ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Jehowa upokarza butne miasto

Izajasza 13:1 do 14:23

1. O jakich przyszłych wydarzeniach mówi teraz Księga Izajasza?

PROROCZA Księga Izajasza powstaje w VIII wieku p.n.e. na tle asyryjskiej inwazji na Ziemię Obiecaną. Jak wykazano w poprzednich rozdziałach tej publikacji, Izajasz uderzająco dokładnie kreśli przyszły bieg wydarzeń. Nie ogranicza się jednak do okresu dominacji Asyrii. Zapowiada, iż lud sprzymierzony z Jehową powróci z wygnania — z różnych krajów, między innymi z Szinearu, na obszarze którego leży Babilon (Izajasza 11:11). Trzynasty rozdział Księgi Izajasza zawiera doniosłe proroctwo, którego spełnienie otworzy drogę do tego powrotu. Rozpoczyna się ono słowami: „Wypowiedź przeciw Babilonowi — to, co Izajasz, syn Amoca, ujrzał w wizji” (Izajasza 13:1).

‛Wyniosłość poniżę’

2. (a) Jak Ezechiasz wchodzi w styczność z Babilonem? (b) Czym jest tu „sygnał”, który ma być postawiony?

² Pierwsze kontakty Judy z Babilonem mają miejsce jeszcze za życia Izajasza. Król Ezechiasz dochodzi do siebie po ciężkiej chorobie. Przybywają wtedy do niego przedstawiciele Babilonu, by mu pogratulować wyzdrowienia, przypuszczalnie z cichym zamiarem pozyskania sojusznika w wojnie z Asyrią. Ezechiasz nierozważnie pokazuje im wszystkie swoje skarby. Dlatego Izajasz oświadcza, że po śmierci króla całe to bogactwo zostanie zabrane do Babilonu (Izajasza 39:1-7). Słowa te sprawdzają się w 607 roku  p.n.e., gdy Jerozolima zamienia się w gruzy, a jej mieszkańcy idą na wygnanie. Jednakże członkowie wybranego ludu Bożego nie pozostaną w Babilonie na zawsze. Jehowa wyjaśnia, jak umożliwi im powrót do kraju. Najpierw mówi: „Na górze nagich skał postawcie sygnał. Podnieście ku nim głos, machajcie ręką, żeby wstąpili do wejść dla dostojników” (Izajasza 13:2). Ów „sygnał” to rosnące w siłę mocarstwo światowe, które pozbawi Babilon czołowej pozycji. Stanie ono „na górze nagich skał” — będzie dobrze widoczne z daleka. Kiedy usłyszy wezwanie do zaatakowania Babilonu, wedrze się przez „wejścia dla dostojników”, przez bramy tego wielkiego miasta, i dokona podboju.

3. (a) Kim są „uświęceni”, których Jehowa wezwie? (b) W jakim sensie wojska pogan są uświęcone?

³ Jehowa oznajmia: „Wydałem nakaz moim uświęconym. Wezwałem też moich potężnych do wywarcia mojego gniewu, moich wielce rozradowanych. Słuchajcie! Tłum na górach, coś jakby liczny lud! Słuchajcie! Zgiełk królestw, zebranych narodów! Jehowa Zastępów dokonuje przeglądu wojska na wojnę” (Izajasza 13:3, 4). Kim są ci „uświęceni”, wyznaczeni do obalenia dumnego Babilonu? To połączone siły zbrojne różnych krajów, „zebrane narody”. Ruszą na Babilon z dalekich, górzystych stron. „Nadchodzą z dalekiej krainy, z krańca niebios” (Izajasza 13:5). W jakim sensie są uświęceni? Oczywiście nie w tym, że odznaczają się świętością. Są to przecież wojska pogan, których nic nie obchodzi służenie Jehowie. Jednakże w Pismach Hebrajskich „uświęcony” znaczy „oddzielony do użycia przez Boga”. Jehowa może uświęcić armie narodów i wykorzystać ich samolubne ambicje, żeby dać ujście swemu gniewowi. Właśnie tak posłużył się Asyrią. I podobnie użyje Babilonu (Izajasza 10:5; Jeremiasza 25:9). A potem wyręczy się innymi narodami, by ukarać Babilon.

