Rozdział dziesiąty

„Czas dobrej woli”

Izajasza 49:1-26

1, 2. (a) Jakim błogosławieństwem cieszył się Izajasz? (b) Kogo dotyczą prorocze słowa z pierwszej połowy 49 rozdziału Księgi Izajasza?

JEHOWA od dawna darzy łaską i ochrania wszystkich wiernych ludzi. Ale nie okazuje dobrej woli w sposób nieprzemyślany. Tego niezrównanego błogosławieństwa udziela odpowiednim osobom. Zaliczał do nich między innymi Izajasza. Okazywał mu przychylność i używał go za narzędzie do ogłaszania swej woli. Przykład takiego postępowania Boga opisano w pierwszej połowie 49 rozdziału Księgi Izajasza.

² Fragment ten proroczo skierowano do potomstwa Abrahama. Pierwotnie owym potomstwem był naród izraelski, który wywodził się właśnie od tego człowieka. Ale nie ulega wątpliwości, że język wspomnianego proroctwa w znacznym stopniu kieruje uwagę na długo oczekiwanego Potomka Abrahama — na obiecanego Mesjasza. Dotyczy także duchowych braci Mesjasza, którzy weszli w skład symbolicznego potomstwa Abrahama, a więc w skład „Izraela Bożego” (Galatów 3:7, 16, 29; 6:16). Przede wszystkim jednak ta część proroctwa Izajasza zawiera opis szczególnej więzi łączącej Jehowę z Jego umiłowanym Synem, Jezusem Chrystusem (Izajasza 49:26).

Wyznaczony i ochraniany przez Jehowę

3, 4. (a) Jaką pomoc otrzymuje Mesjasz? (b) Do kogo Mesjasz przemawia?

³ Jehowa okazuje Mesjaszowi dobrą wolę, czyli darzy go  uznaniem. Powierza mu władzę i niezbędne uprawnienia, by mógł wywiązać się ze swej misji. Nie bez powodu zatem przyszły Mesjasz oświadcza: „Posłuchajcie mnie, wyspy, i wytężajcie uwagę, wy, dalekie grupy narodowościowe. Jehowa powołał mnie jeszcze w łonie. Już od wnętrza mej matki wspomniał o moim imieniu” (Izajasza 49:1).

⁴ Mesjasz przemawia tu do ludzi ‛z daleka’. Wprawdzie został obiecany Żydom, ale pełni służbę, która zapewni błogosławieństwa wszystkim narodom (Mateusza 25:31-33). Chociaż więc „wyspy” i „grupy narodowościowe” nie zawarły przymierza z Jehową, powinny zwrócić uwagę na izraelskiego Mesjasza, bo on przychodzi wybawić całą ludzkość.

5. Jak Mesjasz zostaje nazwany, zanim się rodzi jako człowiek?

⁵ Według proroctwa Mesjasz otrzyma od Jehowy imię, jeszcze zanim się urodzi jako człowiek (Mateusza 1:21; Łukasza 1:31). Faktycznie, na długo przedtem zostaje nazwany „Cudownym Doradcą, Potężnym Bogiem, Wiekuistym Ojcem, Księciem Pokoju” (Izajasza 9:6). Jego proroczym mianem okazuje się również imię Immanuela, przypuszczalnie syna Izajasza (Izajasza 7:14; Mateusza 1:21-23). Także imię Jezus, pod którym Mesjasz staje się później znany, zapowiedziano przed jego narodzeniem (Łukasza 1:30, 31). Wywodzi się ono z hebrajskiego wyrazu oznaczającego „Jehowa jest wybawieniem”. Nie ulega zatem wątpliwości, że nie jest on samozwańczym Chrystusem.

