Jehowa poucza nas dla naszego dobra
Rozdział dziewiąty
Jehowa poucza nas dla naszego dobra
1. Jak ludzie mądrzy reagują na słowa Jehowy?
KIEDY Jehowa zabiera głos, mądrzy słuchają Go z głębokim szacunkiem i reagują na Jego słowa. We wszystkich swych wypowiedziach ma On na względzie nasze dobro, którym jest żywo zainteresowany. Zwróćmy na przykład uwagę, w jak pokrzepiający sposób przemówił do swego starożytnego ludu: „O, gdybyś tylko zważał na moje przykazania!” (Izajasza 48:18). Powinniśmy Go słuchać i kierować się Jego wskazówkami, ponieważ wartość nauk Bożych została już dowiedziona. Spełnione proroctwa ukazują ponad wszelką wątpliwość, że Jehowa jest zdecydowany dotrzymywać swych obietnic.
2. Dla kogo był przeznaczony 48 rozdział Księgi Izajasza i kto jeszcze może odnieść z niego korzyść?
2 Rozdział 48 Księgi Izajasza niewątpliwie był przeznaczony dla Żydów przebywających na wygnaniu w Babilonie. Ale zawiera też orędzie, którego nie mogą zlekceważyć dzisiejsi chrześcijanie. W 47 rozdziale tej księgi biblijnej przepowiedziano upadek Babilonu. Teraz Jehowa wyjaśnia, co przewidział dla żydowskich jeńców w tym mieście. Martwi się obłudą członków swego wybranego ludu oraz ich notorycznym brakiem wiary w Jego obietnice. Mimo to pragnie ich pouczać, z czego na pewno odniosą pożytek. Zapowiada okres oczyszczenia, w wyniku którego wierny ostatek powróci do ojczyzny.
3. Dlaczego Judejczycy oddawali cześć Bogu w niewłaściwy sposób?
3 Lud Jehowy naprawdę daleko odszedł od czystego wielbienia Boga! Izajasz zaczyna więc od trzeźwiących słów: „Słuchajcie tego, domu Jakuba, wy, którzy się nazywacie imieniem Izraela i którzy wyszliście z wód Judy, wy, którzy przysięgacie na imię Jehowy i którzy wspominacie o Bogu Izraela — nie w prawdzie i nie w prawości. Bo nazwali się tymi, którzy są z miasta świętego, i oparli się na Bogu Izraela; imię jego — Jehowa Zastępów” (Izajasza 48:1, 2). Cóż za obłuda! ‛Przysięgając na imię Jehowy’, Żydzi używali imienia Bożego w sposób czysto mechaniczny (Sofoniasza 1:5). Przed niewolą babilońską czcili Jehowę w „mieście świętym”, w Jerozolimie. Ale robili to nieszczerze. W sercu ogromnie się od Niego oddalili i wykonywali praktyki religijne „nie w prawdzie i nie w prawości”. Nie mieli takiej wiary jak patriarchowie (Malachiasza 3:7).
4. Jaki sposób oddawania czci Jehowie cieszy się Jego uznaniem?
4 Słowa Jehowy przypominają nam, że nie wolno Go wielbić niedbale. Trzeba to robić z serca. Symboliczny udział w służbie — być może mający na celu tylko przypodobanie się lub zaimponowanie innym ludziom — nie składa się na „czyny zbożnego oddania” (2 Piotra 3:11). To, że ktoś podaje się za chrześcijanina, jeszcze nie oznacza, iż Bóg aprobuje Jego sposób oddawania Mu czci (2 Tymoteusza 3:5). Uznanie istnienia Jehowy jest niezbędne, ale to dopiero początek. Jehowa pragnie, by Go czcić całą duszą — z wdzięczności i głębokiej miłości do Niego (Kolosan 3:23).
