ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Obietnica dotycząca Księcia Pokoju

Izajasza 8:19 do 9:7

1. Czego doświadcza ludzkość od czasów Kaina?

MNIEJ więcej przed sześcioma tysiącami lat przyszło na świat pierwsze ludzkie dziecko — Kain. Narodziny te były niezwykłym wydarzeniem. Do owego czasu ani rodzice, ani aniołowie, ani nawet sam Stwórca nigdy jeszcze nie widzieli człowieczego noworodka. Mógł on być źródłem nadziei dla potępionego rodzaju ludzkiego. Jakiż więc sprawił zawód, gdy dorósłszy, stał się zabójcą! (1 Jana 3:12). Odtąd ludzkość była świadkiem niezliczonych morderstw. Człowiek, obarczony złymi skłonnościami, nie żyje w zgodzie ani z bliźnimi, ani z Bogiem (Rodzaju 6:5; Izajasza 48:22).

2, 3. Jakie widoki na przyszłość otworzył Jezus Chrystus i co jest warunkiem skorzystania z tych błogosławieństw?

² Około czterech tysięcy lat po Kainie na świecie pojawił się inny chłopiec. Nadano mu imię Jezus, a jego narodziny także były niezwykłym wydarzeniem. Dzięki oddziaływaniu ducha świętego jako jedyny w dziejach urodził się z dziewicy. Gdy przyszedł na świat, rzesze rozradowanych aniołów śpiewały ku czci Boga: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli” (Łukasza 2:13, 14). Był przeciwieństwem zabójcy, utorował bowiem ludzkości drogę do pokoju z Bogiem i do życia wiecznego (Jana 3:16; 1 Koryntian 15:55).

³ Izajasz prorokował, że Jezus zostanie nazwany „Księciem Pokoju” (Izajasza 9:6). Miał oddać swe życie za ludzkość,  umożliwiając jej dostąpienie przebaczenia grzechów (Izajasza 53:11). A zatem dzisiaj podstawą pokoju z Bogiem i przebaczenia grzechów może się stać wiara w Jezusa Chrystusa. Ale błogosławieństwa te nie przychodzą samoistnie (Kolosan 1:21-23). Kto chce z nich skorzystać, musi się nauczyć posłuszeństwa wobec Jehowy (1 Piotra 3:11; porównaj Hebrajczyków 5:8, 9). Za dni Izajasza Izrael i Juda postępują dokładnie na odwrót.

Zwrócenie się ku demonom

4, 5. Jak wygląda sytuacja za dni Izajasza i do kogo niektórzy się zwracają?

⁴ Ludzie współcześni Izajaszowi z powodu swego nieposłuszeństwa znajdują się w opłakanym stanie moralnym, w nadzwyczaj głębokich ciemnościach duchowych. Nawet Juda — królestwo południowe, na którego terenie stoi świątynia Boża — nie zażywa spokoju. Wskutek niewierności ludu krajowi grozi najazd asyryjski, nadchodzą więc ciężkie czasy. Od kogo mieszkańcy oczekują pomocy? Niestety, wielu zwraca się do Szatana, a nie do Jehowy. Oczywiście tacy nie wzywają Szatana po imieniu. Podobnie jak dawniej król Saul wikłają się w spirytyzm, bo chcąc wybrnąć z kłopotów, próbują nawiązać kontakt ze zmarłymi (1 Samuela 28:1-20).

⁵ Niektórzy nawet zachęcają do tego innych. Właśnie te odstępcze praktyki piętnuje Izajasz, gdy oświadcza: „Gdyby wam powiedzieli: ‚Zwróćcie się do mediów spirytystycznych albo do mających ducha przepowiadania, którzy kwilą i mówią półgłosem’ — czyż każdy lud nie powinien się zwracać do swego Boga? Czy należy się zwracać do umarłych  w sprawie żyjących?” (Izajasza 8:19). Media spirytystyczne potrafią zwodzić ludzi, ‛kwiląc i mówiąc półgłosem’. Takie dźwięki, przypisywane duchom zmarłych, może wydawać żywe medium znające sztukę brzuchomówstwa. Czasem jednak biorą w tym bezpośredni udział demony, które podają się za umarłych, najwyraźniej tak jak wtedy, gdy Saul radził się medium z En-Dor (1 Samuela 28:8-19).