6. W jakim sensie usta Mesjasza są podobne do ostrego miecza i jak on sam zostaje ukryty?

⁶ Mesjasz dalej mówi proroczo: „Upodobnił me usta do ostrego miecza. Ukrył mnie w cieniu swej ręki. Uczynił ze  mnie wypolerowaną strzałę. Schował mnie w swoim kołczanie” (Izajasza 49:2). Kiedy w roku 29 n.e. nadchodzi czas, by Mesjasz Jehowy rozpoczął służbę na ziemi, jego słowa i czyny rzeczywiście przypominają ostrą, wypolerowaną broń, mogącą wniknąć w serca słuchaczy (Łukasza 4:31, 32). Wzbudzają też złość wielkiego przeciwnika Jehowy, Szatana, oraz jego sług. Od samych narodzin Jezusa Szatan usiłuje pozbawić go życia, ten jednak jest niczym strzała ukryta w kołczanie Jehowy. * Może bezwzględnie liczyć na ochronę ze strony Ojca (Psalm 91:1; Łukasza 1:35). W wyznaczonym czasie Jezus oddaje życie za ludzkość. Ale nadejdzie pora, gdy wyruszy jako potężny niebiański wojownik, którego broń — ostry miecz wychodzący z ust — będzie mieć inne znaczenie. Będzie przedstawiać jego prawo do ogłaszania i wykonywania wyroków wydanych na wrogów Jehowy (Objawienie 1:16).

Trud Sługi Bożego nie idzie na marne

7. Do kogo odnoszą się słowa Jehowy z Księgi Izajasza 49:3 i dlaczego?

⁷ Teraz Jehowa mówi proroczo: „Tyś moim sługą, Izraelu, tym, w którym ukażę swoje piękno” (Izajasza 49:3).  Jehowa nazywa swym sługą naród izraelski (Izajasza 41:8). Ale szczególnym Sługą jest Jezus Chrystus (Dzieje 3:13). Żadne stworzenie Boga nie odzwierciedla Jego „piękna” lepiej niż Jezus. Do niego więc w gruncie rzeczy odnosi się powyższa wypowiedź, formalnie skierowana do Izraela (Jana 14:9; Kolosan 1:15).

8. Jak przyjmują Mesjasza rodacy i czyjej ocenie poddaje on swe dokonania?

⁸ Czy jednak rodacy Jezusa nie pogardzają nim i nie odrzucają go? Istotnie. W większości nie uznają go za namaszczonego Sługę Bożego (Jana 1:11). Wszystko, co czyni na ziemi, zapewne uważają za mało znaczące, jeśli nie całkiem bezwartościowe. Do tego pozornego niepowodzenia Mesjasz nawiązuje w następnych słowach: „Na darmo się trudziłem. Zużyłem swoją moc na coś nierzeczywistego i marnego” (Izajasza 49:4a). Wypowiada się tak nie dlatego, że jest zniechęcony. Zwróćmy uwagę, co mówi dalej: „Doprawdy, mój sąd jest u Jehowy, a moja zapłata u mego Boga” (Izajasza 49:4b). Dokonań Mesjasza nie będą oceniać ludzie, lecz Bóg.

9, 10. (a) Jakie zadanie otrzymuje Mesjasz od Jehowy i jakie osiąga wyniki? (b) Jak z przeżyć Mesjasza mogą czerpać otuchę dzisiejsi chrześcijanie?

⁹ Jezus przede wszystkim zabiega o dobrą wolę Boga, o Jego przychylność. W proroctwie oznajmia: „Teraz Jehowa, który już od łona matki kształtuje mnie na swojego sługę, powiedział mi, że mam z powrotem przyprowadzić do niego Jakuba, by został do niego zebrany Izrael. I w oczach Jehowy doznam chwały, a mój Bóg będzie moją siłą” (Izajasza 49:5). Mesjasz przychodzi, aby z powrotem skłonić serca synów Izraela do ich niebiańskiego Ojca. Większość z nich nie reaguje — czynią to tylko nieliczni. Prawdziwe znaczenie ma jednak zapłata,  którą daje mu Jehowa Bóg. Ocenia On jego osiągnięcia według własnych, a nie ludzkich mierników.

¹⁰ Obecnie naśladowcy Jezusa mogą czasami odnosić wrażenie, że trudzą się na próżno. W niektórych stronach uzyskują w służbie wyniki, które wydają się niewspółmierne do nakładu pracy. Ale zachęceni przykładem Jezusa, trwają. Czerpią też siły ze słów apostoła Pawła, który napisał: „A zatem, bracia moi umiłowani, stańcie się niezłomni, niewzruszeni i miejcie zawsze mnóstwo pracy w dziele Pańskim, wiedząc, że wasz trud w związku z Panem nie jest daremny” (1 Koryntian 15:58).

„Światło narodów”

11, 12. Jak Mesjasz stał się „światłem narodów”?

