Rozdział czwarty

„Wy jesteście moimi świadkami”!

Izajasza 43:1-28

1. Co między innymi osiąga Jehowa dzięki wypowiadaniu proroctw i jak Jego lud powinien reagować na ich spełnienie?

UMIEJĘTNOŚĆ przepowiadania przyszłości należy do cech odróżniających prawdziwego Boga od wszystkich fałszywych bóstw. Ale Jehowie nie chodzi wyłącznie o wykazanie w ten sposób, że jest Bogiem. W 43 rozdziale Księgi Izajasza wyjaśniono, iż przedstawia On proroctwa nie tylko na dowód swej Boskości, ale też na dowód miłości do członków ludu związanego z Nim przymierzem. Oni z kolei nie mogą zauważyć spełniania się proroctw i milczeć — mają dawać o tym świadectwo. Mają być świadkami na rzecz Jehowy!

2. (a) Jaki jest duchowy stan Izraela za czasów Izajasza? (b) Jak Jehowa otwiera oczy i uszy swemu ludowi?

² Niestety, w czasach Izajasza Izrael jest już w tak opłakanym stanie, że Jehowa uznaje go wręcz za kaleki pod względem duchowym. „Wyprowadź lud ślepy, choć mający oczy, oraz głuchych, choć mają uszy” (Izajasza 43:8). Jak ludzie duchowo ślepi i głusi mogą służyć Jehowie w roli gorliwych świadków? Jest tylko jedno wyjście: trzeba w cudowny sposób otworzyć im oczy i uszy. Sprawia to sam Jehowa. Jak? Najpierw wymierza im surową karę — mieszkańcy północnego królestwa izraelskiego idą na wygnanie w 740 roku p.n.e., a Judejczycy w roku 607. Następnie z mocą występuje w obronie swego ludu: wyswobadza go, a w roku 537 p.n.e. przyprowadza duchowo odrodzony  i skruszony ostatek z powrotem do ojczyzny. Jehowa jest całkowicie pewny, iż nikt nie pokrzyżuje Jego zamiarów, toteż jakieś 200 lat wcześniej mówi o wyzwoleniu Izraela tak, jakby już nastąpiło.

3. Jak Jehowa pokrzepia przyszłych wygnańców?

³ „Oto, co rzekł Jehowa, twój Stwórca, Jakubie, i Ten, który cię ukształtował, Izraelu: ‚Nie lękaj się, bo cię wykupiłem. Wezwałem cię po imieniu. Jesteś mój. Gdybyś miał się przeprawić przez wody, ja będę z tobą; i przez rzeki — nie zaleją cię. Gdybyś miał przejść przez ogień, nie przypieczesz się ani płomień cię nie osmali. Bom ja jest Jehowa, twój Bóg, Święty Izraela, twój Wybawca’” (Izajasza 43:1-3a).

4. Dlaczego Jehowę można nazwać Stwórcą Izraela i o czym zapewnia On swój lud w związku z jego powrotną wędrówką do kraju?

⁴ Jehowa szczególnie interesuje się Izraelem, ponieważ naród ten należy do Niego. Osobiście go utworzył, by dotrzymać warunków przymierza zawartego z Abrahamem (Rodzaju 12:1-3). Dlatego w Psalmie 100:3 powiedziano: „Wiedzcie, że Jehowa jest Bogiem. To on nas uczynił, a nie my sami siebie. Jesteśmy jego ludem i owcami jego pastwiska”. Jako Stwórca i Wykupiciel Izraela, Jehowa bezpiecznie przywiedzie członków swego ludu z powrotem do kraju. Nie zatrzymają ich ani nie wyrządzą im krzywdy przeszkody w rodzaju wód, wylewających rzek i prażących żywym ogniem pustyń, tak jak tysiąc lat wcześniej podobne przeciwności nie zahamowały wędrówki ich praojców do Ziemi Obiecanej.

