Rozdział dwudziesty szósty

‛Weselcie się na zawsze z tego, co stwarzam’

Izajasza 65:1-25

1. Jakie krzepiące słowa zanotował apostoł Piotr i jakie w związku z tym nasuwa się pytanie?

CZY doczekamy kiedyś końca niesprawiedliwości i cierpień? Przeszło 1900 lat temu apostoł Piotr zapisał krzepiące słowa: „Są jednak nowe niebiosa i nowa ziemia, których oczekujemy zgodnie z jego [Bożą] obietnicą, i w nich ma mieszkać prawość” (2 Piotra 3:13). Piotr, podobnie jak wielu innych wiernych sług Bożych żyjących w minionych wiekach, oczekiwał wspaniałego dnia, w którym nadejdzie kres bezprawia, ucisku i przemocy i zatryumfuje prawość. Czy możemy być pewni, że ta obietnica zostanie spełniona?

2. Który prorok mówił o „nowych niebiosach i nowej ziemi” i co można powiedzieć o spełnieniu się tego starożytnego proroctwa?

² Oczywiście! Kiedy Piotr wspomniał o „nowych niebiosach i nowej ziemi”, nie wprowadził żadnej nowej myśli. Już jakieś 800 lat wcześniej podobne słowa wypowiedział Jehowa poprzez proroka Izajasza. Ta dawniejsza obietnica ziściła się w małym zakresie w roku 537 p.n.e., gdy Żydzi zostali oswobodzeni z niewoli babilońskiej i mogli wrócić do swego kraju. Ale na wielką skalę urzeczywistnia się dopiero dzisiaj. Co więcej, oczekujemy jeszcze bardziej emocjonującego jej spełnienia w nadchodzącym Bożym nowym świecie. Dzięki porywającemu proroctwu przedstawionemu przez Izajasza poznajemy  w zarysie błogosławieństwa, jakie Bóg przygotował dla tych, którzy Go miłują.

Jehowa próbuje dotrzeć do „ludu upartego”

3. Na jakie pytanie znajdujemy odpowiedź w 65 rozdziale Księgi Izajasza?

³ Jak pamiętamy, Księga Izajasza od 63:15 do 64:12 zawiera proroczą modlitwę Izajasza wypowiedzianą w imieniu żydowskich wygnańców przebywających w Babilonie. Ze słów proroka jasno wynika, że choć wielu Żydów nie czci Jehowy z całej duszy, niektórzy okazują skruchę i wracają do Niego. Czy Jehowa pozwoli odrodzić się temu narodowi przez wzgląd na ów skruszony ostatek? Odpowiedź znajdujemy w 65 rozdziale Księgi Izajasza. Jehowa przyrzeka wybawienie garstce wiernych, lecz przedtem opisuje sąd czekający liczną rzeszę tych, którzy nie mają wiary.

4. (a) Kto będzie szukał Jehowy, skoro nie chce tego czynić Jego buntowniczy lud? (b) Jak apostoł Paweł posłużył się Księgą Izajasza 65:1, 2?

⁴ Jehowa cierpliwie znosi nieustanną buntowniczość swego ludu. Nadejdzie jednak czas, gdy wyda go na pastwę wrogów, a łaską obdarzy kogoś innego. Za pośrednictwem Izajasza oświadcza: „Pozwoliłem się szukać tym, którzy o mnie nie pytali. Dałem się znaleźć tym, którzy mnie nie poszukiwali. Rzekłem: ‚Oto jestem, oto jestem!’ do narodu, który nie wzywał mego imienia” (Izajasza 65:1). To doprawdy przykra uwaga o społeczności sprzymierzonej z Jehową — nieposłuszna Juda jako całość nie zechce się do Niego zbliżyć, natomiast uczynią to ludzie z narodów. Izajasz nie jest jedynym prorokiem, który zapowiada, że Bóg w końcu wybierze sobie nowy naród (Ozeasza 1:10; 2:23). Księgę Izajasza 65:1, 2 przytoczył z Septuaginty apostoł Paweł, by dowieść, że w odróżnieniu od rodowitych Żydów  „prawość wynikającą z wiary” osiągną ludzie z narodów (Rzymian 9:30; 10:20, 21).

5, 6. (a) Jakiemu gorącemu pragnieniu daje wyraz Jehowa i jak reaguje na to Jego lud? (b) Czego możemy się nauczyć z postępowania Jehowy z Judą?

