Rozdział 110

Zakończenie działalności w świątyni

JEZUS po raz ostatni przemawia w świątyni. Jeżeli nie liczyć wydarzeń związanych z rozprawą sądową i śmiercią, mających się rozegrać trzy dni później, jest to już kres jego służby publicznej na ziemi. W dalszym ciągu piętnuje uczonych w Piśmie i faryzeuszy.

Jeszcze trzy razy głośno oznajmia: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy!” Najpierw mówi tak dlatego, że oczyszczają „kielich i misę z zewnątrz, ale wewnątrz są one pełne grabieży i nieumiarkowania”. Nawołuje więc: „Oczyść najpierw wnętrze kielicha i misy, aby także z zewnątrz stały się czyste”.

Następnie przepowiada uczonym w Piśmie i faryzeuszom nieszczęście za trawiące ich zepsucie i zgniliznę, które usiłują zakryć udawaną pobożnością. Oświadcza: „Przypominacie groby pobielane, które wprawdzie z zewnątrz wydają się piękne, ale wewnątrz pełne są trupich kości i wszelkiej nieczystości”.

O ich obłudzie świadczy wreszcie fakt, iż chętnie stawiają prorokom grobowce i je przyozdabiają, aby zwrócić uwagę na swą dobroczynność. A przecież, podkreśla Jezus, są „synami tych, którzy mordowali proroków”. Każdy, kto się waży demaskować ich obłudę, rzeczywiście naraża się na niebezpieczeństwo!

Teraz Jezus wypowiada najmocniejsze słowa potępienia: „Węże, pomiocie żmijowy, jakże zdołacie uciec przed zasądzeniem na Gehennę?” Gehenna to dolina, która służy mieszkańcom Jeruzalem za wysypisko śmieci. Jezus daje do zrozumienia, że uczonych w Piśmie i faryzeuszy dosięgnie za niegodziwe uczynki wieczna zagłada.

O ludziach, których posyła jako swych przedstawicieli, Jezus mówi: „Niektórych z nich zabijecie i przybijecie do pala, a niektórych będziecie biczować w swoich synagogach i prześladować w jednym mieście po drugim, aby na was spadła wszystka krew sprawiedliwa przelana na ziemi, od krwi sprawiedliwego Abla do krwi Zachariasza, syna Barachiasza [czyli Jehojady, wspomnianego w Księdze 2 Kronik], którego zamordowaliście między sanktuarium a ołtarzem. Zaprawdę powiadam wam: Wszystko to spadnie na to pokolenie”.

Zachariasz zganił przywódców żydowskich, toteż „sprzysięgli się przeciw niemu i z polecenia króla ukamienowali go na dziedzińcu domu Jehowy”. Jezus zapowiada jednak, że Izrael zapłaci za przelanie wszystkiej sprawiedliwej krwi. Dochodzi do tego 37 lat później, w roku 70, gdy wojska rzymskie burzą Jeruzalem, a ponad milion Żydów traci życie.

Rozmyślając nad tą tragiczną sytuacją, Jezus przeżywa udrękę. „Jeruzalem, Jeruzalem”, woła raz jeszcze, „jakże często chciałem zebrać twe dzieci niby kokoszka, która zbiera pod skrzydła swe pisklęta! Ale nie chcieliście tego. Oto wasz dom wam jest zostawiony”.

Potem dodaje: „Żadną miarą nie ujrzycie mnie odtąd, aż powiecie: ‛Błogosławiony ten, który przychodzi w imieniu Jehowy!’” Dzień ten nastanie podczas obecności Chrystusa, gdy obejmie on władzę w swym niebiańskim Królestwie, a ludzie ujrzą go oczyma wiary.

Jezus idzie teraz na miejsce, z którego może obserwować skarbony świątynne oraz ludzi wrzucających tam pieniądze. Bogacze ofiarują dużo monet. Ale podchodzi też uboga wdowa i wkłada dwie drobne monety bardzo małej wartości.

Przywoławszy uczniów, Jezus mówi: „Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony”. Uczniowie zapewne dziwią się, jak to rozumieć. Jezus więc wyjaśnia: „Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”. Wypowiedziawszy te słowa, Jezus już na zawsze opuszcza świątynię.

Ogrom i piękno świątyni napawa uczniów podziwem; jeden z nich woła: „Nauczycielu, patrz, co za kamienie i jakie budowle!” Rzeczywiście, te bloki kamienne mają podobno około 11 metrów długości, 5 metrów szerokości i jakieś 3 metry wysokości!

„Widzisz te potężne budowle?” — pyta Jezus jednego z uczniów. „Nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony”.

Po tych słowach Jezus i apostołowie przecinają dolinę Cedron i wchodzą na Górę Oliwną. Mają stąd dobry widok na wspaniałą świątynię. Mateusza 23:25 do 24:3; Marka 12:41 do 13:3, BT; Łukasza 21:1-6; 2 Kronik 24:20-22.

▪ Co robi Jezus w czasie ostatniego pobytu w świątyni?

▪ W czym się ujawnia obłuda uczonych w Piśmie i faryzeuszy?

▪ Co oznacza „zasądzenie na Gehennę”?

▪ Dlaczego Jezus mówi, że wdowa ofiarowała więcej niż bogacze?