5. (a) Jak słowa Jehowy dodają otuchy Izraelowi duchowemu? (b) Kim są towarzysze Izraela duchowego i kto ich wyobrażał?

⁵ Słowa Jehowy dodają też otuchy ostatkowi nowożytnych Izraelitów duchowych, stanowiących zrodzone z ducha „nowe stworzenie” (2 Koryntian 5:17). Ponieważ odważnie stawiają czoło „wodom” ludzkości, w czasie symbolicznych powodzi doznają czułej opieki Boga. Próby  ogniowe inicjowane przez wrogów nie wyrządzają im szkody, lecz ich uszlachetniają (Zachariasza 13:9; Objawienie 12:15-17). Jehowa czuwa również nad „wielką rzeszą” „drugich owiec”, która przyłączyła się do duchowego narodu Bożego (Objawienie 7:9; Jana 10:16). Wyobrażała ją „ogromna mieszana społeczność”, która opuściła Egipt razem z Izraelitami, oraz grupa nie-Żydów, którzy wrócili z byłymi wygnańcami z Babilonu (Wyjścia 12:38; Ezdrasza 2:1, 43, 55, 58).

6. Jak Jehowa dowodzi, że jest sprawiedliwym Bogiem, gdy w grę wchodzi okup za (a) rodowitych Izraelitów? (b) Izrael duchowy?

⁶ Jehowa obiecuje uwolnić swój lud z Babilonu za pomocą wojsk medyjskich i perskich (Izajasza 13:17-19; 21:2, 9; 44:28; Daniela 5:28). Jako sprawiedliwy Bóg, zapłaci tym  „pracownikom” odpowiedni okup za naród izraelski. „Na okup za ciebie dałem Egipt, w zamian za ciebie — Etiopię i Sebę. Ponieważ jesteś drogi w moich oczach, uznany zostałeś za godnego szacunku, a ja cię umiłowałem. I dam ludzi w zamian za ciebie, a grupy narodowościowe w zamian za twą duszę” (Izajasza 43:3b, 4). Historia potwierdza, że zgodnie z tą zapowiedzią Boga imperium perskie rzeczywiście podbiło Egipt, Etiopię i pobliską Sebę (Przysłów 21:18). Analogicznie w roku 1919 Jehowa za pośrednictwem Jezusa Chrystusa oswobodził z niewoli ostatek Izraela duchowego. Ale Jezus nie oczekiwał wynagrodzenia za wykonane zadanie. Nie był władcą pogańskim. Poza tym wyzwalał własnych duchowych braci. Co więcej, w roku 1914 otrzymał już od Jehowy „narody w dziedzictwo i krańce ziemi w posiadanie” (Psalm 2:8).

7. Jak Jehowa traktował swój lud w starożytności i jak to czyni w czasach nowożytnych?

 ⁷ Zwróćmy uwagę, jak otwarcie Jehowa wyraża swe tkliwe uczucia do wykupionych wygnańców. Zapewnia ich, że w Jego oczach są ‛drodzy’ i ‛godni szacunku’ i że ich miłuje (Jeremiasza 31:3). Podobne uczucia — a nawet jeszcze silniejsze — żywi dla swych lojalnych sług obecnie. Namaszczeni duchem chrześcijanie są z Nim związani nie z racji urodzenia, lecz dzięki działaniu świętego ducha Bożego, poprzedzonemu ich osobistym oddaniem się Stwórcy. Jehowa pociągnął ich ku swojemu Synowi i ku samemu sobie, a swe prawa i zasady zapisał na ich wrażliwych sercach (Jeremiasza 31:31-34; Jana 6:44).

