ROZDZIAŁ CZWARTY

Wywyższenie domu Jehowy

Izajasza 2:1-5

1, 2. Jakie słowa widnieją na murze nieopodal gmachu ONZ i skąd pochodzą?

„PRZEKUJĄ swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Żaden naród nie podniesie miecza przeciwko drugiemu narodowi i nie będą się już uczyć sztuki wojennej”. Słowa te widnieją na murze w pobliżu gmachu ONZ w Nowym Jorku. Przez dziesiątki lat był to cytat bezimienny. A ponieważ celem ONZ jest działanie na rzecz ogólnoświatowego pokoju, nasuwał się prosty wniosek, że hasło to ukuli w 1945 roku założyciele owej organizacji.

² Jednakże w roku 1975 pod zacytowanymi słowami pojawiło się imię Izajasza. Odtąd było jasne, że nie pochodzą one z czasów nowożytnych. Zostały zapisane jako proroctwo przeszło 2700 lat temu, a można je znaleźć w 2 rozdziale Księgi Izajasza. Przez tysiąclecia ludzie miłujący pokój zastanawiali się, jak i kiedy dojdzie do ich spełnienia. Ale obecnie nie jest to już zagadką. Możemy na własne oczy oglądać niezwykłą realizację tego starożytnego proroctwa.

3. Jakie narody przekuwają miecze na lemiesze?

³ Co to za narody, które przekuwają swe miecze na lemiesze? Oczywiście nie chodzi o żadne współczesne państwa. Do dziś wytwarzają one miecze, ogólniej mówiąc: broń — zarówno do toczenia wojny, jak i do utrzymywania „pokoju” pod groźbą użycia siły. W gruncie rzeczy zawsze miały skłonność do przekuwania lemieszy na miecze! Proroctwo  Izajasza spełnia się na przedstawicielach wszystkich narodów — na ludziach, którzy oddają cześć Jehowie, „Bogu pokoju” (Filipian 4:9).

Narody tłumnie przyłączają się do czystego wielbienia Boga

4, 5. Co zapowiadają pierwsze wersety 2 rozdziału Księgi Izajasza i co potwierdza, że słowa te niezawodnie się ziszczą?

⁴ Drugi rozdział Księgi Izajasza rozpoczyna się słowami: „Rzecz, którą Izajasz, syn Amoca, widział w wizji dotyczącej Judy i Jerozolimy: I stanie się pod koniec dni, że góra domu Jehowy będzie utwierdzona ponad szczytem gór i wyniesiona ponad wzgórza; i popłyną ku niej wszystkie narody” (Izajasza 2:1, 2).

⁵ Zauważmy, że zapowiedź Izajasza nie opiera się na domysłach. Prorokowi polecono opisać to, co na pewno ‛się stanie’. Każde zamierzenie Jehowy musi się ‛pomyślnie spełnić’ (Izajasza 55:11). Najprawdopodobniej dla podkreślenia niezawodności swej obietnicy Bóg pobudza współczesnego Izajaszowi proroka Micheasza, by w spisywanej przez siebie księdze zamieścił to samo proroctwo, które przedstawiono w Księdze Izajasza 2:2-4 (Micheasza 4:1-3).

6. Kiedy spełnia się proroctwo Izajasza?

⁶ Kiedy ma się ziścić to proroctwo Izajasza? „Pod koniec dni” albo jak czytamy w Biblii warszawskiej, „w dniach ostatecznych”. W Chrześcijańskich Pismach Greckich wymieniono cechy charakterystyczne tego okresu. Należą do nich wojny, trzęsienia ziemi, zarazy, niedobory żywności oraz „krytyczne czasy trudne do zniesienia” (2 Tymoteusza 3:1-5; Łukasza 21:10, 11). * Spełnianie się tych proroctw  dostarcza niezliczonych dowodów, że żyjemy „pod koniec dni”, w ostatnim okresie istnienia obecnego systemu światowego. Logika podpowiada więc, iż w naszych czasach możemy się spodziewać wszystkiego, o czym głosił Izajasz.

Góra związana z oddawaniem czci Bogu

7. Jaki proroczy obraz kreśli Izajasz?

⁷ Izajasz przy użyciu niewielu słów kreśli ciekawy proroczy obraz. Widzimy wyniosły szczyt, na którym stoi wspaniała budowla, świątynia Jehowy. Przewyższa on inne góry i okoliczne wzgórza. Jego wygląd nie wróży jednak nic złego ani nie onieśmiela, lecz przyciąga. Ludzie ze wszystkich narodów bardzo pragną wspiąć się na górę domu Jehowy — wręcz płyną ku niej. Łatwo sobie wyobrazić tę scenę, ale co ona oznacza?