⁵ Jehowa wyjaśnia, dlaczego pozwoli własnemu ludowi cierpieć: „Przez cały dzień wyciągałem ręce do ludu upartego, do idących drogą niedobrą, za swoimi myślami” (Izajasza 65:2). Wyciągnięte ręce to gest zapraszający lub błagalny. Jehowa wyciąga ręce nie przez chwilę, lecz przez cały dzień. Gorąco bowiem pragnie, żeby Juda do Niego wróciła. Tymczasem ten krnąbrny naród nie reaguje.

⁶ Ze słów Jehowy możemy wyciągnąć krzepiącą naukę. On chce, byśmy się do Niego zbliżyli, gdyż jest Bogiem przystępnym (Jakuba 4:8). Ponadto z powyższej wypowiedzi wynika, że jest pokorny (Psalm 113:5, 6). Przecież w symboliczny sposób nieustannie wyciąga ręce, zachęcając swój lud do powrotu, mimo iż ten zasmuca Go swą krnąbrnością (Psalm 78:40, 41). Dopiero po setkach lat upraszania tego narodu Bóg ostatecznie go opuszcza i wydaje na łup wrogów. Ale nawet wtedy nie odrzuca pojedynczych pokornych osób.

7, 8. Jakimi czynami krnąbrny lud drażni Jehowę?

⁷ Oporni Żydzi wielokrotnie drażnią Jehowę haniebnym zachowaniem. On sam opisuje teraz ich wstrętne postępki: „Do ludu tych, którzy stale obrażają mnie prosto w twarz, składają ofiary w ogrodach i na cegłach zamieniają ofiary w dym, siadają wśród grobowców — którzy też spędzają noc w budkach do czuwania, jedzą mięso świni, a w swych naczyniach mają wywar z czegoś plugawego; którzy mówią: ‚Trzymaj się z dala. Nie zbliżaj się do mnie, bo przeniosę na ciebie świętość’. Ci  są w mych nozdrzach dymem, ogniem płonącym przez cały dzień” (Izajasza 65:3-5). Owi na pozór pobożni ludzie obrażają Jehowę „prosto w twarz”, co nasuwa myśl o zuchwałości i zupełnym braku szacunku. Nie próbują nawet ukryć swych odrażających uczynków. Czyż popełnianie grzechów w obecności Tego, którego należy darzyć względami i słuchać, nie jest szczególnie karygodne?

⁸ Ci bezczelni grzesznicy w gruncie rzeczy mówią innym Żydom: ‛Trzymajcie się z daleka, bo my jesteśmy świętsi od was’. Ileż w tym obłudy! Przecież składają ofiary i palą kadzidło fałszywym bóstwom, choć Prawo Boże to potępia (Wyjścia 20:2-6). Przesiadują wśród grobowców, przez co według Prawa stają się nieczyści (Liczb 19:14-16). Jedzą nieczysty pokarm, jakim jest mięso wieprzowe (Kapłańska 11:7). * Jednocześnie zaś w wyniku swych praktyk religijnych czują się świętsi od innych Żydów i trzymają ich na dystans, jakby się obawiali, że przez bliską styczność mogliby ich uświęcić, czyli oczyścić. Ale Bóg, który wymaga „wyłącznego oddania”, zapatruje się na to całkiem inaczej! (Powtórzonego Prawa 4:24).

9. Co Jehowa sądzi o zuchwałych grzesznikach?

⁹ Jehowa bynajmniej nie uważa tych pyszałków za świętych, gdyż oznajmia: „Ci są w mych nozdrzach dymem”. Hebrajskie słowo tłumaczone na „nos” lub „nozdrza” często bywa używane przenośnie na oznaczenie gniewu. Również dym ma związek z palącym gniewem Jehowy (Powtórzonego Prawa 29:20). Gniew ten jest  spowodowany odrażającym bałwochwalstwem, w jakie popadł lud.

10. Jak Jehowa odpłaci wspomnianym Judejczykom za ich grzechy?

¹⁰ Sprawiedliwość Jehowy nie pozwala Mu puścić płazem przewinień rozmyślnych grzeszników. Izajasz pisze: „‚Oto zapisano to przed moim obliczem. Nie będę milczał, lecz odpłacę; odpłacę w ich zanadrze za ich przewinienia, a zarazem za przewinienia ich praojców’ — rzekł Jehowa. ‚Ponieważ sprawiali, iż wznosił się dym ofiarny na górach, i znieważali mnie na wzgórzach, więc najpierw odmierzę im zapłatę w ich zanadrze’” (Izajasza 65:6, 7). Praktykując fałszywy kult, wspomniani Żydzi znieważają Jehowę. To przez nich odnosi się wrażenie, że wielbienie prawdziwego Boga niczym nie góruje nad religiami sąsiednich narodów. „Za ich przewinienia”, między innymi za bałwochwalstwo i spirytyzm, Jehowa odpłaci im „w ich zanadrze”. Słowo „zanadrze” wyraźnie nawiązuje do fałdu górnej części szaty, tworzącego wgłębienie, do którego sprzedawcy mogli wsypywać odmierzoną ilość produktu (Łukasza 6:38). Odstępczy Żydzi doskonale rozumieją, jaką otrzymają „zapłatę” — Jehowa wymierzy im karę. Ten sprawiedliwy Bóg dokona rzetelnego rozrachunku (Psalm 79:12; Jeremiasza 32:18). Ponieważ On się nie zmienia, możemy być pewni, iż w wyznaczonym przez siebie czasie podobnie ukarze obecny niegodziwy system rzeczy (Malachiasza 3:6).