4, 5. (a) Co Jehowa zapowiada Babilonowi? (b) Z czym będą się musieli uporać ci, którzy zaatakują Babilon?

 ⁴ Babilon nie jest jeszcze dominującym mocarstwem światowym. Ale Jehowa, składając za pośrednictwem Izajasza swoje oświadczenie, wybiega myślą w czasy, kiedy będzie on zajmował tę pozycję, i zapowiada jego upadek. Mówi: „Wyjcie, bo bliski jest dzień Jehowy! Nadejdzie jako złupienie od Wszechmocnego” (Izajasza 13:6). Babilon rzeczywiście przestanie się chełpić, a zacznie żałośnie wyć. Dlaczego? Z powodu „dnia Jehowy” — dnia, w którym Jehowa wykona na nim wyrok.

⁵ Ale jak to możliwe, żeby Babilon został złupiony? Kiedy nadchodzi na to pora wyznaczona przez Jehowę, miasto na pozór jest bezpieczne. Wojska najeźdźców muszą najpierw uporać się z naturalnym systemem obronnym utworzonym przez rzekę Eufrat, która płynie przez środek tej metropolii i dostarcza wody do wypełnienia fosy, jak również wody pitnej dla ludności. Potem stają przed masywnymi, podwójnymi murami, sprawiającymi wrażenie niezdobytych. Poza tym w stolicy jest pod dostatkiem żywności. W pewnym opracowaniu wspomniano, że Nabonid — ostatni król Babilonu — „podjął wyjątkowe starania, by dobrze zaopatrzyć miasto, toteż jak obliczono, zgromadzone w nim zapasy [prowiantu] mogłyby wystarczyć mieszkańcom na dwadzieścia lat” (John Kitto, Daily Bible Illustrations).

6. Do czego nagle dojdzie w chwili zapowiedzianej napaści na Babilon?

⁶ Pozory jednak mogą mylić. Izajasz oznajmia: „Dlatego wszystkie ręce opadną i całe serce śmiertelnika stopnieje. I ludzie się zatrwożyli. Chwyciły ich konwulsje i bóle porodowe; mają bóle porodowe jak rodząca. Spoglądają zdziwieni jeden na drugiego. Twarze ich to twarze rozpalone” (Izajasza 13:7, 8). Kiedy wojska najeźdźców zaatakują  miasto, beztroska mieszkańców ustąpi miejsca cierpieniom równie gwałtownym i silnym jak bóle rodzącej kobiety. Serca zamrą w nich ze strachu. Ręce opadną im jak sparaliżowane, toteż nie zdołają się obronić. Będą mieć „twarze rozpalone” trwogą i udręką. Zdumieni, zaczną spoglądać jeden na drugiego i zastanawiać się, jak ta wielka metropolia mogła upaść.

7. Jaki „dzień Jehowy” nadchodzi i co przyniesie Babilonowi?

⁷ A jednak Babilon poniesie klęskę. Czeka go „dzień Jehowy”, czas rozrachunku, który naprawdę da mu się we znaki. Najwyższy Sędzia wyleje swój gniew na jego grzesznych mieszkańców i doprowadzi do wykonania na nich zasłużonego wyroku. Proroctwo zapowiada: „Oto nadchodzi dzień Jehowy, okrutny — zarówno ze strasznym rozgniewaniem, jak i z płonącym gniewem — aby uczynić tę krainę dziwowiskiem i aby z niej usunąć jej grzeszników” (Izajasza 13:9). Przed Babilonem rysują się więc ponure perspektywy. Jest tak, jak gdyby przestały świecić słońce, księżyc i gwiazdy. „Bo gwiazdy niebios oraz ich gwiazdozbiory Kesil nie rozbłysną swym światłem; słońce, wschodząc, ściemnieje, a księżyc nie da świecić swemu światłu” (Izajasza 13:10).