Zapowiedź rzeczy nowych
5. Czym są „rzeczy pierwsze” zapowiedziane przez Jehowę?
5 Żydom w Babilonie najwyraźniej trzeba odświeżyć niektóre sprawy w pamięci. Dlatego Jehowa jeszcze raz im przypomina, że jest Bogiem ogłaszającym prawdziwe proroctwa: „Rzeczy pierwsze opowiadałem od owego czasu i one wychodziły z moich ust, i sprawiałem, że je słyszano. Nagle przystępowałem do działania i te rzeczy się stawały” (Izajasza 48:3). „Rzeczy pierwsze” to wszystko, czego Bóg już dokonał, na przykład wyzwolenie Izraelitów z Egiptu i oddanie im w dziedzictwo Ziemi Obiecanej (Rodzaju 13:14, 15; 15:13, 14). Zapowiedzi takich wydarzeń ‛wychodzą z ust’ Boga, czyli właśnie w Nim mają swe źródło. On sprawia, że ludzie słyszą Jego postanowienia, a to powinno ich skłaniać do posłuszeństwa (Powtórzonego Prawa 28:15). Nagle bowiem zaczyna realizować swe przepowiednie. Gwarancję, iż je urzeczywistni, stanowi okoliczność, że jest Bogiem Wszechmocnym (Jozuego 21:45; 23:14).
6. Jak dalece Żydzi stali się ‛oporni i buntowniczy’?
6 Lud Jehowy stał się ‛oporny i buntowniczy’ (Psalm 78:8). On więc mówi otwarcie: „Jesteś twardy i (...) twoja szyja to ścięgno żelazne, a twe czoło to miedź” (Izajasza 48:4). Żydzi, tak jak metale, nie dają się łatwo nagiąć — są nieustępliwi. Między innymi dlatego Jehowa odsłania późniejszy bieg wydarzeń. W przeciwnym wypadku tak mogliby powiedzieć o Jego dokonaniach: „Uczynił je mój bożek, nakazał je mój rzeźbiony wizerunek i mój lany posąg” (Izajasza 48:5). Czy słowa Jehowy wywrą na niewiernych Żydów jakiś wpływ? Bóg oświadcza im: „Słyszałeś. Popatrz na to wszystko. A wy — czy tego nie opowiecie? Daję ci odtąd słyszeć rzeczy nowe, rzeczy ukryte, których nie znałeś. Teraz będą stworzone, a nie od owego czasu, te rzeczy, o których do dziś nie słyszałeś, byś nie mówił: ‚Oto już je znałem’” (Izajasza 48:6, 7).
7. Co wygnańcy żydowscy będą musieli przyznać i czego mogą się spodziewać?
7 Izajasz ze znacznym wyprzedzeniem zanotował przepowiednię dotyczącą upadku Babilonu. Teraz żydowscy wygnańcy w tym mieście mają rozważyć, jak się ona spełniła. Czy mogą zaprzeczyć, iż Jehowa wypowiada prawdziwe proroctwa? A skoro zobaczyli i usłyszeli, że jest On Bogiem prawdy, to czy nie muszą mówić o tym innym ludziom? Jego objawione orędzie zapowiadało nowe wydarzenia, które jeszcze nie nadeszły, takie jak zdobycie Babilonu przez Cyrusa oraz uwolnienie Żydów (Izajasza 48:14-16). Te zaskakujące wypadki rozgrywają się ni stąd, ni zowąd. Nikt nie zdołałby ich przewidzieć przez zwykłe obserwowanie rozwoju sytuacji na świecie. Dochodzi do nich bez widocznej przyczyny. Kto je inicjuje? Skoro to Jehowa przepowiada je z dwustuletnim wyprzedzeniem, odpowiedź jest oczywista.
8. Czego nowego oczekują dzisiaj chrześcijanie i dlaczego w pełni ufają proroczemu słowu Jehowy?
8 Poza tym to, co Jehowa obiecał, realizuje w ustalonym przez siebie terminie. Ziszczone proroctwa stanowią dowód Jego Boskości — nie tylko dla Żydów w czasach starożytnych, ale też dla dzisiejszych chrześcijan. Relacje o spełnieniu licznych proroctw w przeszłości — o „rzeczach pierwszych” — utwierdzają ich w przekonaniu, że nadejdą również nowe rzeczy zapowiedziane przez Jehowę: bliski już „wielki ucisk”, ocalenie „wielkiej rzeszy”, „nowa ziemia” i mnóstwo innych (Objawienie 7:9, 14, 15; 21:4, 5; 2 Piotra 3:13). Przekonanie to pobudza dziś ludzi mających prawe serca do gorliwego opowiadania o Nim. Tacy podzielają uczucia psalmisty, który wyznał: „Oznajmiłem w wielkim zborze dobrą nowinę o prawości. Oto warg moich nie powściągam” (Psalm 40:9).
