ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Postanowienie Jehowy powzięte przeciw narodom

Izajasza 14:24 do 19:25

1. Jaki wyrok wydany na Asyrię zapisuje Izajasz?

JEHOWA może użyć narodów do skarcenia swego ludu za złe postępowanie. Ale nawet w takiej sytuacji nie wybacza im niepotrzebnego okrucieństwa, pychy ani wrogości wobec religii prawdziwej. Dlatego z dużym wyprzedzeniem skłania Izajasza do zapisania „wypowiedzi przeciw Babilonowi” (Izajasza 13:1). Babilon jednak stanie się groźny dopiero w przyszłości. Za dni Izajasza lud Boży cierpi ucisk ze strony Asyrii, która sprowadza zagładę na północne królestwo izraelskie i pustoszy znaczną część Judy. Niemniej nie odnosi całkowitego sukcesu. Izajasz pisze: „Jehowa Zastępów przysiągł, mówiąc: ‚Zaiste, jak obmyśliłem, tak się stanie, (...) aby połamać Asyryjczyka w mojej ziemi i abym go podeptał na moich górach; i by jego jarzmo zostało z nich zdjęte, i by jego ciężar spadł z ich ramienia’” (Izajasza 14:24, 25). Wkrótce po ogłoszeniu tego proroctwa Asyria przestaje zagrażać Judzie (2 Królów 19:35-37).

2, 3. (a) Przeciw komu w starożytności Jehowa wyciąga swą rękę? (b) Co to znaczy, że Jehowa wyciąga rękę przeciw „wszystkim narodom”?

² A co z innymi nieprzyjaciółmi ludu związanego przymierzem z Bogiem? Również te narody czeka sąd. Izajasz oświadcza: „To jest postanowienie powzięte przeciwko całej ziemi i to jest ręka wyciągnięta przeciwko wszystkim narodom. Skoro Jehowa Zastępów postanowił, któż może to  udaremnić? A jego ręka jest wyciągnięta i któż może ją cofnąć?” (Izajasza 14:26, 27). „Postanowienie” Jehowy to Jego stanowczy zamysł, rozporządzenie (Jeremiasza 49:20, 30). Gdy mowa o Jego „ręce”, chodzi o użycie przez Niego mocy. Końcowe wersety rozdziału 14 oraz rozdziały od 15 do 19 przedstawiają postanowienia Jehowy powzięte przeciw Filistei, Moabowi, Damaszkowi, Etiopii i Egiptowi.

³ Izajasz zaznacza jednak, iż ręka Jehowy jest wyciągnięta przeciw „wszystkim narodom”. Chociaż więc te proroctwa Izajasza najpierw spełniły się w starożytności, zasadniczo dotyczą „czasu końca”, wtedy bowiem Jehowa wyciąga rękę przeciw wszystkim królestwom ziemi (Daniela 2:44; 12:9; Rzymian 15:4; Objawienie 19:11, 19-21). Jako wszechmocny Bóg, nie obawia się On wyjawić swego postanowienia znacznie wcześniej. Nikt nie zdoła Go zmusić do cofnięcia wyciągniętej ręki (Psalm 33:11; Izajasza 46:10).

„Latający wąż ognisty” atakuje Filisteę

4. Wymień niektóre szczegóły zawarte w wypowiedzi Jehowy o Filistei.

⁴ Najpierw przedmiotem zainteresowania stają się Filistyni. „W roku śmierci króla Achaza nadeszła taka wypowiedź: ‚Nie ciesz się, Filisteo, ani nikt w tobie, że złamana została laska tego, kto cię bił. Albowiem z korzenia węża wyjdzie wąż jadowity, a jego owocem będzie latający wąż ognisty’” (Izajasza 14:28, 29).

5, 6. (a) Dlaczego Uzzjasz był wobec Filistynów jak wąż? (b) Kim dla Filistynów staje się Ezechiasz?

⁵ Król Uzzjasz dysponował dostateczną potęgą, by wrogą Filisteę trzymać w ryzach (2 Kronik 26:6-8). Był dla niej jak wąż, a swą laską niejednokrotnie bił nieprzyjaznego sąsiada. Po śmierci Uzzjasza — gdy ‛jego laska została złamana’ — rządy objął wierny Jotam, lecz „lud wciąż jeszcze postępował zgubnie”. Później na tronie zasiadł Achaz.  Wówczas sytuacja się zmieniła i Filistyni zaczęli dokonywać zwycięskich najazdów na Judę (2 Kronik 27:2; 28:17, 18). Teraz jednak sprawy znowu przybierają inny obrót. W 746 roku p.n.e. król Achaz umiera i do władzy dochodzi młody Ezechiasz. Jeżeli Filistyni sądzą, że wszystko dalej będzie się układać korzystnie dla nich, są w wielkim błędzie. Ezechiasz okazuje się nieprzejednanym wrogiem. Ten potomek Uzzjasza („owoc” z jego „korzenia”) przypomina „latającego węża ognistego”, który gwałtownie przypuszcza atak, uderza niczym błyskawica i zadaje piekący ból, jakby wstrzykiwał swym ofiarom jad.

