„Ręka Jehowy nie stała się zbyt krótka”
Rozdział dwudziesty
„Ręka Jehowy nie stała się zbyt krótka”
1. Jaka sytuacja panuje w Judzie i nad czym wielu się zastanawia?
JUDEJCZYCY twierdzą, że są sprzymierzeni z Jehową. A jednak na każdym kroku napotykają kłopoty. Nie ma sprawiedliwości, szerzy się przestępczość i ucisk, a nadzieje na poprawę spełzają na niczym. Sytuacja jest naprawdę zła. Wielu zastanawia się, czy Jehowa kiedyś ją uzdrowi. Wszystko to ma miejsce za dni Izajasza. Ale jego opis tamtych czasów to coś więcej niż świadectwo o zamierzchłej przeszłości. Zawiera on prorocze przestrogi dla każdego, kto podaje się za czciciela Boga, a lekceważy Jego prawa. Natchnione proroctwo zanotowane w 59 rozdziale Księgi Izajasza ogromnie pokrzepia tych, którzy starają się służyć Jehowie, mimo iż żyją w ciężkich i niebezpiecznych czasach.
Oddaleni od prawdziwego Boga
2, 3. Dlaczego Jehowa nie chroni Judy?
2 Pomyśl: lud sprzymierzony z Jehową popadł w odstępstwo! Opuścił swego Twórcę i w ten sposób odsunął się od Jego opiekuńczego ramienia. Dlatego znosi okropną udrękę. Czy przypadkiem nie wini za nią Jehowy? Izajasz mówi członkom tego narodu: „Oto ręka Jehowy nie stała się zbyt krótka, by wybawić, ani jego ucho nie stało się zbyt ociężałe, by usłyszeć. Nie, lecz to wasze przewinienia są powodem rozdziału między wami a waszym Bogiem i to wasze grzechy sprawiły, że zakrywa przed wami swe oblicze, aby nie słyszeć” (Izajasza 59:1, 2).
3 To bardzo bezpośrednie słowa, ale prawdziwe. Jehowa wciąż jest Bogiem niosącym wybawienie. Jako ‛Ten, który wysłuchuje modlitwę’, nadstawia ucha na wołania swych wiernych sług (Psalm 65:2). Złoczyńcom jednak nie błogosławi. To lud jest winny zerwania więzi z Jehową. To lud swą niegodziwością doprowadził do tego, iż Bóg ‛zakrył przed nim swe oblicze’.
4. Jakie zarzuty wysunięto przeciw Judzie?
4 Juda naprawdę ma straszną przeszłość. W proroctwie Izajasza wymieniono część zarzutów przeciw jej mieszkańcom: „Wasze dłonie są skalane krwią, a wasze palce — przewinieniem. Wasze wargi wyrzekły fałsz. Wasz język pomrukiwał jawną nieprawość” (Izajasza 59:3). Lud kłamie i mówi to, co nieprawe. Wzmianka o „dłoniach (...) skalanych krwią” wskazuje, że niektórzy dopuścili się nawet morderstwa. Ściągnęli tym hańbę na Boga, którego Prawo zabrania nie tylko zabijać, ale też „w swym sercu nienawidzić swego brata”! (Kapłańska 19:17). Występne życie Judejczyków, pozbawione wszelkich zahamowań, oraz nieuniknione skutki ich postępowania winny przypominać każdemu z nas, iż musimy panować nad grzesznymi myślami i uczuciami. W przeciwnym razie moglibyśmy w końcu popełnić złe czyny, które oddalą nas od Boga (Rzymian 12:9; Galatów 5:15; Jakuba 1:14, 15).
5. Jak dalece zepsuta jest Juda?
5 Grzech szerzy się w całym narodzie. W proroctwie powiedziano: „Nikt nie woła w prawości i nikt nie idzie do sądu w wierności. Pokłada się ufność w nicości i mówi to, co nic niewarte. Poczęta zostaje niedola i rodzi się krzywda” (Izajasza 59:4). Nikt nie mówi tego, co prawe. Nawet w sądach rzadko można spotkać kogoś rzetelnego i uczciwego. Juda odwróciła się od Jehowy i zaufała sojuszom z innymi narodami, jak również martwym bożkom. Wszystko to jest „nicością”, czymś bezwartościowym (Izajasza 40:17, 23; 41:29). W rezultacie wypowiada się wiele słów, które nie mają żadnego znaczenia. Obmyśla się plany, lecz wynika z nich tylko niedola i krzywda.
