Rozdział 132

Po prawicy Bożej

WYLANIE ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy dowodzi, że Jezus znowu jest w niebie. Potwierdza to również wizja, jaką wkrótce potem ma uczeń Szczepan. Tuż przed ukamienowaniem za wierne świadczenie woła on: „Oto widzę niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Bożej”.

Jezus czeka po prawicy Bożej, aż Ojciec da mu polecenie: „Wyrusz na podbój między swoich nieprzyjaciół”. A co robi, zanim wystąpi przeciw swym wrogom? Sprawuje władzę, innymi słowy króluje nad namaszczonymi duchem uczniami — kieruje nimi podczas głoszenia i przygotowuje ich do tego, by po zmartwychwstaniu panowali z nim w Królestwie jego Ojca.

Wybiera na przykład Saula (później znanego pod łacińskim imieniem Paweł) do nadania rozmachu dziełu pozyskiwania uczniów w innych krajach. Saul jest gorliwym obrońcą Prawa Bożego, lecz przywódcy religijni wprowadzili go w błąd. Dlatego nie tylko pochwala zamordowanie Szczepana, ale z upoważnienia arcykapłana Kajfasza udaje się do Damaszku, by uwięzić i sprowadzić do Jeruzalem wszystkich naśladowców Jezusa, których tam znajdzie — zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Tymczasem po drodze niespodziewanie rozbłyskuje wokół niego olśniewające światło i Saul pada na ziemię.

„Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz?” — pyta głos z dziedziny niewidzialnej. „Kto jesteś, Panie?” — pragnie wiedzieć Saul.

„Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz” — brzmi odpowiedź.

Oślepionemu nadprzyrodzonym światłem Saulowi każe Jezus udać się do Damaszku i czekać na wskazówki. Następnie ukazuje się w wizji Ananiaszowi, jednemu z uczniów, i mówi o Saulu: „Mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela”.

Faktycznie, z pomocą Jezusa Saul (znany już jako Paweł) i inni ewangelizatorzy niezwykle skutecznie prowadzą dzieło głoszenia i nauczania. Jakieś 25 lat po ujrzeniu Jezusa na drodze do Damaszku Paweł pisze, iż dobra nowina jest „zwiastowana wszelkiemu stworzeniu pod niebem”.

Po wielu latach Jezus przekazuje umiłowanemu apostołowi Janowi szereg wizji. W ten sposób Jan rzeczywiście jeszcze przed śmiercią ogląda powrót Jezusa jako władcy Królestwa. Wizje te opisuje w biblijnej księdze Objawienia, wyjaśniając przy tym, że „pod wpływem natchnienia” został przeniesiony w przyszłość, „w dzień Pański”. Co to za „dzień”?

Wnikliwe zbadanie proroctw biblijnych, między innymi proroctwa samego Jezusa o dniach ostatnich, wyjawia, iż „dzień Pański” zaczął się w historycznym roku 1914 — za tego pokolenia! A zatem to w roku 1914 Jezus powrócił w sposób niewidzialny, bez wielkiego rozgłosu, dostrzeżony tylko przez wiernych naśladowców. W tym właśnie roku Bóg rozkazał mu ruszyć na podbój między nieprzyjaciół!

Na polecenie Ojca Jezus oczyścił niebiosa, zrzucając na ziemię Szatana z jego demonami. Jan widzi to wszystko w wizji, po czym słyszy głos z nieba, który obwieszcza: „Teraz nastało wybawienie i moc, i Królestwo naszego Boga oraz władza Jego Chrystusa”. Tak więc w roku 1914 Chrystus zaczął królować!

Jest to naprawdę dobra nowina dla czcicieli Jehowy w niebie. Skierowano do nich zachętę: „Rozweselcie się, niebiosa, i wy, którzy w nich przebywacie!” A w jakim położeniu są mieszkańcy ziemi? „Biada ziemi i morzu”, ciągnie głos z nieba, „ponieważ Diabeł do was zstąpił w wielkim gniewie, wiedząc, że mało ma czasu”.

Żyjemy właśnie w tym krótkim okresie. Ludzie, którzy wejdą do Bożego nowego świata, są dziś oddzielani od tych, których spotka zagłada. Twój stosunek do dobrej nowiny o Królestwie Bożym, rozgłaszanej po całej ziemi pod kierownictwem Chrystusa, decyduje teraz o twoim losie.

Kiedy rozdzielanie ludzi dobiegnie końca, Jezus Chrystus jako Pełnomocnik Boga usunie z ziemi cały szatański system rzeczy oraz wszystkich jego zwolenników. W wojnie nazwanej w Biblii Har-Magedonem bądź Armagedonem wykorzeni wszelkie zło. Następnie Jezus, największa po Jehowie Bogu Osobistość we wszechświecie, zwiąże Szatana i jego demony i wtrąci na tysiąc lat do „otchłani”, wyobrażającej podobny do śmierci stan nieaktywności. Dzieje Apostolskie 7:55-60, Bw; 8:1-3; 9:1-19, Bw; 16:6-10; Psalm 110:1, 2; Hebrajczyków 10:12, 13; 1 Piotra 3:22; Łukasza 22:28-30; Kolosan 1:13, 23, Bw; Objawienie 1:1, 10; 12:7-12; 16:14-16; 20:1-3; Mateusza 24:14; 25:31-33.

▪ Gdzie Jezus zasiada po wstąpieniu do nieba i na co tam czeka?

▪ Nad kim sprawuje władzę po wniebowstąpieniu i jak daje się to zauważyć?

▪ Kiedy i jakie wydarzenia zapoczątkowały „dzień Pański”?

▪ Jakie dzieło rozdzielania dotyczące osobiście każdego z nas jest teraz w toku? Na podstawie czego ludzie są rozdzielani?

▪ Co nastąpi po zakończeniu tego rozdzielania?