Rozdział siedemnasty

Cudzoziemcy zebrani w Bożym domu modlitwy

Izajasza 56:1-12

1, 2. Jaką niezwykłą wiadomość ogłoszono w roku 1935 i czego to było częścią?

W PIĄTEK 31 maja 1935 roku Joseph F. Rutherford przemawiał do tłumów zgromadzonych w Waszyngtonie. Wyjaśniał, kim jest „lud wielki”, innymi słowy „wielka rzesza” ujrzana w wizji przez apostoła Jana. W punkcie kulminacyjnym swego przemówienia rzekł: „Wszystkich, którzy mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi, poproszę o powstanie z miejsc”. Według pewnego uczestnika tamtego zjazdu „wstała ponad połowa słuchaczy”. Wtedy mówca oświadczył: „Spójrzcie, oto lud wielki!” Inna obecna tam osoba wspomina: „Najpierw zapanowała cisza, a potem rozległy się okrzyki radości oraz głośna i długa owacja” (Objawienie 7:9, Biblia gdańska).

² Był to wyjątkowy moment w trakcie spełniania się pewnego proroctwa, spisanego jakieś 2700 lat wcześniej i umieszczonego w Biblii w 56 rozdziale Księgi Izajasza. Podobnie jak wiele innych proroctw zanotowanych przez Izajasza zawiera ono zarówno krzepiące obietnice, jak i stanowcze ostrzeżenia. W pierwszej kolejności odnosiło się do ludu sprzymierzonego z Bogiem w czasach Izajasza, lecz w gruncie rzeczy sięga setki lat później, aż do naszych dni.

 Co jest konieczne do wybawienia

3. Co muszą czynić Żydzi, którzy pragną być wybawieni przez Boga?

³ Rozdział 56 Księgi Izajasza zaczyna się od napomnienia udzielonego Żydom. Ale słowa zapisane przez proroka powinni wziąć pod uwagę wszyscy słudzy Boży. Powiedziano tu: „Oto, co rzekł Jehowa: ‚Przestrzegajcie sprawiedliwości i czyńcie to, co prawe. Bo wkrótce nadejdzie moje wybawienie i zostanie objawiona moja prawość. Szczęśliwy jest śmiertelnik, który to czyni, i syn człowieczy, który się tego trzyma, przestrzegając sabatu, żeby go nie bezcześcić, i strzeże swej ręki, żeby nie czynić nic złego’” (Izajasza 56:1, 2). Mieszkańcy Judy, którzy pragną, żeby Bóg ich wybawił, muszą przestrzegać Prawa Mojżeszowego, trzymać się sprawiedliwości i wieść życie prawych. Dlaczego? Ponieważ sam Jehowa jest prawy. Kto obstaje przy prawości, ten zaznaje szczęścia wynikającego ze zdobycia uznania Jehowy (Psalm 144:15b).

4. Dlaczego przestrzeganie sabatu jest w Izraelu tak ważne?

⁴ W proroctwie zwrócono szczególną uwagę na obchodzenie sabatu jako ważnego elementu Prawa Mojżeszowego. Przecież Judejczycy między innymi dlatego w końcu pójdą na wygnanie, że lekceważą sobie sabat (Kapłańska 26:34, 35; 2 Kronik 36:20, 21). Jest on „znakiem” wyjątkowej więzi łączącej Jehowę z Żydami, a przestrzeganie go stanowi dowód jej doceniania (Wyjścia 31:13). Świętowanie sabatu ma im ponadto przypominać, że Jehowa jest Stwórcą. Ma przywodzić na myśl wszystko, co dla nich uczynił, powodowany miłosierdziem (Wyjścia 20:8-11; Powtórzonego Prawa 5:12-15). Poza tym sprzyja wielbieniu Jehowy w sposób uporządkowany. Dzięki oderwaniu się raz w tygodniu od codziennych prac Judejczycy mogą oddawać się modlitwie, czytaniu i rozmyślaniu.