Jehowa powściąga swój gniew
9. Dlaczego można powiedzieć, że naród izraelski jest „występny już od łona matki”?
9 Żydzi odnoszą się do proroctw Jehowy z niedowierzaniem i w rezultacie nie reagują na Jego ostrzeżenia. Dlatego mówi im: „Co więcej, nie słyszałeś ani nie znałeś, ani od owego czasu twoje ucho nie było otwarte. Bo ja dobrze wiem, że naprawdę postępowałeś zdradziecko i nazywano cię ‚występnym już od łona matki’” (Izajasza 48:8). Juda zamyka uszy na dobre wieści od Jehowy (Izajasza 29:10). Swym postępowaniem lud sprzymierzony z Bogiem wskazuje, że jest „występny już od łona matki”. Buntuje się przez całe swe dzieje, od samego powstania. Czynów występnych i zdradzieckich nie dopuszcza się z rzadka, lecz notorycznie (Psalm 95:10; Malachiasza 2:11).
10. Z jakiego powodu Jehowa okaże powściągliwość?
10 Czy sytuacja jest beznadziejna? Skądże. Pomimo krnąbrności i przewrotności Judy Jehowa zawsze jest lojalny i wierny. Aby przysporzyć szacunku swemu wspaniałemu imieniu, będzie powściągliwie dawał ujście gniewowi. Oznajmia: „Ze względu na swe imię pohamuję swój gniew i dla swej chwały będę wobec ciebie powściągliwy, byś nie został zgładzony” (Izajasza 48:9). Cóż za krańcowo odmienna postawa! Lud Jehowy — zarówno Izrael, jak i Juda — nie dochował Mu wierności. Ale Jehowa uświęci swe imię, postępując w sposób przynoszący mu chwałę. Dlatego nie wytraci wybranego narodu (Joela 2:13, 14).
11. Dlaczego Bóg nie pozwoli całkowicie wytracić swego ludu?
11 Prawi wśród żydowskich wygnańców trzeźwieją pod wpływem nagany od Boga i postanawiają zważać na Jego nauki. Czują się ogromnie pokrzepieni następującym oświadczeniem: „Oto cię oczyściłem, ale nie jak srebro. Wybrałem cię w piecu hutniczym uciśnienia. Przez wzgląd na samego siebie, przez wzgląd na samego siebie będę działał, bo jakże można dać się zbezcześcić? I chwały swojej nie oddam nikomu innemu” (Izajasza 48:10, 11). Bóg dopuścił do tego, żeby członkowie Jego ludu znaleźli się niejako w ‛piecu uciśnienia’ — żeby doznali przejmujących cierpień, które ich wypróbowały i oczyściły, ujawniając zarazem, co jest w ich sercach. Podobna sytuacja wytworzyła się setki lat wcześniej; Mojżesz rzekł wówczas ich przodkom: „Jehowa, twój Bóg, prowadził cię przez te czterdzieści lat na pustkowiu, żeby cię ukorzyć i poddać próbie, aby poznać, co jest w twoim sercu” (Powtórzonego Prawa 8:2). Pomimo buntowniczości tego narodu Jehowa nie zgładził go wtedy ani nie wytraci go całkowicie teraz. W ten sposób zadba o swe imię i swą cześć. Gdyby pozwolił Babilończykom wybić Jego lud, nie dotrzymałby przymierza, czym ściągnąłby na swe imię hańbę. Wyglądałoby na to, że Bóg Izraela nie jest w stanie wyratować swych wybranych (Ezechiela 20:9).