6. Pod jakim względem chrześcijaństwo przypomina Judę?
6 Nieprawość i przemoc w Judzie ma zdumiewający odpowiednik w chrześcijaństwie (patrz ramka „Chrześcijaństwo odpowiednikiem odstępczej Jerozolimy”, strona 294). W dwóch krwawych wojnach światowych wzięły udział narody podające się za zwolenników tej formy religii. Po dziś dzień nie jest ona w stanie powstrzymać czystek etnicznych i rzezi międzyplemiennych, do których dochodzi w jej obrębie (2 Tymoteusza 3:5). Chociaż Jezus uczył swych naśladowców polegać na Królestwie Bożym, tak zwane narody chrześcijańskie wciąż ufają, że bezpieczeństwo zapewnią im zapasy broni oraz sojusze polityczne (Mateusza 6:10). Przecież większość głównych producentów broni działa właśnie w krajach chrześcijaństwa! Skoro liczy ono, że zbuduje spokojną przyszłość dzięki ludzkim wysiłkom i instytucjom, w istocie także polega na „nicości”.
Zbieranie gorzkich owoców
7. Dlaczego plany Judy przynoszą same szkody?
7 Na gruncie bałwochwalstwa i nieuczciwości nie może powstać zdrowe społeczeństwo. Niewierni Żydzi, uciekający się do takich praktyk, zbierają teraz gorzkie owoce tego, co sami posiali. Czytamy: „Wysiadują jaja jadowitego węża i snują pajęczą sieć. Kto by jadł ich jaja, umrze, a z rozbitego jaja wylęgłaby się żmija” (Izajasza 59:5). Z planów Judy — od ich ułożenia do zrealizowania — nie wynika nic trwałego. Niewłaściwy sposób myślenia przynosi same szkody, tak jak z jaj jadowitego węża mogą się wykluć tylko jadowite węże. Toteż naród cierpi.
8. Co dowodzi, że rozumowanie Judejczyków jest spaczone?
8 Niektórzy Judejczycy być może używają przemocy, chcąc się bronić, ale bez skutku. Siła fizyczna nie zastąpi polegania na Jehowie ani prawych uczynków, podobnie jak pajęczyna nie zastąpi prawdziwej tkaniny, chroniącej przed niepogodą. Izajasz obwieszcza: „Ich pajęczyna nie posłuży za szatę ani nie okryją się swymi dziełami. Dzieła ich to dzieła szkodliwe, a w ich dłoniach jest dopuszczanie się przemocy. Ich nogi biegną do jawnego zła, a oni śpieszą się, by przelać niewinną krew. Myśli ich to myśli szkodliwe; na ich gościńcach jest złupienie i zguba” (Izajasza 59:6, 7). Rozumowanie Judejczyków jest spaczone. Usiłują rozwiązywać problemy przez stosowanie przemocy, czym tylko zdradzają swą bezbożność. Nie przejmują się, że ich ofiarami są na ogół ludzie niewinni, w tym nierzadko prawdziwi słudzy Boży.
9. Dlaczego przywódcy chrześcijaństwa nie osiągną prawdziwego pokoju?
9 Powyższe natchnione słowa nasuwają nam na myśl krwawe dzieje chrześcijaństwa. Jehowa bez wątpienia pociągnie ten system religijny do odpowiedzialności za tak tragiczne w skutkach zniekształcenie obrazu chrystianizmu! Podobnie jak Żydzi z czasów Izajasza chrześcijaństwo trzyma się moralnie wypaczonego sposobu postępowania, bo jego przywódcy uważają go za jedyny praktyczny. Mówią o pokoju, lecz postępują niesprawiedliwie. Są przerażająco dwulicowi! Ponieważ stale stosują tę taktykę, nie osiągną prawdziwego pokoju. Dzieje się tak, jak powiedziano dalej w proroctwie: „Drogę pokoju lekceważą i nie ma sprawiedliwości na ich ścieżkach. Wykrzywili swe drogi. Żaden chodzący po nich nie zazna pokoju” (Izajasza 59:8).
