Rozdział szesnasty

Orędzie, które budzi nadzieję w przygnębionych jeńcach

Izajasza 55:1-13

1. Opisz położenie żydowskich jeńców w Babilonie.

BYŁ to mroczny okres w dziejach Judy. Członkowie ludu sprzymierzonego z Bogiem zostali przemocą zabrani z ojczyzny i zaczęli wegetować na wygnaniu w Babilonie. Owszem, zyskali tam pewną swobodę, dzięki której mogli wykonywać codzienne zajęcia (Jeremiasza 29:4-7). Niektórzy nawet wyuczyli się zawodu lub zajęli się prowadzeniem interesów (Nehemiasza 3:8, 31, 32). * Mimo to ich życie nie było łatwe. Przebywali przecież w niewoli — w sensie fizycznym i duchowym. Przyjrzyjmy się temu bliżej.

2, 3. Jak wygnanie Żydów wpłynęło na oddawanie czci Jehowie?

² Kiedy w 607 roku p.n.e. wojska babilońskie zburzyły Jerozolimę, nie tylko zniszczyły państwo, ale także zadały cios religii prawdziwej. Ograbiły przecież i obróciły w gruzy świątynię Jehowy, a plemię Lewiego częściowo wzięły do niewoli, częściowo zaś wybiły, co zrujnowało instytucję kapłaństwa. Żydzi, nie mając świątyni, ołtarza ani usługującego grona kapłanów, nie byli w stanie składać prawdziwemu Bogu ofiar zgodnych z wymogami Prawa.

³ Wierni członkowie tego ludu mogli nadal zachowywać swą odrębność wyznaniową przez dokonywanie obrzezania  i przestrzeganie Prawa tak dalece, jak to było możliwe. Mogli na przykład wstrzymywać się od spożywania pewnych pokarmów i obchodzić sabat. Ale w ten sposób narażali się na kpiny swych pogromców, którzy ich obrzędy religijne uważali za głupie. Przygnębienie wygnańców znalazło wyraz w słowach psalmisty: „Nad rzekami Babilonu — tam siadaliśmy. I płakaliśmy, gdyśmy wspominali Syjon. Na topolach pośród niego zawiesiliśmy nasze harfy. Tam bowiem ci, którzy nas trzymali w niewoli, domagali się od nas słów pieśni, a ci, którzy z nas drwili — weselenia się: ‚Zaśpiewajcie nam którąś z pieśni Syjonu’” (Psalm 137:1-3).

4. Dlaczego Żydzi nie mieli co liczyć na to, że wybawią ich inne narody, i do kogo mogli zwrócić się o pomoc?

⁴ U kogo żydowscy jeńcy mogli szukać pociechy? Skąd oczekiwać wybawienia? Z pewnością nie ze strony okolicznych narodów! Żaden z nich nie zdołałby stawić czoła armii babilońskiej, ponadto zaś wiele nienawidziło Żydów. Ich sytuacja jednak nie była beznadziejna. Chociaż przebywali w niewoli, Jehowa — przeciw któremu zbuntowali się jako wolny naród — wspaniałomyślnie zwrócił się do nich z krzepiącym zaproszeniem.

„Przyjdźcie do wody”

5. Co oznaczają słowa: „Przyjdźcie do wody”?

⁵ Za pośrednictwem Izajasza Jehowa proroczo przemawia do żydowskich wygnańców w Babilonie: „Nuże, wszyscy spragnieni! Przyjdźcie do wody. I wy, którzy nie macie pieniędzy! Przyjdźcie, kupujcie i jedzcie. Przyjdźcież, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia wino i mleko” (Izajasza 55:1). Wypowiedź ta zawiera szereg przenośni. Rozważmy chociażby zaproszenie: „Przyjdźcie do wody”. Ta cenna ciecz jest niezbędna do życia. Bez niej człowiek  może przetrwać najwyżej tydzień. Słusznie zatem Jehowa na jej przykładzie wykazuje, jaki wpływ będą mieć Jego słowa na Żydów w niewoli. Orzeźwią ich niczym zimny napój w gorący dzień. Pomogą im otrząsnąć się z przygnębienia, gdyż zaspokoją ich pragnienie prawdy i prawości. Obudzą w nich nadzieję na oswobodzenie. Żeby jednak z tego skorzystać, owi wygnańcy będą musieli niejako pić orędzie Boże — zważać na nie i zgodnie z nim działać.