6. Dlaczego Izraelici parający się spirytyzmem zasługują na szczególne potępienie?

⁶ Wszystko to dzieje się w Judzie, mimo że Jehowa zabronił zajmowania się spirytyzmem. Według Prawa Mojżeszowego za coś takiego grozi kara śmierci (Kapłańska 19:31; 20:6, 27; Powtórzonego Prawa 18:9-12). Dlaczego członkowie ludu, który jest szczególną własnością Jehowy, dopuszczają się tak poważnego występku? Ponieważ odwrócili się od Prawa Jehowy i Jego rad oraz popadli „w zatwardziałość wskutek zwodniczej mocy grzechu” (Hebrajczyków 3:13). „Serce ich stało się nieczułe jak tłuszcz” i odeszli daleko od swego Boga (Psalm 119:70). *

7. W jaki sposób wielu idzie dziś w ślady Izraelitów współczesnych Izajaszowi i co ich czeka, jeśli nie okażą skruchy?

⁷ Zapewne myślą sobie: „Co nam da Prawo Jehowy, skoro w każdej chwili grozi nam atak Asyryjczyków?” Szukają szybkiego i łatwego wyjścia z ciężkiej sytuacji i nie chcą czekać, aż Jehowa przeprowadzi swą wolę. Również w dobie obecnej wielu lekceważy sobie prawa Jehowy i ucieka się do mediów spirytystycznych, horoskopów oraz innych form okultyzmu, by wybrnąć z kłopotów. Ale gdy żywi proszą umarłych o rozwiązanie swych problemów, jest to dziś równie śmieszne, jak w tamtych czasach. Każdego, kto uporczywie trwa w takim postępowaniu, czeka to samo, co  „morderców i rozpustników, (...) i bałwochwalców, i wszystkich kłamców”. Dla takich nie ma widoków na życie w przyszłości (Objawienie 21:8).

Boże ‛prawo i poświadczenie’

8. W jakim „prawie” i „poświadczeniu” powinniśmy dziś szukać wskazówek?

⁸ Prawo Jehowy zabraniające praktykowania spirytyzmu oraz inne Jego przykazania nie są w Judzie trzymane w tajemnicy. Zostały utrwalone na piśmie. Dzisiaj Jego Słowo w formie spisanej jest dostępne w całości. To Biblia, która zawiera nie tylko zbiór praw i przepisów pochodzących od Boga, lecz także opis Jego postępowania z własnym ludem. Relacja ta stanowi pewne poświadczenie, inaczej mówiąc świadectwo, które pozwala nam poznawać przymioty i całą osobowość Jehowy. Dokąd więc powinni się zwracać Izraelici o wskazówki, zamiast radzić się umarłych? Izajasz odpowiada: „Do prawa i do poświadczenia!” (Izajasza 8:20a). Ci, którym zależy na prawdziwym oświeceniu, powinni sięgnąć do spisanego Słowa Bożego.

9. Czy to, że zatwardziali grzesznicy czasem powołują się na Biblię, ma jakąś wartość?

⁹ Niektórzy Izraelici parający się spirytyzmem mogą zapewniać, że szanują Słowo Boże. Takie twierdzenia są jednak puste i obłudne. Izajasz oznajmia: „Z całą pewnością będą mówić zgodnie z tą wypowiedzią, w której nie będzie  światła jutrzenki” (Izajasza 8:20b). Jaką wypowiedź ma na myśli Izajasz? Być może słowa: „Do prawa i do poświadczenia!” Niewykluczone, iż niektórzy wiarołomni Izraelici powołują się na Słowo Boże, podobnie jak dzisiaj odstępcy i inni osobnicy. Ale to tylko puste dźwięki. Przytaczanie wersetów biblijnych nie zapewni „światła jutrzenki”, czyli  oświecenia od Jehowy, jeśli nie towarzyszy temu spełnianie Jego woli i wystrzeganie się nieczystych praktyk. *

„Głód, nie głód chleba”

