Rozdział 84

Obowiązki wynikające ze stania się uczniem

OPUŚCIWSZY dom znamienitego faryzeusza, najwidoczniej członka Sanhedrynu, Jezus kontynuuje wędrówkę do Jeruzalem. Podążają za nim liczne rzesze ludzi. Ale z jakich pobudek mu towarzyszą? Czego faktycznie potrzeba, by zostać jego prawdziwym naśladowcą?

Po drodze Jezus zwraca się do tłumów i mówi coś, co może brzmieć szokująco: „Jeżeli ktoś przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, i nawet własnej duszy, to nie może być moim uczniem”.

Co znaczy ta wypowiedź? Nie chodzi o to, by naśladowcy Jezusa dosłownie znienawidzili swoich krewnych, ale raczej, żeby ich miłowali mniej niż jego. O Jakubie, przodku Jezusa, czytamy, że ‛nienawidził’ Lei, a miłował Rachelę, co znaczy, że mniej kochał Leę niż Rachelę, jej siostrę.

Zwróćmy też uwagę na słowa Jezusa, że uczeń powinien mieć w nienawiści „nawet własną duszę”, czyli życie. Także one oznaczają, że prawdziwy uczeń ma go miłować bardziej niż własne życie. Jezus podkreśla zatem, iż kto zostaje jego naśladowcą, bierze na siebie poważne obowiązki. Nie można się ich podjąć bez zastanowienia.

Uczeń Jezusa musi się też liczyć z trudnościami i prześladowaniem. Wskazują na to dalsze słowa: „Kto nie dźwiga swego pala męki i nie chodzi za mną, nie zdoła być moim uczniem”. Prawdziwi uczniowie muszą więc być gotowi znosić taką samą hańbę jak Jezus, a nawet — jeśli zajdzie taka potrzeba i jak zresztą on to niebawem uczyni — zgodzić się umrzeć z rąk przeciwników Bożych.

Ludzie idący za Chrystusem powinni gruntownie przeanalizować wymagania stawiane każdemu, kto chciałby zostać jego uczniem. Jezus uwypukla to za pomocą przypowieści. Mówi: „Na przykład kto z was, chcąc zbudować wieżę, nie siądzie najpierw i nie obliczy wydatków, żeby zobaczyć, czy mu wystarczy na wykończenie? W przeciwnym razie mógłby założywszy fundament nie być w stanie jej dokończyć, a wszyscy patrzący na to zaczęliby go wyśmiewać, mówiąc: ‛Ten człowiek podjął budowę, lecz nie był w stanie jej dokończyć’”.

W ten sposób Jezus unaocznia towarzyszącym mu ludziom, że zanim staną się jego uczniami, powinni nabrać pewności, że spełnią wynikające stąd obowiązki — podobnie jak człowiek, który chce wznieść wieżę, upewnia się najpierw, czy ma środki na dokończenie budowy. Podaje im jeszcze jedną przypowieść:

„A który król wyruszający na wojnę przeciw innemu królowi nie siada najpierw i nie zasięga rady, czy z dziesięcioma tysiącami wojska zdoła się uporać z tym, który na niego idzie z dwudziestoma tysiącami? Jeżeli nie zdoła, wysyła poselstwo i prosi o pokój, dopóki tamten jest jeszcze daleko”.

Następnie Jezus wyjaśnia sens swych przypowieści: „Bądźcie zatem pewni, że kto z was nie pożegna się ze wszystkimi swymi majętnościami, ten nie zdoła być moim uczniem”. Powinni zdobyć się na to nie tylko ludzie, którzy tłumnie podążają za Chrystusem, lecz każdy, kto go poznaje. Chcąc zostać jego uczniem, trzeba być gotowym poświęcić wszystko, co się posiada — całe mienie, a nawet życie. Czy stać cię na to?

„Sól to oczywiście rzecz szlachetna” — dodaje Jezus. W Kazaniu na Górze nazwał uczniów „solą ziemi”, mając na myśli, że wywierają na ludzi korzystny wpływ, podobnie jak literalna sól zapobiega zepsuciu. „Ale jeśli nawet sól straci moc, czym się ją przyprawi? Nie nadaje się ani do gleby, ani na nawóz. Ludzie ją wyrzucają. Kto ma uszy do słuchania, niech słucha”.

W ten sposób Jezus wykazuje, że nawet ci, którzy już jakiś czas są jego uczniami, nie mogą się chwiać w postanowieniu dalszego naśladowania go. W przeciwnym razie staną się pośmiewiskiem świata i okażą się nieprzydatni dla Boga, mało tego — przyniosą Mu hańbę. W rezultacie zostaną odrzuceni jak zanieczyszczona sól, która utraciła swoje właściwości. Spotka ich zagłada. Łukasza 14:25-35; 1 Mojżeszowa [Rodzaju] 29:30-33, Biblia gdańska; Mateusza 5:13.

▪ Co to znaczy ‛mieć w nienawiści’ krewnych i samego siebie?

▪ Jakie dwie przypowieści podaje Jezus i co one znaczą?

▪ Na czym polega sens końcowych słów Jezusa o soli?