymuje przysięgi złożonej waszym praojcom” (Powtórzonego Prawa 7:7, 8; 2 Królów 13:23).

¹³ Po wyzwoleniu Izraelitów z niewoli egipskiej Jehowa zaproponował im, że nawiąże z nimi specjalne stosunki. Odpowiedzieli: „Gotowi jesteśmy uczynić wszystko, co rzekł Jehowa” (Wyjścia 19:8). Wtedy przekazał im swoje prawa i nakazy, odłączając ich w ten sposób od wszystkich innych narodów i udostępniając im szczegółowe informacje o swoich sprawiedliwych miernikach (Powtórzonego Prawa 4:5-8). A zatem dzieje starożytnych Izraelitów mówią o tym, jakie są następstwa przestrzegania albo nieprzestrzegania sprawiedliwych praw Bożych. Jednocześnie historia pozostałych narodów pozwala zrozumieć, co się dzieje z tymi, którzy żyją bez prawa Bożego.

14. (a) Czy Bóg krzywdził narody nieizraelskie tym, że się nie wtrącał do ich spraw? (b) Jak mimo to korzystały one z niezasłużonej życzliwości Bożej?

¹⁴ Co można powiedzieć o tych innych narodach? Poszły własnymi drogami i obrały sobie własne formy rządzenia. Ludzie z tych narodów nie byli pozbawieni wszelkich dobrych cech. Mieli przecież sumienie, które ich niekiedy skłaniało do humanitarnego działania dla dobra bliźnich (Rzymian 2:14; Dzieje Apostolskie 28:1, 2). Niestety, z powodu odziedziczonego grzechu oraz  odrzucenia Boskiego kierownictwa byli skłonni do samolubnego postępowania, co prowadziło do okrutnych wojen i zwyrodnienia obyczajów (Efezjan 4:17-19). Bóg na pewno nie jest odpowiedzialny za cierpienia, które sami na siebie ściągnęli dobrowolnie obranym postępowaniem. Bóg ingerował tylko wówczas, gdy ich działalność kolidowała z urzeczywistnianiem Jego zamierzenia. Poza tym życzliwie pozwalał im cieszyć się życiem, pięknem swoich dzieł oraz płodami ziemi (Dzieje Apostolskie 14:16, 17).

15. Jakie kroki przedsięwziął Bóg, żeby w końcu błogosławić ludziom z tych narodów?

¹⁵ Jehowa nie zamknął też przed ludźmi z tych narodów dostępu do dobrodziejstw, z których będzie można korzystać za pośrednictwem „nasienia” Abrahamowego. O tym „nasieniu”, które miało pochodzić z linii rodowej Abrahama, Jehowa powiedział: „Za pośrednictwem twojego nasienia stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi, ponieważ usłuchałeś mego głosu” (Rodzaju 22:18). Tak więc chociaż Jehowa utrzymywał kontakty wyłącznie z Izraelem, to jednak bezstronnie urzeczywistniał swój zamiar błogosławienia później innym narodom, mimo że one nic o tym nie wiedziały (Dzieje Apostolskie 10:34, 35).

16. (a) Co Bóg czynił przez cały ten czas w związku z obiecanym Nasieniem? (b) Kto się okazał tym Nasieniem obietnicy?

¹⁶ W okresie utrzymywania kontaktów ze starożytnym Izraelem Jehowa dał liczne proroctwa, które zaspokajały żywotną potrzebę ludzi wiary, miały im bowiem umożliwić rozpoznanie obiecanego Nasienia Abrahama, gdy się w końcu pojawi. Wyszczególniono nawet jego rodowód — przez pokolenie Judy i dom Dawida (Rodzaju 49:10; Psalm 89:35, 36 [89:36, 37, Bw]). Wymieniono miejscowość Betlejem, gdzie miał się narodzić (Micheasza 5:2  [5:1, Bw]). Setki lat naprzód podano dokładnie rok, w którym miał być namaszczony na Mesjasza (Daniela 9:24-27). Nakreślono proroczy zarys jego kapłańskich usług dla ludzkości oraz złożenia w ofierze życia, aby otworzyć ludziom ze wszystkich narodów drogę do życia wiecznego (Hebrajczyków 9:23-28). Kiedy więc nadszedł wyznaczony czas, wszystko niedwuznacznie wskazywało  na to, że właśnie Jezus Chrystus jest tym obiecanym Nasieniem przez które w końcu cała ludzkość ma dostąpić błogosławieństw (Galatów 3:16, 24; 2 Koryntian 1:19, 20).