Błąkanie się w ciemnościach duchowych
10. Co wyznaje Izajasz w imieniu Judy?
10 Jehowa nie może błogosławić przebiegłemu i zgubnemu w skutkach postępowaniu Judy (Psalm 11:5). Toteż Izajasz w imieniu całego narodu wyznaje jej winę: „Sprawiedliwość jest od nas daleko i nie sięga do nas prawość. Spodziewamy się światła, a oto ciemność; jasności, lecz chodzimy w ciągłym mroku. Szukamy ściany po omacku jak ślepi i szukamy po omacku jak nie mający oczu. W samo południe potykamy się niby w mroku wieczora; wśród odznaczających się tężyzną jesteśmy jak umarli. Pomrukujemy wszyscy jak niedźwiedzie i gruchamy żałośnie jak gołębie” (Izajasza 59:9-11a). Żydzi nie pozwolili, by Słowo Boże było lampą dla ich stóp i światłem na ich szlaku (Psalm 119:105). Dlatego wszystko rysuje się w czarnych barwach. Nawet w samo południe błąkają się jak w nocy. Są jak martwi. Pragnąc ulgi, pomrukują niczym głodne lub ranne niedźwiedzie. Niektórzy przypominają samotne gołębie, które żałośnie gruchają.
11. Dlaczego Juda daremnie liczy na sprawiedliwość i wybawienie?
11 Izajasz aż za dobrze zdaje sobie sprawę, że przyczyną ciężkiego położenia Judy jest bunt przeciw Bogu. Oznajmia: „Spodziewaliśmy się sprawiedliwości, lecz jej nie było; wybawienia, lecz pozostawało daleko od nas. Bo nasze bunty pomnożyły się przed tobą, a każdy z naszych grzechów świadczy przeciw nam. Nasze bunty bowiem są z nami i dobrze znamy swoje przewinienia. Dochodziło do występków i zapierania się Jehowy; i odstępowano od naszego Boga, mówiono o ucisku i buncie, z serca poczynano i pomrukiwano słowa fałszywe” (Izajasza 59:11b-13). Ponieważ Judejczycy nie okazali skruchy, ich grzechy nie zostały przebaczone. Sprawiedliwość opuściła kraj, bo jego mieszkańcy opuścili Jehowę. Pod każdym względem okazują się przewrotni — ciemiężą nawet swych braci. Jakże to przypomina postępowanie dzisiejszych wyznawców chrześcijaństwa! Wielu nie tylko lekceważy sprawiedliwość, ale też zawzięcie prześladuje wiernych Świadków Jehowy, którzy starają się wykonywać wolę Bożą.
Jehowa wykonuje wyrok
12. Jaką postawę przyjęły osoby odpowiedzialne za wymierzanie sprawiedliwości w Judzie?
12 W Judzie nie widać sprawiedliwości, prawości ani prawdy. „Sprawiedliwość była zmuszona się cofnąć, a prawość stała w oddali. Bo prawda potknęła się na placu, a to, co słuszne, nie może wejść” (Izajasza 59:14). Na placach za bramami miast judzkich spotykają się starsi, by rozstrzygać sprawy sądowe (Rut 4:1, 2, 11). Powinni wydawać sprawiedliwe wyroki i dążyć do prawości, nie dając się przekupić (Powtórzonego Prawa 16:18-20). Tymczasem oni ferują wyroki zgodne z własnymi samolubnymi zapatrywaniami. Co gorsza, każdego, kto szczerze stara się czynić dobro, uważają za łatwą zdobycz. Jak czytamy, „brakuje prawdy, a kto się odwraca od zła, jest łupiony” (Izajasza 59:15a).
13. Co uczyni Jehowa, skoro judzcy sędziowie zaniedbują swe obowiązki?
13 Ci, którzy nie potępiają panującej demoralizacji, zapominają, że Bóg nie jest ślepy, niezorientowany ani bezsilny. Izajasz pisze: „Jehowa ujrzał i było to złe w jego oczach, iż nie ma sprawiedliwości. A gdy zobaczył, że nie ma nikogo, zdumiał się, iż nikt się nie ujmuje. I jego ramię zaczęło wybawiać dla niego, a wspierała go jego prawość” (Izajasza 59:15b, 16). Ponieważ wyznaczeni sędziowie zaniedbują swe obowiązki, Jehowa zainterweniuje. Pokaże wówczas swą prawość i potęgę.