5. Jak z rady co do obchodzenia sabatu mogą skorzystać chrześcijanie?

 ⁵ A co z chrześcijanami? Czy również ich dotyczy wezwanie do przestrzegania sabatu? Bezpośrednio nie są do tego zobowiązani, ponieważ nie podlegają Prawu Mojżeszowemu (Kolosan 2:16, 17). Apostoł Paweł jednak wyjaśnił, że dla wiernych chrześcijan jest „odpoczynek sabatowy”. Obejmuje on pokładanie wiary w okup złożony przez Jezusa w celu wybawienia ludzi oraz zerwanie z poleganiem na samych uczynkach (Hebrajczyków 4:6-10). A zatem wypowiedź o sabacie zawarta w proroctwie Izajasza przypomina dzisiejszym sługom Jehowy o znaczeniu wiary w wybawienie zapewnione przez Boga, a także o potrzebie pielęgnowania z Nim bliskiej więzi i dbania o regularność w oddawaniu Mu czci.

Pociecha dla cudzoziemców i eunuchów

6. Na jakie dwie grupy Jehowa kieruje teraz uwagę?

⁶ Jehowa kieruje teraz uwagę na dwie grupy, które pragną Mu służyć, ale według Prawa Mojżeszowego nie mogą stać się częścią społeczności żydowskiej. „Cudzoziemiec, który się przyłączył do Jehowy, niech nie mówi: ‚Jehowa niechybnie oddzieli mnie od swego ludu’. Także eunuch niech nie mówi: ‚Oto jestem uschłym drzewem’” (Izajasza 56:3). Cudzoziemcy obawiają się, że zostaną odseparowani od Izraela. Eunuchowie martwią się, iż nigdy nie będą mieć dzieci, wskutek czego ich imiona pójdą w zapomnienie. Jedni i drudzy powinni nabrać ducha. Zanim poznamy przyczyny, najpierw rozważmy, jaką pozycję w narodzie izraelskim zapewnia takim ludziom Prawo.

7. Jakie ograniczenia Prawo nakłada na cudzoziemców przebywających w Izraelu?

⁷ Nieobrzezani cudzoziemcy nie mogą brać udziału w wielbieniu Boga razem z Izraelem. Nie wolno im na  przykład uczestniczyć w Passze (Wyjścia 12:43). Ci z nich, którzy nie łamią w sposób rażący praw kraju, mogą liczyć na sprawiedliwość i gościnność, ale nie są trwale związani z narodem izraelskim. Oczywiście niektórzy postanawiają całkowicie przestrzegać Prawa i na znak tego mężczyźni dają się obrzezać. Zostają wtedy prozelitami, mogą oddawać cześć Jehowie na dziedzińcu Jego domu i wchodzą w skład zboru izraelskiego (Kapłańska 17:10-14; 20:2; 24:22). Ale nawet prozelici nie są w pełni uczestnikami przymierza Jehowy z Izraelem, ponadto zaś nie mają dziedzicznych posiadłości w Ziemi Obiecanej. Pozostali cudzoziemcy mogą się modlić w stronę świątyni i jak się wydaje, składać za pośrednictwem kapłanów ofiary, jeśli tylko odpowiadają one wymogom Prawa (Kapłańska 22:25; 1 Królów 8:41-43). Niemniej Izraelici nie mają się z nimi bratać.

Eunuchowie otrzymują ‛imię po czas niezmierzony’

8. (a) Jak Prawo traktowało eunuchów? (b) Jakie funkcje pełnili eunuchowie w narodach pogańskich i co czasem mogło oznaczać określenie „eunuch”?

⁸ Eunuchowie, nawet jeśli pochodzili z żydowskich rodzin, nie byli pełnoprawnymi członkami narodu izraelskiego (Powtórzonego Prawa 23:1). * Natomiast wśród pewnych ludów pogańskich w czasach biblijnych zajmowali szczególną pozycję. Niektórych chłopców wziętych  do niewoli na wojnie poddawano kastracji i później powierzano im stanowiska na dworach królewskich. Eunuch mógł być „stróżem kobiet”, „stróżem nałożnic” albo usługiwać królowej (Estery 2:3, 12-15; 4:4-6, 9). Nie ma jednak dowodów, że Izraelici naśladowali takie praktyki albo że szczególnie chętnie zatrudniali eunuchów na dworach swych królów. *