8. Dlaczego Jehowa postanawia, że Babilon musi upaść?

⁸ Dlaczego to butne miasto spotka taki los? Jehowa oświadcza: „Na żyzną krainę sprowadzę jej zło, a na niegodziwców ich przewinienie. I sprawię, że zniknie pycha zuchwałych, a wyniosłość tyranów poniżę” (Izajasza 13:11). Dając upust swemu gniewowi, Jehowa ukarze Babilończyków za okrucieństwo wobec Jego ludu. Wskutek ich niegodziwości ucierpi cała tamtejsza kraina. Ci zarozumiali tyrani przestaną otwarcie drażnić Jehowę!

9. Co czeka Babilon w dniu sądu Jehowy?

⁹ Jehowa dodaje: „Sprawię, że śmiertelnik będzie rzadszy  niż oczyszczone złoto, a ziemski człowiek rzadszy niż złoto z Ofiru” (Izajasza 13:12). Owo miasto niechybnie się wyludni, opustoszeje. Jehowa ciągnie dalej: „Dlatego sprawię, że niebo zadrży, a ziemia się zakołysze i usunie się ze swego miejsca w czasie strasznego zagniewania Jehowy Zastępów i w dniu jego płonącego gniewu” (Izajasza 13:13). Babilońskie „niebo” — ogromny panteon bogów i bogiń — „zadrży”, niezdolne pomóc miastu w potrzebie. „Ziemia” — całe państwo — ‛zakołysze się i usunie ze swego miejsca’, przejdzie do historii jako kolejne obalone imperium. „I stanie się, że jak spłoszona gazela i jak trzoda, której nikt nie zbiera, tak wrócą, każdy do swego ludu; i uciekną, każdy do swej krainy” (Izajasza 13:14). Wszyscy zagraniczni sojusznicy Babilonu porzucą go i pierzchną, licząc na nawiązanie stosunków ze zwycięskim mocarstwem. W końcu więc Babilon dozna udręk zdobytego miasta — udręk, jakie sam zadawał tylu innym w dniach swej świetności: „Każdy, kogo znajdą, zostanie przebity, i każdy, kogo schwytają, padnie od miecza, a ich dzieci zostaną na ich oczach roztrzaskane. Ich domy zostaną splądrowane, a ich żony — zgwałcone” (Izajasza 13:15, 16).

Boże narzędzie zagłady

10. Kim Jehowa posłuży się do obalenia Babilonu?

¹⁰ Jaką potęgą posłuży się Jehowa do obalenia Babilonu? Wyjawia to około 200 lat naprzód, mówiąc: „Oto pobudzam przeciwko nim Medów, którzy srebro poczytują za nic i nie mają upodobania w złocie. A ich łuki będą roztrzaskiwać młodzieńców. I nad owocem łona się nie zlitują; oko ich nie użali się nad synami. A Babilon, ozdoba królestw, piękno dumy Chaldejczyków, stanie się jak Sodoma i Gomora, gdy Bóg je zniszczył” (Izajasza 13:17-19). Imponujący Babilon upadnie, a narzędziem użytym do tego celu przez Jehowę będą wojska z dalekiej, górzystej  Medii. * Ostatecznie Babilon obróci się w takie samo pustkowie, jak rażąco niemoralne miasta Sodoma i Gomora (Rodzaju 13:13; 19:13, 24).

11, 12. (a) Jak Media stanie się mocarstwem światowym? (b) Na jaką niezwykłą cechę wojsk medyjskich wskazuje omawiane proroctwo?

 ¹¹ Za dni Izajasza Media i Babilon dźwigają jarzmo narzucone przez Asyrię. Ale mniej więcej sto lat później, w 632 roku p.n.e., połączone siły Medów i Babilończyków zburzą jej stolicę, Niniwę. W rezultacie główną potęgą światową stanie się Babilon. Oczywiście nie zdaje sobie sprawy, że za kolejne sto lat on sam ulegnie Medii! Któż poza Jehową Bogiem mógłby wystąpić z tak śmiałą przepowiednią?