⁶ Powyższy opis trafnie charakteryzuje nowego króla. „On to pobił Filistynów aż po Gazę, a także jej terytoria” (2 Królów 18:8). Jak podają kroniki asyryjskiego władcy Sancheriba, Ezechiasz podporządkowuje sobie Filistynów. „Maluczcy” — osłabione królestwo Judy — cieszą się bezpieczeństwem i dobrobytem, podczas gdy Filistea cierpi głód (przeczytaj Izajasza 14:30, 31).

7. Jakie oświadczenie, będące wyrazem wiary, musi Ezechiasz złożyć wysłannikom przebywającym w Jerozolimie?

⁷ Wygląda na to, że w Judzie przebywają jacyś wysłannicy, którzy być może szukają sprzymierzeńców w walce z Asyrią. Co im odrzec? „Cóż odpowiedzą posłańcom z narodów?” Czy Ezechiasz powinien zabiegać o sojusze z innymi państwami, żeby zapewnić swemu krajowi bezpieczeństwo? W żadnym wypadku! Ma oświadczyć wysłannikom: „Jehowa założył fundament Syjonu i tam się schronią  uciśnieni spośród jego ludu” (Izajasza 14:32). A zatem król musi bez reszty polegać na Jehowie. Syjon ma niewzruszony fundament. Dlatego miasto ocaleje i w razie najazdu asyryjskiego będzie stanowić bezpieczną przystań (Psalm 46:1-7).

8. (a) Dlaczego niektóre dzisiejsze państwa przypominają Filisteę? (b) Co przedsięwziął Jehowa, żeby tak jak w starożytności również teraz wesprzeć swój lud?

⁸ Niektóre współczesne państwa, podobnie jak Filistea, zaciekle przeciwstawiają się czcicielom Boga. Chrześcijańskich świadków na rzecz Jehowy przetrzymywano w więzieniach i obozach koncentracyjnych. Zakazywano im działalności. Wielu z nich zabito. Wrogowie dalej „przypuszczają gwałtowne ataki na duszę prawego” (Psalm 94:21). Może im się wydawać, że ta grupa chrześcijan to „maluczcy” i „biedni”. Ale dzięki poparciu Jehowy pod względem duchowym opływa ona w dostatki, podczas gdy jej nieprzyjaciele głodują (Izajasza 65:13, 14; Amosa 8:11). Kiedy Jehowa wyciągnie rękę przeciw nowożytnym Filistynom, ci „maluczcy” będą bezpieczni. Gdzie znajdą schronienie? W społeczności „domowników Boga”, której niezawodnym fundamentowym kamieniem narożnym jest Jezus (Efezjan 2:19, 20). Bronić ich też będzie „Jerozolima niebiańska”, niebiańskie Królestwo Jehowy z Jezusem Chrystusem jako Królem (Hebrajczyków 12:22; Objawienie 14:1).

 Moab zostaje zmuszony do milczenia

9. Przeciw komu skierowana jest następna wypowiedź i jak ten naród dowiódł swej wrogości wobec ludu Bożego?

⁹ Na wschód od Morza Martwego mieszkają inni sąsiedzi Izraela — Moabici. W odróżnieniu od Filistynów są spokrewnieni z Izraelitami, ponieważ pochodzą od Lota, bratanka Abrahama (Rodzaju 19:37). Mimo to od dawna odnoszą się wrogo do ludu Bożego. Na przykład za dni Mojżesza ich król najął proroka Balaama, aby rzucił klątwę na Izraelitów. Kiedy ów zamiar spełzł na niczym, do usidlenia Izraela wykorzystali niemoralność i kult Baala (Liczb 22:4-6; 25:1-5). Nietrudno więc zrozumieć, dlaczego Jehowa pobudza teraz Izajasza do zapisania „wypowiedzi przeciwko Moabowi” (Izajasza 15:1a).

10, 11. Co spotka Moabitów?

¹⁰ Proroctwo Izajasza dotyczy wielu miast i miejsc w Moabie, takich jak Ar, Kir (Kir-Chareset) oraz Dibon (Izajasza 15:1b, 2a). Moabici będą opłakiwać placki rodzynkowe z Kir-Chareset, zapewne chlubę tego miasta (Izajasza 16:6, 7). Ugodzone zostaną też Sibma i Jazer, słynące z uprawy winorośli (Izajasza 16:8-10). Eglat-Szeliszia, którego nazwa przypuszczalnie znaczy „trzyletnia jałówka”, stanie się podobne do dorodnej młodej krowy żałośnie ryczącej z bólu (Izajasza 15:5). Trawa w tej ziemi wyschnie, a z powodu rzezi Moabitów „wody Dimonu” napełnią się krwią. „Wody Nimrim” zamienią się „w pustkowia” w sensie zarówno przenośnym, jak i dosłownym — być może dlatego, że siły wroga zatamują tamtejsze strumienie (Izajasza 15:6-9).