8. Jak Jehowa pokrzepia wygnańców i jak zapatrują się oni na swe oswobodzenie?

⁸ Chcąc jeszcze bardziej pokrzepić swój wygnany lud, Jehowa dodaje: „Nie lękaj się, bo ja jestem z tobą. Ze wschodu przyprowadzę twoje potomstwo i z zachodu cię zbiorę. Powiem północy: ‚Wydaj!’, a południu: ‚Nie zatrzymuj! Przyprowadź moich synów z daleka, a moje córki z krańca ziemi, każdego, kto jest nazwany od mego imienia i kogo stworzyłem ku swojej chwale, kogo ukształtowałem — kogo utworzyłem’” (Izajasza 43:5-7). Jehowa będzie działał nawet w najodleglejszych zakątkach ziemi, gdy nadejdzie czas, by Jego synowie i córki zostali wyzwoleni i by powrócili do ukochanego kraju (Jeremiasza 30:10, 11). Na pewno uznają oni, że to oswobodzenie przyćmiewa wcześniejsze uwolnienie ich narodu z Egiptu (Jeremiasza 16:14, 15).

9. Jakimi dwoma sposobami Jehowa wiąże swe imię z zapowiedzianymi aktami wybawienia?

⁹ Jehowa potwierdza swą obietnicę wybawienia Izraela, przypominając temu ludowi, że został nazwany od Jego imienia (Izajasza 54:5, 6). Co więcej, w obietnicy tej nawiązuje też bezpośrednio do swego imienia — zapewnia, iż  spełnienie się owej proroczej zapowiedzi przyniesie chwałę właśnie Jemu. Żaden babiloński zwycięzca nie będzie miał prawa do odbierania czci należnej jedynemu żywemu Bogu.

Bogowie przed sądem

10. Jakie wyzwanie Jehowa rzuca narodom oraz ich bóstwom?

¹⁰ Obietnicę wyzwolenia Izraela Jehowa bierze teraz za podstawę wszechświatowej rozprawy sądowej, na którą każe się stawić bóstwom narodów. Czytamy: „Niech wszystkie narody zbiorą się na jednym miejscu i niech się zgromadzą grupy narodowościowe. Kto [z ich bogów] wśród nich mógłby to opowiedzieć? Albo czy mogą sprawić, byśmy usłyszeli rzeczy pierwsze? Niech [ci bogowie] postawią swoich świadków, żeby zostali uznani za prawych, albo niech słuchają i powiedzą: ‚To prawda!’” (Izajasza 43:9). Jehowa rzuca narodom świata groźne wyzwanie. Mówi niejako: ‛Niech wasi bogowie dowiodą, że są bogami, ściśle przepowiadając przyszłość’. Ponieważ jedynie prawdziwy Bóg potrafi wypowiadać bezbłędne proroctwa, próba ta pozwoli wykryć każdego oszusta (Izajasza 48:5). Ale Wszechmocny dyktuje dodatkowy warunek: wszyscy, którzy podają się za prawdziwych bogów, mają postawić świadków, którzy by potwierdzili zarówno ich przepowiednie, jak i spełnienie tych proroctw. Oczywiście również Jehowa zastosuje się do tego wymogu prawnego.

11. Jakie zlecenie Jehowa daje swemu słudze i co wyjawia o swej Boskości?

¹¹ Bezsilne fałszywe bóstwa nie mogą wskazać żadnych świadków. Przeznaczone dla nich miejsce jest żenująco puste. Przychodzi jednak pora na to, żeby swą Boskość potwierdził sam Jehowa. Spoglądając w stronę swego ludu, oznajmia On: „Wy jesteście moimi świadkami (...) moim sługą, którego wybrałem, abyście mnie poznali i wierzyli  we mnie, i rozumieli, że ja jestem ten sam. Przede mną nie został utworzony żaden Bóg ani po mnie nie ma żadnego. Ja, właśnie ja jestem Jehowa, a oprócz mnie nie ma wybawcy. Ja oznajmiłem i wybawiłem, i sprawiłem, że to usłyszano, gdy nie było wśród was obcego boga. Wy zatem jesteście moimi świadkami (...) a ja jestem Bogiem. I przez cały czas jestem ten sam; i nie ma nikogo, kto by wyzwolił z mojej ręki. Przystąpię do działania — i któż może ją zawrócić?” (Izajasza 43:10-13).