„Ze względu na moich sług”

11. Jak Jehowa wskazuje, że ocali lojalny ostatek?

¹¹ Czy Jehowa zmiłuje się nad wiernymi członkami swego ludu? Izajasz wyjaśnia: „Oto, co rzekł Jehowa: ‚Jak ktoś, kto znalazłszy w kiści młode wino, powie: „Nie niszcz go, gdyż jest w nim błogosławieństwo”, tak ja  uczynię ze względu na moich sług, aby nie zniszczyć wszystkich. I wywiodę z Jakuba potomstwo, a z Judy dziedzicznego właściciela moich gór; i moi wybrani wezmą to na własność, a moi słudzy będą tam przebywać’” (Izajasza 65:8, 9). Przyrównując swój lud do kiści winogron, Jehowa podaje przykład naprawdę łatwy do zrozumienia. Kraj obfituje w winogrona, a wytwarzane z nich wino jest błogosławieństwem dla ludzi (Psalm 104:15). Być może chodzi tu o kiść, w której nie wszystkie owoce są dobre. Albo jedna kiść jest dobra, inne zaś są niedojrzałe lub zgniłe. W obu wypadkach hodowca nie zniszczy dobrych winogron. A zatem Jehowa zapewnia swój lud, że nie wytępi narodu całkowicie, oszczędzi bowiem lojalny ostatek. Oświadcza, iż ta uprzywilejowana grupa dostanie na własność Jego „góry”, to znaczy Jerozolimę i ziemię judzką — pagórkowaty kraj, który uznał za własny.

12. Jakie błogosławieństwa czekają wierny ostatek?

¹² Jakie błogosławieństwa czekają ów wierny ostatek? Jehowa objaśnia: „Szaron stanie się pastwiskiem dla owiec, a nizina Achor miejscem odpoczynku bydła — dla mego ludu, który będzie mnie szukał” (Izajasza 65:10). Stada odgrywają ważną rolę w życiu wielu Żydów, a krajowi obfitującemu w pastwiska łatwiej osiągnąć dobrobyt w okresach pokoju. Jehowa chce należycie nakreślić obraz spokoju i dostatku, toteż wspomina o dwóch krańcach ich ziemi. Na zachodzie, nad Morzem Śródziemnym, rozciąga się równina Szaron, słynąca z malowniczości i urodzaju. Nizina Achor leży przy północno-wschodniej granicy kraju (Jozuego 15:7). W czasie nadciągającego wygnania rejony te — wraz z resztą krainy — kompletnie opustoszeją. Jehowa jednak obiecuje, że dla ostatka, który powróci z niewoli, staną się pięknymi  terenami, nadającymi się na pastwiska (Izajasza 35:2; Ozeasza 2:15).

Poleganie na „bóstwie szczęścia”

13, 14. Jakimi praktykami Judejczycy dowodzą, iż porzucili swego Boga, i co ich za to czeka?

¹³ W proroctwie Izajasza znowu skierowano uwagę na tych, którzy porzucili Jehowę i obstają przy bałwochwalstwie: „Wy opuszczacie Jehowę, zapominacie o mej świętej górze, zastawiacie stół bóstwu szczęścia i nalewacie zmieszane wino bóstwu przeznaczenia” (Izajasza 65:11). Żydzi ci zastawiają stół jedzeniem i piciem dla „bóstwa szczęścia” i „bóstwa przeznaczenia” — a więc wracają do bałwochwalczych praktyk narodów pogańskich. * Co się stanie z wszystkimi, którzy naiwnie polegają na owych bóstwach?