¹¹ Moabici przepaszą się worem, a więc przywdzieją żałobę. Ogolą głowy, co symbolizuje wstyd i żal. ‛Przystrzygą’ brody na znak bezbrzeżnego smutku i upokorzenia (Izajasza 15:2b-4). Nawet samym Izajaszem — pewnym, że ogłoszone wyroki zostaną wykonane — targają gwałtowne uczucia. Jego wnętrzności przypominają drgające struny harfy,  gdyż złowieszcze orędzie budzi w nim litość dla Moabu (Izajasza 16:11, 12).

12. Jak spełniły się słowa Izajasza przeciw Moabowi?

¹² Kiedy spełni się to proroctwo? Wkrótce potem. „Oto słowo, które Jehowa dawniej wypowiedział o Moabie. A teraz Jehowa rzekł, mówiąc: ‚Zanim upłyną trzy lata, według lat najemnika, chwała Moabu zostanie okryta hańbą pośród wszelkiego rodzaju wielkiego poruszenia, a ci, którzy pozostaną, będą nieznaczną garstką, pozbawioną sił’” (Izajasza 16:13, 14). Archeologia dostarczyła dowodów na to, iż w VIII wieku p.n.e. Moab rzeczywiście poniósł ogromne straty, wskutek czego spora część jego terenów opustoszała. Salamanu, tamtejszy władca, został wymieniony wśród tych, którzy płacili daninę Tiglat-Pileserowi III. Moabski król Kammusunadbi składał ją Sancheribowi. A Musuri i Kamaszaltu, inni władcy Moabu, byli zaliczani do poddanych monarchów asyryjskich Asarhaddona i Asurbanipala. Już od wielu stuleci Moabici nie istnieją jako odrębny naród. Wprawdzie znaleziono ruiny miast uznawanych za moabskie, lecz w gruncie rzeczy do tej pory odkopano tylko nieliczne materialne pozostałości po tym potężnym wrogu Izraela.

Zagłada nowożytnego „Moabu”

13. Jaką dzisiejszą organizację można przyrównać do Moabu?

¹³ Obecnie pewna ogólnoświatowa organizacja żywo przypomina starożytny Moab. Chodzi o chrześcijaństwo, stanowiące główną część „Babilonu Wielkiego” (Objawienie 17:5). Zarówno Moabici, jak Izraelici wywodzili się od Teracha, ojca Abrahama. A chrześcijaństwo — tak jak współczesny zbór chrześcijan namaszczonych duchem — twierdzi, że swymi korzeniami sięga chrystianizmu z I wieku (Galatów 6:16). Tymczasem jest zdeprawowane na równi z Moabem, krzewi bowiem duchową niemoralność oraz  kult innych bogów zamiast jedynego prawdziwego Boga, Jehowy (Jakuba 4:4; 1 Jana 5:21). Przywódcy chrześcijaństwa jako klasa zwalczają tych, którzy głoszą dobrą nowinę o Królestwie (Mateusza 24:9, 14).

14. Jaką nadzieję mogą żywić poszczególni członkowie nowożytnego „Moabu”, mimo iż Jehowa postanowił wystąpić przeciw tej organizacji?

¹⁴ Moab został w końcu zmuszony do milczenia. To samo spotka chrześcijaństwo. Jehowa spustoszy je za pomocą nowożytnego odpowiednika Asyrii (Objawienie 17:16, 17). Ale dla osób przebywających w teraźniejszym „Moabie” jest jeszcze nadzieja. W trakcie prorokowania przeciw Moabowi Izajasz oznajmia: „W lojalnej życzliwości będzie utwierdzony tron; i w wierności wobec prawdy zasiądzie na nim ktoś w namiocie Dawida, sądząc i szukając sprawiedliwości, i będąc biegłym w prawości” (Izajasza 16:5). W roku 1914 Jehowa utwierdził tron Jezusa, Władcy z rodu króla Dawida. Panowanie tego Władcy jest wyrazem lojalnej życzliwości Jehowy i — zgodnie z przymierzem, które Bóg zawarł z Dawidem — będzie trwać wiecznie (Psalm 72:2; 85:10, 11; 89:3, 4; Łukasza 1:32). Wiele pokornych osób, chcąc uratować życie, opuściło obecny „Moab” i podporządkowało się Jezusowi (Objawienie 18:4). Jakże pokrzepia je to, że właśnie on „wyjaśni narodom, czym jest sprawiedliwość”! (Mateusza 12:18; Jeremiasza 33:15).

Damaszek będzie rozpadającą się ruiną

15, 16. (a) Jakie nieprzyjazne działania wobec Judy wszczyna Damaszek razem z Izraelem i co go w rezultacie spotyka? (b) Kogo jeszcze dotyczy wypowiedź przeciw Damaszkowi? (c) Czego dzisiejsi chrześcijanie mogą się nauczyć z dziejów Izraela?

¹⁵ Następnie Izajasz zapisuje „wypowiedź przeciwko Damaszkowi” (przeczytaj Izajasza 17:1-6). Damaszek, miasto leżące na północ od Izraela, jest „głową Syrii” (Izajasza 7:8). Za panowania króla Achaza na Judę napada Recin,  damasceński władca sprzymierzony z izraelskim królem Pekachem. Jednak na prośbę Achaza Asyryjczyk Tiglat-Pileser III wszczyna wojnę z Damaszkiem, pokonuje go i wysiedla wielu jego mieszkańców. Odtąd owo miasto już nie zagraża Judzie (2 Królów 16:5-9; 2 Kronik 28:5, 16).