12, 13. (a) Co licznie poświadcza lud Jehowy? (b) Jak w czasach nowożytnych nadano rozgłos imieniu Jehowy?

¹² W odpowiedzi na słowa Jehowy szybko pojawia się tłum rozradowanych świadków. Składają oni jasne zeznania, których prawdziwości nie sposób zakwestionować. Tak jak Jozue poświadczają, że ‛spełniło się wszystko, co Jehowa wyrzekł. Ani jedno słowo nie zawiodło’ (Jozuego 23:14). W uszach ludu Jehowy wciąż brzmią orędzia Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i innych proroków, którzy jednogłośnie zapowiadali mieszkańcom Judy wygnanie oraz cudowne uwolnienie (Jeremiasza 25:11, 12). Ich wyzwoliciel, Cyrus, został przedstawiony z imienia na długo przedtem, zanim się urodził! (Izajasza 44:26 do 45:1).

¹³ Któż w obliczu takiego ogromu dowodów zaprzeczy, że Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem? W odróżnieniu od pogańskich bóstw tylko On nie został stworzony — tak, tylko On jest prawdziwym Bogiem. * Lud nazwany od imienia Jehowy dostąpił zatem niezwykłego, porywającego przywileju opowiadania o Jego cudownych dziełach przyszłym pokoleniom oraz wszystkim innym, którzy o Niego pytają (Psalm 78:5-7). Podobnie nowożytni Świadkowie Jehowy mają zaszczyt obwieszczać Jego imię  wszędzie na ziemi. W latach dwudziestych XX wieku Badacze Pisma Świętego zaczęli coraz lepiej zdawać sobie sprawę z głębokiego znaczenia tego imienia. A 26 lipca 1931 roku na zgromadzeniu w Columbus (USA, stan Ohio) prezes Towarzystwa Joseph F. Rutherford przedstawił rezolucję zatytułowaną „Nowe imię”. Zgromadzonych ogromnie poruszyły słowa: „Pragniemy, by nas znano pod tym imieniem i nazywano nim, a mianowicie: Świadkowie Jehowy”, toteż przyjęli rezolucję gromkim: „Tak!” Od tamtej pory imieniu Jehowy nadawano rozgłos na całym świecie (Psalm 83:18).

14. O czym Jehowa przypomina Izraelitom i dlaczego słowa te są na czasie?

¹⁴ Jehowa troszczy się o tych, którzy godnie reprezentują Jego imię — traktuje ich jak „źrenicę swego oka”. Przypomina o tym Izraelitom, nawiązując do oswobodzenia ich z Egiptu i bezpiecznego przeprowadzenia przez pustynię (Powtórzonego Prawa 32:10, 12). W tamtych czasach nie mieli żadnego obcego boga, byli bowiem naocznymi świadkami straszliwego upokorzenia wszystkich bóstw Egiptu. Przecież cały tamtejszy panteon nie potrafił ochronić kraju ani zapobiec odejściu Izraela (Wyjścia 12:12). Potężne miasto Babilon, w którego panoramie dominuje co najmniej 50 świątyń fałszywych bogów, też nie zdoła powstrzymać ręki Wszechmocnego, gdy będzie uwalniał swój lud. Bez wątpienia „nie ma wybawcy” oprócz Jehowy.

Padają konie bojowe, więzienia stoją otworem

15. Co Jehowa mówi proroczo o Babilonie?

¹⁵ „Oto, co rzekł Jehowa, wasz Wykupiciel, Święty Izraela: ‚Ze względu na was poślę do Babilonu i sprawię, że upadną zasuwy więzień, a także Chaldejczycy na okrętach, wydając jękliwe okrzyki. Jam jest Jehowa, wasz Święty, Stwórca  Izraela, wasz Król’. Oto, co rzekł Jehowa, który toruje drogę przez morze oraz szlak przez potężne wody, który jednocześnie wyprowadza rydwan wojenny i konia, wojsko i silnych: ‚Legną. Nie wstaną. Zostaną zgaszeni. Zgasną jak lniany knot’” (Izajasza 43:14-17).