¹² Kiedy Jehowa wyjaśnia, kto będzie wybranym przez Niego narzędziem zagłady, wspomina również, iż wojska  Medów „srebro poczytują za nic i nie mają upodobania w złocie”. To rzeczywiście zdumiewające u takich zawziętych wojowników! Biblista Albert Barnes twierdzi: „Naprawdę niewielu było najeźdźców, którymi nie kierowałaby nadzieja na łup”. Czy Medowie istotnie zachowali się tak, jak zapowiedział Jehowa? Owszem. Zwróćmy uwagę na następujący fragment pewnego dzieła: „W odróżnieniu od większości narodów, jakie kiedykolwiek toczyły wojny, Medowie oraz przede wszystkim Persowie bardziej niż złota pożądali podbojów i chwały” (J. Glentworth Butler, The Bible-Work). * Wobec powyższego nie dziwi fakt, że gdy perski władca Cyrus oswobodził Izraelitów z niewoli babilońskiej, oddał im tysiące złotych i srebrnych naczyń, które Nebukadneccar (Nabuchodonozor) zrabował ze świątyni w Jerozolimie (Ezdrasza 1:7-11).

13, 14. (a) Czego ambitnie pragną medyjscy i perscy wojownicy, chociaż nie zależy im na rabunku? (b) Jak Cyrus radzi sobie ze sławnym systemem obronnym Babilonu?

¹³ Chociaż żołnierze medyjscy i perscy nie kierują się żądzą grabienia, są ambitni. Nie chcą pozostać w tyle za żadnym narodem na świecie. Ponadto Jehowa wkłada im w serca „złupienie” (Izajasza 13:6). Dlatego mając w ręku mocne łuki — i wypuszczając z nich strzały, które ‛roztrzaskują’ wojowników przeciwnika, synów babilońskich matek — są zdecydowani zdobyć Babilon.

¹⁴ Cyrusa, wodza armii medo-perskiej, nie odstraszają fortyfikacje Babilonu. W nocy z 5 na 6 października 539 roku p.n.e. nakazuje odwrócić bieg Eufratu. Gdy poziom wody w korycie rzeki opada, zanurzeni po uda napastnicy mogą cichaczem dostać się do miasta. Zaskakują  mieszkańców i opanowują Babilon (Daniela 5:30). Jehowa Bóg pobudza Izajasza do ogłoszenia proroczej zapowiedzi tych wydarzeń, aby nie było żadnych wątpliwości, że to On kieruje wypadkami.

15. Jaka przyszłość czeka Babilon?

¹⁵ Jak dalece Babilon zostanie zniszczony? Posłuchajmy obwieszczenia Jehowy: „Nigdy nie będzie zamieszkany ani nie będzie istnieć przez pokolenie za pokoleniem. I nie rozbije tam Arab swojego namiotu ani pasterze nie pozwolą tam leżeć swym trzodom. I będą tam leżeć stwory zamieszkujące bezwodne okolice, a ich domy napełnią się puchaczami. I będą tam mieszkać strusie, i będą tam harcować kozłokształtne demony. I w jego wieżach mieszkalnych będą wyć szakale, a w przepysznych pałacach będzie wielki wąż. I czas Babilonu się zbliża, a jego dni nie zostaną odłożone” (Izajasza 13:20-22). Miasto czeka więc całkowite spustoszenie.