9. Jakie pocieszające słowa wypowiada Jehowa do fizycznie okaleczonych eunuchów?

⁹ Fizycznie okaleczeni eunuchowie w Izraelu mogą uczestniczyć w oddawaniu czci prawdziwemu Bogu jedynie w ograniczonej mierze, a na dodatek znoszą upokorzenie, jakim jest niemożność posiadania potomstwa, które by zapewniło ciągłość ich rodom. Następne słowa proroctwa muszą więc być dla nich niezwykle pokrzepiające! Brzmią one: „Oto bowiem, co Jehowa rzekł do eunuchów, którzy przestrzegają moich sabatów i którzy wybrali to, w czym mam upodobanie, i którzy trzymają się mego przymierza: ‚Dam im w moim domu i w obrębie moich murów pomnik oraz imię, coś lepszego od synów i córek. Imię im dam po czas niezmierzony, takie, które nie zostanie usunięte’” (Izajasza 56:4, 5).

10. Kiedy zmieniła się sytuacja eunuchów i z jakiego przywileju mogą odtąd korzystać?

¹⁰ Przyjdzie czas, gdy to, że ktoś cieleśnie jest eunuchem, nie będzie już przeszkodą w pełnieniu dla Jehowy służby całkowicie przezeń akceptowanej. Posłuszni eunuchowie otrzymają „pomnik” — czyli miejsce — w domu Jehowy oraz imię lepsze od synów i córek. Od kiedy jest to  możliwe? Od śmierci Jezusa Chrystusa. Stare przymierze Prawa zostało wtedy zastąpione nowym przymierzem, a cielesny Izrael — „Izraelem Bożym” (Galatów 6:16). Od tamtej pory wszyscy okazujący wiarę mogą wielbić Boga, w pełni ciesząc się Jego uznaniem. Cielesne różnice nie mają już znaczenia. Ci, którzy dochowają wierności, bez względu na swój stan fizyczny będą mieć „imię (...) po czas niezmierzony, takie, które nie zostanie usunięte”. Jehowa o nich nie zapomni. Umieści ich imiona w swej „księdze pamięci”, toteż w wyznaczonym przez Niego czasie otrzymają życie wieczne (Malachiasza 3:16; Przysłów 22:1; 1 Jana 2:17).

Cudzoziemcy czczą Boga razem z Jego ludem

11. Co powinni czynić cudzoziemcy, by zapewnić sobie błogosławieństwa?

¹¹ A co z cudzoziemcami? W proroctwie Jehowa znów zwraca na nich uwagę i wypowiada ogromnie pokrzepiające słowa. Izajasz notuje: „Cudzoziemców, którzy się przyłączyli do Jehowy, żeby mu usługiwać i żeby miłować imię Jehowy — aby zostać jego sługami — wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, by go nie bezcześcić i trzymają się mego przymierza, tych też przyprowadzę na moją świętą górę i sprawię, że będą się radować w moim domu modlitwy. Ich całopalenia i ofiary będą godne przyjęcia na moim ołtarzu. Bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich ludów” (Izajasza 56:6, 7).

12. Jak kiedyś rozumiano proroctwo Jezusa o „drugich owcach”?

¹² W dobie dzisiejszej „cudzoziemcy” zaczęli się pojawiać stopniowo. Przed I wojną światową zdano sobie sprawę, że liczba wybawionych znacznie przewyższy liczbę osób spodziewających się rządzić z Jezusem w niebie — tych, które obecnie uważamy za Izrael Boży. Badacze  Pisma Świętego znali słowa Jezusa zapisane w Ewangelii według Jana 10:16: „Mam drugie owce, które nie są z tej owczarni; te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu, i będzie jedna trzoda, jeden pasterz”. Uświadomili sobie, że owe „drugie owce” to klasa ziemska. Ale na ogół sądzili, iż pojawią się one dopiero w czasie Tysiącletniego Panowania Jezusa Chrystusa.