8. (a) Z czym mają związek góry i wzgórza za dni Izajasza? (b) Co obrazuje napływ narodów na „górę domu Jehowy”?

⁸ W czasach Izajasza góry i wzgórza często mają związek z jakimś kultem. Na przykład uprawia się na nich bałwochwalstwo i stawia sanktuaria poświęcone fałszywym bóstwom (Powtórzonego Prawa 12:2; Jeremiasza 3:6). Ale ozdobą góry Moria w Jerozolimie jest dom Jehowy — Jego świątynia. Trzy razy w roku wierni Izraelici wędrują do tego miasta i wchodzą na szczyt owej góry, by tam oddawać cześć prawdziwemu Bogu (Powtórzonego Prawa 16:16). A zatem napływ narodów na „górę domu Jehowy” obrazuje przyłączanie się mnóstwa ludzi do czystego wielbienia Boga.

9. Co przedstawia „góra domu Jehowy”?

⁹ Dzisiaj oczywiście lud Boży nie zbiera się na żadnej literalnej górze, na której stałaby świątynia z kamienia. Jerozolimskie sanktuarium Jehowy zniszczyły wojska rzymskie w roku 70 n.e. Poza tym apostoł Paweł wyjaśnił,  że świątynia w Jerozolimie oraz istniejący wcześniej przybytek były pewnym symbolem. Wyobrażały coś większego, duchowego — „prawdziwy namiot, który postawił Jehowa, a nie człowiek” (Hebrajczyków 8:2). Tym duchowym namiotem jest postanowienie umożliwiające przystępowanie do Jehowy i oddawanie Mu czci na podstawie ofiary okupu złożonej przez Jezusa Chrystusa (Hebrajczyków 9:2-10, 23). A więc „góra domu Jehowy” wspomniana w Księdze Izajasza 2:2 przedstawia wywyższone czyste wielbienie Jehowy w naszych czasach. Ci, którzy je podejmują, nie gromadzą się w żadnym punkcie geograficznym, lecz jednoczą się w oddawaniu czci Bogu.

 Wywyższenie czystego wielbienia Boga

10, 11. Jak w naszych czasach doszło do wywyższenia wielbienia Jehowy?

¹⁰ Prorok oznajmia, że „góra domu Jehowy”, to znaczy właściwa forma oddawania Mu czci, zostanie „utwierdzona ponad szczytem gór” oraz „wyniesiona ponad wzgórza”. Długo przed czasami Izajasza król Dawid sprowadził Arkę Przymierza na górę Syjon w Jerozolimie, wznoszącą się na wysokość 760 metrów n.p.m. Arka pozostawała tam dopóty, dopóki jej nie umieszczono w świątyni wybudowanej na górze Moria (2 Samuela 5:7; 6:14-19; 2 Kronik  3:1; 5:1-10). A zatem za dni Izajasza święta Arka była literalnie wywyższona w świątyni, w miejscu, które znacznie górowało nad wieloma sąsiednimi szczytami, poświęconymi fałszywemu kultowi.

¹¹ Oczywiście w sensie duchowym oddawanie czci Jehowie zawsze przewyższało praktyki religijne bałwochwalców. Jednakże w naszych czasach Jehowa wyniósł swe wielbienie niezwykle wysoko — ponad wszelkie „wzgórza”, ponad „szczyt gór”, a więc ponad każdą formę nieczystego kultu. W jaki sposób? Głównie przez zgromadzanie tych, którzy pragną Go czcić „duchem i prawdą” (Jana 4:23).

12. Kim są „synowie królestwa” i jakie zgromadzanie jest w toku?

¹² Chrystus Jezus przedstawił „zakończenie systemu rzeczy” jako okres żniw, podczas którego aniołowie zbierają „synów królestwa”, czyli osoby mające nadzieję rządzić z nim w chwale niebiańskiej (Mateusza 13:36-43). Od roku 1919 Jehowa upoważnił „pozostałych” spośród tych synów do wzięcia udziału w żniwie razem z aniołami (Objawienie 12:17). Na początek więc byli zbierani „synowie królestwa”, namaszczeni duchem bracia Jezusa, a potem oni sami też włączali się w dzieło zgromadzania.