12. Jak prawdziwi chrześcijanie zostali oczyszczeni w czasie I wojny światowej?
12 Również w czasach nowożytnych lud Jehowy potrzebował oczyszczenia. W początkach XX stulecia wielu ze szczupłego grona Badaczy Pisma Świętego służyło Bogu, bo szczerze pragnęło Mu się podobać, lecz niektórymi kierowały niewłaściwe pobudki, na przykład chęć wybicia się. Zanim ta grupka mogła zacząć przewodzić dziełu rozgłaszania po świecie dobrej nowiny — dziełu przewidzianemu na czas końca — musiała zostać oczyszczona (Mateusza 24:14). Prorok Malachiasz zapowiedział, że taki proces uszlachetniania będzie połączony z przyjściem Jehowy do Jego świątyni (Malachiasza 3:1-4). Spełniło się to w roku 1918. W czasie I wojny światowej prawdziwi chrześcijanie przeszli okres prób ogniowych, czego punktem kulminacyjnym było uwięzienie ówczesnego prezesa Towarzystwa Strażnica, Josepha F. Rutherforda, oraz kilku członków zarządu. Tamci szczerzy chrześcijanie odnieśli pożytek z owego oczyszczenia. Po wojnie byli jeszcze bardziej zdecydowani służyć swemu wspaniałemu Bogu w taki sposób, jaki On sam wskazuje.
13. Jak lud Jehowy reaguje na prześladowania od czasu I wojny światowej?
13 Od tamtej pory Świadkowie Jehowy wiele razy znosili szczególnie okrutne prześladowania. Ale nie przestali ufać słowu Stwórcy. Wzięli sobie do serca wypowiedź apostoła Piotra do współczesnych mu uciskanych chrześcijan: „Zostaliście zasmuceni rozmaitymi doświadczeniami, aby wypróbowana jakość waszej wiary (...) mogła się okazać podstawą do sławy i chwały, i szacunku przy objawieniu Jezusa Chrystusa” (1 Piotra 1:6, 7). Zaciekłe prześladowania nie rujnują niezłomnej lojalności prawdziwych chrześcijan. Przeciwnie, ujawniają czystość ich pobudek. Podnoszą jakość ich wiary, która staje się wypróbowana, i ukazują głębię ich oddania oraz miłości (Przysłów 17:3).
‛Ja jestem pierwszy i ja ostatni’
14. (a) W jakim sensie Jehowa jest „pierwszy” i „ostatni”? (b) Jakich niezwykłych czynów dokonał Jehowa swą „ręką”?
14 Następnie Jehowa serdecznie przemawia do sprzymierzonego z Nim ludu: „Posłuchaj mnie, Jakubie, i ty, Izraelu, mój powołany. Ja jestem ten sam. Ja jestem pierwszy. I ja ostatni. Moja ręka położyła fundament ziemi i moja prawica rozpostarła niebiosa. Ja do nich wołam, żeby dalej stały razem” (Izajasza 48:12, 13). W przeciwieństwie do człowieka Bóg jest wieczny i się nie zmienia (Malachiasza 3:6). W Księdze Objawienia oznajmia: „Jam jest Alfa i Omega, pierwszy i ostatni, początek i koniec” (Objawienie 22:13). Przed Jehową nie było żadnego wszechmocnego Boga i żadnego nie będzie po Nim. On jest Najwyższy, jest Wieczny, jest Stwórcą. Swoją „ręką” — swą mocą, z której robi użytek — założył ziemię i rozpostarł niebo pełne gwiazd (Hioba 38:4; Psalm 102:25). Kiedy woła swe dzieła, są gotowe Mu usługiwać (Psalm 147:4).
15. W jakim znaczeniu Jehowa „umiłował” Cyrusa i co miał na celu?
15 Żydzi i nie-Żydzi zostają teraz uroczyście zaproszeni: „Zbierzcie się, wy wszyscy, i słuchajcie. Kto pośród nich oznajmił te rzeczy? Jehowa go umiłował. On uczyni Babilonowi to, w czym będzie miał upodobanie, a jego ramię będzie na Chaldejczykach. Ja sam powiedziałem. I ja go wezwałem. Przyprowadziłem go i jego drodze będzie zapewniona pomyślność” (Izajasza 48:14, 15). Wyłącznie Jehowa jest wszechpotężny i dokładnie przepowiada różne wydarzenia. Czegoś takiego nie potrafi żaden z „nich”, czyli żaden z bezwartościowych bożyszczy. To Jehowa, a nie jakiś bożek, „umiłował” Cyrusa, innymi słowy wybrał go, by mu powierzyć specjalne zadanie (Izajasza 41:2; 44:28; 45:1, 13; 46:11). Przewidział jego pojawienie się na arenie światowej i wyznaczył go na przyszłego zdobywcę Babilonu.