16. O czym upewnia nas dzisiejszy stan Babilonu?

¹⁶ Nie doszło do tego od razu w 539 roku p.n.e. Ale dziś wyraźnie widać, że każde słowo Izajasza o Babilonie się sprawdziło. Jak zaznaczył pewien komentator Biblii, miasto owo „jest od stuleci miejscem kompletnie zrujnowanym, jednym wielkim rumowiskiem”. Dodał też: „Nie sposób przyglądać się temu i nie przypomnieć sobie, jak dokładnie spełniły się przepowiednie Izajasza i Jeremiasza”. Oczywiście żaden człowiek współczesny Izajaszowi nie mógł przewidzieć klęski Babilonu oraz jego całkowitego obrócenia się w gruzy. Przecież Medowie i Persowie zdobyli go jakieś 200 lat po spisaniu Księgi Izajasza! A ostateczne zniszczenie nastąpiło po upływie kolejnych stuleci. Czyż to nie umacnia nas w przekonaniu, że Biblia jest natchnionym Słowem Bożym? (2 Tymoteusza 3:16). Co więcej, skoro Jehowa doprowadził do urzeczywistnienia  proroctw w dawnych czasach, możemy być całkowicie pewni, że w wyznaczonej przez Niego chwili sprawdzą się również niespełnione jeszcze proroctwa biblijne.

„Wytchnienie od twej boleści”

17, 18. Jakie dobrodziejstwa przyniesie Izraelowi klęska Babilonu?

¹⁷ Klęska Babilonu poprawi sytuację Izraelitów. Przyniesie im oswobodzenie z niewoli i umożliwi powrót do Ziemi Obiecanej. Dlatego Izajasz oznajmia teraz: „Jehowa bowiem okaże miłosierdzie Jakubowi i jeszcze wybierze Izraela; i zapewni im spokój na ich ziemi, i przyłączy się do nich osiadły przybysz, i zwiążą się z domem Jakuba. A ludy wezmą ich i zaprowadzą do ich własnego miejsca, i dom Izraela weźmie ich w posiadanie na ziemi Jehowy jako służących i jako służące; i wezmą w niewolę tych, którzy ich trzymali w niewoli, i podporządkują sobie tych, którzy ich zmuszali do pracy” (Izajasza 14:1, 2). Określenie „Jakub” odnosi się tu do całego Izraela — do wszystkich 12 plemion. Jehowa okaże im miłosierdzie i pozwoli wrócić do kraju. Przyłączą się do nich tysiące cudzoziemców, z których wielu będzie wspierać członków tego narodu, pełniąc funkcję sług świątynnych. Niektórzy Izraelici uzyskają nawet pewną władzę nad swymi dawnymi pogromcami. *

¹⁸ Udręki życia na wygnaniu przeminą. Jehowa da swemu ludowi „wytchnienie od (...) boleści i od (...) wzburzenia, i od ciężkiej niewoli, w której uczyniono (...) [go] niewolnikiem” (Izajasza 14:3). Izraelowi uwolnionemu od fizycznych uciążliwości życia w niewoli przestanie też  doskwierać boleść i wzburzenie wywołane przebywaniem wśród czcicieli fałszywych bóstw (Ezdrasza 3:1; Izajasza 32:18). Na ten temat w pewnej książce powiedziano: „Bogowie Babilończyka dokładnie przypominali jego samego, z wszystkimi najgorszymi cechami jego charakteru. Byli tchórzami, pijakami i imbecylami” (James Baikie, Lands and Peoples of the Bible). Jakąż ulgę przyniesie opuszczenie środowiska religijnego stojącego na tak niskim poziomie!

19. Co muszą uczynić Izraelici, jeśli Jehowa ma im przebaczyć, i czego się z tego uczymy?

¹⁹ Jednakże Jehowa okazuje miłosierdzie na określonych warunkach. Członkowie Jego ludu będą musieli wyrazić skruchę za niegodziwość, z powodu której tak surowo ich ukarał (Jeremiasza 3:25). Uzyskają przebaczenie Boże, jeśli otwarcie i szczerze wyjawią swe grzechy (zobacz Nehemiasza 9:6-37; Daniela 9:5). Ta sama zasada obowiązuje dzisiaj. Ponieważ „nie ma człowieka, który nie grzeszy”, wszyscy potrzebujemy miłosierdzia Jehowy (2 Kronik 6:36). Ten litościwy Bóg życzliwie nam radzi, żebyśmy wyznali Mu swe grzechy, żałowali za nie i zerwali z opacznym postępowaniem, wtedy bowiem odzyskamy zdrowie duchowe (Powtórzonego Prawa 4:31; Izajasza 1:18; Jakuba 5:16). Takie kroki prowadzą do zaskarbienia sobie na nowo Jego uznania, a ponadto przynoszą pociechę (Psalm 51:1; Przysłów 28:13; 2 Koryntian 2:7).