6. Jakie korzyści odniosą Żydzi z ‛kupienia wina i mleka’?

⁶ Jehowa proponuje też „wino i mleko”. Mleko wzmacnia młode organizmy, tak iż dzieci lepiej rosną. Podobnie słowa Jehowy wzmocnią członków Jego ludu pod względem duchowym i pozwolą im zadzierzgnąć z Nim silniejszą więź. A co można powiedzieć o winie? Używa  się go często z okazji różnych uroczystości. W Biblii ma związek z dobrobytem i radością (Psalm 104:15). Kiedy Jehowa zachęca swych wybranych: ‛Kupujcie wino’, zarazem zapewnia ich, że gdy całym sercem wrócą do praktykowania religii prawdziwej, będą ‛się tylko radować’ (Powtórzonego Prawa 16:15; Psalm 19:8; Przysłów 10:22).

7. Dlaczego współczucie Jehowy dla wygnańców zasługuje na uwagę i czego to nas o Nim uczy?

⁷ Jakże miłosiernie postępuje Jehowa, podnosząc na duchu żydowskich jeńców! Jego współczucie jest jeszcze bardziej niezwykłe, gdy się pamięta o krnąbrności i buntowniczości ich narodu w całych jego dziejach. Wcale nie zasługują na uznanie Jehowy. Ale setki lat wcześniej psalmista Dawid napisał: „Jehowa jest miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu i obfitujący w lojalną życzliwość. Nie będzie zawsze wytykał winy ani nie będzie chował urazy po czas niezmierzony” (Psalm 103:8, 9). Jehowa bynajmniej nie odcina się od swego ludu, lecz pierwszy wyciąga rękę do zgody. Naprawdę jest Bogiem mającym „upodobanie w lojalnej życzliwości” (Micheasza 7:18).

Niewłaściwie skierowane zaufanie

8. Na kim polegało wielu Żydów, i to mimo jakiego ostrzeżenia?

⁸ Do tej pory wielu Żydów nie ufało w pełni, że wybawi ich Jehowa. Na przykład przed upadkiem Jerozolimy jej władcy liczyli na pomoc potężnych państw — niejako uprawiali nierząd z Egiptem i Babilonem (Ezechiela 16:26-29; 23:14). Nie bez powodu Jeremiasz ich ostrzegał: „Przeklęty jest krzepki mąż, który pokłada ufność w ziemskim człowieku, a ciało czyni swoim ramieniem, i którego serce odwraca się od Jehowy” (Jeremiasza 17:5). A jednak właśnie tak postępował lud Boży!

9. Prawdopodobnie w jakim sensie część Żydów ‛płaci pieniędzmi za to, co nie jest chlebem’?

 ⁹ Teraz Żydzi są niewolnikami jednego z narodów, na których polegali. Czy wyciągnęli z tego wnioski? Przypuszczalnie wielu z nich niczego się nie nauczyło, ponieważ Jehowa pyta: „Czemu płacicie pieniędzmi za to, co nie jest chlebem, i czemu mozolicie się nad tym, co nie syci?” (Izajasza 55:2a). Żydowscy wygnańcy, którzy ufają komuś innemu niż Jehowa, ‛płacą pieniędzmi za to, co nie jest chlebem’. Babilon z pewnością ich nie wypuści, nie ma bowiem zwyczaju pozwalać jeńcom na powrót do ojczyzny. W gruncie rzeczy ze względu na swą imperialną politykę, żądzę zysku i fałszywą religię nie ma im nic do zaoferowania.

10. (a) Jak Jehowa nagrodzi żydowskich wygnańców, jeśli Go posłuchają? (b) Jakie przymierze Jehowa zawarł z Dawidem?

¹⁰ Jehowa błaga swój lud: „Słuchajcie mnie uważnie i jedzcie to, co dobre, a wasza dusza niech się wielce rozkoszuje tłustością. Nakłońcie ucha i przyjdźcie do mnie. Słuchajcie, a dusza wasza pozostanie przy życiu; chcę z wami zawrzeć trwające po czas niezmierzony przymierze co do wiernych przejawów lojalnej życzliwości wobec Dawida” (Izajasza 55:2b, 3). Jedyną nadzieją tych duchowo niedożywionych ludzi jest Jehowa, który teraz proroczo przemawia do nich za pośrednictwem Izajasza. Od wysłuchania tego orędzia zależy ich istnienie, Bóg zapowiada bowiem, że jeśli to uczynią, ‛ich dusza pozostanie przy życiu’. Ale co to za ‛przymierze trwające po czas niezmierzony’, zawierane przez Jehowę z tymi, którzy reagują na Jego słowa? Dotyczy ono „przejawów lojalnej życzliwości wobec Dawida”. Przed wiekami Jehowa przyrzekł mu, że jego tron „utwierdzony zostanie po czas niezmierzony” (2 Samuela 7:16). A zatem wspomniane tu  ‛przymierze trwające po czas niezmierzony’ ma związek ze sprawowaniem władzy.