16, 17. (a) Dlaczego można powiedzieć, że Bóg nie przekazywał swych przepowiedni potajemnie? (b) Jak Jehowa ujawnia swe zamiary dzisiaj?
16 Jehowa dalej zaprasza: „Zbliżcie się do mnie! Słuchajcie tego! Od początku nie mówiłem w żadnym ukryciu. Odkąd się to dzieje, ja tam jestem” (Izajasza 48:16a). Swych przepowiedni Jehowa nie wyjawiał w sekrecie ani nie udostępniał ich tylko nielicznym wtajemniczonym. Prorocy Jehowy otwarcie przemawiali w Jego imieniu (Izajasza 61:1). Publicznie oznajmiali Jego wolę. Na przykład wydarzenia mające związek z osobą Cyrusa nie były dla Boga czymś nowym lub zaskakującym. Wyraźnie zapowiedział je przez Izajasza około 200 lat wcześniej.
17 Tak samo dzisiaj Jehowa nie ukrywa swych zamiarów. Miliony ludzi z setek krajów oraz wysp ogłaszają od domu do domu, na ulicach i wszędzie, gdzie tylko mogą, ostrzeżenie przed nadchodzącym końcem obecnego systemu rzeczy, a także dobrą nowinę o błogosławieństwach, jakie przyniesie panowanie Królestwa Bożego. Jehowa naprawdę informuje o swych zamierzeniach.
‛Zważajcie na moje przykazania!’
18. Czego pragnie Jehowa w związku ze swym ludem?
18 Pod wpływem ducha Jehowy prorok obwieszcza: „Posłał mnie Wszechwładny Pan, Jehowa — tak, jego duch. Oto, co powiedział Jehowa, twój Wykupiciel, Święty Izraela: ‚Ja, Jehowa, jestem twoim Bogiem; uczę cię, byś odniósł pożytek, sprawiam, że idziesz drogą, którą powinieneś kroczyć’” (Izajasza 48:16b, 17). To serdeczne zapewnienie o opiece ze strony Jehowy powinno utwierdzić Izraelitów w przekonaniu, że On wyzwoli ich z Babilonu. Jest ich Wykupicielem (Izajasza 54:5). Szczerze pragnie, żeby na nowo nawiązali z Nim bliskie stosunki i zważali na Jego przykazania. Przecież słuchanie Bożych wskazówek stanowi podstawę religii prawdziwej. Izraelici nie mogą podążać we właściwym kierunku, jeśli nie będą pouczani o ‛drodze, którą należy kroczyć’.
19. Do czego Jehowa gorąco zachęca Izraelitów?
19 Jehowa chce, żeby Jego lud uniknął klęski i cieszył się życiem, co wyraża pięknymi słowami: „O, gdybyś tylko zważał na moje przykazania! Wtedy twój pokój stałby się jak rzeka, a twoja prawość — jak fale morskie” (Izajasza 48:18). Wszechmocny Stwórca zwraca się tu do Izraelitów z gorącym apelem! (Powtórzonego Prawa 5:29; Psalm 81:13). Wcale nie muszą popaść w niewolę — mają możliwość rozkoszowania się pokojem tak niezmiernym, jak obfite są wody w rzece (Psalm 119:165). Ich prawe uczynki mogą być niezliczone niczym fale morskie (Amosa 5:24). Jehowa naprawdę interesuje się Izraelitami, toteż próbuje ich poruszyć i życzliwie wskazać im drogę, którą powinni iść. Gdybyż tylko zechcieli Go posłuchać!