14. (a) Jaką postawę zajmuje dziś wielu ludzi? (b) Jak Jehowa przygotowuje się do działania?
14 Obecnie panuje podobna sytuacja. Żyjemy w świecie, w którym wielu ‛zatraciło wszelkie poczucie moralności’ (Efezjan 4:19). Mało kto wierzy, że Jehowa kiedykolwiek usunie z ziemi zło. Tymczasem z proroctwa Izajasza wynika, iż bacznie obserwuje On ludzkie poczynania. Ocenia je i w stosownym czasie działa zgodnie z tym osądem. Czy wydaje sprawiedliwe wyroki? Izajasz wskazuje, że tak. W związku z Judą notuje: „Wtedy [Jehowa] prawość włożył na siebie jak pancerz, a na głowę hełm wybawienia. Jak odzienie włożył też szaty pomsty i jak płaszczem bez rękawów okrył się gorliwością” (Izajasza 59:17). Te prorocze słowa przedstawiają Jehowę jako wojownika przygotowującego się do walki. Jest zdecydowany ‛wybawić’, czyli przeprowadzić swe dzieło. Jest również pewny swojej doskonałej i nienaruszalnej prawości. I bez lęku, energicznie wymierzy sprawiedliwość. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, iż dobro zwycięży.
15. (a) Jak zachowają się prawdziwi chrześcijanie, gdy Jehowa zacznie wykonywać wyroki? (b) Co można powiedzieć o wyrokach Jehowy?
15 Obecnie w niektórych krajach wrogowie prawdy usiłują przeszkodzić sługom Jehowy w działalności, prowadząc przeciw nim oszczercze kampanie. Szczerzy chrześcijanie nie wahają się bronić prawdy, lecz nigdy nie próbują się mścić (Rzymian 12:19). Nawet gdy Jehowa będzie dokonywał rozrachunku z odstępczym chrześcijaństwem, Jego czciciele na ziemi nie przyłożą ręki do zagłady tej religii. Wiedzą, że zgodnie z postanowieniem Jehowy tylko On może wywierać pomstę i gdy nadejdzie odpowiednia chwila, rzeczywiście poczyni stosowne kroki. W proroctwie znajdujemy zapewnienie: „On odpłaci według postępków: złością — swym wrogom, odpowiednim potraktowaniem — swym nieprzyjaciołom. Wyspom odpłaci odpowiednim potraktowaniem” (Izajasza 59:18). Tak jak za dni Izajasza wyroki Boże będą nie tylko słuszne, ale też nikogo nie ominą. Obejmą nawet „wyspy”, czyli dalekie strony. Nikt nie znajdzie się w takiej odległości czy w takim odosobnieniu, żeby być poza zasięgiem sędziowskich posunięć Jehowy.
16. Kto ocaleje, gdy Jehowa będzie wykonywał swe wyroki, i jaką naukę wyciągną z tego te osoby?
16 Jehowa sprawiedliwie osądza tych, którzy usilnie starają się postępować właściwie. Izajasz zapowiada, iż tacy ocaleją na całej ziemi — wszędzie aż po widnokrąg. Doznawszy opieki Jehowy, będą jeszcze bardziej Go czcić i szanować (Malachiasza 1:11). „Od zachodu słońca będą się bali imienia Jehowy, a od wschodu słońca — jego chwały, bo on przybędzie jak niosąca udrękę rzeka pędzona duchem Jehowy” (Izajasza 59:19). Niczym gwałtowna burza pędząca przed sobą niszczycielską ścianę wody i zmiatająca wszystko, co napotyka po drodze, duch Jehowy usunie każdą barierę utrudniającą spełnianie Jego woli. Jest potężniejszy od wszelkiej siły, jaką dysponuje człowiek. Kiedy Bóg użyje tego ducha do wykonania wyroków na ludziach i narodach, bez wątpienia odniesie zupełne zwycięstwo.
