Rozdział 119

Do Annasza, potem do Kajfasza

JEZUSA związano jak pospolitego przestępcę i przywiedziono do Annasza, byłego arcykapłana mającego duże wpływy. Pełnił on urząd, gdy 12-letni Jezus zadziwiał w świątyni nauczycieli będących rabinami. W charakterze arcykapłanów usługiwało później kilku synów Annasza, a obecnie stanowisko to piastuje jego zięć Kajfasz.

Annasz od lat odgrywa wśród Żydów czołową rolę w życiu religijnym i przypuszczalnie dlatego Jezus zostaje doprowadzony najpierw do jego domu. Dzięki tej zwłoce arcykapłan Kajfasz może poszukać fałszywych świadków i zwołać Sanhedryn — najwyższy sąd żydowski, liczący 71 członków.

Naczelny kapłan Annasz pyta Jezusa o jego uczniów i nauki. On jednak odpowiada: „Przemawiałem do świata publicznie. Zawsze nauczałem w synagodze i w świątyni, gdzie się schodzą wszyscy Żydzi; i niczego nie mówiłem w ukryciu. Dlaczego wypytujesz mnie? Wypytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Ci przecież wiedzą, co powiedziałem”.

Na te słowa jeden ze stojących obok urzędników policzkuje Jezusa, mówiąc: „Tak to odpowiadasz naczelnemu kapłanowi?”

„Jeżeli wypowiedziałem się niestosownie, złóż świadectwo, co jest niestosowne, a jeśli słusznie, to dlaczego mnie bijesz?” — pyta Jezus. Po tej wymianie zdań Annasz odsyła go związanego do Kajfasza.

Tymczasem zaczynają się gromadzić wszyscy naczelni kapłani, jak również starsi i uczeni w Piśmie — cały Sanhedryn. Spotykają się najwyraźniej w domu Kajfasza. Przeprowadzanie takiej rozprawy w noc paschalną jest jawnie sprzeczne z prawem żydowskim. Nie powstrzymuje to jednak przywódców religijnych od ich niecnego zamiaru.

Już kilka tygodni wcześniej, po wskrzeszeniu Łazarza, członkowie Sanhedrynu zadecydowali między sobą, że Jezus musi ponieść śmierć. A zaledwie dwa dni temu, w środę, naradzili się wspólnie, jak go pojmać podstępem i zgładzić. Pomyśl tylko, został skazany, zanim wytoczono mu proces!

Teraz chodzi o podstawienie fałszywych świadków, co pozwoliłoby wnieść oskarżenie przeciw Jezusowi. Trudno jednak znaleźć takich, którzy złożyliby zgodne zeznania. W końcu występują dwaj i zapewniają: „Myśmy słyszeli go, jak mówił: Ja zburzę tę świątynię, wzniesioną rękami ludzkimi, a w trzy dni zbuduję inną, wzniesioną nie rękami ludzkimi”.

„Nic nie odpowiadasz na to, co ci świadczą przeciwko tobie?” — pyta Kajfasz. Ale Jezus milczy. Zarzut jest spreparowany, a do tego świadkowie nie zeznają zgodnie, co wręcz kompromituje Sanhedryn. Arcykapłan obiera więc inną taktykę.

Wie, jak drażni Żydów twierdzenie, że ktoś jest Synem Bożym. Wcześniej dwukrotnie napiętnowali Jezusa mianem bluźniercy zasługującego na śmierć, przy czym raz doszli do błędnego wniosku, że utrzymuje, jakoby był równy Bogu. Teraz Kajfasz podstępnie żąda: „Zaprzysięgam cię na Boga żywego, abyś nam powiedział, czy jesteś Chrystusem, Synem Bożym!”

Bez względu na domysły Żydów Jezus rzeczywiście jest Synem Bożym. Gdyby milczał, mogłoby to zostać poczytane za wyparcie się tego, iż jest Chrystusem. Dlatego śmiało odpowiada: „Jam jest; i ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego na prawicy mocy Bożej i przychodzącego z obłokami niebieskimi”.

Na te słowa Kajfasz rozdziera szaty w teatralnym geście i woła: „Zbluźnił! Jakich jeszcze potrzebujemy świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo. Jakie jest wasze zdanie?”

„Zasługuje na śmierć” — orzekają zasiadający w Sanhedrynie. Następnie zaczynają się naigrawać z Jezusa i mu ubliżać. Policzkują go i plują mu w twarz. Inni zakrywają mu głowę, biją go pięściami i szydzą: „Prorokuj nam, Chrystusie, kto cię uderzył?” Nocnemu procesowi towarzyszą zniewagi i bezprawie. Mateusza 26:57-68; 26:3, 4; Marka 14:53-65, Bw; Łukasza 22:54, 63-65; Jana 18:13-24; 11:45-53; 10:31-39; 5:16-18.

▪ Dokąd najpierw prowadzą Jezusa i co się tam z nim dzieje?

▪ Gdzie następnie zostaje zabrany Jezus i w jakim celu?

▪ Jak Kajfasz doprowadza do ogłoszenia przez Sanhedryn, że Jezus zasługuje na śmierć?

▪ Jak biorący udział w procesie dopuszczają się zniewag i bezprawia?