13. Na jakiej podstawie wywnioskowano, że owce z 25 rozdziału Ewangelii według Mateusza muszą pojawić się w dniach ostatnich obecnego systemu rzeczy?

¹³ W końcu jednak lepiej zrozumiano pokrewne wersety mówiące o owcach. Rozdział 25 Ewangelii według Mateusza zawiera przypowieść Jezusa o owcach i kozach. Według tej przypowieści owce zostają obdarzone życiem wiecznym za to, że wspierają braci Jezusa. Tworzą zatem odrębną grupę, inną niż namaszczeni duchem bracia Chrystusa. W roku 1923 podczas zgromadzenia w Los Angeles wyjaśniono, że owce te muszą dać się poznać nie w ciągu Millennium, lecz w końcowych dniach obecnego systemu rzeczy. Dlaczego? Ponieważ wspomniana przypowieść stanowi fragment odpowiedzi Jezusa na pytanie: „Kiedy to nastąpi i co będzie znakiem twojej obecności oraz zakończenia systemu rzeczy?” (Mateusza 24:3).

14, 15. Jak coraz lepiej rozumiano sytuację drugich owiec w czasie końca?

¹⁴ W latach dwudziestych niektóre osoby związane z Badaczami Pisma Świętego zaczęły odczuwać, że duch Jehowy nie daje im świadectwa, iż mają powołanie niebiańskie. Mimo to gorliwie służyły Bogu Najwyższemu. Ich sytuację dokładniej poznano w roku 1931, po wydaniu książki Usprawiedliwienie. Werset po wersecie omówiono w niej biblijną Księgę Ezechiela, między innymi objaśniono  wizję, w której pojawia się „mąż” z kałamarzem pisarskim (Ezechiela 9:1-11). „Mąż” ów idzie przez Jerozolimę i czyni znak na czołach wszystkich, którzy wzdychają i płaczą nad popełnianymi tam obrzydliwościami. Przedstawia on braci Jezusa, ostatek chrześcijan namaszczonych duchem przebywający na ziemi podczas sądu nad odpowiednikiem Jerozolimy — chrześcijaństwem. Znak na czołach otrzymują drugie owce żyjące w tym okresie. Kiedy w tej wizji wykonawcy wyroków Jehowy wywierają pomstę na odstępczym mieście, wspomniane osoby zostają oszczędzone.

¹⁵ Na podstawie proroczych dziejów izraelskiego króla Jehu oraz jego sprzymierzeńca, nie-Izraelity Jehonadaba, w roku 1932 lepiej uświadomiono sobie, jak drugie owce wspierają namaszczonych braci Chrystusa — idą śladem Jehonadaba, który przyłączył się do Jehu i pomógł mu zgładzić czcicieli Baala. Ostatecznie w roku 1935 zrozumiano, że drugie owce żyjące w czasie końca teraźniejszego systemu rzeczy to wielka rzesza, którą w wizji oglądał apostoł Jan. Po raz pierwszy wyjaśniono to na wspomnianym wcześniej zjeździe w Waszyngtonie, kiedy to Joseph F. Rutherford wykazał, iż osoby spodziewające się żyć na ziemi tworzą „lud wielki”.

16. Jakie są przywileje i obowiązki „cudzoziemców”?

¹⁶ I tak z czasem zdano sobie sprawę, że w dniach ostatnich „cudzoziemcy” odegrają ważną rolę w zamierzeniu Jehowy. Przychodzą oni do Izraela Bożego, żeby czcić Jehowę (Zachariasza 8:23). Razem z tym duchowym narodem składają Bogu odpowiednie ofiary i ‛wchodzą do odpoczynku sabatowego’ (Hebrajczyków 13:15, 16). Poza tym wielbią Boga w świątyni duchowej, która  podobnie jak świątynia jerozolimska jest „domem modlitwy dla wszystkich narodów” (Marka 11:17). „Wyprali swoje długie szaty i wybielili je we krwi Baranka”, wierzą bowiem w ofiarę okupu dostarczoną przez Jezusa Chrystusa. I służą Jehowie nieustannie — „dniem i nocą pełnią dla niego świętą służbę” (Objawienie 7:14, 15).