20. (a) Czego pragnie Jehowa mimo buntowniczej postawy Izraela? (b) Czego uczymy się o Jehowie z tego, jak postępował ze swym ludem? (Patrz ramka, strona 133).
20 Jakie błogosławieństwa czekałyby Izrael, gdyby okazał skruchę? Jehowa oświadcza: „Twoje potomstwo byłoby jak piasek, a potomkowie z twego wnętrza — jak jego ziarnka. Nie byłoby zgładzone ani unicestwione przede mną niczyje imię” (Izajasza 48:19). Jehowa przypomina o swym przyrzeczeniu, że potomstwo Abrahama stanie się liczne „jak gwiazdy niebios i jak ziarnka piasku, które są na brzegu morza” (Rodzaju 22:17; 32:12). Ale potomstwo to zaczęło się buntować, nie istnieją już więc podstawy do spełnienia się na nim owej obietnicy. Postępuje ono tak niegodziwie, iż na mocy samego Prawa Jehowy zasługuje na to, by jego nazwa jako narodu odeszła w niebyt (Powtórzonego Prawa 28:45). Mimo to Jehowa nie chce unicestwić swego ludu ani go całkowicie odrzucić.
21. Z jakich błogosławieństw możemy dziś korzystać, jeśli zabiegamy o to, żeby pouczał nas Jehowa?
21 Zasady zawarte w tym dobitnym fragmencie odnoszą się również do dzisiejszych czcicieli Jehowy. On jest Źródłem życia, toteż wie lepiej niż ktokolwiek inny, jak należy z niego korzystać (Psalm 36:9). Udzielił nam wskazówek — nie żeby nas pozbawić wszelkich przyjemności, lecz dla naszego pożytku. Dlatego prawdziwi chrześcijanie zabiegają o to, by ich pouczał (Micheasza 4:2). Jego wytyczne chronią nasze usposobienie duchowe i więź z Nim, a także zabezpieczają nas przed szkodliwym wpływem Szatana. Jeżeli dostrzegamy wartość zasad, na jakich opierają się prawa Boże, rozumiemy, że pouczenia Jehowy mają na celu nasze dobro. Uświadamiamy sobie, że „jego przykazania nie są uciążliwe”. W rezultacie unikniemy zagłady (1 Jana 2:17; 5:3).
„Wychodźcie z Babilonu!”
22. Jakie wezwanie słyszą wierni Żydzi i czego mogą być pewni?
22 Czy w chwili upadku Babilonu jacyś Żydzi będą mieć właściwe usposobienie serca? Czy skorzystają z wolności danej im przez Boga, wrócą do ojczyzny i odbudują czystą formę religii? Owszem. Jehowa jest przekonany, że tak właśnie będzie, co wynika z Jego następnych słów: „Wychodźcie z Babilonu! Uciekajcie od Chaldejczyków. Opowiadajcie przy odgłosach radosnego wołania, sprawcie, żeby to usłyszano. Rozgłoście to aż po kraniec ziemi. Mówcie: ‚Jehowa wykupił swego sługę Jakuba. I nie poczuli pragnienia, gdy prowadził ich przez spustoszone miejsca. Sprawił, że woda wytrysnęła dla nich ze skały, i rozłupywał skałę, by popłynęła woda’” (Izajasza 48:20, 21). Zgodnie z tym proroczym wezwaniem wybrani Jehowy mają niezwłocznie opuścić Babilon (Jeremiasza 50:8). Wieść o ich wykupieniu musi się rozejść po całej ziemi (Jeremiasza 31:10). Kiedy członkowie ludu Jehowy wyszli z Egiptu, On zaspokajał ich potrzeby w czasie wędrówki przez pustynne okolice. Podobnie zatroszczy się o swych sług powracających z Babilonu (Powtórzonego Prawa 8:15, 16).