Nadzieja i błogosławieństwo dla skruszonych
17. Kto i kiedy wykupuje Syjon?
17 Według Prawa Mojżeszowego Izraelitę, który sprzedał się w niewolę, mógł z niej ktoś wykupić. W proroczej Księdze Izajasza już wcześniej przedstawiono Jehowę jako Wykupiciela skruszonych (Izajasza 48:17). Teraz znów ukazano Go w takiej roli. Izajasz zapisuje Jego obietnicę: „‚Przyjdzie Wykupiciel do Syjonu oraz do tych, którzy w Jakubie odwracają się od występku’ — brzmi wypowiedź Jehowy” (Izajasza 59:20). To krzepiące przyrzeczenie ziściło się w roku 537 p.n.e. Spełniło się jednak także później. Apostoł Paweł przytoczył powyższe słowa z Septuaginty i odniósł je do chrześcijan. Napisał: „W ten sposób zostanie wybawiony cały Izrael. Tak jak jest napisane: ‚Wyzwoliciel wyjdzie z Syjonu i odwróci bezbożne praktyki od Jakuba. A to jest z mojej strony przymierze z nimi, gdy usunę ich grzechy’” (Rzymian 11:26, 27). Proroctwo Izajasza rzeczywiście ma szerokie zastosowanie — dotyczy nawet obecnych i przyszłych czasów. Jak to rozumieć?
18. Kiedy i jak Jehowa powołał do istnienia „Izrael Boży”?
18 W I wieku n.e. niewielki ostatek narodu izraelskiego przyjął Jezusa jako Mesjasza (Rzymian 9:27; 11:5). W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku Jehowa wylał swego świętego ducha na grupę około 120 tych wierzących i objął ich nowym przymierzem, którego pośrednikiem był Jezus Chrystus (Jeremiasza 31:31-33; Hebrajczyków 9:15). Tego dnia powstał „Izrael Boży” — nowy naród, którego członków wyróżnia nie pochodzenie od Abrahama, lecz zrodzenie z ducha Bożego (Galatów 6:16). Począwszy od Korneliusza, w skład tego narodu wchodzili też nieobrzezani poganie (Dzieje 10:24-48; Objawienie 5:9, 10). Byli usynawiani przez Jehowę Boga i stawali się Jego duchowymi dziećmi oraz współdziedzicami Jezusa (Rzymian 8:16, 17).
19. Jakie przymierze Jehowa zawiera z Izraelem Bożym?
19 Jehowa zawiera teraz przymierze z Izraelem Bożym: „‚Co do mnie, oto moje przymierze z nimi’ — rzekł Jehowa. ‚Mój duch, który jest na tobie, i moje słowa, które włożyłem w twe usta, nie zostaną odjęte z twoich ust ani z ust twego potomstwa, ani z ust potomków twego potomstwa — rzekł Jehowa — odtąd aż po czas niezmierzony’” (Izajasza 59:21). Bez względu na to, czy słowa te odnosiły się do samego Izajasza, niewątpliwie spełniły się na Jezusie, którego zapewniono, że ‛ujrzy swe potomstwo’ (Izajasza 53:10). Wypowiadał on słowa, których nauczył się od Jehowy, i miał Jego ducha (Jana 1:18; 7:16). Bracia i współdziedzice Jezusa, członkowie Izraela Bożego, także otrzymują świętego ducha Jehowy i ogłaszają orędzie, które poznali dzięki swemu niebiańskiemu Ojcu. Wszyscy oni są „ludźmi wyuczonymi przez Jehowę” (Izajasza 54:13; Łukasza 12:12; Dzieje 2:38). Za pośrednictwem Izajasza lub Jezusa, którego Izajasz proroczo wyobraża, Jehowa zobowiązuje się teraz, że nigdy nie posłuży się nikim innym i że będą Jego świadkami „aż po czas niezmierzony” (Izajasza 43:10). Kto jednak jest ich „potomstwem”, które również skorzysta z owego przymierza?