17. Jak nowożytni „cudzoziemcy” trzymają się nowego przymierza?

¹⁷ Ci nowożytni „cudzoziemcy” trzymają się nowego przymierza w tym sensie, że korzystają z wynikających zeń dobrodziejstw i błogosławieństw — dzięki współdziałaniu z Izraelem Bożym. Chociaż nie są stroną w tym przymierzu, z całego serca przestrzegają związanych z nim norm. W ten sposób mają prawo Jehowy w sercach i poznają  Go jako swego niebiańskiego Ojca oraz Najwyższego Władcę (Jeremiasza 31:33, 34; Mateusza 6:9; Jana 17:3).

18. Jakie zgromadzanie ma miejsce w czasie końca?

¹⁸ Dalej w proroctwie Izajasza nadmieniono: „Oto wypowiedź Wszechwładnego Pana, Jehowy, który zbiera rozproszonych Izraela: ‚Zbiorę do niego jeszcze innych oprócz tych spośród niego, którzy już zostali zebrani’” (Izajasza 56:8). W czasie końca Jehowa zebrał „rozproszonych Izraela”, czyli ostatek pomazańców. Poza nimi zgromadza „innych” — wielką rzeszę. Grupy te razem oddają Mu cześć w pokoju i jedności pod nadzorem Jego samego oraz panującego już Króla, Chrystusa Jezusa. Ze względu na ich lojalność wobec rządów Jehowy sprawowanych za pośrednictwem Chrystusa Wspaniały Pasterz tworzy z nich zespoloną i rozradowaną trzodę.

Ślepi strażnicy, nieme psy

19. Jakie zaproszenie skierowano do dzikich zwierząt polnych i leśnych?

¹⁹ Z powyższymi serdecznymi i pokrzepiającymi słowami kontrastuje teraz coś zaskakującego, wręcz szokującego. Jehowa jest gotowy okazać miłosierdzie cudzoziemcom i eunuchom. Natomiast spośród tych, którzy mają się za członków Jego zboru, wielu zostaje potępionych i czeka na wykonanie wyroku. Co więcej, nie zasługuje nawet na przyzwoity pogrzeb i może tylko stać się pastwą drapieżników. Czytamy więc: „Wy, wszystkie dzikie zwierzęta polne, przyjdźcie na żer — wy, wszystkie dzikie zwierzęta leśne” (Izajasza 56:9). Kto padnie łupem tych dzikich zwierząt? Wyjaśnienie znajdujemy w dalszej części proroctwa. Przypomina nam to zarazem, co czeka przeciwników Bożych w nadchodzącej wojnie Armagedonu —  ich martwe ciała będą pozostawione ptakom na pożarcie (Objawienie 19:17, 18).

20, 21. Z powodu jakich wad przywódcy religijni nie nadają się na przewodników duchowych?

²⁰ W proroctwie powiedziano następnie: „Jego strażnicy są ślepi. Żaden z nich nie zwrócił uwagi. Wszyscy oni są niemymi psami; nie są w stanie szczekać, dyszą, leżą, lubią drzemać. Są to psy pożądające z całej duszy; nie wiedzą, co to być sytym. Są też pasterzami, którzy nie nauczyli się rozumieć. Wszyscy oni poszli własną drogą, każdy za swym niesprawiedliwym zyskiem w obrębie swej granicy: ‚Chodźcie! Wezmę wina; i do ostatka pijmy odurzający napój. A jutro będzie takie samo, jak dzień dzisiejszy: wspaniałe, w znacznie większym stopniu’” (Izajasza 56:10-12).

²¹ Przywódcy religijni w Judzie twierdzą, że są czcicielami Jehowy. Podają się za Jego „strażników”. Są jednak duchowo ślepi, niemi i senni. Jaki z nich pożytek, skoro nie potrafią czuwać ani ostrzec przed niebezpieczeństwem? Niczego nie rozumieją, toteż nie mają kwalifikacji, żeby ludziom przyrównanym do owiec zapewnić duchowe przewodnictwo. Co więcej, są zepsuci. Nienasycenie żywią samolubne pragnienia. Zamiast trzymać się wskazówek Jehowy, chodzą własną drogą, zabiegają o nieuczciwe zyski, odurzają się alkoholem i namawiają do tego innych. Nie zdają sobie sprawy, że nadciąga wykonanie wyroku Bożego, dlatego przekonują ludzi, iż wszystko ułoży się pomyślnie.