10. Jakie przykre skutki odtrącenia Jehowy ponoszą mieszkańcy Judy?

¹⁰ Nieposłuszeństwo wobec Jehowy prowadzi do pogrążenia się w umysłowych ciemnościach (Efezjan 4:17, 18). W sensie duchowym mieszkańcy Judy stali się ślepi i niczego nie rozumieją (1 Koryntian 2:14). Izajasz tak opisuje ich stan: „Każdy będzie przemierzał tę krainę wielce uciśniony i głodny” (Izajasza 8:21a). Z powodu niewierności tego narodu, szczególnie rażącej za panowania Achaza, przetrwanie Judy jako niezależnego królestwa stoi pod znakiem zapytania. Jest otoczona przez wrogów. Wojska asyryjskie napadają jedno miasto po drugim. Pustoszą żyzne tereny, wskutek czego brakuje żywności. Mnóstwo osób jest ‛wielce uciśnionych i głodnych’. Ale kraj doświadcza też skutków innego głodu. Kilkadziesiąt lat wcześniej Amos prorokował: „Oto idą dni — brzmi wypowiedź Wszechwładnego Pana, Jehowy — a ześlę na tę ziemię głód, nie głód chleba i nie pragnienie wody, lecz słuchania słów Jehowy” (Amosa 8:11). Właśnie teraz Juda cierpi wskutek takiego duchowego głodu.

11. Czy Judejczycy nauczą się czegoś z otrzymanego skarcenia?

¹¹ Czy mieszkańcy Judy czegoś się nauczą i wrócą do Jehowy? Czy odrzucą spirytyzm i bałwochwalstwo oraz skłonią się znowu „do prawa i do poświadczenia”? Jehowa przewiduje reakcję każdego z nich: „Będąc głodny, oburzy się i będzie złorzeczył swemu królowi i swemu Bogu oraz spoglądał w górę” (Izajasza 8:21b). Wielu rzeczywiście  będzie obwiniać swego człowieczego króla o doprowadzenie do takiej sytuacji. Niektórzy nawet bezsensownie oskarżą o to Jehowę! (Porównaj Jeremiasza 44:15-18). Obecnie niejeden reaguje podobnie, zarzucając Bogu powodowanie tragedii, których przyczyną jest ludzka niegodziwość.

12. (a) Do czego doprowadza Judę odwrócenie się od Boga? (b) Jakie ważne pytania się nasuwają?

¹² Czy złorzeczenie Bogu zapewni Judzie pokój? W żadnym wypadku. Izajasz zapowiada: „Popatrzy na ziemię, a oto udręka i ciemność, pomroka, niedola i mrok bez jakiejkolwiek jasności” (Izajasza 8:22). Najpierw Judejczycy podnosili oczy ku niebu, by obwiniać Boga, a teraz znowu patrzą na ziemię i dostrzegają, że nie mają żadnych perspektyw na przyszłość. Odwrócenie się od Boga sprowadziło na nich nieszczęście (Przysłów 19:3). Ale co będzie z przyrzeczeniami, które Bóg złożył Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi? (Rodzaju 22:15-18; 28:14, 15). Czy Jehowa się z nich wycofa? Czy Asyria lub jakaś inna potęga militarna położy kres królewskiemu rodowi wywodzącemu się zgodnie z obietnicą od Judy i Dawida? (Rodzaju 49:8-10; 2 Samuela 7:11-16). Czy Izraelici już na zawsze są skazani na „ciemność”?

Ziemia ‛traktowana ze wzgardą’

13. Czym jest „Galilea narodów” i co to znaczy, że jest ‛traktowana ze wzgardą’?

¹³ Izajasz nawiązuje teraz do jednej z najgorszych klęsk, jakie spadły na potomków Abrahama: „Pomroka ta nie będzie taka jak wtedy, gdy ziemia doznawała ucisku, jak dawniej, gdy ze wzgardą traktowano ziemię Zebulona i ziemię Naftalego, i później, gdy sprawiono, iż został jej okazany szacunek — drodze nadmorskiej w regionie nad Jordanem, Galilei narodów” (Izajasza 9:1). Galilea to terytorium na obszarze północnego królestwa izraelskiego. W proroctwie Izajasza obejmuje „ziemię Zebulona i ziemię Naftalego” oraz „drogę  nadmorską”, prastary szlak nad Morzem Galilejskim, biegnący w stronę Morza Śródziemnego. Za dni Izajasza okolice te określa się mianem „Galilei narodów”, być może dlatego, że wiele tamtejszych miast zamieszkują nie-Izraelici. * W jakim sensie owe tereny są ‛traktowane ze wzgardą’? Otóż podbijają je pogańscy Asyryjczycy, uprowadzają Izraelitów do niewoli, a cały region zaludniają poganami, którzy nie pochodzą od Abrahama. W ten sposób odrębne państwo, jakim było dziesięcioplemienne, północne królestwo, znika z kart historii! (2 Królów 17:5, 6, 18, 23, 24).