„Przypowieść” przeciwko Babilonowi

20, 21. Dlaczego sąsiedzi Babilonu cieszą się z jego upadku?

²⁰ Babilon urośnie do rangi czołowej potęgi światowej nie szybciej niż za sto lat, a Izajasz już zapowiada, jak narody zareagują na jego upadek. Izraelitom wyswobodzonym z niewoli babilońskiej proroczo nakazuje: „Wygłosisz tę przypowieść przeciwko królowi Babilonu, mówiąc:  ‚Jakże ustał poganiający drugich do pracy, ustało uciemiężenie! Jehowa połamał rózgę niegodziwców, laskę rządzących, tego, kto w furii nieustannie smagał ludy ciosami, tego, kto w gniewie podbijał narody prześladowaniem bez miary’” (Izajasza 14:4-6). Babilon wyrobi sobie opinię zdobywcy i ciemięzcy, czyniącego z wolnych ludzi niewolników. Bardzo stosowne jest więc uczczenie jego klęski „przypowieścią” skierowaną głównie do dynastii tamtejszych królów — począwszy od Nebukadneccara, a skończywszy na Nabonidzie i Belszaccarze — którzy rządzili w dniach świetności tej okazałej metropolii.

²¹ Porażka Babilonu przyniesie naprawdę ogromną zmianę! „Cała ziemia odetchnęła, została uwolniona od niepokoju. Ludzie się rozweselili, wydają radosne okrzyki. Nawet drzewa jałowcowe rozradowały się tobą, także cedry Libanu, mówiąc: ‚Odkąd ległeś, nie wychodzi przeciwko nam żaden drwal’” (Izajasza 14:7, 8). Władcy Babilonu traktowali królów okolicznych narodów jak drzewa, które można ściąć i wykorzystać do własnych celów. Ale wszystko to się skończyło. Babiloński „drwal” ściął już swoje ostatnie drzewo!

22. Jak w sensie przenośnym Szeol reaguje na klęskę dynastii babilońskiej?

²² Przegrana Babilonu jest czymś tak zdumiewającym, że wywołuje reakcję samego grobu: „Nawet Szeol w dole zadrżał z twego powodu, aby się z tobą spotkać, gdy przybędziesz. Z twego powodu obudził tych, którzy są bezsilni w śmierci, wszystkich kozłowatych przywódców ziemi. Sprawił, że ze swoich tronów powstali wszyscy królowie narodów. Wszyscy oni odzywają się i mówią do ciebie: ‚Czy i ty osłabłeś jak my? Czy uczyniono cię podobnym do nas? Do Szeolu strącono twą pychę, dźwięk twych instrumentów strunowych. Pod tobą rozścielone są czerwie  niczym posłanie; a robaki są twym przykryciem’” (Izajasza 14:9-11). Cóż za wyrazista przenośnia poetycka! Wspólny grób ludzkości niejako budzi wszystkich zmarłych wcześniej królów, żeby powitali nowego przybysza. Ci szydzą z potęgi władcy babilońskiego, który jest teraz całkiem bezradny: leży nie na kosztownym łożu, lecz na posłaniu z czerwi, a zamiast bogatej pościeli za przykrycie służą mu robaki.

„Jak stratowany trup”

23, 24. Jakie rażące zuchwalstwo wykazują królowie Babilonu?