¹¹ W proroctwie Izajasza Jehowa dodaje Mesjaszowi otuchy przypomnieniem, że występowanie w roli Sługi Bożego nie jest „drobnostką”. Jezus ma za cel „podźwignięcie plemion Jakuba i przyprowadzenie z powrotem  ocalałych spośród Izraela”. Jehowa dodatkowo wyjaśnia: „Ustanowiłem cię też światłem narodów, by moje wybawienie sięgało po kraniec ziemi” (Izajasza 49:6). Jak Jezus ma oświecić ludzi „po kraniec ziemi”, skoro jego ziemska służba ogranicza się do Izraela?

¹² Z Biblii wynika, iż Boże „światło narodów” nie zgasło w chwili odejścia Jezusa z ziemi. Jakieś 15 lat po jego śmierci misjonarze Paweł i Barnabas przytoczyli proroctwo z Księgi Izajasza 49:6 w odniesieniu do uczniów Jezusa — do jego duchowych braci. Wyjaśnili: „Przecież Jehowa nałożył na nas przykazanie tymi słowy: ‚Ustanowiłem cię światłem narodów, abyś był wybawieniem aż po kraniec ziemi’” (Dzieje 13:47). Paweł przed śmiercią stwierdził, że dobra nowina o wybawieniu dotarła nie tylko do Żydów, lecz do „wszelkiego stworzenia pod niebem” (Kolosan 1:6, 23). Dzisiaj działalność tę kontynuują pozostali z grona namaszczonych duchem braci Chrystusa. Wspomagani przez kilkumilionową „wielką rzeszę”, służą jako „światło narodów” w przeszło 230 krajach świata (Objawienie 7:9).

13, 14. (a) Z jaką reakcją spotyka się działalność kaznodziejska Mesjasza i jego naśladowców? (b) Do jakiej zmiany sytuacji dochodzi?

¹³ Jehowa istotnie dowiódł, że wspiera swego Sługę Mesjasza, jego namaszczonych duchem braci i wszystkich członków wielkiej rzeszy, którzy wraz z nimi dalej rozgłaszają dobrą nowinę. To prawda, że uczniowie Jezusa — podobnie jak on sam — są przedmiotem wzgardy i ataków (Jana 15:20). Ale w stosownym czasie Jehowa zawsze doprowadza do radykalnej zmiany sytuacji, aby wyratować i wynagrodzić swych lojalnych sług. Jeżeli chodzi o Mesjasza, który jest „wzgardzony w duszy” i którym „się brzydzi naród”, Jehowa obiecuje: „Królowie zobaczą i powstaną, podobnie książęta, i oddadzą  pokłon — przez wzgląd na Jehowę, który jest wierny, na Świętego Izraelskiego, który cię wybiera” (Izajasza 49:7).

¹⁴ O tej przepowiedzianej zmianie sytuacji napisał później apostoł Paweł do chrześcijan w Filippi. Jak wyjaśnił, Jezus doznał upokorzenia na palu męki, lecz potem został uhonorowany przez Boga. Jehowa ofiarował swemu Słudze „wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano” (Filipian 2:8-11). Wiernych naśladowców Chrystusa ostrzeżono, że oni też będą prześladowani. Ale podobnie jak Mesjasz mogą być pewni dobrej woli ze strony Jehowy (Mateusza 5:10-12; 24:9-13; Marka 10:29, 30).

„Szczególny czas dobrej woli”

15. O jakim szczególnym „czasie” wspomniano w proroctwie Izajasza i co z tego wynika?

¹⁵ Proroctwo Izajasza zawiera teraz wypowiedź o doniosłym znaczeniu. Jehowa oznajmia Mesjaszowi: „W czasie dobrej woli odpowiedziałem ci i pomogłem ci w dniu wybawienia; i strzegłem cię, żeby cię ustanowić przymierzem dla ludu” (Izajasza 49:8a). Podobne proroctwo utrwalono w Psalmie 69:13-18. Psalmista także wspomina o „czasie dobrej woli”. Wyrażenie to skłania do wniosku, iż Jehowa okazuje szczególną dobrą wolę i zapewnia szczególną ochronę tylko w pewnym konkretnym okresie.