Nieprzemijający Dziedzic wiecznotrwałego Królestwa

11. Dlaczego spełnienie Bożej obietnicy danej Dawidowi może się wydawać żydowskim jeńcom nieprawdopodobne?

¹¹ Na wygnaniu Żydzi zapewne uważają za niedorzeczną myśl o panowaniu rodu Dawida. Utracili przecież ziemię i byt narodowy! Jest to jednak przejściowe. Jehowa nie zapomniał o przymierzu z Dawidem. Choćby ludziom wydawało się to nieprawdopodobne, On zrealizuje swe zamierzenie co do wiecznotrwałego panowania dynastii Dawidowej. Ale jak i kiedy? W 537 roku p.n.e. Jehowa oswobadza swój lud z niewoli babilońskiej i umożliwia mu powrót do ojczyzny. Czy w rezultacie powstaje jakieś królestwo, które przetrwa na zawsze? Nie, Żydzi dalej podlegają pogańskiemu imperium, tym razem Medo-Persji. Nie skończyły się jeszcze „wyznaczone czasy”, w ciągu których narody mogą sprawować władzę (Łukasza 21:24). W Izraelu nie ma króla, a obietnica złożona Dawidowi przez Jehowę jeszcze przez całe stulecia pozostanie niespełniona.

12. Co przedsięwziął Jehowa, żeby dotrzymać zawartego z Dawidem przymierza co do Królestwa?

¹² Z górą 500 lat po oswobodzeniu Izraela z niewoli babilońskiej Jehowa uczynił ważny krok mający na celu zrealizowanie przymierza co do Królestwa: z niebiańskiej chwały przeniósł do łona żydowskiej dziewicy Marii życie swego pierworodnego Syna — pierwszego ze wszystkich stworzonych przez siebie dzieł (Kolosan 1:15-17). Zapowiadając to wydarzenie, anioł Jehowy oświadczył Marii: „Ten będzie wielki i zostanie nazwany Synem  Najwyższego, a Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i będzie on królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca” (Łukasza 1:32, 33). Jezus urodził się więc w królewskim rodzie Dawida i odziedziczył prawo do tronu, żeby po objęciu władzy rządzić „po czas niezmierzony” (Izajasza 9:7; Daniela 7:14). Otworzyło to drogę do spełnienia obietnicy Jehowy, który setki lat wcześniej przyrzekł dać królowi Dawidowi nieprzemijającego Dziedzica.

‛Rozkazodawca dla grup narodowościowych’

13. Jak Jezus służył „grupom narodowościowym za świadka” podczas swej służby oraz po wniebowstąpieniu?

¹³ Czego dokona ten przyszły Król? Jehowa oznajmia: „Oto dałem go grupom narodowościowym za świadka, grupom narodowościowym za wodza i rozkazodawcę” (Izajasza 55:4). Gdy Jezus dorósł, stał się przedstawicielem Jehowy na ziemi, Jego świadkiem wobec narodów. W swym ludzkim życiu pełnił służbę z myślą o „zaginionych owcach z domu Izraela”. Jednakże krótko przed wstąpieniem do nieba rzekł swym naśladowcom: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów (...). A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 10:5, 6; 15:24; 28:19, 20). Dlatego po pewnym czasie wieść o Królestwie dotarła do nie-Żydów i niektórzy z nich wzięli udział w urzeczywistnianiu Bożego przymierza zawartego z Dawidem (Dzieje 13:46). W ten sposób Jezus nawet po śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu dalej służył „grupom narodowościowym za świadka” danego przez Jehowę.

14, 15. (a) Jak Jezus dowiódł, że jest „wodzem i rozkazodawcą”? (b) Jakie perspektywy otwierały się przed naśladowcami Jezusa z I wieku?