20. Jak obietnica, którą Jehowa dał Abrahamowi, spełniła się w I wieku n.e.?
20 W starożytności Jehowa przyrzekł Abrahamowi, że poprzez jego dzieci „będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi” (Rodzaju 22:18). Zgodnie z tym niewielki ostatek rodowitych Izraelitów, który przyjął Mesjasza, przystąpił do rozgłaszania wśród licznych narodów dobrej nowiny o Chrystusie. Wielu nieobrzezanych pogan, w tym Korneliusz jako pierwszy, doświadczyło błogosławieństw poprzez Jezusa, Potomka Abrahama. Oni także weszli w skład Izraela Bożego i stali się drugorzędną częścią potomstwa Abrahama. Należą do ‛świętego narodu’ Jehowy i mają ‛szeroko oznajmiać wspaniałe przymioty tego, który ich powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła’ (1 Piotra 2:9; Galatów 3:7-9, 14, 26-29).
21. (a) Jakie „potomstwo” ma Izrael Boży w czasach nowożytnych? (b) Jak wspomniane „potomstwo” czerpie otuchę z przymierza Jehowy z Izraelem Bożym?
21 Obecnie Izrael Boży najwyraźniej został już skompletowany. Narody jednak wciąż zaznają błogosławieństw — i to na wielką skalę. Dzięki czemu? Otóż Izrael Boży wydał swoje „potomstwo”: uczniów Jezusa, którzy spodziewają się żyć wiecznie w raju na ziemi (Psalm 37:11, 29). „Potomstwo” to także uczy się od Jehowy i poznaje Jego drogi (Izajasza 2:2-4). Chociaż nie zostało ochrzczone duchem świętym ani nie jest uważane za stronę w nowym przymierzu, Jehowa za pomocą swego świętego ducha dodaje mu sił do pokonywania wszelkich przeszkód stawianych przez Szatana w dziele głoszenia (Izajasza 40:28-31). Społeczność ta liczy już teraz miliony i stale się rozrasta, gdyż jej członkowie niejako wydają na świat własnych „potomków”. Przymierze Jehowy z pomazańcami daje wspomnianemu „potomstwu” pewność, że już na zawsze będzie przez Niego używane do przemawiania w Jego imieniu (Objawienie 21:3, 4, 7).
22. Czego możemy być pewni, jeśli chodzi o Jehowę, i jak to powinno na nas wpływać?
22 Obyśmy zatem dalej pokładali wiarę w Jehowie, który chce i potrafi wybawiać! ‛Jego ręka nigdy nie stanie się zbyt krótka’ — On zawsze wyratuje swych wiernych sług. Wszyscy, którzy Mu ufają, będą mieć na ustach Jego dobre słowa „odtąd aż po czas niezmierzony”.
[Pytania do studium]
[Ramka na stronie 294]
Chrześcijaństwo odpowiednikiem odstępczej Jerozolimy
Jerozolima, stolica narodu wybranego przez Boga, symbolizuje Jego niebiańską organizację, złożoną ze stworzeń duchowych, a także grono namaszczonych chrześcijan wskrzeszonych do życia w niebie i będących „oblubienicą” Chrystusa (Galatów 4:25, 26; Objawienie 21:2). Mieszkańcy Jerozolimy często jednak nie dochowywali wierności Jehowie, skutkiem czego nazwano ją nierządnicą i cudzołożnicą (Ezechiela 16:3, 15, 30-42). Taka Jerozolima stanowi trafny pierwowzór odstępczego chrześcijaństwa.
Jezus powiedział o Jerozolimie, że ‛zabijała proroków i kamienowała tych, którzy zostali do niej posłani’ (Łukasza 13:34; Mateusza 16:21). Podobnie jak tamto niewierne miasto, chrześcijaństwo twierdzi, iż służy prawdziwemu Bogu, lecz daleko odeszło od Jego prawych dróg. Możemy być pewni, że Jehowa osądzi je według tych samych sprawiedliwych norm, według których osądził odstępczą Jerozolimę.
[Ilustracja na stronie 296]
Sędzia powinien wydawać sprawiedliwe wyroki i dążyć do prawości, nie dając się przekupić
[Ilustracja na stronie 298]
W trakcie wykonywania swych wyroków Jehowa niczym wylewająca rzeka zmiecie wszystkie bariery, które utrudniają spełnianie Jego woli
[Ilustracja na stronie 302]
Jehowa zobowiązuje się, że Jego lud nigdy nie utraci przywileju występowania w charakterze Jego świadków