16. Kiedy dla starożytnego Izraela nastał „czas dobrej woli” Jehowy?

¹⁶ Kiedy nastał ów „czas dobrej woli”? Pierwotnie słowa te wchodziły w skład proroctwa o odrodzeniu i zapowiadały Żydom powrót z wygnania. Doznali oni dobrodziejstw „czasu dobrej woli”, gdy mogli „przywrócić tę ziemię do poprzedniego stanu” i ponownie objąć  w posiadanie „spustoszone dziedzictwa” (Izajasza 49:8b). Przestali być „więźniami” w Babilonie. Kiedy wędrowali do ojczyzny, dzięki opiece Jehowy nie musieli „głodować ni pragnąć” i nie cierpieli wskutek „spiekoty ni słońca”. Rozproszeni Izraelici napływali do swego kraju „z daleka, (...) z północy i z zachodu” (Izajasza 49:9-12). Ale chociaż proroctwo to spełniło się już w tak imponujący sposób, Biblia wskazuje, że dotyczyło czegoś więcej.

17, 18. Jaki „czas dobrej woli” Jehowa wyznaczył w I wieku n.e.?

¹⁷ Pokój i dobrą wolę Boga, czyli Jego łaskę, najpierw ogłosili ludziom aniołowie z okazji narodzin Jezusa (Łukasza 2:13, 14). Z tej dobrej woli nie mieli skorzystać wszyscy, lecz jedynie ci, którzy w Jezusa uwierzą. Później on sam publicznie odczytał proroctwo z Księgi Izajasza 61:1, 2 i odniósł je do siebie jako zwiastuna „roku dobrej woli Jehowy” (Łukasza 4:17-21). Apostoł Paweł zaś wspomniał, że w dniach, kiedy Jezus przebywał w ciele, doznawał specjalnej opieki Jehowy (Hebrajczyków 5:7-9). A zatem ów „czas dobrej woli” miał związek z łaską, jaką Bóg darzył Jezusa w ciągu jego ludzkiego życia.

¹⁸ Proroctwo to jednak ma jeszcze inne zastosowanie. Po przytoczeniu wypowiedzi z Księgi Izajasza o „czasie dobrej woli” Paweł nadmienił: „Oto teraz jest szczególny czas dobrej woli. Oto teraz dzień wybawienia” (2 Koryntian 6:2). Zanotował te słowa 22 lata po śmierci Jezusa. Najwyraźniej gdy w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku powstał zbór chrześcijański, Jehowa przedłużył swój „rok dobrej woli”, by objąć nim również namaszczonych duchem uczniów Chrystusa.

19. Jak obecnie chrześcijanie mogą odnieść pożytek z „czasu dobrej woli” Jehowy?

¹⁹ A co z dzisiejszymi naśladowcami Jezusa, którzy nie zostali namaszczeni na dziedziców niebiańskiego Królestwa  Bożego? Czy osoby spodziewające się żyć na ziemi mogą odnieść pożytek z „czasu dobrej woli”? Oczywiście. Jak wskazuje biblijna Księga Objawienia, wielka rzesza, która wyjdzie „z wielkiego ucisku”, by rozkoszować się życiem w raju na ziemi, także cieszy się „czasem dobrej woli” Jehowy (Objawienie 7:13-17). A zatem z tego wyznaczonego okresu, w którym okazuje On dobrą wolę niedoskonałym ludziom, mogą skorzystać wszyscy chrześcijanie.

20. Jak chrześcijanie mogą uniknąć ‛chybienia celu niezasłużonej życzliwości Bożej’?

²⁰ Apostoł Paweł poprzedził ogłoszenie „czasu dobrej woli” Jehowy pewnym ostrzeżeniem. Upraszał chrześcijan, żeby „nie przyjmowali niezasłużonej życzliwości Bożej, a potem chybiali jej celu” (2 Koryntian 6:1). Chrześcijanie starają się więc przy każdej sposobności zabiegać o uznanie Boga i wykonywać Jego wolę (Efezjan 5:15, 16). Słusznie trzymają się rady Pawła: „Strzeżcie się, bracia, żeby czasem nie rozwinęło się w kimś z was serce niegodziwe, któremu brakuje wiary — wskutek oddalenia się od Boga żywego; ale wciąż się nawzajem usilnie zachęcajcie każdego dnia, dopóki można go zwać ‚Dzisiaj’, żeby czasem ktoś z was nie popadł w zatwardziałość wskutek zwodniczej mocy grzechu” (Hebrajczyków 3:12, 13).