¹⁴ Jehowa otwarcie ich ostrzega: „Przeznaczę was pod miecz i wy wszyscy pochylicie się, by was pozabijano; bo wołałem, lecz wyście nie odpowiadali, mówiłem, lecz wyście nie słuchali; i czyniliście to, co złe w moich oczach, i wybraliście to, w czym nie miałem upodobania” (Izajasza 65:12). Posługując się w języku hebrajskim grą słów związaną z imieniem „bóstwa przeznaczenia”, Jehowa zapowiada, że czciciele tego fałszywego bóstwa zostaną ‛przeznaczeni pod miecz’, czyli na zagładę. Za pośrednictwem proroków wielokrotnie wzywa tych ludzi do skruchy, oni jednak nie zwracają na Niego uwagi i świadomie obstają przy tym, co złe w Jego oczach. Po prostu okazują  Bogu wzgardę! Jako naród poniosą druzgocącą klęskę, gdy w 607 roku p.n.e. Jehowa zgodnie ze swą przestrogą pozwoli Babilończykom zburzyć Jerozolimę wraz ze świątynią. „Bóstwo szczęścia” nie zdoła ocalić swych zwolenników z Judy i Jerozolimy (2 Kronik 36:17).

15. W jaki sposób dzisiejsi prawdziwi chrześcijanie pokazują, że zważają na ostrzeżenie z Księgi Izajasza 65:11, 12?

¹⁵ Dzisiaj prawdziwi chrześcijanie zważają na ostrzeżenie zawarte w Księdze Izajasza 65:11, 12. Nie wierzą w żadne „bóstwo szczęścia”, będące rzekomo jakąś nadprzyrodzoną siłą zdolną wyświadczać przysługi. Nie zamierzają trwonić środków materialnych na zjednanie go sobie, toteż wystrzegają się wszelkich form hazardu. Są przekonani, iż czciciele tego bóstwa ostatecznie stracą wszystko, bo właśnie takim Jehowa oznajmia: „Przeznaczę was pod miecz”.

„Oto moi słudzy będą się radować”

16. Pod jakimi względami Jehowa będzie błogosławił swym wiernym sługom i co spotka tych, którzy Go opuścili?

¹⁶ W proroctwie potępiono tych, którzy porzucili Jehowę, a zarazem ukazano różnicę między losem czekającym szczerych czcicieli Boga a losem obłudników: „Tak rzekł Wszechwładny Pan, Jehowa: ‚Oto moi słudzy będą jeść, lecz wy będziecie głodować. Oto moi słudzy będą pić, lecz wy będziecie pragnąć. Oto moi słudzy będą się radować, lecz wy będziecie doznawać wstydu. Oto moi słudzy będą radośnie wołać w dobrym nastroju serca, lecz wy będziecie wykrzykiwać z boleści serca i będziecie wyć zupełnie załamani na duchu’” (Izajasza 65:13, 14). Wierni słudzy Jehowy będą zaznawać Jego błogosławieństw. Zaczną wykrzykiwać z radości przepełniającej ich serca. Wzmianki o jedzeniu, piciu i radowaniu się  oznaczają, że Jehowa hojnie zatroszczy się o potrzeby swych czcicieli. Natomiast ci, którzy postanowili Go opuścić, będą duchowo głodni i spragnieni. Nie zdołają zaspokoić swych potrzeb. Będą krzyczeć, wręcz wyć, z powodu przeżywanych cierpień i zgryzot.

17. Dlaczego nowożytny lud Boży ma powody, by „radośnie wołać”?

¹⁷ Słowa Jehowy znakomicie przedstawiają duchowy stan osób, które podają się za sług Bożych w dobie dzisiejszej. Miliony członków chrześcijaństwa jest ‛załamanych na duchu’, natomiast czciciele Jehowy ‛radośnie wołają’. I mają ku temu powody. Pod względem duchowym są dobrze odżywieni. Jehowa dostarcza im mnóstwa pokarmu duchowego za pomocą publikacji opartych na Biblii oraz zebrań chrześcijańskich. Krzepiące prawdy i obietnice ze Słowa Bożego rzeczywiście zapewniają nam „dobry nastrój serca”!

18. Co pozostanie po tych, którzy porzucili Jehowę, i na co może wskazywać wzmianka o używaniu ich imienia w przekleństwie?