Przygotowywanie władców ludzkości

17. Co Bóg zamyślił ustanowić za pośrednictwem Jezusa i jak to zostało podkreślone po jego narodzinach?

¹⁷ Jeszcze przed narodzeniem Jezusa anioł powiedział jego matce Marii, że jej syn otrzyma wieczne Królestwo. Pasterze w pobliżu Betlejem zostali powiadomieni o jego narodzinach, a potem usłyszeli, jak mnóstwo zastępów niebiańskich wychwalało Boga i mówiło: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli” (Łukasza 1:31-33; 2:10-14).

18. (a) Pod jakim względem jego przeżycia na ziemi przygotowały go do objęcia urzędu króla i kapłana? (b) Jaki wpływ na dostąpienie pokoju wywarła jego śmierć?

¹⁸ Zastanów się, jakie korzyści wynikają z tego, że ten przyszły niebiański Król żył na ziemi. Będąc człowiekiem, poznał i zrozumiał problemy ludzkości. Mieszkał i pracował z ludźmi, dzielił ich troski i sam się mozolił. W najcięższych próbach dowiódł lojalności wobec Jehowy oraz umiłowania sprawiedliwości. W ten sposób Bóg przygotował go na wyrozumiałego Króla oraz Arcykapłana, żeby udostępniał ludzkości życiodajne dobrodziejstwa (Hebrajczyków 1:9; 4:15; 5:8-10). Ponadto przez złożenie w ofierze swego życia Jezus Chrystus utorował ludziom drogę do ponownego nawiązania pokojowych stosunków z Bogiem (1 Piotra 3:18).

19. (a) Skąd wiadomo, że Jezus został wskrzeszony i wstąpił do nieba? (b) Jak po powrocie do nieba sprawował władzę królewską?

¹⁹ Po śmierci został wskrzeszony przez Boga i widziało go ponad 500 osób, które mogły poświadczyć, że  naprawdę zmartwychwstał (1 Koryntian 15:3-8). Czterdzieści dni po zmartwychwstaniu uniósł się w przestworza i zniknął z oczu swoich uczniów, którzy się temu przypatrywali (Dzieje Apostolskie 1:9). Z nieba zaczął sprawować władzę królewską nad swymi wiernymi naśladowcami, którzy dzięki dobrodziejstwom zaznanym pod jego panowaniem odróżniali się wyraźnie od pozostałych ludzi. Ale czy już wtedy nadszedł czas, aby zaczął panować nad narodami? Nie, należało bowiem uwzględnić jeszcze inne szczegóły wspaniałego programu Bożego (Hebrajczyków 10:12, 13).

20. Jaką nową działalność, zapoczątkowaną przez Jezusa, mieli kontynuować na ziemi jego uczniowie?

²⁰ Na całej ziemi musiało być jeszcze wykonane wielkie zadanie. Przed śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa żaden Izraelita nie szedł jako kaznodzieja nawracać ludzi z innych narodów, chociaż każdy, kto chciał oddawać cześć Jehowie, zawsze mógł korzystać z błogosławieństw wspólnie z Izraelem (1 Królów 8:41-43). Z nastaniem chrystianizmu rozpoczęła się jednak nowa poważna działalność. Sam Jezus Chrystus dał przykład i przekazał to w spadku swoim naśladowcom, gdyż przed wstąpieniem do nieba powiedział: „Będziecie mi świadkami tak w Jeruzalem, jak w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje Apostolskie 1:8).

21. Co Bóg zdziałał przez takie dawanie świadectwa w miejsce nawracania świata?

²¹ Czy chodziło o nawrócenie świata? Nie. Jezus zaznaczył, że zanim nadejdzie „zakończenie systemu rzeczy”, będzie się odbywać głównie zgromadzanie „synów królestwa”. Trzeba było wybrać resztę członków przyszłego rządu Królestwa (Mateusza 13:24-30, 36-43). Każdy czytelnik Chrześcijańskich Pism Greckich z łatwością  zauważy, że od Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. zapraszano innych do współudziału z Jezusem Chrystusem w sprawowaniu jego władzy królewskiej w niebie (2 Tymoteusza 2:12; Hebrajczyków 3:1; 1 Piotra 1:3, 4).