14. W jakim sensie „pomroka” w Judzie nie będzie taka jak w królestwie dziesięcioplemiennym?

¹⁴ Asyryjczycy dają się we znaki również Judzie. Czy na zawsze pogrąży się ona w „pomroce”, jak dziesięcioplemienne królestwo reprezentowane przez Zebulona i Naftalego? Nie. „Później” obszar południowego królestwa judzkiego zazna błogosławieństwa Jehowy, a odczują je nawet ziemie należące niegdyś do królestwa północnego. Jak do tego dojdzie?

15, 16. (a) W jakim ‛późniejszym’ okresie zmieni się sytuacja „okręgów Zebulona i Naftalego”? (b) Jak ziemi ‛traktowanej ze wzgardą’ zostaje „okazany szacunek”?

¹⁵ Na to pytanie odpowiada apostoł Mateusz w natchnionym sprawozdaniu z ziemskiej działalności Jezusa. Opisując początki jego służby, relacjonuje: „Opuściwszy Nazaret, [Jezus] przyszedł i obrał sobie siedzibę w Kafarnaum, nad morzem, w okręgach Zebulona i Naftalego, żeby się spełniło, co zostało powiedziane przez proroka Izajasza, mówiącego: ‚Ziemio Zebulona i ziemio Naftalego, wzdłuż drogi nadmorskiej, po drugiej stronie Jordanu, Galileo narodów! Lud siedzący w ciemności ujrzał wielkie światło, a nad  siedzącymi w krainie śmiertelnego cienia wzeszło światło’” (Mateusza 4:13-16).

¹⁶ A zatem ‛późniejsze’ czasy zapowiedziane przez Izajasza to okres ziemskiej służby Chrystusa. Większość swego życia na ziemi Jezus spędził w Galilei. Właśnie w tym okręgu rozpoczął działalność i przystąpił do obwieszczania: „Przybliżyło się królestwo niebios” (Mateusza 4:17). W Galilei wygłosił też słynne Kazanie na Górze, wybrał apostołów, dokonał pierwszego cudu, a po swym zmartwychwstaniu ukazał się przeszło 500 naśladowcom (Mateusza 5:1 do 7:27; 28:16-20; Marka 3:13, 14; Jana 2:8-11; 1 Koryntian 15:6). W ten sposób spełnił proroctwo Izajasza o ‛okazaniu szacunku ziemi Zebulona i ziemi Naftalego’. Oczywiście nie ograniczył swej działalności do Galilei. Głosząc dobrą nowinę we wszystkich stronach kraju, ‛sprawił, iż został okazany szacunek’ całemu narodowi izraelskiemu, łącznie z Judejczykami.

„Wielkie światło”

17. Jak w Galilei pojawia się „wielkie światło”?

¹⁷ A co oznacza wzmianka Mateusza o „wielkim świetle” w Galilei? Te słowa również nawiązują do proroctwa wypowiedzianego przez Izajasza. Napisał on: „Lud, który chodził w ciemności, ujrzał wielkie światło. Nad mieszkającymi w krainie głębokiego cienia zajaśniało światło” (Izajasza 9:2). W I wieku n.e. światło prawdy przesłaniały fałszywe nauki pogańskie. Żydowscy przywódcy religijni jeszcze pogarszali sytuację forsowaniem własnej tradycji religijnej, którą ‛unieważnili słowo Boga’ (Mateusza 15:6). Pokorny lud cierpiał ucisk i był zdezorientowany, bo miał „ślepych przewodników” (Mateusza 23:2-4, 16). Kiedy pojawił się Jezus Mesjasz, wielu uniżonym osobom w cudowny sposób otworzyły się oczy (Jana 1:9, 12). Określenie „wielkie  światło” z proroctwa Izajasza doskonale więc pasuje do ziemskiej służby Jezusa oraz dobrodziejstw wynikających z jego ofiary (Jana 8:12).