¹⁸ Jehowa w dalszym ciągu przemawia do tych, którzy Go zdradzili: „Pozostawicie swe imię na przekleństwo moim wybranym, a Wszechwładny Pan, Jehowa, uśmierci każdego z was, ale sługom swoim nada inne imię, tak iż każdy błogosławiący sobie na ziemi będzie błogosławił sobie przez Boga wiary, a każdy składający przysięgę na ziemi będzie przysięgał na Boga wiary; ponieważ dawniejsze udręki pójdą w niepamięć i ponieważ będą zakryte przed moimi oczami” (Izajasza 65:15, 16). Po tych, którzy opuścili Jehowę, pozostanie tylko imię, i to wymawiane wyłącznie w przekleństwie. Może to oznaczać, że gdy ktoś zechce się do czegoś zobowiązać uroczyście i pod przysięgą, powie: „Jeżeli nie dotrzymam słowa, niech mnie dosięgnie ta sama kara, co tamtych odstępców”. Może to też oznaczać, że ich imię nabierze  znaczenia przenośnego — jak Sodoma i Gomora stanie się symbolem kary Bożej wymierzanej niegodziwcom.

19. W jakim sensie słudzy Boży otrzymają inne imię i dlaczego będą ufać „Bogu wiernemu”? (Zobacz też przypis).

¹⁹ Jakże odmienny los przypadnie w udziale sługom Bożym! Otrzymają inne imię. Oznacza to, iż po powrocie do swego kraju zaczną się cieszyć błogosławieństwami i szacunkiem. Nie będą zabiegać o łaskę u żadnego fałszywego, martwego boga ani na niego przysięgać. Przeciwnie, w takich sytuacjach odwołają się do „Boga wiernego” (Izajasza 65:16, Biblia warszawska). Będą mieć podstawę, by całkowicie Mu ufać, ponieważ On dowiedzie, że wywiązuje się ze swych obietnic. * Zaznawszy w ojczyźnie bezpieczeństwa, szybko zapomną o dawnych udrękach.

„Stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię”

20. Jak obietnica Jehowy co do „nowych niebios i nowej ziemi” spełniła się w roku 537 p.n.e.?

²⁰ Jehowa mówi teraz więcej o swej obietnicy dotyczącej odrodzenia skruszonego ostatka po jego powrocie z niewoli babilońskiej. Za pośrednictwem Izajasza oświadcza: „Oto stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; i nie będzie się w umyśle wspominać rzeczy dawniejszych ani nie przyjdą one do serca” (Izajasza 65:17). Jehowa niewątpliwie dotrzyma swego przyrzeczenia, dlatego wypowiada się o tych przyszłych wydarzeniach tak, jakby się już rozgrywały. Powyższe proroctwo spełniło się najpierw w 537 roku p.n.e., gdy ostatek Żydów przybył do Jerozolimy. Czym  były wtedy „nowe niebiosa”? Określenie to dotyczyło władzy namiestnika Zerubbabela, sprawowanej z Jerozolimy i popieranej przez arcykapłana Jozuego. Natomiast odrodzeni repatrianci tworzyli „nową ziemię” — oczyszczone społeczeństwo, które podporządkowało się wspomnianej władzy i pomogło odbudować w kraju czyste wielbienie Boga (Ezdrasza 5:1, 2). Radość z tej zmiany sytuacji usunęła w cień wszelkie dawne cierpienia, tak iż nawet ich nie wspominano (Psalm 126:1, 2).

21. Jakie „nowe niebiosa” powstały w roku 1914?

²¹ Jak jednak pamiętamy, prorocze słowa Izajasza powtórzył apostoł Piotr, który wskazał, że spełnią się one jeszcze w przyszłości. Napisał: „Są (...) nowe niebiosa i nowa ziemia, których oczekujemy zgodnie z jego obietnicą, i w nich ma mieszkać prawość” (2 Piotra 3:13). Długo oczekiwane „nowe niebiosa” zaczęły istnieć w roku 1914. Powstało wówczas mesjańskie Królestwo, któremu Jehowa powierzył władzę nad całą ziemią i które panuje z nieba (Psalm 2:6-8). Rząd ten, złożony z Chrystusa i 144 000 jego współwładców, to właśnie wspomniane „nowe niebiosa” (Objawienie 14:1).

22. Kto będzie tworzył „nową ziemię” i jak już teraz są przygotowywani ci, którzy staną się jej zaczątkiem?

²² A co z „nową ziemią”? Zgodnie ze starożytnym wzorem będzie się składać z ludzi, którzy chętnie poddadzą się władzy owego niebiańskiego rządu. Już teraz podporządkowują mu się miliony odpowiednio usposobionych osób, dbających o przestrzeganie jego praw podanych w Biblii. Ci przedstawiciele wszystkich ras, narodów i języków współdziałają ze sobą, by służyć panującemu Królowi Jezusowi Chrystusowi (Micheasza 4:1-4). Kiedy zniknie obecny niegodziwy system rzeczy, staną się zaczątkiem „nowej ziemi”; ostatecznie będzie ją tworzyć ogólnoświatowe  społeczeństwo bogobojnych ludzi, którzy posiądą ziemską dziedzinę Królestwa Bożego (Mateusza 25:34).