¹⁶ Zapewne ze względu na przymierze Izraela z Damaszkiem wypowiedź Jehowy przeciw temu ostatniemu zawiera także słowa potępiające niewierne królestwo północne (Izajasza 17:3). Będzie ono przypominać pole dostarczające w czasie żniwa bardzo mało ziarna lub oliwkę, z której gałęzi otrząśnięto już większość owoców (Izajasza 17:4-6). Słowa te naprawdę powinny wpływać otrzeźwiająco na sług Jehowy w naszych czasach! Wymaga On wyłącznego oddania i uznaje tylko świętą służbę pełnioną z całego serca. Ponadto nienawidzi tych, którzy zaczynają działać na szkodę swych braci (Wyjścia 20:5; Izajasza 17:10, 11; Mateusza 24:48-50).

Całkowite poleganie na Jehowie

17, 18. (a) Jak niektórzy Izraelici reagują na wypowiedzi Jehowy, a jak zachowuje się ogół? (b) Jakie obecne wydarzenia przypominają sytuację z czasów Ezechiasza?

¹⁷ Izajasz oznajmia teraz: „W owym dniu ziemski człowiek będzie spoglądał ku swemu Twórcy, a jego oczy będą się  wpatrywać w Świętego Izraela. I nie będzie spoglądał na ołtarze, dzieło swych rąk, i nie będzie się wpatrywał w to, co uczyniły jego palce, ani w święte pale, ani w kadzielnie” (Izajasza 17:7, 8). Część Izraelitów istotnie bierze sobie do serca ostrzegawczą wypowiedź Jehowy. Kiedy na przykład Ezechiasz zaprasza mieszkańców Izraela do obchodzenia Paschy wspólnie z Judejczykami, niektórzy reagują przychylnie i wyruszają na południe, by razem ze swymi braćmi w czysty sposób wielbić Boga (2 Kronik 30:1-12). Ale większość wyśmiewa posłańców przybywających z zaproszeniem. Jest to więc kraj niepoprawnych odstępców. Dlatego urzeczywistnia się wszystko, co Jehowa przeciw niemu postanowił. Asyryjczycy burzą miasta, ziemie zamieniają się w pustkowie, pastwiska jałowieją (przeczytaj Izajasza 17:9-11).

¹⁸ A co się dzieje dzisiaj? Izrael był odstępczym narodem. Sposób, w jaki Ezechiasz usiłował pomóc jego członkom, żeby wrócili do właściwej religii, kojarzy nam się z tym, jak obecnie prawdziwi chrześcijanie wyciągają dłoń do poszczególnych wyznawców odstępczego chrześcijaństwa. Od roku 1919 wysłannicy „Izraela Bożego” docierają do nich z zaproszeniem do podjęcia czystego wielbienia Boga (Galatów 6:16). Większość odmawia. Wielu szydzi z posłańców. Ale niektórzy reagują pozytywnie. Są ich teraz miliony. Tacy z radością ‛wpatrują się w Świętego Izraela’, który ich poucza (Izajasza 54:13). Porzucają nieczyste ołtarze — przestają służyć i ufać bóstwom stworzonym przez człowieka — i ochoczo opowiadają się po stronie Jehowy (Psalm 146:3, 4). Podobnie jak współczesny Izajaszowi Micheasz każdy z nich mówi: „Będę wypatrywał Jehowy. Będę wyczekiwał Boga mego wybawienia. Mój Bóg mnie usłyszy” (Micheasza 7:7).

19. Kogo Jehowa zgromi i co to będzie dla nich oznaczać?

¹⁹ Jakże różnią się oni od tych, którzy polegają na śmiertelnym człowieku! W teraźniejszych dniach ostatnich ludzie  zmagają się z gwałtownymi falami przemocy i zamieszek. Wzburzone „morze” buntowniczej ludzkości wznieca niepokoje i rewolty (Izajasza 57:20; Objawienie 8:8, 9; 13:1). Ale Jehowa „zgromi” ten rozhukany tłum. Jego niebiańskie Królestwo unicestwi każdą nieposłuszną organizację i jednostkę, tak iż „uciekną daleko (...) jak zbite w kłąb osty, gnane wichrem” (Izajasza 17:12, 13; Objawienie 16:14, 16).

20. Czego pewni są prawdziwi chrześcijanie, chociaż narody ich „ograbiają”?

²⁰ Co z tego wyniknie? Izajasz oświadcza: „W porze wieczornej — oto nagła trwoga! Przed rankiem — już ich nie ma. Taki jest dział tych, którzy nas plądrują, i los tych, którzy nas ograbiają” (Izajasza 17:14). Wielu ‛ograbia’ lud Jehowy,  obchodząc się z nim lekceważąco i bezwzględnie. Ponieważ jego członkowie nie są — i nie chcą być — częścią głównych religii świata, uprzedzeni krytycy i fanatyczni przeciwnicy uważają ich za łatwą zdobycz. Ale słudzy Boży są pewni, że szybko zbliża się „ranek”, kiedy ich udręki się skończą (2 Tesaloniczan 1:6-9; 1 Piotra 5:6-11).