22. (a) Jakimi przymiotami mieli się według wymagań Bożych wyróżniać przyszli dziedzice niebiańskiego Królestwa? (b) Czy taki wybór mógł się odbywać w pośpiechu?

²² Wybór tych przyszłych współwładców ludzkości wymagał czasu. Dlaczego? Ponieważ trzeba było wziąć pod uwagę ludzi ze wszystkich narodów, a chociaż wielu twierdziło, że skorzystało z tej sposobności, to jednak tylko nieliczni okazali się naprawdę wiernymi naśladowcami Syna Bożego (Mateusza 22:14). Musieli sprostać wysokim wymaganiom. Chrześcijanie co prawda nie tworzą odrębnej grupy narodowej trzymającej się z dala od reszty ludzi, jak to było z Izraelem cielesnym, jednakże uchodzą za obcych, którzy się opowiadają za innym stylem życia (1 Piotra 2:11, 12). Nie mogą się kalać niemoralnymi zwyczajami i sprzedajnością otaczającego ich świata (1 Koryntian 6:9, 10). Jeżeli rzeczywiście mają być „synami Bożymi”, to muszą być „usposobieni pokojowo” i nie wolno im brać udziału w wojnach narodów ani oddawać wet za wet, gdy są prześladowani za wiarę (Mateusza 5:9; 26:52; Rzymian 12:18, 19). Wymaga się od nich lojalności wobec panowania Bożego; nie mają być rzecznikami rządów politycznych, które Biblia przedstawia jako ‛dzikie zwierzęta’ (Objawienie 20:4, 6). Z tego powodu, a także ze względu na obstawanie przy imieniu Jezusa Chrystusa jako namaszczonego Króla Bożego, są „przedmiotem nienawiści wszystkich narodów” (Mateusza 24:9). Dlatego tych, którzy u boku Chrystusa mają być niebiańskimi władcami ludzkości, nie można było wybierać w pośpiechu.

23. (a) Z ilu członków ma się składać to zjednoczone z Chrystusem niebiańskie ciało zarządzające? (b) Skąd zostali wybrani i dlaczego?

 ²³ Wybór trwał tak długo nie dlatego, że miało być wielu wybranych. Według Pisma Świętego liczbę członków tego podlegającego Jezusowi Chrystusowi wybranego ciała zarządzającego Bóg ograniczył do 144 000 (Objawienie 14:1-3). Bóg dobierał ich bardzo starannie. Zostali powołani „z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu” (Objawienie 5:9, 10). Są wśród nich przedstawiciele wszystkich warstw społecznych, mężczyźni i kobiety, którzy borykali się z najrozmaitszymi problemami ludzkimi. Nie ma takiej trudności, z którą by się nie zetknęli i nie uporali w trakcie przyoblekania nowej, chrześcijańskiej osobowości (Efezjan 4:22-24; 1 Koryntian 10:13). Jakże możemy się z tego cieszyć! Dlaczego? Ponieważ stanowi to gwarancję, że będą współczującymi oraz miłosiernymi królami i kapłanami, zdolnymi pomóc każdemu mężczyźnie i każdej kobiecie w korzystaniu z Boskiego postanowienia co do życia wiecznego.

24. Co się stanie z milionami innych ludzi, którzy w tym okresie żyli i pomarli, nawet nie znając Biblii?

²⁴ A co będzie z ludźmi nie objętymi tym postanowieniem? Przez cały ten czas Bóg nie wtrącał się do spraw najróżniejszych rządów. Pozwalał człowiekowi chodzić własnymi drogami. Oczywiście miliony ludzi rodziło się i umierało, przy czym wielu z nich nigdy nie słyszało o Biblii ani o Królestwie Bożym. Ale Bóg o nich nie zapomniał. Rozpoczął przygotowania, żeby mógł nastać czas, o którym apostoł Paweł powiedział: „Mam także nadzieję w Bogu (...), że nastąpi zmartwychwstanie zarówno sprawiedliwych, jak też niesprawiedliwych” (Dzieje Apostolskie 24:15). Wtedy, w dogodnych warunkach,  jakie zapanują w utworzonym przez Boga nowym systemie, ludziom tym będzie dana pełna sposobność poznania dróg Jehowy. Na tej podstawie będą mogli sami zadecydować, jakie stanowisko zechcą zająć w kwestii spornej co do zwierzchnictwa nad wszechświatem. Wszyscy, którzy umiłują sprawiedliwość, będą mogli żyć wiecznie.