23. Czego o „nowym niebie i nowej ziemi” dowiadujemy się z Księgi Objawienia i jak spełni się to proroctwo?

²³ W wizji przedstawionej w Księdze Objawienia apostoł Jan zobaczył bliski już dzień Jehowy, podczas którego teraźniejszy system rzeczy dosięgnie zagłada. Potem Szatan trafi do otchłani (Objawienie 19:11 do 20:3). Następnie Jan powtórzył prorocze słowa Izajasza: „Ujrzałem nowe niebo i nową ziemię”. W dalszej części opisu tej wspaniałej wizji wspomniano o nadejściu czasów, gdy Jehowa Bóg radykalnie zmieni warunki na ziemi (Objawienie 21:1, 3-5). Nie ulega więc wątpliwości, że zawarta w Księdze Izajasza obietnica co do „nowych niebios i nowej ziemi” w cudowny sposób spełni się w Bożym nowym świecie! Pod panowaniem „nowych niebios” społeczeństwo „nowej ziemi” zacznie się rozkoszować rajem zarówno duchowym, jak i literalnym. Otuchy dodaje przyrzeczenie, iż „nie będzie się w umyśle wspominać rzeczy dawniejszych [chorób, cierpień i mnóstwa innych nieszczęść, które spotykają dziś ludzi] ani nie przyjdą one do serca”. Nic, co przywołamy wtedy na pamięć, nie sprawi nam dotkliwego bólu, jaki obecnie ściska serca wielu osób.

24. Dlaczego Jehowa uraduje się z odrodzenia Jerozolimy i czego nie będzie już słychać na jej ulicach?

²⁴ W proroctwie Izajasza powiedziano następnie: „Wielce się radujcie i weselcie na zawsze z tego, co stwarzam, bo oto ja stwarzam Jerozolimę jako powód do radości, a jej lud jako powód do radosnego uniesienia. I będę się weselił z Jerozolimy i wielce radował z mego ludu; i już nie będzie w niej słychać głosu płaczu ani głosu żałosnego krzyku” (Izajasza 65:18, 19). Powrót do ojczyzny uraduje nie tylko Żydów; rozweseli także samego Boga,  który sprawi, że Jerozolima stanie się piękna — znowu będzie ziemskim ośrodkiem czystego wielbienia. Na jej ulicach nie usłyszy się już płaczu nad nieszczęściem, który rozlegał się tam przed dziesiątkami lat.

25, 26. (a) Jak Jehowa czyni Jerozolimę „powodem do radości” w naszych czasach? (b) Do czego Jehowa użyje „Nowej Jerozolimy” i z jakich powodów możemy się dziś cieszyć?

²⁵ Również obecnie Jehowa czyni Jerozolimę „powodem do radości”. W jaki sposób? Przekonaliśmy się już, że w skład „nowych niebios” powstałych w roku 1914 ostatecznie będzie wchodzić 144 000 współwładców niebiańskiego rządu. Proroczo przedstawiono ich jako „Nową Jerozolimę” (Objawienie 21:2). To właśnie o niej Bóg mówi: „Oto ja stwarzam Jerozolimę jako powód do radości, a jej lud jako powód do radosnego uniesienia”. Za pośrednictwem „Nowej Jerozolimy” Bóg będzie szczodrze błogosławić posłusznej ludzkości. Da nam ‛wszystko, o co proszą nasze serca’, toteż nigdzie nie będzie już słychać płaczu ani żałosnego krzyku (Psalm 37:3, 4).

²⁶ Naprawdę mamy dziś podstawy do radości! Niebawem Jehowa uświęci swe prześwietne imię, unicestwiając wszystkich przeciwników (Psalm 83:17, 18). „Nowe niebiosa” obejmą wtedy władzę w całej pełni. Cóż za wspaniałe powody, by ‛wielce się radować i weselić na zawsze z tego, co Bóg stwarza’!