 ¹⁴ Jezus miał też być „wodzem i rozkazodawcą”. Zgodnie z tym proroczym opisem w czasie pobytu na ziemi przyjął na siebie wszelkie obowiązki związane ze sprawowaniem zwierzchnictwa i stał się pod każdym względem przewodnikiem — przyciągał ku sobie tłumy, uczył ich prawdy i wskazywał na korzyści wynikające z podążania za nim (Mateusza 4:24; 7:28, 29; 11:5). Poza tym skutecznie szkolił uczniów, przygotowując ich do podjęcia działalności ewangelizacyjnej, jaka miała być prowadzona w przyszłości (Łukasza 10:1-12; Dzieje 1:8; Kolosan 1:23). W ciągu zaledwie trzech i pół roku położył podwaliny pod zjednoczony zbór, złożony z tysięcy przedstawicieli różnych narodów! Tylko prawdziwy „wódz i rozkazodawca” mógł dokonać tak imponującego dzieła. *

¹⁵ W zborze chrześcijańskim w I wieku znalazły się wyłącznie osoby namaszczone świętym duchem Bożym, mające zostać współwładcami Jezusa w jego niebiańskim Królestwie (Objawienie 14:1). Jednakże proroctwo Izajasza wykracza poza okres wczesnochrześcijański. Dowody wskazują, że Jezus Chrystus wstąpił na tron Królestwa Bożego dopiero w roku 1914. Wkrótce potem pomazańcy przebywający na ziemi znaleźli się w sytuacji, która pod wieloma względami przypominała położenie żydowskich wygnańców w VI wieku p.n.e. Przeżycia owych  chrześcijan składają się na większe spełnienie proroctwa Izajasza.

Nowożytna niewola i oswobodzenie

16. Jaka udręka towarzyszyła wstąpieniu Jezusa na tron w roku 1914?

¹⁶ Początek królowania Jezusa w roku 1914 szedł w parze z niespotykaną udręką na świecie. Dlaczego? Otóż Jezus, jako Król, usunął z nieba Szatana oraz inne niegodziwe stworzenia duchowe. Gdy wpływy Szatana zostały ograniczone do ziemi, zaczął on toczyć wojnę z resztą świętych, z ostatkiem chrześcijan namaszczonych duchem (Objawienie 12:7-12, 17). Prześladowania osiągnęły punkt kulminacyjny w roku 1918, kiedy to publiczna służba kaznodziejska w zasadzie ustała, a członkowie zarządu Towarzystwa Strażnica trafili do więzienia pod fałszywymi zarzutami o działalność wywrotową. W ten sposób nowożytni słudzy Jehowy popadli w duchową niewolę, przypominającą fizyczną niewolę Żydów w czasach starożytnych. Zaszargano im opinię.

17. Jak w roku 1919 zmieniło się położenie pomazańców i jak zostali wzmocnieni?

¹⁷ Jednakże niewola pomazańców Bożych nie trwała długo. Dnia 26 marca 1919 roku wypuszczono z więzienia członków zarządu, a później wycofano wszelkie podniesione przeciw nim zarzuty. Jehowa wylał ducha świętego na swych sług z oswobodzonego ludu, dodając im sił do czekającej ich pracy. Z radością przyjęli zaproszenie, żeby ‛brać wodę życia darmo’ (Objawienie 22:17). ‛Kupowali bez pieniędzy i bez płacenia wino i mleko’, co wzmocniło ich pod względem duchowym i przygotowało do nadchodzącego wspaniałego rozwoju — rozwoju, którego nie przewidywali.

 Wielka rzesza ‛biegnie’ do pomazańców Bożych

18. Na jakie dwie grupy dzielą się uczniowie Jezusa Chrystusa i co tworzą one obecnie?

¹⁸ Każdy uczeń Jezusa żywi jedną z dwóch nadziei. Najpierw zgromadzono „małą trzódkę”, liczącą 144 000 osób — są to chrześcijanie namaszczeni duchem, którzy wywodzą się zarówno z Żydów, jak i z pogan i tworzą „Izrael Boży” oraz mają nadzieję na sprawowanie rządów z Jezusem w jego niebiańskim Królestwie (Łukasza 12:32; Galatów 6:16; Objawienie 14:1). Następnie w dniach ostatnich pojawiła się „wielka rzesza” „drugich owiec”. Jej członkowie spodziewają się żyć wiecznie w raju na ziemi. Przed wielkim uciskiem rzesza ta — której liczebność nie jest z góry ustalona — służy u boku małej trzódki; stanowią razem „jedną trzodę”, poddaną „jednemu pasterzowi” (Objawienie 7:9, 10; Jana 10:16).