16. Co czeka Babilon, chaldejskich kupców oraz wszelkich obrońców tego miasta?

¹⁶ Dla wygnańców Babilon jest więzieniem, bo uniemożliwia im powrót do Jerozolimy. Ale jego system obronny nie stanowi przeszkody dla Wszechmocnego, który wcześniej utorował „drogę przez morze [Morze Czerwone] oraz szlak przez potężne wody” — najwyraźniej przez Jordan (Wyjścia 14:16; Jozuego 3:13). Podobnie pełnomocnik Jehowy Cyrus obniży poziom wód w wielkiej rzece Eufrat, by jego żołnierze mogli wedrzeć się do miasta. Chaldejscy kupcy korzystający z tamtejszych kanałów — dróg wodnych dla tysięcy handlowych statków i barek z wizerunkami miejscowych bogów — będą jęczeć z rozpaczy po upadku ich imponującej stolicy. Szybkie babilońskie rydwany okażą się nieprzydatne, tak jak rydwany faraona w Morzu Czerwonym. Nie zdołają zapewnić ocalenia. Najeźdźca ‛zgasi’ życie wszelkich niedoszłych obrońców równie łatwo, jak się gasi lniany knot w lampie oliwnej.

Jehowa bezpiecznie sprowadza swój lud do ojczyzny

17, 18. (a) Co „nowego” zapowiada Jehowa? (b) W jakim sensie nie należy wspominać przeszłości i dlaczego?

¹⁷ Jehowa porównuje dawniejsze akty wybawienia z tym, czego dopiero zamierza dokazać, i oznajmia: „Nie wspominajcie rzeczy pierwszych i nie zwracajcie uwagi na rzeczy dawniejsze. Oto czynię coś nowego. Teraz to powstanie. Czyż się o tym nie dowiecie? Doprawdy, poprowadzę drogę przez pustkowie, rzeki przez pustynię. Będzie mnie  wychwalać dziki zwierz polny, szakale i strusie; dam bowiem wodę na pustkowiu, rzeki na pustyni, aby napoić mój lud, mego wybrańca, lud, który sobie utworzyłem, żeby opiewał moją chwałę” (Izajasza 43:18-21).

¹⁸ Kiedy Jehowa mówi: „Nie wspominajcie rzeczy pierwszych”, nie nakazuje wymazać z pamięci tego, czego kiedyś dokonał dla wybawienia swych sług. Przecież wiele takich czynów przeszło do historii Izraela tworzonej pod natchnieniem Bożym; Jehowa polecił też, żeby ucieczka z Egiptu była upamiętniana każdego roku podczas święta Paschy (Kapłańska 23:5; Powtórzonego Prawa 16:1-4). Ale teraz chce, żeby członkowie Jego ludu wysławiali Go za „coś nowego” — coś, czego doświadczą osobiście. Nie chodzi o samo wyzwolenie ich z Babilonu, ale także o cudowny powrót do ojczyzny, przypuszczalnie krótszą drogą przez pustynię. Na tym jałowym terenie Jehowa poprowadzi dla nich „drogę” i dokona cudów przypominających to, co uczynił dla Izraelitów za dni Mojżesza — będzie ich karmił na pustyni i pozwoli im gasić pragnienie w prawdziwych rzekach. Wyświadczy im tyle dobrodziejstw, że nawet dzikie zwierzęta zaczną Go „wychwalać” i nie odważą się atakować ludzi.