Etiopia przynosi Jehowie dary

21, 22. Na jaki naród zostaje wydany kolejny wyrok i jak spełniają się natchnione słowa Izajasza?

²¹ Etiopia, kraj leżący na południe od Egiptu, przynajmniej dwukrotnie brała udział w wyprawach zbrojnych przeciw Judzie (2 Kronik 12:2, 3; 14:1, 9-15; 16:8). Teraz Izajasz ogłasza wydany na nią wyrok: „Ach, ta ziemia brzęczących owadów skrzydlatych, która leży w rejonie rzek Etiopii!” (Przeczytaj Izajasza 18:1-6). * Jehowa zarządza, że ów kraj ma być ‛odcięty i usunięty’.

²² Z historii świeckiej dowiadujemy się, że w drugiej połowie VIII wieku p.n.e. Etiopia podbiła Egipt i rządziła nim około 60 lat. Następnie zaatakowali go asyryjscy władcy Asarhaddon i Asurbanipal. Kiedy ten ostatni zburzył Teby, Asyria podporządkowała sobie Egipt i położyła kres etiopskiej dominacji w dolinie Nilu (zobacz też Izajasza 20:3-6). A co można powiedzieć o dobie dzisiejszej?

23. Jaką rolę odgrywa nowożytna „Etiopia” i dlaczego ulegnie zagładzie?

²³ W proroctwie Daniela dotyczącym „czasu końca” wyjawiono, że Etiopia i Libia ‛będą szły śladami’ wojowniczego  „króla północy”, to znaczy poddadzą się jego przewodnictwu (Daniela 11:40-43). Etiopię zaliczono też do wojsk „Goga z krainy Magog” (Ezechiela 38:2-5, 8). Siły zbrojne Goga, łącznie z królem północy, ulegną zagładzie, gdy zaatakują święty naród Boży. A zatem Jehowa wyciągnie rękę również przeciw nowożytnej „Etiopii”, ponieważ nie chce ona podporządkować się Jego zwierzchniej władzy (Ezechiela 38:21-23; Daniela 11:45).

24. Jakie „dary” otrzymuje Jehowa od narodów?

²⁴ Jednakże proroctwo głosi też: „W owym czasie zostanie przyniesiony dar dla Jehowy Zastępów, od ludu rosłego i o gładkiej skórze, od ludu wzbudzającego wszędzie strach, (...) na miejsce imienia Jehowy Zastępów, na górę Syjon” (Izajasza 18:7). Chociaż narody nie uznają zwierzchnictwa Jehowy, nieraz podejmowały działania, które Jego ludowi wychodziły na dobre. W niejednym kraju władze wydały przepisy i orzeczenia sądowe pozwalające wiernym czcicielom Jehowy działać legalnie (Dzieje 5:29; Objawienie 12:15, 16). Ale są także inne dary. „Królowie przyniosą ci dary. (...) Nadejdą z Egiptu wyroby z brązu; Kusz [Etiopia] szybko wyciągnie ręce z darami dla Boga” (Psalm 68:29-31). Obecnie miliony bogobojnych „Etiopczyków” ofiarowuje Jehowie „dar” w postaci czci (Malachiasza 1:11). Osoby takie uczestniczą w wykonywaniu ogromnego zadania, jakim jest rozgłaszanie dobrej nowiny o Królestwie po całej ziemi (Mateusza 24:14; Objawienie 14:6, 7). Doprawdy, wspaniały to dar dla Jehowy! (Hebrajczyków 13:15).

Topnieje serce Egiptu

25. Co się dzieje w starożytnym Egipcie zgodnie z Księgą Izajasza 19:1-11?

²⁵ Najbliższym sąsiadem Judy od południa jest Egipt, odwieczny wróg ludu Bożego. Rozdział 19 Księgi Izajasza zawiera  opis niepokojów, jakie nękają ten kraj za życia Izajasza. Toczy się tam wojna domowa, walczy „miasto przeciw miastu, królestwo przeciw królestwu” (Izajasza 19:2, 13, 14). Historycy przedstawiają dowody, że w pewnym okresie różnymi częściami kraju rządziły rywalizujące ze sobą dynastie. Ani wychwalana mądrość Egiptu, ani jego ‛nic niewarci bogowie i zaklinacze’ nie ratują go z „ręki srogiego pana” (Izajasza 19:3, 4). Kolejno ulega Asyrii, Babilonowi, Persji, Grecji i Rzymowi. Wszystkie te wydarzenia stanowią spełnienie proroctwa z Księgi Izajasza 19:1-11.

26. Jak mieszkańcy nowożytnego „Egiptu” zareagują na wykonywanie wyroku Jehowy, gdy omawiane proroctwo spełni się na większą skalę?