13. Jak Jehowa pobłogosławił ostatkowi pomazańców?

¹³ W tym czasie żniw Jehowa stopniowo pomagał ostatkowi pomazańców zrozumieć i wprowadzić w życie Jego Słowo, Biblię. To również przyczyniło się do wywyższenia czystego wielbienia Boga. Chociaż ‛ciemność zakrywa ziemię, a gęsty mrok grupy narodowościowe’, pomazańcy — oczyszczeni i uszlachetnieni przez Jehowę — ‛świecą jako źródła światła’ wśród ludzi (Izajasza 60:2; Filipian 2:15). „Napełnieni dokładnym poznaniem jego woli we wszelkiej mądrości i w duchowym pojmowaniu”, ‛świecą jasno jak słońce w królestwie ich Ojca’ (Kolosan 1:9; Mateusza 13:43).

14, 15. Kto jeszcze jest zgromadzany oprócz „synów królestwa” i jak to zapowiedział Aggeusz?

 ¹⁴ Poza tym ku „górze domu Jehowy” tłumnie podążają inne osoby. Zostały nazwane przez Jezusa „drugimi owcami” i mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi zamienionej w raj (Jana 10:16; Objawienie 21:3, 4). W latach trzydziestych XX wieku pojawiły się ich tysiące, potem setki tysięcy, a obecnie są już miliony! W wizji danej apostołowi Janowi przedstawiono je jako „wielką rzeszę, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków” (Objawienie 7:9).

¹⁵ Pojawienie się tej wielkiej rzeszy zapowiedział prorok Aggeusz. Napisał: „Oto bowiem, co rzekł Jehowa Zastępów: ‚Jeszcze raz — za krótką chwilę — a zakołyszę niebiosami i ziemią, i morzem, i suchym lądem. I zakołyszę wszystkimi narodami, i przyjdą kosztowności wszystkich narodów [ci, którzy przyłączają się do chrześcijan namaszczonych duchem, by w czysty sposób wysławiać Boga]; i napełnię ten dom chwałą’ — rzekł Jehowa Zastępów” (Aggeusza 2:6, 7). Istnienie coraz liczniejszej „wielkiej rzeszy” towarzyszącej pomazańcom przysparza chwały czystemu wielbieniu Jehowy w Jego domu, naprawdę je wywyższa. Jeszcze nigdy tyle osób nie zjednoczyło się do oddawania czci prawdziwemu Bogu, a to przynosi chlubę zarówno Jemu, jak i wyniesionemu przezeń na tron Królowi, Jezusowi Chrystusowi. Salomon bowiem napisał: „W mnóstwie ludu jest ozdoba króla” (Przysłów 14:28).

Wywyższanie wielbienia Boga w swym życiu

16-18. Jakich zmian niektórzy dokonali, żeby czcić Jehowę w sposób godny uznania?

¹⁶ Wywyższanie czystego wielbienia Jehowy w naszych czasach jest w pełni zasługą Jego samego. Ale ci, którzy się do Niego przybliżają, mają zaszczyt uczestniczyć w tym  dziele. Wspięcie się na jakiś wierzchołek wymaga wysiłku i podobnie jest z poznaniem prawych zasad Bożych oraz wprowadzeniem ich w czyn. Wzorem chrześcijan z I wieku dzisiejsi słudzy Boży porzucili styl życia i praktyki, które kolidują z prawdziwym wielbieniem. Rozpustnicy, bałwochwalcy, cudzołożnicy, złodzieje, chciwcy, pijacy i inni zmienili swoje postępowanie i w oczach Boga ‛zostali umyci’ (1 Koryntian 6:9-11).

¹⁷ Typowym przykładem są przeżycia pewnej młodej kobiety, która napisała: „Byłam już na samym dnie. Prowadziłam się niemoralnie i piłam. Zapadałam na choroby przenoszone drogą płciową. Poza tym sprzedawałam narkotyki i wszystko sobie lekceważyłam”. Pod wpływem studium Biblii dokonała radykalnych zmian, żeby dostosować się do wymagań Bożych. Teraz wyznaje: „Cieszę się spokojem umysłu, szacunkiem dla własnej osoby, nadzieją na przyszłość, prawdziwą rodziną, a co najważniejsze, więzią z naszym Ojcem, Jehową”.