19. Jak ostatek Izraela duchowego oraz jego współtowarzysze podążają „Drogą Świętości”?

¹⁹ W roku 1919 ostatek Izraela duchowego dostąpił analogicznego oswobodzenia z niewoli babilońskiej i zaczął podążać szlakiem, który przygotował dla niego Jehowa — „Drogą Świętości” (Izajasza 35:8). W przeciwieństwie do rodowitych Izraelitów nie musiał przedzierać się przez gorącą pustynię z jednego regionu geograficznego do drugiego, a jego wędrówka nie zakończyła się po kilku miesiącach przybyciem do Jerozolimy. „Droga Świętości” zaprowadziła ostatek pomazańców do raju duchowego. Oni jednak dalej nią kroczą, ponieważ wciąż muszą „wędrować”  przez ten system rzeczy. Dopóki na niej są — dopóki przestrzegają Bożych zasad czystości i świętości — pozostają w duchowym raju. Jakże się cieszą, że dołączyła do nich wielka rzesza „nie-Izraelitów”! Zarówno ostatek, jak i jego współtowarzysze stale rozkoszują się wystawną ucztą duchową wyprawioną przez Jehowę, czym wyraźnie różnią się od tych, którzy wiążą swe nadzieje z systemem podległym władzy Szatana (Izajasza 25:6; 65:13, 14). Widząc, jak Jehowa błogosławi swemu ludowi, wiele osób przypominających dzikie zwierzęta zmieniło swe postępowanie i zaczęło wysławiać prawdziwego Boga (Izajasza 11:6-9).

Jehowa wyjawia, co sprawia Mu ból

20. Jak Izrael z czasów Izajasza sprawił Jehowie zawód?

²⁰ Odrodzony ostatek starożytnego Izraela bardzo się różni od pokolenia niegodziwców współczesnych Izajaszowi. O tych drugich Jehowa mówi: „Ty mnie nie wezwałeś, Jakubie, gdyż się mną znużyłeś, Izraelu. Nie przyprowadziłeś mi owiec na swe całopalenia i nie wychwalałeś mnie swymi ofiarami. Nie zmusiłem cię, byś służył mi darem, ani nie utrudziłem cię wonną żywicą. Nie kupiłeś mi za pieniądze słodkiej trzciny; nie nasyciłeś mnie też tłuszczem swoich ofiar. W gruncie rzeczy przez swoje grzechy zmusiłeś mnie do służby; utrudziłeś mnie swoimi przewinieniami” (Izajasza 43:22-24).

21, 22. (a) Dlaczego można powiedzieć, że nakazy Jehowy nie są ciężarem? (b) Jak Izraelici niejako zmuszają Jehowę, by im usługiwał?

²¹ Mówiąc: „Nie zmusiłem cię, byś służył mi darem, ani nie utrudziłem cię wonną żywicą”, Jehowa nie sugeruje, że nie wymaga ofiar i wonnej żywicy (składnika świętego kadzidła). Zgodnie z przymierzem Prawa są to przecież nieodłączne elementy Jego prawdziwego wielbienia. To samo można powiedzieć o „trzcinie” — jak określono aromatyczny tatarak, słodko pachnący składnik świętego olejku do  namaszczania. Izraelici zaniedbali tę dziedzinę służby świątynnej. A czy takie nakazy mogą być ciężarem? Skądże! Wymagania Jehowy w porównaniu z życzeniami fałszywych bóstw są łatwe do spełnienia. Na przykład fałszywy bóg Moloch oczekiwał ofiar z dzieci — czegoś, czego Jehowa nigdy nie żądał! (Powtórzonego Prawa 30:11; Micheasza 6:3, 4, 8).

²² Gdyby Izraelitom nie zabrakło wnikliwości, nigdy nie ‛znużyliby się Jehową’. W Jego Prawie znaleźliby dowody, że gorąco ich miłuje, i chętnie przeznaczyliby dla Niego tłuszcz — najlepszą część ofiar. Oni jednak chciwie zagarnęli tłuszcz dla siebie (Kapłańska 3:9-11, 16). Członkowie tego niegodziwego narodu naprawdę przytłaczają Jehowę swymi grzechami i niejako zmuszają Go do usługiwania im! (Nehemiasza 9:28-30).

Karcenie wydaje owoce

23. (a) Dlaczego Jehowa słusznie karci swój lud? (b) Na czym polega skarcenie Izraela?