18, 19. Z czego mogli się niezmiernie cieszyć ci, którzy pozytywnie zareagowali na światło?

¹⁸ Ludzie, którzy zareagowali na to światło, mieli powody do ogromnej radości. Izajasz ciągnie dalej: „Pomnożyłeś naród; radość jego uczyniłeś wielką. Radowali się przed tobą taką radością, jak w porze żniwa, jak ci, którzy się weselą przy podziale łupu” (Izajasza 9:3). Dzięki działalności kaznodziejskiej Jezusa i jego naśladowców znalazły się szczere osoby, które zapragnęły oddawać cześć Jehowie duchem i prawdą (Jana 4:24). W ciągu niespełna czterech lat chrystianizm przyjęły liczne rzesze. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku ochrzczono jakieś trzy tysiące osób. Wkrótce „liczba mężczyzn sięgnęła około pięciu tysięcy” (Dzieje 2:41; 4:4). Ponieważ uczniowie gorliwie odbijali owo światło, „liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała; i spora rzesza kapłanów okazała posłuszeństwo wierze” (Dzieje 6:7).

¹⁹ Naśladowcy Jezusa radowali się tym rozwojem niczym ci, którzy z zachwytem witają obfite zbiory lub dzielą cenny łup po zwycięskiej bitwie (Dzieje 2:46, 47). Z czasem Jehowa sprawił, że światło zajaśniało również wśród innych narodów (Dzieje 14:27). Dzięki temu ludzie wszelkich nacji mogli się cieszyć, że umożliwiono im przybliżenie się do Jehowy (Dzieje 13:48).

„Jak za dni Midianu”

20. (a) Jak Midianici pokazali, że są wrogami Izraela, i jak dzięki Jehowie przestali mu zagrażać? (b) Jak w przyszłym ‛dniu Midianu’ Jezus sprawi, że ludowi Bożemu nie będzie już grozić niebezpieczeństwo ze strony wrogów?

²⁰ Działalność Mesjasza przyniosła trwałe rezultaty, jak to wynika z następnych słów Izajasza: „Jarzmo ich ciężaru i rózgę na ich ramionach, laskę poganiającego ich do pracy,  roztrzaskałeś jak za dni Midianu” (Izajasza 9:4). Setki lat przed czasami Izajasza Midianici sprzymierzyli się z Moabitami, by przywieść Izraelitów do grzechu (Liczb 25:1-9, 14-18; 31:15, 16). Później siali wśród nich postrach, przez siedem lat napadając oraz grabiąc ich wioski i gospodarstwa (Sędziów 6:1-6). Wtedy jednak Jehowa za pośrednictwem swego sługi Gedeona doszczętnie rozgromił wojska najeźdźców. Nic nie wskazuje na to, by po owych „dniach Midianu” lud Jehowy jeszcze kiedyś poniósł szkodę z rąk tych nieprzyjaciół (Sędziów 6:7-16; 8:28). Już niedługo Jezus Chrystus, Większy Gedeon, zada śmiertelny cios nowożytnym wrogom sług Jehowy (Objawienie 17:14; 19:11-21). „Jak za dni Midianu” całkowite i trwałe zwycięstwo zostanie osiągnięte nie dzięki ludzkiemu męstwu, lecz dzięki mocy Jehowy (Sędziów 7:2-22). Lud Boży już nigdy nie będzie ciemiężony!

21. Co zapowiada proroctwo Izajasza, jeśli chodzi o wojny?

²¹ Bóg ujawnia swą moc nie po to, by gloryfikować wojnę. Zmartwychwstały Jezus jest Księciem Pokoju, toteż po unicestwieniu swych nieprzyjaciół ustanowi wieczny pokój. Izajasz opowiada teraz o spaleniu wyposażenia żołnierskiego: „Każdy but tego, kto stąpa aż dudni, i płaszcz zbroczony krwią będzie wydany na spalenie, na pastwę ognia” (Izajasza 9:5). Już nigdy nie rozlegnie się dudnienie butów maszerującego wojska. Nikt już nie zobaczy zakrwawionego żołnierskiego munduru. Wojen więcej nie będzie! (Psalm 46:9).