¹⁸ Każdy, kto już zdobył uznanie Jehowy, musi dalej wywyższać Jego czyste wielbienie, stawiając je na pierwszym miejscu w życiu. Tysiące lat temu Jehowa za pośrednictwem Izajasza wyraził przekonanie, że w obecnych czasach takich ludzi będą całe rzesze. Czy należysz do nich?

Lud pouczany o drodze Jehowy

19, 20. O czym i gdzie pouczany jest lud Boży?

¹⁹ Izajasz mówi coś więcej o tych, którzy dziś przyłączają się do czystego wielbienia Boga. Oświadcza: „Wiele ludów pójdzie i powie: ‚Przyjdźcie i wstąpmy na górę Jehowy, do domu Boga Jakubowego; a on będzie nas pouczał o swoich drogach i będziemy chodzić jego ścieżkami’. Z Syjonu bowiem wyjdzie prawo, a słowo Jehowy — z Jerozolimy” (Izajasza 2:3).

 ²⁰ Jehowa nie chce, by członkowie Jego ludu błąkali się niczym zagubione owce. Za pomocą Biblii oraz opartych na niej publikacji objaśnia im swoje „prawo” i „słowo”, dzięki czemu uczą się Jego dróg. Wiedza ta umożliwia im ‛chodzenie jego ścieżkami’. Pobudzani wdzięcznością, przepełniającą ich serca, oraz wskazówkami Jehowy rozmawiają między sobą o Jego drogach. Żeby o nich słuchać i się uczyć, spotykają się na dużych zgromadzeniach i w mniejszych grupach — w Salach Królestwa i w mieszkaniach prywatnych (Powtórzonego Prawa 31:12, 13). Naśladują więc pierwszych chrześcijan, którzy zbierali się po to, by się wzajemnie zachęcać oraz pobudzać do obfitowania w ‛miłość i szlachetne uczynki’ (Hebrajczyków 10:24, 25).

21. W jakim dziele uczestniczą słudzy Jehowy?

²¹ Nawołują też innych, żeby ‛wstąpili na górę’ wywyższonego wielbienia Jehowy Boga. Znakomicie harmonizuje to z poleceniem, które Jezus dał swym uczniom tuż przed odejściem do nieba. Powiedział wtedy: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mateusza 28:19, 20). Korzystając z Bożego poparcia, Świadkowie Jehowy wszędzie na ziemi posłusznie wyruszają, aby pozyskiwać uczniów, których szkolą i chrzczą.

Przekuwanie mieczy na lemiesze

22, 23. Co zapowiada Księga Izajasza 2:4 i co na ten temat oświadczył pewien przedstawiciel ONZ?

²² Przechodzimy teraz do następnego wersetu. Właśnie jego fragment został wyryty na murze przed gmachem ONZ. Izajasz pisze: „Wyda wyrok wśród narodów oraz uporządkuje sprawy wielu ludów. I przekują swe miecze na lemiesze, a swe włócznie na noże ogrodnicze. Naród nie  podniesie miecza przeciw narodowi ani się już nie będą uczyć wojowania” (Izajasza 2:4).

²³ Osiągnięcie czegoś takiego byłoby wielkim sukcesem. Federico Mayor, dyrektor generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO), oświadczył kiedyś: „Wygląda na to, że żadne okropności wojny, tak wyraziście ukazywane za pomocą sprzętu audio-wideo, nie potrafią powstrzymać trwającego od wieków rozwoju potężnej machiny wojennej. Współczesne pokolenia mają do zrealizowania prawie niewykonalne biblijne zadanie ‛przekucia mieczy na lemiesze’ i wyzbycia się skłonności do wojny — pielęgnowanej od niepamiętnych czasów — na rzecz pragnienia pokoju. Dokonanie tego byłoby najwspanialszym i najszlachetniejszym osiągnięciem ‚globalnej wioski’ i najlepszą spuścizną dla potomnych”.

24, 25. Na kim spełniają się słowa Izajasza i w jaki sposób?

²⁴ Narody jako całość nigdy nie urzeczywistnią tego szczytnego celu. Po prostu przerasta to ich możliwości. Słowa Izajasza spełniają się na poszczególnych osobach, które pochodzą z wielu narodów i które jednoczy czyste wielbienie Boga. Jehowa ‛uporządkował sprawy’ wśród nich. Nauczył swych sług żyć z innymi w pokoju. W tym podzielonym i rozdartym konfliktami  świecie symbolicznie ‛przekuli swe miecze na lemiesze, a swe włócznie na noże ogrodnicze’. W jaki sposób?