23. Kto nie będzie się rozkoszował pokojem od Boga?
23 Żydzi muszą pamiętać o jeszcze jednej ważnej zasadzie związanej z aktami wybawienia dokonywanymi przez Jehowę. Miłujący prawość nieraz cierpią za swe grzechy, ale nie ulegną zagładzie. Z nieprawymi jest inaczej. „Nie ma pokoju — rzekł Jehowa — dla niegodziwców” (Izajasza 48:22). Zatwardziałych grzeszników Bóg nie obdarza pokojem; zapewnia go wyłącznie tym, którzy Go miłują. Nie zamierza wybawiać krnąbrnych ani niewierzących. Działania takie podejmuje tylko na rzecz ludzi żywiących wiarę (Tytusa 1:15, 16; Objawienie 22:14, 15). Niegodziwcy nie mogą się rozkoszować pokojem od Boga.
24. Z czego radował się lud Boży w czasach nowożytnych?
24 W 537 roku p.n.e. wierni Izraelici bardzo się cieszyli ze sposobności opuszczenia Babilonu. W roku 1919 n.e. słudzy Boży oswobodzeni z niewoli babilońskiej również ogromnie się radowali (Objawienie 11:11, 12). Pełni nadziei wykorzystali tę okazję do powiększenia zakresu działalności. Trzeba przyznać, że wyzyskanie nowych możliwości świadczenia we wrogim świecie wymagało od tej grupki chrześcijan odwagi. Ale z pomocą Jehowy podjęli to dzieło. Historia potwierdza, że On im błogosławił.
25. Dlaczego tak ważne jest zwracanie bacznej uwagi na prawe postanowienia Boże?
25 W tej części proroctwa Izajasza położono nacisk na to, że Jehowa poucza nas dla naszego pożytku. Bardzo istotne jest więc zwracanie bacznej uwagi na Jego prawe postanowienia (Objawienie 15:2-4). W dostosowaniu się do wszystkiego, co według słów Jehowy jest słuszne, pomoże nam przypominanie sobie o Jego mądrości i miłości. Wszelkie Jego przykazania mają na względzie nasze dobro (Izajasza 48:17, 18).
[Pytania do studium]
[Ramka i ilustracje na stronie 133]
Wszechmocny Bóg jest powściągliwy
„Pohamuję swój gniew i (...) będę (...) powściągliwy” — oświadczył Jehowa izraelskim odstępcom (Izajasza 48:9). Tego rodzaju wypowiedzi uświadamiają nam, iż Bóg jest doskonałym przykładem nienadużywania swej przewagi nad innymi. Naprawdę nikt nie jest potężniejszy od Boga. Dlatego nazywamy Go wszechpotężnym. On sam słusznie tytułuje się „Wszechmocnym” (Rodzaju 17:1). Posiada nie tylko nieograniczoną moc, ale też niepodzielną władzę — jako Pan całego wszechświata, który stworzył. Nikt zatem nie odważy się powstrzymać Jego ręki ani Mu powiedzieć: „Co czynisz?” (Daniela 4:35).
Bóg jednak nie jest porywczy, nawet gdy musi użyć swej mocy przeciw wrogom (Nahuma 1:3). Potrafi ‛pohamować swój gniew’; słusznie nazywa się Go „nieskorym do gniewu”, bo Jego dominującym przymiotem jest miłość — a nie gniew. Jeśli już daje mu ujście, zawsze ma do tego podstawy i czyni to w sposób prawy i opanowany (Wyjścia 34:6; 1 Jana 4:8).
Dlaczego Jehowa tak postępuje? Ponieważ zachowuje doskonałą równowagę między swą niedościgłą mocą a trzema innymi głównymi cechami: mądrością, sprawiedliwością i miłością. Zawsze korzysta z mocy w harmonii z pozostałymi przymiotami.
[Ilustracja na stronie 122]
Orędzie Izajasza o odrodzeniu budzi nadzieję w wiernych żydowskich wygnańcach
[Ilustracje na stronie 124]
Żydzi mieli skłonność do przypisywania bożkom czynów Jehowy
1. Isztar; 2. część fryzu z glazurowanych cegieł zdobiącego drogę procesyjną w Babilonie; 3. smok będący symbolem Marduka
[Ilustracja na stronie 127]
W ‛piecu uciśnienia’ może wyjść na jaw, czy służymy Jehowie z czystych pobudek
[Ilustracje na stronie 128]
Prawdziwi chrześcijanie byli prześladowani ze szczególnym okrucieństwem