²³ Izajasz tak kontynuuje ową przypowieść: „O, jakże spadłeś z nieba, jaśniejący, synu jutrzenki! Jakże zostałeś powalony na ziemię, ty, który obezwładniałeś narody!” (Izajasza 14:12). Pod wpływem samolubstwa i pychy królowie Babilonu wynoszą się ponad wszystkich, którzy ich otaczają. Butnie sprawują władzę — niczym gwiazda jasno świecąca na niebie o świcie. Szczególną dumą napawa ich zdobycie Jerozolimy przez Nebukadneccara, czego nie udało się osiągnąć Asyrii. Przypowieść ukazuje tę zuchwałą dynastię, mówiącą: „Wstąpię aż na niebiosa. Wyniosę swój tron ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze spotkania, w najdalszych stronach północy. Wstąpię ponad wyżyny obłoków; upodobnię się do Najwyższego” (Izajasza 14:13, 14). Trudno o większą bezczelność!

²⁴ Biblia przyrównuje do gwiazd królów z rodu Dawida (Liczb 24:17). Począwszy od niego, „gwiazdy” te panowały z góry Syjon. Odkąd Salomon zbudował w Jerozolimie świątynię, nazwę Syjon zaczęto odnosić do całego miasta. Wszyscy mężczyźni objęci przymierzem Prawa mieli obowiązek udawać się tam trzy razy w roku. Dlatego Syjon stał się „górą spotkania”. Gdy więc Nebukadneccar postanawia, że podporządkuje sobie królów judzkich, a potem usunie ich z tej góry, daje do zrozumienia, iż zamierza wynieść  siebie ponad owe „gwiazdy”. Nie uznaje roli Jehowy w osiągnięciu nad nimi zwycięstwa. Przeciwnie, w swym zuchwalstwie chce niejako zająć Jego miejsce.

25, 26. Jaki haniebny koniec czeka babiloński ród królewski?

²⁵ Jakże radykalnie zmieni się sytuacja dumnej dynastii babilońskiej! Babilon na pewno nie będzie górować nad „gwiazdami Bożymi”. Jehowa zapowiada: „Zostaniesz strącony do Szeolu, do najdalszych części dołu. Ci, którzy cię zobaczą, będą się tobie przypatrywać; będą cię uważnie oglądać, mówiąc: ‚Czy to ten mąż, który sprawiał, że drżała ziemia, który trząsł królestwami, który żyzną krainę upodobnił do pustkowia i który zburzył jej miasta, który swym więźniom nie otwierał drogi do domu?’” (Izajasza 14:15-17). Ten ambitny ród królewski — tak jak wszyscy ludzie — trafi do Hadesu (Szeolu).

²⁶ Co się zatem stanie z potęgą, która podbijała królestwa, niszczyła urodzajne ziemie i burzyła niezliczone miasta? Co się stanie z mocarstwem, które brało jeńców i nigdy ich nie wypuszczało? Królowie babilońscy nie będą mieć nawet przyzwoitego pogrzebu! Jehowa oznajmia: „Wszyscy inni królowie narodów, wszyscy oni legli w chwale, każdy we własnym domu. Ale tyś wyrzucony i nie masz dla siebie grobowca, jak obrzydła latorośl, odziany zabitymi, których przebito mieczem i którzy zstępują do kamieni dołu, jak stratowany trup. Nie zjednoczysz się z nimi w grobie, gdyż obróciłeś w ruinę własny kraj, pozabijałeś swój własny lud. Potomstwa złoczyńców nie będzie się wspominać po czas niezmierzony” (Izajasza 14:18-20). W świecie starożytnym pozbawienie króla uroczystego pogrzebu okrywało go hańbą. A co można powiedzieć o monarchach Babilonu? Zapewne poszczególni władcy byli chowani z wszelkimi honorami, ale cała dynastia wywodząca się od Nebukadneccara  zostaje odrzucona „jak obrzydła latorośl”. Niejako trafia do nieoznakowanego grobu — niczym zwykły piechur zabity w walce. Co za upokorzenie!