²⁶ W Biblii jednak Egipt często jest symbolem świata podległego Szatanowi (Ezechiela 29:3; Joela 3:19; Objawienie 11:8). Czy zatem ogłoszona przez Izajasza „wypowiedź przeciwko Egiptowi” spełni się też na większą skalę? Tak jest! Już pierwsze słowa tego proroctwa powinny przykuć uwagę każdego: „Oto Jehowa jedzie na szybkim obłoku i przybywa do Egiptu. I zadrżą z jego powodu nic niewarci bogowie Egiptu, a serce Egiptu w nim stopnieje” (Izajasza 19:1). Jehowa wkrótce wyruszy przeciw organizacji Szatana. Bogowie tego systemu rzeczy okażą się wtedy nic niewarci (Psalm 96:5; 97:7). ‛Serce Egiptu stopnieje’ ze strachu. Jezus przepowiedział, że te czasy charakteryzować będzie „udręczenie narodów nie znających wyjścia wskutek ryku morza i jego wzburzenia, podczas gdy ludzie będą mdleć ze strachu i w oczekiwaniu rzeczy przychodzących na zamieszkaną ziemię” (Łukasza 21:25, 26).

27. Jakie wewnętrzne konflikty zapowiedziano „Egiptowi” i jak to proroctwo spełnia się obecnie?

²⁷ Jehowa nawiązuje do okresu poprzedzającego wykonanie Jego wyroku i proroczo zapowiada: „Pobudzę Egipcjan przeciwko Egipcjanom i będą walczyć każdy przeciwko  swemu bratu i każdy przeciwko swemu towarzyszowi, miasto przeciw miastu, królestwo przeciw królestwu” (Izajasza 19:2). Od ustanowienia Królestwa Bożego w roku 1914 naród powstaje przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu, co jest ‛znakiem obecności’ Jezusa. W tych dniach ostatnich miliony osób padło ofiarą rzezi plemiennych, ludobójstwa czy tak zwanych czystek etnicznych. W miarę zbliżania się końca takie „dręczące boleści” jeszcze się nasilą (Mateusza 24:3, 7, 8).

28. Czy w dniu sądu religia fałszywa zdoła czegoś dokonać, by ocalić teraźniejszy system rzeczy?

²⁸ „Duch Egiptu popadnie w nim w oszołomienie, ja zaś udaremnię jego radę. I zwrócą się do nic niewartych bogów i do zaklinaczy, i do mediów spirytystycznych, i do tych, którzy się trudnią przepowiadaniem wydarzeń” (Izajasza 19:3). Kiedy Mojżesz stanął przed faraonem, egipscy kapłani zostali zawstydzeni, gdyż nie mogli mocą dorównać Jehowie (Wyjścia 8:18, 19; Dzieje 13:8; 2 Tymoteusza 3:8). Podobnie religia fałszywa nie zdoła ocalić tego niegodziwego systemu w dniu sądu (porównaj Izajasza 47:1, 11-13). Sam Egipt w końcu dostał się pod władzę „srogiego pana”, Asyrii (Izajasza 19:4). Jest to zapowiedzią ponurej przyszłości czekającej teraźniejszy system rzeczy.

29. Czy w dniu Jehowy politycy do czegoś się przydadzą?

²⁹ A co z przywódcami politycznymi? Może oni okażą się pomocni? „Zaiste, głupcami są książęta Coanu. Jeśli chodzi o mędrców spośród doradców faraona, ich rada jest niedorzecznością” (przeczytaj Izajasza 19:5-11). Jakże więc nierozważna jest nadzieja, że w dniu sądu ludzcy doradcy do czegoś się przydadzą! Nawet gdyby mieli dostęp do całej wiedzy zgromadzonej przez świat, brak im mądrości Bożej (1 Koryntian 3:19). Porzucili Jehowę i w zamian zaczęli ubóstwiać naukę, filozofię, bogactwo czy przyjemności. Dlatego nie znają zamierzeń Boga. Są otumanieni i zbici  z tropu. Wszystkie ich dzieła obrócą się w nicość (przeczytaj Izajasza 19:12-15). „Mądrzy się zawstydzili. Przerazili się i zostaną złapani. Oto odrzucili słowo Jehowy, jaką więc mają mądrość?” (Jeremiasza 8:9).

Znak i świadectwo dla Jehowy

30. W jaki sposób „ziemia judzka” staje się „dla Egiptu przyczyną zataczania się”?

³⁰ Przywódcy „Egiptu” są słabi — tak iż jest on „podobny do kobiet” — lecz pewne osoby szukają mądrości Bożej. Pomazańcy Jehowy oraz ich współtowarzysze ‛szeroko oznajmiają jego wspaniałe przymioty’ (Izajasza 19:16; 1 Piotra 2:9). Ze wszystkich sił starają się ostrzec ludzi przed bliskim  już upadkiem organizacji Szatana. Izajasz tak się o tym wypowiada: „Ziemia judzka będzie dla Egiptu przyczyną zataczania się. Każdy, komu się o niej wspomina, boi się postanowienia, które Jehowa Zastępów poweźmie przeciwko niemu” (Izajasza 19:17). Wierni posłańcy Jehowy wyruszają, by mówić innym prawdę — łącznie z ogłaszaniem plag zapowiedzianych przez Jehowę (Objawienie 8:7-12; 16:2-12). Światowi przywódcy religijni są tym zaniepokojeni.