22. Pod jakim względem przywódcy religijni z czasów Jezusa przypominają swych poprzedników ze starożytnej Judy?

²² Izajasz już wcześniej posłużył się podobną symboliką, żeby opisać niewiernych przywódców religijnych Judy — duchowo pijanych, śpiących i bezrozumnych. Narzucali  oni drugim ludzkie tradycje, kłamali w kwestiach religijnych i polegali na Asyrii, zamiast oczekiwać pomocy od Boga (2 Królów 16:5-9; Izajasza 29:1, 9-14). Najwyraźniej niczego się nie nauczyli. Niestety, tacy sami byli przywódcy religijni w I wieku n.e. Nie przyjęli dobrej nowiny, którą głosił im sam Syn Boży, lecz odrzucili go i spiskowali, żeby doprowadzić do jego śmierci. Jezus otwarcie nazwał ich „ślepymi przewodnikami” i dodał, że gdy „ślepy prowadzi ślepego, obaj wpadną do dołu” (Mateusza 15:14).

 Dzisiejsi „strażnicy”

23. Jak spełniło się to, co o autorytetach religijnych prorokował Piotr?

²³ Apostoł Piotr ostrzegł, że pojawią się fałszywi nauczyciele, którzy będą chcieli wprowadzić w błąd chrześcijan. Napisał: „Powstali też wśród ludu [izraelskiego] fałszywi prorocy, podobnie jak wśród was będą fałszywi nauczyciele. Właśnie oni cichaczem wprowadzą zgubne sekty i zaprą się nawet właściciela, który ich kupił, tak iż ściągną na siebie prędką zagładę” (2 Piotra 2:1). Do czego doprowadzili ci fałszywi nauczyciele głoszeniem nieprawdziwych nauk i swą sekciarską postawą? Do utworzenia chrześcijaństwa, którego duchowieństwo modli się dziś o błogosławieństwo Boże dla swych politycznych przyjaciół, a następnie obiecuje świetlaną przyszłość. Przywódcy religijni chrześcijaństwa okazali się w sprawach duchowych ślepi, niemi i pogrążeni we śnie.

24. Jak dalece zjednoczeni są Izrael duchowy i „cudzoziemcy”?

²⁴ Jednakże Jehowa przyprowadza miliony „cudzoziemców”, żeby razem z resztą Izraela Bożego oddawali Mu cześć w Jego wielkim duchowym domu modlitwy. „Cudzoziemcy” ci reprezentują wprawdzie wiele narodów, ras i języków, lecz harmonijnie współdziałają ze sobą nawzajem oraz z Izraelem Bożym. Są przekonani, że wybawić ich może tylko Jehowa Bóg za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Kierując się miłością do Jehowy, wespół z namaszczonymi braćmi Chrystusa mówią głośno o swej wierze. Ogromnie pokrzepiają ich też słowa, które zanotował w natchnieniu apostoł: „Jeśli publicznie wyznasz to ‛słowo w twoich ustach’, że Jezus jest Panem, i w swoim sercu uwierzysz, że Bóg wskrzesił go z martwych, to będziesz wybawiony” (Rzymian 10:9).

[Przypisy]

[Pytania do studium]

 [Ilustracja na stronie 250]

W czasie sabatu można było oddawać się modlitwie, czytaniu i rozmyślaniu

[Ilustracje na stronie 256]

Sytuację drugich owiec dokładnie wyjaśniono na zjeździe w Waszyngtonie w roku 1935 (poniżej chrzest, po prawej program)

[Ilustracja na stronie 259]

Dzikie zwierzęta zaproszono na ucztę

 [Ilustracje na stronie 261]

„Cudzoziemcy” są zjednoczeni z Izraelem Bożym