19. Jak pewien „naród”, nieznany przedtem członkom Izraela Bożego, zareagował na ich wezwanie?

¹⁹ Jak można zauważyć, do zbierania wspomnianej wielkiej rzeszy nawiązują następne słowa z proroctwa Izajasza: „Oto wezwiesz naród, którego nie znasz, a ludzie z narodu, którzy cię nie poznali, przybiegną do ciebie ze względu na Jehowę, twego Boga, i na Świętego Izraelskiego, gdyż on cię upiększy” (Izajasza 55:5). W pierwszych latach po oswobodzeniu z niewoli duchowej członkowie namaszczonego ostatka nie pojmowali, że przed Armagedonem wezmą jeszcze udział we wzywaniu potężnego „narodu” do oddawania czci Jehowie. Z biegiem czasu jednak zaczęło się do nich przyłączać wiele szczerych osób, które nie oczekiwały życia w niebie, a służyły Jehowie z taką samą gorliwością. Zwróciły one uwagę na ich ‛upiększony’ stan i zorientowały się, że jest z nimi Bóg (Zachariasza 8:23). W latach trzydziestych  XX wieku pomazańcy zrozumieli, kim rzeczywiście jest ta rozrastająca się wśród nich grupa. Uświadomili sobie, że stoi przed nimi ogromne dzieło zgromadzania. Wielka rzesza ‛biegła’ do ludu sprzymierzonego z Bogiem i miała ku temu ważny powód.

20. (a) Dlaczego w naszych czasach trzeba niezwłocznie ‛szukać Jehowy’ i na czym to polega? (b) Jak Jehowa przyjmie tych, którzy Go ‛szukają’?

²⁰ Za dni Izajasza rozległo się wezwanie: „Szukajcie Jehowy, dopóki można go znaleźć. Wzywajcie go, dopóki jest blisko” (Izajasza 55:6). W naszych czasach słowa te są stosowne zarówno w wypadku tych, którzy tworzą Izrael Boży, jak i w wypadku coraz liczniejszej wielkiej rzeszy. Jehowa nie udziela swego błogosławieństwa bezwarunkowo ani nie zaprasza bez końca. Teraz jest pora, by zabiegać o Jego uznanie. Kiedy nadejdzie wyznaczona chwila na wykonanie wyroku Jehowy, będzie za późno. Izajasz więc oznajmia: „Niech niegodziwiec porzuci swą drogę, a krzywdziciel — swe myśli; i niech się nawróci do Jehowy, który się nad nim zmiłuje, oraz do naszego Boga, gdyż hojnie przebaczy” (Izajasza 55:7).

21. Jak naród izraelski złamał obietnicę złożoną przez swych przodków?

²¹ Zwrot „niech się nawróci do Jehowy” wskazuje, że ci, którzy mają okazać skruchę, byli już związani z Bogiem. Sformułowanie to przypomina nam, iż znaczna część omawianego fragmentu proroctwa Izajasza najpierw odnosiła się do żydowskich jeńców w Babilonie. Setki lat wcześniej ich przodkowie oświadczyli, że postanowili być posłuszni Jehowie: „Jest nie do pomyślenia, żebyśmy odstąpili od Jehowy i służyli innym bogom” (Jozuego 24:16). Ale jak pokazuje historia, to, co było „nie do pomyślenia”, zdarzyło się — i to wielokrotnie! Z powodu braku wiary lud Boży znalazł się na wygnaniu w Babilonie.

22. Dlaczego Jehowa mówi, że swymi myślami i drogami przewyższa ludzi?

 ²² Co się stanie, jeśli Żydzi okażą skruchę? Za pośrednictwem Izajasza Jehowa obiecuje, że im „hojnie przebaczy”. Następnie dodaje: „‚Bo wasze myśli nie są moimi myślami ani moje drogi waszymi drogami’ — brzmi wypowiedź Jehowy. ‚Gdyż jak niebiosa przewyższają ziemię, tak moje drogi przewyższają wasze drogi, a moje myśli — wasze myśli’” (Izajasza 55:8, 9). Jehowa jest doskonały, a Jego myśli i drogi są niedoścignione. Również miłosierdzie okazuje w stopniu nieosiągalnym dla ludzi. Pomyślmy: Kiedy człowiek wybacza coś drugiemu, grzesznikowi przebacza grzesznik. Zdaje sobie sprawę, że prędzej czy później jemu też trzeba będzie darować jakąś winę (Mateusza 6:12). Tymczasem Jehowa ‛hojnie przebacza’, chociaż sam nigdy nie potrzebuje niczyjego przebaczenia! Naprawdę jest Bogiem szczodrze okazującym lojalną życzliwość. Powodowany miłosierdziem, niejako otwiera upusty niebios i wylewa błogosławieństwa na tych, którzy całym sercem do Niego wracają (Malachiasza 3:10).