31. W jakim sensie „język Kanaanu” zaczyna być słyszany w egipskich miastach (a) w starożytności? (b) w czasach nowożytnych?

³¹ Jakie zaskakujące rezultaty przynosi to obwieszczanie? „W owym dniu będzie w ziemi egipskiej pięć miast mówiących językiem Kanaanu i przysięgających na Jehowę Zastępów. Jedno będzie zwane Miastem Zburzenia” (Izajasza 19:18). W starożytności proroctwo to spełniło się najwyraźniej wtedy, gdy w miastach egipskich pojawili się żydowscy uciekinierzy, używający języka hebrajskiego (Jeremiasza 24:1, 8-10; 41:1-3; 42:9 do 43:7; 44:1). Również na obszarze nowożytnego „Egiptu” znajdują się osoby, które nauczyły się posługiwać „czystą mową” prawdy biblijnej (Sofoniasza 3:9). Jedno z pięciu symbolicznych miast jest zwane „Miastem Zburzenia”, co wskazuje, iż „czysta mowa” po części służy do demaskowania i ‛burzenia’ organizacji Szatana.

32. (a) Jaki „ołtarz” znajduje się „pośrodku ziemi egipskiej”? (b) Dlaczego pomazańcy przypominają „słup” przy granicy „Egiptu”?

³² Działalność ludu Jehowy w tym systemie rzeczy z pewnością nadaje rozgłos Jego wielkiemu imieniu. „W owym dniu będzie pośrodku ziemi egipskiej ołtarz dla Jehowy, a słup dla Jehowy przy jej granicy” (Izajasza 19:19). Słowa te kierują uwagę na pozycję chrześcijan namaszczonych duchem i sprzymierzonych z Bogiem (Psalm 50:5). Pełniąc funkcję „ołtarza”, składają Jehowie swe ofiary, a jako „filar i podpora prawdy” dają o Nim świadectwo (1 Tymoteusza  3:15; Rzymian 12:1; Hebrajczyków 13:15, 16). Przebywają „pośrodku ziemi”, gdyż wraz z towarzyszącymi im „drugimi owcami” działają na obszarze przeszło 230 krajów i wysp. Ale „nie są częścią świata” (Jana 10:16; 17:15, 16). Stoją niejako na granicy między tym światem a Królestwem Bożym, gotowi ją przekroczyć i otrzymać w nagrodę życie w niebie.

33. Z jakich względów pomazańcy stanowią „znak” i „świadectwo” w „Egipcie”?

³³ Izajasz ciągnie dalej: „Będzie w ziemi egipskiej znakiem i świadectwem dla Jehowy Zastępów; będą bowiem wołać do Jehowy z powodu ciemięzców, on zaś pośle im wybawcę, i to wspaniałego, który ich wyzwoli” (Izajasza 19:20). Pomazańcy jako „znak” i „świadectwo” przewodzą dziełu głoszenia i wywyższają w tym systemie rzeczy imię Jehowy (Izajasza 8:18; Hebrajczyków 2:13). Na całym świecie rozlega się wołanie uciemiężonych, lecz człowiecze rządy na ogół nie są w stanie im pomóc. Toteż Jehowa wyśle Wspaniałego Wybawcę, Króla Jezusa Chrystusa, który wyratuje wszystkich potulnych. Kiedy dni ostatnie dosięgną zenitu w wojnie Armagedonu, Jezus zapewni bogobojnym osobom ulgę i bezkresne błogosławieństwa (Psalm 72:2, 4, 7, 12-14).

34. (a) Jak „Egipcjanie” poznają Jehowę oraz jakie ofiary i dary Mu składają? (b) Kiedy Jehowa zada „Egiptowi” cios i jakie potem nastąpi uzdrawianie?

³⁴ Przedtem jednak Bóg życzy sobie, by ludzie wszelkiego pokroju mogli zdobyć o Nim dokładną wiedzę i dostąpić wybawienia (1 Tymoteusza 2:4). Dlatego Izajasz pisze: „Jehowa stanie się znany Egipcjanom; a w owym dniu Egipcjanie poznają Jehowę i złożą ofiarę i dar, złożą też Jehowie ślub i go spełnią. A Jehowa zada Egiptowi cios. Zostanie zadany cios i nastąpi uzdrowienie; i powrócą do Jehowy, a on da im się uprosić i uzdrowi ich” (Izajasza 19:21, 22).  Ludzie ze wszystkich narodów tworzących świat podległy Szatanowi, innymi słowy poszczególni „Egipcjanie”, poznają Jehowę i przynoszą Mu w ofierze „owoc warg publicznie wyznających jego imię” (Hebrajczyków 13:15). Oddając się Jehowie, składają Mu ślub, a spełniają go przez prowadzenie życia wypełnionego lojalną służbą. Gdy Jehowa zada już temu systemowi rzeczy „cios” w Armagedonie, uzdrowi ludzkość za pomocą swego Królestwa. W czasie Tysiącletniego Panowania Jezusa doczeka się ona wyniesienia do stanu duchowej, umysłowej, moralnej i fizycznej doskonałości — naprawdę zostanie uleczona! (Objawienie 22:1, 2).