W okresie zbliżania się „końca”

25, 26. (a) Jaka jeszcze władza miała być w odpowiednim czasie powierzona Chrystusowi i przeciw komu miał on podjąć stosowne kroki? (b) Jaki oddźwięk miało to znaleźć w stosunkach na ziemi?

²⁵ Nadejście tego nowego systemu mają poprzedzić niezwykłe wydarzenia. Biblia zapowiedziała bardzo poważną zmianę w sytuacji światowej. Jezus Chrystus miał być wyniesiony na tron królewski nie tylko w celu sprawowania władzy nad swymi uczniami, lecz także po to, żeby dać odczuć swą władzę całemu światu. W niebie miało się rozlec wołanie: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i Jego Chrystusa, i będzie królował na wieki, na zawsze”! (Objawienie 11:15). Najpierw Król miał wystąpić przeciw „władcy świata”, Szatanowi Diabłu, i jego demonom (Jana 14:30). Te złe moce miały być wyrzucone z nieba do ograniczonego rejonu okolic ziemi. Do czego to miało doprowadzić?

²⁶ W proroczym opisie tego wydarzenia jest mowa o głosie z nieba, który mówił: „Dlatego bądźcie dobrej myśli, niebiosa, i wy, którzy w nich przebywacie! Biada ziemi i morzu, ponieważ zstąpił do was Diabeł z wielkim gniewem, wiedząc, że mało ma czasu!” (Objawienie 12:12). Wśród narodów miało dojść do niebywałego zamieszania, ale jeszcze nie od razu miał nastąpić koniec.

27. (a) Jakie zakrojone na wielką skalę rozdzielanie ludzi miało się odbyć w okresie zbliżania się „końca” i w jaki sposób? (b) Jakie rozmiary ma przybrać zapowiedziana zagłada świata?

 ²⁷ W tym czasie miało się odbyć zakrojone na wielką skalę rozdzielanie ludzi. Pod kierownictwem wyniesionego na tron Jezusa Chrystusa jego wierni naśladowcy mieli głosić „dobrą nowinę o królestwie” po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom. Ludzie mieli wszędzie otrzymać sposobność zajęcia stanowiska wobec panowania Bożego (Mateusza 24:14; 25:31-33). Po wykonaniu tego zadania, jak oświadczył Jezus, „nadejdzie koniec”. Będzie to „wielki ucisk jaki się nie zdarzył od początku świata aż dotąd ani się więcej nie zdarzy” (Mateusza 24:21). Ludzie przestaną pytać: „Co Bóg uczynił do tej pory?” Przeżyją wyłącznie ci, którym rzeczywiście zależy na stwierdzeniu, co On uczynił, i którzy dostosują swe życie do Jego wymagań, zanim nadejdzie zagłada świata.

28. (a) Kiedy Chrystus miał zasiąść na tronie i kiedy miało się odbyć rozdzielanie ludzi ze wszystkich narodów? (b) Co w związku z tym jest niezwykle pilne?

²⁸ Ale kiedy to miało nastąpić? Kiedy Chrystus miał otrzymać od Boga władzę królewską oraz prawo do rozdzielania ludzi ze wszystkich narodów? Fakty dowodzą, że nastąpiło to w XX wieku. Chrystus już zasiadł na niebiańskim tronie, a rozdzielanie dobiega końca. Pozostaje bardzo mało czasu, żeby w kwestii spornej co do zwierzchnictwa nad wszechświatem stanąć po stronie Jehowy. „Wielki ucisk” jest blisko! Przekonuje nas o tym skrupulatne zbadanie proroctw biblijnych w świetle najnowszej historii. Zachęcamy cię usilnie do starannego rozważenia tej sprawy.

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 62]

Dzięki temu, że nowy władca ziemi przebywał wśród ludzi, może ich lepiej rozumieć