„Cudowny Doradca”

22. Jakie złożone prorocze imię otrzymuje Jezus w Księdze Izajasza?

²² Kiedy w niecodzienny sposób urodził się człowiek, który miał być Mesjaszem, otrzymał imię Jezus, co znaczy „Jehowa jest wybawieniem”. Nosi jednak jeszcze inne imiona. Mają one charakter proroczy i dają wyobrażenie o jego doniosłej roli i wyjątkowej pozycji. Należy do nich imię  Immanuel, które oznacza „z nami jest Bóg” (Izajasza 7:14; porównaj Mateusza 1:23). Izajasz przedstawia teraz kolejne: „Narodziło się nam dziecko, syn został nam dany; a na jego barkach spocznie władza książęca. I będą go zwać imieniem Cudowny Doradca, Potężny Bóg, Wiekuisty Ojciec, Książę Pokoju” (Izajasza 9:6). Rozważmy, jaką bogatą treść zawiera to złożone prorocze miano.

23, 24. (a) Co sprawia, że Jezus jest „Cudownym Doradcą”? (b) Jak dzisiejsi chrześcijanie mogą naśladować Jezusa, gdy udzielają rad?

²³ Doradca ma za zadanie udzielać porad. W czasie swej bytności na ziemi Jezus Chrystus podawał wspaniałe wskazówki. W Biblii czytamy, że „tłumy były niezmiernie zdumione jego sposobem nauczania” (Mateusza 7:28). Jest mądrym Doradcą, który potrafi wczuć się w cudze położenie i znakomicie rozumie ludzką naturę. Nie ogranicza się do strofowania lub wymierzania kar. Znacznie częściej poucza i serdecznie podpowiada, jak postąpić. Jego rady są niezrównane, ponieważ zawsze cechuje je mądrość, doskonałość i niezawodność. Kierowanie się nimi prowadzi do życia wiecznego (Jana 6:68).

²⁴ Rady Jezusa nie są zwykłym wytworem jego błyskotliwego umysłu. On sam powiedział: „To, czego nauczam, nie jest moje, lecz należy do tego, który mnie posłał” (Jana 7:16). A zatem Źródłem jego mądrości — podobnie jak to było w wypadku Salomona — jest Jehowa Bóg (1 Królów 3:7-14; Mateusza 12:42). Przykład Jezusa powinien skłaniać nauczycieli i doradców w zborze chrześcijańskim do udzielania wskazówek opartych zawsze na Słowie Bożym (Przysłów 21:30).

„Potężny Bóg” i „Wiekuisty Ojciec”

25. Co o życiu Jezusa w niebie mówi nam imię „Potężny Bóg”?

²⁵ Jezus jest także „Potężnym Bogiem” i „Wiekuistym Ojcem”. Nie znaczy to, że uzurpuje sobie prawo do władzy  i pozycji Jehowy, będącego „Bogiem, naszym Ojcem” (2 Koryntian 1:2). „Nie brał pod uwagę zagarnięcia, mianowicie tego, żeby być równym Bogu” (Filipian 2:6). Został zresztą nazwany Potężnym Bogiem, a nie Bogiem Wszechmocnym. Nigdy siebie za takiego nie uważał, o swym Ojcu mówił bowiem jako o „jedynym prawdziwym Bogu”, czyli jako o jedynym Bogu, któremu należy się cześć (Jana 17:3; Objawienie 4:11). W Piśmie Świętym słowo „bóg” może też oznaczać „kogoś potężnego” lub „kogoś mocnego” (Wyjścia 12:12; Psalm 8:5; 2 Koryntian 4:4). Przed przyjściem na ziemię Jezus był „bogiem”, „istniał w postaci Bożej”. Po zmartwychwstaniu wrócił do nieba na jeszcze wyższe stanowisko (Jana 1:1; Filipian 2:6-11). Ale określenie „bóg” może się również kojarzyć z czymś innym. W Izraelu odnoszono je do sędziów — raz uczynił to nawet Jezus (Psalm 82:6; Jana 10:35). On sam także został wyznaczony przez Jehowę na Sędziego, który „ma sądzić żywych i umarłych” (2 Tymoteusza 4:1; Jana 5:30). Słusznie więc nazwano go Potężnym Bogiem.