Obietnica bezpiecznej przyszłości

27. Jak Izajasz opisuje bezpieczeństwo, którym powracający Żydzi będą się rozkoszować w ojczyźnie?

²⁷ Jak będzie się żyć żydowskim repatriantom pod panowaniem „nowych niebios” w czasie pierwszego spełnienia tego proroctwa? Jehowa oznajmia: „Nie będzie już stamtąd pochodził osesek mający niewiele dni ani starzec, który by nie dopełnił swych dni; bo ktoś umrze jako  chłopiec, chociaż będzie miał sto lat; a grzesznik, choćby stuletni, ściągnie na siebie złorzeczenie” (Izajasza 65:20). Ten piękny opis wskazuje, jakim bezpieczeństwem będą się rozkoszować wygnańcy po przybyciu do odrodzonej ojczyzny. Nie zdarzy się, by przedwczesna śmierć zabrała kilkudniowego noworodka — albo starca, który nie przeżyłby pełnej liczby swych lat. * Żydom zamierzającym wrócić do Judy słowa Izajasza na pewno dodają ducha! Będą tam całkowicie bezpieczni; nie muszą się już martwić, że wrogowie porwą ich niemowlęta lub pozabijają mężczyzn.

28. Czego ze słów Jehowy dowiadujemy się o życiu pod panowaniem Jego Królestwa w nowym świecie?

²⁸ A czego ze słów Jehowy dowiadujemy się o życiu w nadchodzącym nowym świecie? Pod rządami Królestwa Bożego każde dziecko będzie mieć widoki na bezpieczną przyszłość. Śmierć nie dosięgnie żadnego bogobojnego mężczyzny w sile wieku. Przeciwnie, posłuszni ludzie zyskają pewność, że nic im nie grozi, i będą mogli prowadzić szczęśliwe życie. A co z tymi, którzy postanowią się zbuntować przeciw Bogu? Tacy utracą przywilej życia. Krnąbrny grzesznik poniesie śmierć, nawet gdyby „miał sto lat”. To bardzo niewiele w porównaniu z bezkresnym życiem, jakim mógłby się cieszyć — a zatem „umrze jako chłopiec”.

29. (a) Czym będzie się weselić posłuszny lud Boży w odrodzonej ziemi judzkiej? (b) Dlaczego drzewa są trafnym przykładem długowieczności? (Patrz przypis).

²⁹ Jehowa dalej opowiada o warunkach, które zapanują w odrodzonej ziemi judzkiej: „Pobudują domy i będą  w nich mieszkać; zasadzą winnice i będą spożywać ich owoce. Nie będą budować, aby ktoś inny mieszkał; nie będą sadzić, aby ktoś inny jadł. Bo dni mego ludu będą jak dni drzewa; i moi wybrani będą w pełni korzystać z dzieła swoich rąk” (Izajasza 65:21, 22). Po powrocie do spustoszonej Judy, niewątpliwie pozbawionej domów i winnic, posłuszni członkowie ludu Bożego będą się cieszyć, gdy z czasem zamieszkają we własnych domach i zaczną jeść owoce z własnych winnic. Bóg pobłogosławi ich pracy i przez całe życie — długie „jak dni drzewa” — będą się radować plonami swego trudu. *

30. W jakim szczęśliwym położeniu są słudzy Jehowy już dzisiaj i czym będą się rozkoszować w nowym świecie?

³⁰ Proroctwo to spełniło się też w naszych czasach. Lud Jehowy, oswobodzony z niewoli duchowej w roku 1919, zaczął niejako odbudowywać swój „kraj”, czyli na nowo organizować działalność i oddawanie czci Bogu. Tworzono zbory i dbano o wydawanie symbolicznych owoców. Dzięki temu już dziś lud Jehowy może się rozkoszować rajem duchowym i pokojem zapewnianym przez Boga. Możemy być pewni, że pokój taki będzie dalej panował w literalnym raju. Nie potrafimy nawet wyobrazić sobie, czego w nowym świecie Jehowa dokona rękami swych pełnych zapału czcicieli. Ileż radości przysporzy ci wznoszenie własnego domu, a potem mieszkanie w nim! Pod panowaniem Królestwa nie zabraknie ci przyjemnej pracy. Zawsze będziesz mógł cieszyć się ‛oglądaniem dobra’ wynikającego z twych wysiłków! (Kaznodziei 3:13). Czy będzie dosyć czasu na rozkoszowanie się pracą swych rąk? Oczywiście! Życie wiernych ludzi okaże się  bezkresne, będzie trwać „jak dni drzewa” — tysiące lat i dłużej!

31, 32. (a) Jakich błogosławieństw doświadczą wygnańcy po powrocie? (b) Czego będą mogli oczekiwać wierni ludzie w nowym świecie?

³¹ Jehowa przedstawia teraz kolejne błogosławieństwa, których zaznają wygnańcy po powrocie: „Nie będą się mozolić na darmo ani rodzić na niepokój, gdyż są potomstwem złożonym z błogosławionych przez Jehowę, a wraz z nimi ich potomkowie” (Izajasza 65:23). Dzięki Jego błogosławieństwu nie będą się trudzić na próżno. Nie wydadzą na świat dzieci tylko po to, by szybko umarły. Dobrodziejstwami odrodzenia nie będą się rozkoszować samotnie, lecz ze swymi potomkami. Bóg tak bardzo pragnie zaspokoić ich potrzeby, iż obiecuje: „Będzie tak, że zanim zawołają, ja odpowiem; kiedy jeszcze będą mówić, ja wysłucham” (Izajasza 65:24).