21. Jaka radosna wypowiedź kończy pierwszą część 49 rozdziału Księgi Izajasza?

²¹ Kiedy kończy się prorocza wymiana zdań między Jehową a Jego Mesjaszem, uszczęśliwiony Izajasz woła: „Wydajcie wesoły okrzyk, niebiosa, i raduj się, ziemio. Niech z wesołym wołaniem rozweselą się góry. Bo Jehowa pocieszył swój lud i lituje się nad swoimi uciśnionymi” (Izajasza 49:13). W przeszłości te piękne słowa  niewątpliwie krzepiły Izraelitów oraz wspaniałego Sługę Jehowy, Jezusa Chrystusa, a dzisiaj dodają otuchy pomazańcom oraz towarzyszącym im „drugim owcom” (Jana 10:16).

Jehowa nie zapomina o swym ludzie

22. Jak Jehowa podkreśla, że nigdy nie zapomni o swym ludzie?

²² Teraz Izajasz przekazuje kolejne oświadczenia Jehowy. Zapowiada, że Żydzi na wygnaniu zaczną tracić siły i nadzieję. Oznajmia: „Syjon mówił: ‚Jehowa mnie opuścił i Jehowa o mnie zapomniał’” (Izajasza 49:14). Czy to prawda? Czy Jehowa rzeczywiście porzucił swój lud i o nim zapomniał? Występując w roli rzecznika Jehowy, Izajasz ciągnie dalej: „Czy żona może zapomnieć o swym osesku, żeby się nie zlitować nad synem swego łona? Nawet te kobiety mogą zapomnieć, jednakże ja o tobie nie zapomnę” (Izajasza 49:15). Jakże czule odpowiada Jehowa! Kocha swój lud bardziej niż matka dziecko. Nieustannie rozmyśla o tych, którzy są wobec Niego lojalni. Pamięta o nich tak, jak gdyby miał ich imiona wyryte na rękach: „Oto wyryłem cię na swych dłoniach. Mury twoje stale są przede mną” (Izajasza 49:16).

23. Jak Paweł zachęcił chrześcijan, by ufali, że Jehowa nigdy o nich nie zapomni?

²³ W swym liście do Galatów apostoł Paweł nawoływał chrześcijan: „Nie ustawajmy w czynieniu tego, co szlachetne, bo w stosownej porze będziemy żąć, jeśli się nie znużymy” (Galatów 6:9). A do Hebrajczyków napisał krzepiąco: „Bóg nie jest nieprawy, żeby miał zapomnieć o waszej pracy oraz o miłości, którą okazaliście jego imieniu” (Hebrajczyków 6:10). Dlatego nigdy nie powinniśmy myśleć, że Jehowa zapomniał o swym ludzie. Podobnie jak starożytny Syjon chrześcijanie mają podstawy,  by się radować i cierpliwie na Niego czekać. On dotrzymuje warunków zawartych przymierzy oraz swych obietnic.

24. Jak odrodzi się Syjon i o co będzie pytał?

²⁴ Jehowa dalej niesie pociechę za pośrednictwem Izajasza. Syjonowi przestaną zagrażać ci, którzy go „burzą”: zarówno Babilończycy, jak i żydowscy odstępcy. „Synowie” Syjonu — wygnańcy lojalni względem Jehowy — ‛pośpieszą się’. Będą „zebrani”. Śpiesznie wrócą do Jerozolimy i staną się jej ozdobą na podobieństwo „ozdób”, którymi upiększa się „oblubienica” (Izajasza 49:17, 18). Tereny syjońskiej stolicy zostały „spustoszone”. Wyobraźmy więc sobie jej zaskoczenie, gdy nagle zyska tyle mieszkańców, iż zrobi się ciasno (przeczytaj Izajasza  49:19, 20). Nic dziwnego, że zapyta, skąd się wzięły te wszystkie dzieci: „Powiesz w swoim sercu: ‚Kto mi ich zrodził, skoro jestem niewiastą pozbawioną dzieci i bezpłodną, wygnaną i uwięzioną? A tych kto wychował? Oto pozostawiono mnie samą. Ci zaś gdzie byli?’” (Izajasza 49:21). Niepłodny niegdyś Syjon naprawdę znajdzie się w szczęśliwym położeniu!