26. Dlaczego Jezusa można nazwać „Wiekuistym Ojcem”?

²⁶ Tytuł „Wiekuisty Ojciec” nawiązuje do władzy mesjańskiego Króla, umożliwiającej mu otworzenie przed człowiekiem perspektywy życia wiecznego na ziemi (Jana 11:25, 26). Pierwszy ojciec, Adam, przekazał nam w spuściźnie śmierć. Jezus, ostatni Adam, „stał się duchem życiodajnym” (1 Koryntian 15:22, 45; Rzymian 5:12, 18). Ten Wiekuisty Ojciec będzie żył bez końca, toteż posłuszna ludzkość będzie wiecznie radować się dobrodziejstwami płynącymi z jego ojcostwa (Rzymian 6:9).

„Książę Pokoju”

27, 28. Jakie niezwykłe korzyści przynosi panowanie „Księcia Pokoju” już dzisiaj i co zapewni w przyszłości?

²⁷ Człowiek pragnie nie tylko życia wiecznego, ale też pokoju — zarówno z Bogiem, jak i z bliźnimi. Już dzisiaj  ci, którzy podporządkowali się władzy „Księcia Pokoju”, ‛przekuli swe miecze na lemiesze, a swe włócznie na noże ogrodnicze’ (Izajasza 2:2-4). Nie żywią nienawiści do innych ludzi z powodu różnic politycznych, terytorialnych, rasowych lub ekonomicznych. Ramię w ramię oddają cześć jedynemu prawdziwemu Bogu, Jehowie, i dążą do utrzymywania pokojowych stosunków z drugimi — w zborze i poza nim (Galatów 6:10; Efezjan 4:2, 3; 2 Tymoteusza 2:24).

²⁸ W czasie wyznaczonym przez Boga Chrystus zapewni ziemi pokój, który obejmie cały świat, będzie się opierać na mocnych podstawach i okaże się trwały (Dzieje 1:7). „Obfitości tej władzy książęcej i pokojowi nie będzie końca, na tronie Dawida i nad jego królestwem, aby je ugruntować oraz wesprzeć sprawiedliwością i prawością odtąd aż po czas niezmierzony” (Izajasza 9:7a). Sprawując władzę jako Książę Pokoju, Jezus nie będzie stosował tyrańskich metod rządzenia. Nie pozbawi swych poddanych wolnej woli ani nie podporządkuje ich sobie przy użyciu siły. Przeciwnie, wszystkiego dokona „sprawiedliwością i prawością”. Cóż za krzepiąca zmiana!

29. Co powinniśmy czynić, jeśli chcemy korzystać z dobrodziejstw trwałego pokoju?

²⁹ Ze względu na cudowne informacje kryjące się w proroczym imieniu Jezusa zakończenie tej części proroctwa Izajasza robi naprawdę wielkie wrażenie. Izajasz pisze: „Dokona tego gorliwość Jehowy Zastępów” (Izajasza 9:7b). Jehowa istotnie działa gorliwie. Niczego nie robi od niechcenia. Możemy być pewni, że całkowicie wywiąże się z każdej swej obietnicy. Jeżeli więc ktoś tęskni do trwałego pokoju, niech z całego serca służy Jehowie. Oby wszyscy Jego słudzy byli ‛gorliwi w szlachetnych uczynkach’, tak jak On sam i jak Jezus, Książę Pokoju! (Tytusa 2:14).

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Mapa i ilustracja na stronie 122]

[Patrz publikacja]

Chorazyn

Betsaida

Kafarnaum

Równina Genezaret

Morze Galilejskie

Magadan

Tyberiada

Jordan

GADARA

Gadara

 [Ilustracje na stronie 119]

Przyjście na świat zarówno Kaina, jak i Jezusa było szczególnym wydarzeniem, ale tylko narodziny Jezusa przyniosły coś dobrego

[Ilustracja na stronie 121]

Nadejdzie głód znacznie gorszy od głodu chleba i pragnienia wody

 [Ilustracja na stronie 127]

Jezus był światłem dla tej ziemi