 Błogosławieństwa dla tych, którzy wrócą do Jehowy

23. Na jakim przykładzie Jehowa objaśnia, że wypowiedziane przezeń słowo niezawodnie się spełnia?

²³ Jehowa obiecuje swemu ludowi: „Jak ulewny deszcz oraz śnieg spada z niebios i tam nie wraca, dopóki nie nasyci ziemi i nie sprawi, że ona rodzi i porasta, i daje siewcy nasienie, a jedzącemu chleb, tak też będzie z moim słowem, które wychodzi z moich ust. Nie wróci do mnie bezowocne, lecz uczyni to, w czym mam upodobanie, i pomyślnie spełni to, z czym je posłałem” (Izajasza 55:10, 11). Wszystko, co mówi Jehowa, na pewno się urzeczywistni. Podobnie jak deszcz i śnieg spadają z nieba i spełniają swą funkcję, to znaczy nawadniają ziemię i umożliwiają jej wydanie plonu, tak słowo Jehowy wychodzące z Jego ust jest całkowicie godne zaufania. Co On przyrzeka, to bezwarunkowo uczyni (Liczb 23:19).

24, 25. Jakie błogosławieństwa czekają żydowskich wygnańców, którzy zareagują na słowa Jehowy przekazane przez Izajasza?

²⁴ Jeżeli zatem Żydzi zwrócą uwagę na słowa proroczo  skierowane do nich poprzez Izajasza, Jehowa — tak jak obiecał — bez wątpienia ich wybawi. Będą się wtedy niezmiernie radować. Jehowa oznajmia: „Z radością bowiem wyjdziecie i z pokojem zostaniecie przyprowadzeni. Góry i wzgórza rozweselą się przed wami z radosnym wołaniem, a wszystkie drzewa polne będą klaskać w ręce. Zamiast ciernistych zarośli wyrośnie drzewo jałowcowe. Zamiast parzącej pokrzywy wyrośnie drzewo mirtowe. I stanie się to dla Jehowy czymś sławnym, po czas niezmierzony znakiem, który nie będzie usunięty” (Izajasza 55:12, 13).

²⁵ W roku 537 p.n.e. żydowscy wygnańcy faktycznie w uniesieniu wychodzą z Babilonu (Psalm 126:1, 2). Po przybyciu do Jerozolimy widzą ziemię pokrytą ciernistymi zaroślami i palącymi pokrzywami — kraj przecież od dziesiątków lat jest spustoszony. Oni jednak mogą teraz pomóc wspaniale go przeobrazić. Zamiast cierni i pokrzyw wyrosną imponujące drzewa, na przykład jałowcowe czy mirtowe. Nietrudno zauważyć, że Jehowa błogosławi swemu ludowi, skoro ten służy Mu „z radosnym wołaniem”. Można odnieść wrażenie, iż weseli się sama ziemia.

26. Jakimi błogosławieństwami cieszy się lud Boży obecnie?

²⁶ W roku 1919 członkowie ostatka namaszczonych chrześcijan zostali oswobodzeni z symbolicznej niewoli (Izajasza 66:8). Obecnie razem z wielką rzeszą drugich owiec radośnie służą Bogu w raju duchowym. Nie są już skalani żadnymi wpływami babilońskimi, toteż zaznają pomyślności, która stała się dla Jehowy „czymś sławnym”. Ich duchowy dobrobyt okrywa chwałą Jego imię i wywyższa Go jako Boga prawdziwych proroctw. To, czego dla nich dokonał, jest świadectwem Jego Boskości i dowodzi, że On dotrzymuje słowa oraz okazuje miłosierdzie skruszonym. Oby wszyscy, którzy wciąż ‛kupują bez pieniędzy i bez płacenia wino i mleko’, z radością służyli Mu już na zawsze!

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 234]

Duchowo spragnionych Żydów zaproszono, by ‛przyszli do wody’ i ‛kupowali wino i mleko’

 [Ilustracja na stronie 239]

Jezus okazał się „wodzem i rozkazodawcą” dla grup narodowościowych

[Ilustracje na stronach 244, 245]

„Niech niegodziwiec porzuci swą drogę”