25. Do jakiego odrodzenia Izraela duchowego doszło w czasach nowożytnych?

²⁵ Słowa te spełniły się również w dobie nowożytnej. W trudnym okresie I wojny światowej Izrael duchowy przez jakiś czas niejako pozostawał w ruinie i niewoli. Odrodził się jednak i znalazł w raju duchowym (Izajasza 35:1-10). Niczym spustoszone miasto opisane przez Izajasza, z zachwytem przyjął napływ rozradowanych, gorliwych czcicieli Jehowy.

„Sygnał dla ludów”

26. Jak Jehowa wskazuje swemu wyzwolonemu ludowi drogę postępowania?

²⁶ W proroctwie Jehowa przenosi teraz Izajasza w czasy po wyzwoleniu członków ludu Bożego z Babilonu. Czy wskaże im jakoś drogę postępowania? Odpowiada: „Oto wzniosę swą rękę ku narodom i ku ludom podniosę swój sygnał. I przyniosą twoich synów w objęciach, a na ramieniu będą nieśli twoje córki” (Izajasza 49:22). Kiedy proroctwo to spełnia się po raz pierwszy, „sygnałem” Jehowy okazuje się Jerozolima, dawny ośrodek Jego władzy i siedziba Jego świątyni. W powrocie na to miejsce pomagają Izraelitom nawet znamienici i wpływowi członkowie innych narodów, tacy jak „królowie” oraz „księżniczki” (Izajasza 49:23a). Są wśród nich perscy monarchowie Cyrus i Artakserkses I Makrocheir  (Długoręki) wraz ze swymi dworami (Ezdrasza 5:13; 7:11-26). Ale słowa Izajasza dotyczą jeszcze czegoś.

27. (a) Ku jakiemu „sygnałowi” tłumnie podążają ludzie, gdy omawiane proroctwo spełnia się na większą skalę? (b) Co nastąpi, gdy wszystkie narody będą zmuszone uznać władzę Mesjasza?

²⁷ O „sygnale dla ludów” wspomniano w Księdze Izajasza 11:10. Apostoł Paweł odniósł tę wypowiedź do Chrystusa Jezusa (Rzymian 15:8-12). A zatem gdy proroctwo spełnia się na większą skalę, „sygnałem” Jehowy, ku któremu tłumnie podążają ludzie, jest Jezus z namaszczonymi duchem współwładcami (Objawienie 14:1). W pewnym momencie wszyscy mieszkańcy ziemi — łącznie z dzisiejszymi klasami rządzącymi — będą zmuszeni uznać władzę Mesjasza (Psalm 2:10, 11; Daniela 2:44). Z jakim wynikiem? Jehowa oznajmia: „Na pewno poznasz, że ja jestem Jehowa, którego nie będą się wstydzić pokładający w nim nadzieję” (Izajasza 49:23b).

„Teraz nasze wybawienie jest bliżej”

28. (a) Jakimi słowami Jehowa jeszcze raz gwarantuje swemu ludowi uwolnienie? (b) Jakie zobowiązanie Jehowy wobec Jego ludu wciąż pozostaje w mocy?

²⁸ Niektórzy wygnańcy w Babilonie mogą się zastanawiać: Czy to w ogóle możliwe, by Izrael odzyskał wolność? Jehowa rozważa tę kwestię, pytając: „Czy można odebrać mocarzowi tych, których już zabrano, albo czy grupa jeńców może uciec tyranowi?” (Izajasza 49:24). Odpowiedź brzmi: tak. Jehowa zapewnia ich: „Nawet grupa jeńców mocarza będzie odebrana, a ci, którzy już zostali zabrani przez tyrana, uciekną” (Izajasza 49:25a). Cóż za pokrzepiająca obietnica! W dodatku okazując dobrą wolę swemu ludowi, Jehowa jednocześnie stanowczo zobowiązuje się go bronić. Bardzo zdecydowanie oświadcza: „Wystąpię przeciwko każdemu, kto występuje  przeciwko tobie, a twoich synów wybawię” (Izajasza 49:25b). Zobowiązanie to wciąż pozostaje w mocy. Jak czytamy w Księdze Zachariasza 2:8, Jehowa oznajmia członkom swego ludu: „Kto dotyka was, dotyka źrenicy mego oka”. To prawda, że cieszymy się teraz okresem dobrej woli, w ciągu którego mieszkańcy całej ziemi mają sposobność gromadnie podążać na duchowy Syjon. Ale ten „czas dobrej woli” dobiegnie końca.