„Błogosławiony niech będzie mój lud”

35, 36. Co zgodnie z Księgą Izajasza 19:23-25 połączyło w starożytności Egipt, Asyrię oraz Izrael?

³⁵ Następnie prorok przepowiada zaskakujący rozwój wydarzeń: „W owym dniu powstanie gościniec z Egiptu do Asyrii i Asyria przybędzie do Egiptu, Egipt zaś do Asyrii; i Egipt z Asyrią będą pełnić służbę. W owym dniu Izrael będzie trzeci, z Egiptem i Asyrią, błogosławieństwem pośrodku ziemi, gdyż Jehowa Zastępów go pobłogosławi, mówiąc: ‚Błogosławiony niech będzie mój lud, Egipt, i dzieło moich rąk, Asyria, i moje dziedzictwo, Izrael’” (Izajasza 19:23-25). Egipt w swoim czasie rzeczywiście nawiąże przyjazne stosunki z Asyrią. Jak do tego dojdzie?

³⁶ Kiedy dawniej Jehowa wyswobadzał swój lud z rąk innych narodów, niejako przygotowywał dla niego gościńce wiodące do wolności (Izajasza 11:16; 35:8-10; 49:11-13; Jeremiasza 31:21). Proroctwo to w ograniczonej mierze spełniło się po upadku Babilonu, gdy do Ziemi Obiecanej wrócili wygnańcy właśnie z tego kraju, jak również z Asyrii i Egiptu (Izajasza 11:11). A co można powiedzieć o dobie nowożytnej?

37. Jak dziś życie milionów osób potwierdza, że „Asyrię” i „Egipt” niejako łączy gościniec?

 ³⁷ Dzisiaj „błogosławieństwem pośrodku ziemi” jest ostatek duchowych Izraelitów. Krzewi on religię prawdziwą i ludziom ze wszystkich narodów zanosi orędzie o Królestwie. Niektóre z nich są tak jak Asyria usposobione nadzwyczaj wojowniczo. Inne są bardziej tolerancyjne i poniekąd przypominają Egipt, będący niegdyś „królem południa” z proroctwa Daniela (Daniela 11:5, 8). Miliony osób zarówno z państw militarystycznych, jak i tych bardziej liberalnych obrały drogę czystego wielbienia Boga. Dzięki temu przedstawiciele wszystkich narodów ‛pełnią służbę’ w jedności. Nie ma wśród nich podziałów na tle narodowościowym. Wzajemnie się miłują, toteż rzeczywiście można powiedzieć, że ‛Asyria przybywa do Egiptu, Egipt zaś do Asyrii’, jak gdyby łączył je gościniec (1 Piotra 2:17).

38. (a) W jakim sensie Izrael ‛jest trzeci, z Egiptem i Asyrią’? (b) Dlaczego Jehowa oświadcza: „Błogosławiony niech będzie mój lud”?

³⁸ A w jakim znaczeniu Izrael ‛jest trzeci, z Egiptem i Asyrią’? Na początku „czasu końca” większość sług Jehowy na ziemi stanowili członkowie „Izraela Bożego” (Daniela 12:9; Galatów 6:16). W latach trzydziestych XX wieku pojawiła się „wielka rzesza” „drugich owiec”, osób mających nadzieję żyć na ziemi (Objawienie 7:9; Jana 10:16a). Wychodzą one z narodów — których symbolem był Egipt i Asyria — i tłumnie podążają do domu wielbienia Jehowy, dokąd zapraszają też innych (Izajasza 2:2-4). Biorą udział w tym samym dziele głoszenia, co ich bracia namaszczeni duchem, przechodzą podobne próby, tak samo dowodzą wierności i prawości oraz karmią się przy tym samym stole duchowym. Pomazańcy i „drugie owce” naprawdę tworzą ‛jedną trzodę z jednym pasterzem’ (Jana 10:16b). Swym zapałem i wytrwałością bez wątpienia sprawiają Jehowie zadowolenie. Nic dziwnego, że On życzy im pomyślności, mówiąc: „Błogosławiony niech będzie mój lud”!

[Przypis]

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 191]

Filistyńscy wojownicy nacierający na wrogów (egipska płaskorzeźba z XII wieku p.n.e.)

[Ilustracja na stronie 192]

Relief kamienny z moabickim wojownikiem lub bogiem (z okresu między XI a VIII stuleciem p.n.e.)

[Ilustracja na stronie 196]

Syryjski wojownik na wielbłądzie (IX wiek p.n.e.)

[Ilustracja na stronie 198]

Wzburzone „morze” buntowniczej ludzkości wznieca niepokoje i rewolty

[Ilustracja na stronie 203]

Egipscy kapłani nie mogli dorównać mocą Jehowie