³² Jak Jehowa wywiąże się z tych obietnic w nadchodzącym nowym świecie? Chcąc się tego dowiedzieć, musimy poczekać. Nie podał On wszystkich szczegółów, ale wierni ludzie na pewno nigdy więcej „nie będą się mozolić na darmo”. Rzesze ocalałych z Armagedonu oraz dzieci, które mogą im się urodzić, będą mieć widoki na bardzo długie i ciekawe życie — życie wieczne! Radości w nowym świecie doświadczą też ci, którzy zmartwychwstaną i postanowią trzymać się zasad Bożych. Jehowa usłyszy o ich potrzebach i odpowie, zanim Go o coś poproszą. ‛Otworzy swą rękę’ i zaspokoi stosowne „pragnienie wszystkiego, co żyje” (Psalm 145:16).

33. W jakim sensie wśród zwierząt zapanuje pokój, gdy Żydzi wrócą do ojczyzny?

³³ Jak wielki będzie zasięg obiecanego pokoju i bezpieczeństwa? Jehowa tak kończy tę część proroctwa: „‚Wilk i jagnię będą się paść razem, a lew będzie jadł słomę tak  jak byk, pokarmem zaś węża będzie proch. Nie będą wyrządzać szkody ani rujnować na całej mojej świętej górze’ — powiedział Jehowa” (Izajasza 65:25). Kiedy wierny ostatek Żydów wróci do ojczyzny, znajdzie się pod opieką Jehowy. Lwy niejako zaczną jeść słomę jak byki, ponieważ nie będą wyrządzać szkody Żydom ani ich zwierzętom domowym. Obietnica ta całkowicie zasługuje na wiarę, gdyż kończy się oświadczeniem: „Powiedział Jehowa”. A Jego słowa zawsze się sprawdzają! (Izajasza 55:10, 11).

34. Jak spełniają się słowa Jehowy dzisiaj i jak urzeczywistnią się w nowym świecie?

³⁴ Słowa Jehowy w zdumiewający sposób spełniają się również wśród Jego dzisiejszych prawdziwych czcicieli. Od roku 1919 Bóg zlewa błogosławieństwa na „kraj” swych sług, tak iż przekształcił się on w raj duchowy. Każdy, kto tam przybywa, dokonuje w swym życiu niezwykłych zmian (Efezjan 4:22-24). Dzięki pomocy ducha Bożego osoby, które niegdyś z osobowości przypominały dzikie zwierzęta — być może wykorzystywały lub w inny sposób krzywdziły bliźnich — robią postępy w poskramianiu swych niepożądanych cech. W rezultacie zaczynają cieszyć się pokojem ze współwyznawcami, z którymi ramię przy ramieniu oddają cześć Bogu. Błogosławieństwa zaznawane dziś przez lud Jehowy w raju duchowym rozciągną się też na literalny raj, gdzie pokój wśród ludzi będzie szedł w parze z pokojem ze zwierzętami. Nie ulega wątpliwości, że w czasie wyznaczonym przez Boga zostanie należycie wykonane zlecenie, które dał On ludziom na początku: „Opanujcie ją [ziemię], a także podporządkujcie sobie ryby morskie i latające stworzenia niebios, i wszelkie żywe stworzenie, które się porusza po ziemi” (Rodzaju 1:28).

35. Dlaczego mamy podstawy, by ‛weselić się na zawsze’?

 ³⁵ Jakże wdzięczni jesteśmy Jehowie za to, że przyrzekł stworzyć „nowe niebiosa i nową ziemię”! Swą obietnicę spełnił w 537 roku p.n.e. i spełnia dzisiaj. Obydwa te okresy kierują uwagę na wspaniałą przyszłość czekającą posłuszną ludzkość. Za pomocą proroctwa Izajasza Jehowa wspaniałomyślnie pozwala nam wyrobić sobie pewne wyobrażenie o tym, co przygotował dla osób, które Go miłują. Mamy doprawdy wszelkie podstawy, by posłuchać Jego wezwania: ‛Weselcie się na zawsze z tego, co stwarzam’ (Izajasza 65:18).

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 389]

W Bożym nowym świecie będziemy mieć dużo czasu, by cieszyć się z owoców swej pracy