²⁵ Przede wszystkim nie opowiadają się po niczyjej stronie w wojnach toczonych przez różne narody. Krótko przed śmiercią Jezusa uzbrojona gromada przyszła go aresztować. Kiedy Piotr chciał mieczem bronić swego Pana, ten powiedział: „Włóż swój miecz z powrotem na jego miejsce, bo wszyscy, którzy chwytają za miecz, od miecza zginą” (Mateusza 26:52). Odtąd naśladowcy Jezusa przekuwają swoje miecze na lemiesze i nie biorą broni do ręki, by zabijać bliźnich, ani w żaden inny sposób nie wspierają działań wojennych. ‛Dążą do pokoju ze wszystkimi’ (Hebrajczyków 12:14).

Kroczenie drogami pokoju

26, 27. Jak lud Boży „szuka pokoju i do niego dąży”? Podaj przykład.

²⁶ Pokój panujący wśród sług Bożych nie ogranicza się jednak do odmowy uczestniczenia w wojnach. Chociaż żyją w przeszło 230 krajach, mówią niezliczonymi językami i reprezentują mnóstwo kultur, cieszą się pokojem między sobą. To na nich w czasach nowożytnych spełniają się słowa, które Jezus wypowiedział do swych uczniów w I wieku: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:35). Chrześcijanie ci są dziś „krzewicielami pokoju” (Mateusza 5:9, przypis w NW). ‛Szukają pokoju i do niego dążą’ (1 Piotra 3:11). A wspiera ich Jehowa, „Bóg, który daje pokój” (Rzymian 15:33).

²⁷ Wspomnienia osób, które nauczyły się krzewić pokój, bywają wstrząsające. Pewien młody mężczyzna tak pisze o swym wcześniejszym trybie życia: „Różne ciężkie doświadczenia wpoiły mi przekonanie, że muszę się sam bronić. Byłem pełen nienawiści i złości. Stale wdawałem się w bójki. Codziennie zaczepiałem inne dziecko z sąsiedztwa; czasem biłem się na pięści, kiedy indziej rzucałem  kamieniami lub butelkami. Wyrosłem na bardzo agresywnego człowieka”. W końcu jednak mężczyzna ten przyjął zaproszenie, by wstąpić na „górę domu Jehowy”. Poznał drogi Boga i stał się Jego pokojowo usposobionym sługą.

28. Co chrześcijanie mogą robić, by krzewić pokój?

²⁸ Na ogół czciciele Jehowy nie mają tak awanturniczej przeszłości. Zabiegają jednak o pokój ze swym otoczeniem nawet w stosunkowo drobnych sprawach — pragną wybaczać, okazywać życzliwość i współczucie. Chociaż są niedoskonali, starają się ‛znosić jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczać sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego’ (Kolosan 3:13).

Pokojowa przyszłość

29, 30. Jaka przyszłość czeka ziemię?

²⁹ Jehowa dokonał teraz, „pod koniec dni”, czegoś naprawdę cudownego. Zgromadził ze wszystkich narodów osoby, które pragną Mu służyć. Nauczył je kroczyć Jego drogami, drogami pokoju. Właśnie ci ludzie przetrwają nadchodzący „wielki ucisk” i wejdą do pokojowego nowego świata, w którym już nigdy nie będzie wojen (Objawienie 7:14).

³⁰ Miecze — innymi słowy wszelka broń — przestaną istnieć. Psalmista tak opisał te czasy: „Chodźcie, zobaczcie poczynania Jehowy, jak spowodował zadziwiające wydarzenia na ziemi. Sprawia, że wojny ustają aż po kraniec ziemi. Łamie łuk i kruszy włócznię, wozy pali w ogniu” (Psalm 46:8, 9). Ze względu na te perspektywy następujące teraz wezwanie Izajasza jest równie stosowne za naszych dni jak wtedy, gdy prorok je zanotował: „Domu Jakuba, przyjdźcie i chodźmy w świetle Jehowy” (Izajasza 2:5). Oby światło od Jehowy oświecało dziś naszą ścieżkę, a będziemy kroczyć Jego drogami po wieczne czasy (Micheasza 4:5).

[Przypis]

[Pytania do studium]