29. Jaką przerażającą perspektywę mają przed sobą ci, którzy nie chcą podporządkować się Jehowie?

²⁹ Co czeka tych, którzy uparcie nie chcą się podporządkować Jehowie i na dodatek prześladują Jego czcicieli? Obwieszcza On: „Sprawię, że twoi gnębiciele będą jedli swe własne ciało; i jak słodkim winem upiją się własną krwią” (Izajasza 49:26a). Doprawdy, przerażająca perspektywa! Tacy zaciekli przeciwnicy nie mają przed sobą długiej przyszłości. Zostaną zgładzeni. W rezultacie Jehowa będzie uważany za Wybawcę — zarówno przez ocalenie swego ludu, jak i przez unicestwienie jego wrogów. „Wszelkie ciało będzie musiało poznać, że ja, Jehowa, jestem twoim Wybawcą i twym Wykupicielem, Mocarzem Jakuba” (Izajasza 49:26b).

30. Jakich aktów wybawienia dokonał Jehowa na rzecz swego ludu i co jeszcze uczyni?

³⁰ Zapowiedź ta spełniła się po raz pierwszy, gdy Jehowa użył Cyrusa, by uwolnić swój lud z niewoli babilońskiej. Spełniła się także w roku 1919, kiedy to oswobodził swoich sług z niewoli duchowej za pośrednictwem swego intronizowanego Syna, Jezusa Chrystusa. Dlatego Biblia nazywa Wybawcą zarówno Jehowę, jak i Jezusa (Tytusa 2:11-13; 3:4-6). Jehowa jest naszym Wybawcą, a Jezus — Mesjasz — to Jego „Naczelny Pełnomocnik” (Dzieje 5:31). Bóg przez Jezusa Chrystusa istotnie dokonuje  niezwykłych aktów wybawienia. Posługując się dobrą nowiną, uwalnia szczere osoby z więzów religii fałszywej. Dzięki ofierze okupu wyzwala je spod władzy grzechu i śmierci. W roku 1919 oswobodził braci Jezusa z niewoli duchowej. A w szybko nadciągającej wojnie Armagedonu ocali wielką rzeszę wiernych ludzi od zagłady, która dosięgnie grzeszników.

31. Jak chrześcijanie powinni reagować na możliwość korzystania z dobrej woli Boga?

³¹ Możliwość korzystania z dobrej woli Boga to ogromny zaszczyt! Mądrze zatem wszyscy wyzyskujmy ten okres. Działajmy też stosownie do powagi chwili, biorąc sobie do serca słowa Pawła skierowane do Rzymian: „Znacie porę, że już nastała godzina, abyście się przebudzili ze snu, bo teraz nasze wybawienie jest bliżej niż wtedy, gdyśmy uwierzyli. Noc bardzo się posunęła; dzień się przybliżył. Odłóżmy więc uczynki typowe dla ciemności, a nałóżmy oręż światła. Chodźmy przyzwoicie jak za dnia, nie w hulankach i pijatykach, nie w niedozwolonym współżyciu i rozpasaniu, nie w waśni i zazdrości. Ale przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie planujcie z góry na rzecz pragnień ciała” (Rzymian 13:11-14).

32. Czego lud Boży może być pewny?

³² Jehowa dalej będzie darzył łaską tych, którzy trzymają się Jego rad. Udzieli im sił i zdolności potrzebnych do prowadzenia dzieła rozgłaszania dobrej nowiny (2 Koryntian 4:7). Użyje swych sług, tak jak posłużył się ich Wodzem, Jezusem. Upodobni ich usta „do ostrego miecza”, by dobra nowina mogła trafiać do serc ludzi potulnych (Mateusza 28:19, 20). Będzie chronił swych sług „w cieniu swej ręki”. Niczym „wypolerowaną strzałę” ukryje ich „w swoim kołczanie”. Na pewno nie zapomni o swym ludzie! (Psalm 94:14; Izajasza 49:2, 15).

[Przypis]

[Pytania do studium]

 [Ilustracja na stronie 139]

Mesjasz przypomina „wypolerowaną strzałę” w kołczanie Jehowy

[Ilustracja na stronie 141]

Mesjasz stał się „światłem narodów”

[Ilustracja na stronie 147]

Bóg miłuje swój lud bardziej niż matka swe dziecko