²³ Stosując surowe, lecz zasłużone skarcenie, Jehowa osiąga pożądane rezultaty, dzięki czemu może okazać miłosierdzie. „Ja, właśnie ja ze względu na samego siebie zmazuję twoje występki i nie wspomnę na twoje grzechy. Przypomnij mi; sądźmy się; przedstaw swoje wyjaśnienie, żeby ci przyznano rację. Twój ojciec, ten pierwszy, zgrzeszył, a twoi orędownicy [„tłumacze”, przekład Wujka] dopuścili się występku przeciwko mnie. Zbezczeszczę więc książąt świętego miejsca i wydam Jakuba jako człowieka przeznaczonego na zagładę, a Izraela wydam na obelgi” (Izajasza 43:25-28). Tak jak wszystkie narody na świecie Izrael wywodzi się od Adama, „tego pierwszego”. Żaden Izraelita nie może więc dowieść swej „racji”. Nawet izraelscy „orędownicy”  — nauczyciele, czyli tłumacze Prawa — zgrzeszyli przeciw Jehowie, ucząc nieprawdy. Dlatego On przeznaczy cały ten naród „na zagładę” i „na obelgi”. Zhańbi też wszystkich piastujących urząd w Jego „świętym miejscu”, to znaczy w sanktuarium.

24. Z jakiej zasadniczej przyczyny Jehowa przebaczy członkom swego ludu — starożytnego i nowożytnego — i jakie mimo to żywi do nich uczucia?

²⁴ Zwróćmy jednak uwagę, że Jehowa okazuje Izraelitom miłosierdzie ze względu na samego siebie, a nie po prostu dlatego, że okazali skruchę. Chodzi o Jego imię. Gdyby na zawsze pozostawił ich na wygnaniu, byłoby ono zhańbione w oczach postronnych obserwatorów (Psalm 79:9; Ezechiela 20:8-10). Podobnie dzisiaj wybawienie ludzkości nie jest tak ważne, jak uświęcenie imienia Jehowy oraz wykazanie prawowitości Jego zwierzchniej władzy. Ale Jehowa miłuje tych, którzy bez zastrzeżeń przyjmują pochodzące od Niego karcenie i oddają Mu cześć duchem i prawdą. Swą miłość do nich — zarówno do pomazańców, jak drugich owiec — wyraża przez zmazanie ich występków, czego podstawę stanowi ofiara Jezusa Chrystusa (Jana 3:16; 4:23, 24).

25. Jakich zdumiewających czynów dokona Jehowa w niedalekiej przyszłości i jak obecnie możemy dowieść, że to cenimy?

²⁵ Poza tym Jehowa wkrótce okaże miłość do wielkiej rzeszy swych lojalnych czcicieli, gdy uczyni dla nich coś nowego, to znaczy wyratuje ich z „wielkiego ucisku” i wprowadzi na oczyszczoną „nową ziemię” (Objawienie 7:14; 2 Piotra 3:13). Będą świadkami najbardziej zdumiewających przejawów mocy Jehowy, jakie kiedykolwiek obserwowali ludzie. Okoliczność, że wydarzenie to niezawodnie się zbliża, przyczynia radości ostatkowi pomazańców oraz wszystkim członkom wielkiej rzeszy i codziennie skłania ich do postępowania w zgodzie ze wzniosłym zleceniem: „Wy jesteście moimi świadkami” (Izajasza 43:10).

[Przypis]

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronach 48, 49]

Jehowa wesprze Żydów wracających do Jerozolimy

 [Ilustracje na stronie 52]

Jehowa wzywa narody do postawienia świadków, którzy by bronili ich bogów

1. posąg Baala z brązu; 2. gliniane figurki Asztarte; 3. egipska triada: Horus, Ozyrys i Izyda; 4. greckie boginie Atena (po lewej) i Afrodyta

 [Ilustracje na stronie 58]

„Wy jesteście moimi świadkami” (Izajasza 43:10)