27. Jak przyszłe pokolenia Babilończyków będą cierpieć „za przewinienie ich praojców”?

²⁷ Przypowieść kończy się poleceniami skierowanymi do zwycięskich Medów i Persów: „Przygotujcie pień rzeźniczy dla jego synów za przewinienie ich praojców, aby nie powstali i nie wzięli w posiadanie ziemi, i nie napełnili miastami oblicza żyznej krainy” (Izajasza 14:21). Babilon nie podźwignie się już z upadku. Jego królewski ród zostanie bezpowrotnie zgładzony. Nie nastąpi odrodzenie. Przyszłe pokolenia Babilończyków będą cierpieć wskutek „przewinienia ich praojców”.

28. Co leżało u podłoża grzechu królów Babilonu i czego możemy się z tego nauczyć?

²⁸ Z wyroku wydanego na dynastię babilońską możemy się wiele nauczyć. U podłoża grzechu tamtych królów leżała ich niepohamowana ambicja (Daniela 5:23). Mieli serca przepełnione żądzą władzy. Chcieli panować nad innymi (Izajasza 47:5, 6). I usilnie pragnęli odbierać od nich cześć, która należy się tylko Bogu (Objawienie 4:11). Tkwi w tym przestroga dla każdego, kto sprawuje władzę — również w zborze chrześcijańskim. Takich cech, jak ambicja, samolubstwo i pycha, Jehowa nie będzie tolerował ani u poszczególnych osób, ani u narodów.

29. Czego odbiciem była buta i ambicja babilońskich władców?

²⁹ Buta władców babilońskich była odbiciem ducha przejawianego przez „boga tego systemu rzeczy”, Szatana Diabła (2 Koryntian 4:4). On także pożąda władzy i pragnie wynieść się ponad Jehowę Boga. I podobnie jak to  było z królem Babilonu oraz jego poddanymi, niezdrowe ambicje Szatana stały się przyczyną nieszczęść i cierpień całej ludzkości.

30. O jakim innym Babilonie wspomina Biblia i czym się on odznacza?

³⁰ Poza tym w Księdze Objawienia czytamy o innym Babilonie: „Babilonie Wielkim” (Objawienie 18:2). Ta organizacja, ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, również odznacza się wyniosłością, bezwzględnością i okrucieństwem. Dlatego ją także dosięgnie „dzień Jehowy”, a w wyznaczonym przez Niego czasie — zagłada (Izajasza 13:6). Od roku 1919 na całej ziemi rozbrzmiewa wieść: „Upadła metropolia Babilon Wielki!” (Objawienie 14:8). Upadła, gdy nie była już w stanie trzymać w niewoli ludu Bożego. Niebawem czeka ją całkowite unicestwienie. Mówiąc o starożytnym Babilonie, Jehowa polecił: „Odpłaćcie mu stosownie do jego dzieła. Uczyńcie mu stosownie do wszystkiego, co czynił. Bo to przeciw Jehowie postępował zuchwale, przeciw Świętemu Izraela” (Jeremiasza 50:29; Jakuba 2:13). Na Babilonie Wielkim zostanie wykonany podobny wyrok.

31. Co wkrótce spotka Babilon Wielki?

³¹ A zatem końcowa wypowiedź Jehowy z tego proroctwa zawartego w Księdze Izajasza odnosi się nie tylko do starożytnego Babilonu, ale też do Babilonu Wielkiego: „Powstanę przeciwko nim (...) Wytracę z Babilonu imię i ostatek, i potomstwo, i potomność (...) Uczynię z niego siedlisko jeżozwierzy i trzciniaste rozlewiska wód, i wymiotę go miotłą unicestwienia” (Izajasza 14:22, 23). Wyludnione ruiny starożytnego Babilonu są ilustracją tego, co Jehowa wkrótce uczyni z Babilonem Wielkim. Ileż otuchy dodaje to prawdziwym czcicielom Boga! Jakże to nas zachęca do wystrzegania się takich szatańskich cech, jak pycha, arogancja i okrucieństwo!

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 178]

Ruiny Babilonu staną się legowiskiem zwierząt pustynnych

 [Ilustracja na stronie 186]

Babilon Wielki, tak jak jego starożytny pierwowzór, zamieni się w ruinę