Rozdział dziewiętnasty

Zdemaskowanie obłudy

Izajasza 58:1-14

1. Jak Jezus i Jehowa zapatrują się na obłudę i jaką formę przybrała ona za dni Izajasza?

„Z ZEWNĄTRZ wydajecie się ludziom prawi, ale wewnątrz jesteście pełni obłudy i bezprawia” — oświadczył Jezus współczesnym mu przywódcom religijnym (Mateusza 23:28). Potępiając obłudę, pokazał zarazem, jak się na nią zapatruje Jego niebiański Ojciec. Szczególną uwagę na dwulicowość pleniącą się w Judzie zwrócono w 58 rozdziale Księgi Izajasza. Na porządku dziennym były spory, ucisk i przemoc, a przestrzeganie sabatu stało się mało znaczącym rytuałem. Mieszkańcy tylko formalnie pełnili służbę dla Jehowy i nieszczerze poszcząc, stwarzali pozory pobożności. Nic dziwnego, że Jehowa obnażył ich prawdziwą naturę!

‛Powiedz ludowi o jego grzechach’

2. Z jakim nastawieniem Izajasz przekazuje orędzie Jehowy i kto dziś idzie za jego przykładem?

² Jehowa w swej wypowiedzi z całego serca wzywa Judejczyków do skruchy, niemniej czuje odrazę do ich postępowania. Zamierza udzielić im nagany, i to wyraźnej. Dlatego nakazuje Izajaszowi: „Wołaj na całe gardło; nie powstrzymuj się. Podnieś swój głos niczym róg i powiedz memu ludowi o jego buncie, a domowi Jakuba o jego grzechach” (Izajasza 58:1). Śmiałym ogłaszaniem słów Jehowy Izajasz może ściągnąć na siebie niechęć rodaków, ale się nie wymawia. Przejawia taką samą ofiarność jak wtedy, gdy rzekł: „Oto jestem! Mnie poślij” (Izajasza 6:8). Jest wspaniałym wzorem wytrwałości dla nowożytnych Świadków Jehowy,  którym Bóg także zlecił głoszenie Jego Słowa oraz demaskowanie obłudy religijnej! (Psalm 118:6; 2 Tymoteusza 4:1-5).

3, 4. (a) Jaką maskę przywdziewa lud w czasach Izajasza? (b) Co naprawdę dzieje się w Judzie?

³ Za czasów Izajasza lud udaje, że szuka Jehowy i że cieszy się z Jego prawych sądów. Jehowa oznajmia: „To właśnie mnie dzień w dzień szukali i to w znajomości moich dróg okazywali upodobanie jak naród, który czyni to, co prawe, i który nie odstąpił od sprawiedliwości swego Boga, jako że prosili mnie o prawe sądy, przybliżając się do Boga, w którym mieli upodobanie” (Izajasza 58:2). Czy to rozkoszowanie się drogami Jehowy jest szczere? Bynajmniej. Żydzi są „jak naród, który czyni to, co prawe”, lecz podobieństwo jest tylko pozorne. W gruncie rzeczy ‛odstąpili od sprawiedliwości swego Boga’.

⁴ Ówczesna sytuacja bardzo przypomina tę, o której później Jehowa wspomniał prorokowi Ezechielowi. Wyjawił mu, że Żydzi mówią między sobą: „Przyjdźcie, proszę, i posłuchajcie, co to za słowo wychodzi od Jehowy”. Bóg jednak zwrócił Ezechielowi uwagę na ich nieszczerość: „Przyjdą do ciebie (...) i usłyszą twoje słowa, lecz nie będą ich wykonywać, bo swymi ustami wyrażają zmysłowe żądze, a ich serce idzie za niesprawiedliwym zyskiem. I oto jesteś dla nich niczym pieśń o zmysłowej miłości, niczym ktoś, kto ma ładny głos i dobrze gra na instrumencie strunowym. I usłyszą twoje słowa, lecz nikt ich nie będzie wykonywał” (Ezechiela 33:30-32). Również Żydzi współcześni Izajaszowi twierdzą, że nieustannie szukają Jehowy, tymczasem nie są Mu posłuszni.

Nieszczere posty

5. Jak Żydzi próbują zaskarbić sobie uznanie Jehowy i jak On na to reaguje?

⁵ Żydzi próbują zaskarbić sobie uznanie Jehowy formalnym poszczeniem, ale ta fałszywa pobożność tylko ich od  Niego oddala. Udając zdezorientowanie, pytają: „Czemuż pościliśmy, a ty nie widziałeś, i trapiliśmy swe dusze, a ty nie zważałeś?” Jehowa otwarcie odpowiada: „Doprawdy, znajdowaliście upodobanie w dniu swego postu, gdy popędzaliście do pracy wszystkich swoich robotników. Doprawdy, pościliście dla kłótni i zwad oraz bicia niegodziwą pięścią. Czy nie pościliście jak w dniu, gdy wasz głos miał być słyszany na wysokości? Czyż taki miałby być post, który wybieram — taki jak dzień, w którym ziemski człowiek trapi swą duszę? W którym zwiesza głowę jak sitowie oraz podściela sobie wór i popiół? Czyż to nazywasz postem i dniem godnym upodobania Jehowy?” (Izajasza 58:3-5).

6. Jakimi postępkami Żydzi pokazują, że poszczą obłudnie?

⁶ Żydzi poszczą, udają prawość i dopominają się o sprawiedliwe sądy Jehowy, lecz w rzeczywistości zabiegają o samolubne przyjemności i zyski. Nie stronią od konfliktów, przemocy i gwałtu. Próbując się wybielić, manifestują żałobę — ‛zwieszają głowy jak sitowie’ i siedzą w worach i popiele, co ma sugerować, iż żałują za swe grzechy. Ale jaką wartość ma to wszystko, skoro dalej się buntują? Nie okazują zbożnego smutku ani skruchy, które powinny towarzyszyć postom zachowywanym ze szczerego serca. Ich zawodzenie — choć głośne — nie dociera do nieba.

7. Jakimi obłudnikami są Żydzi w czasach Jezusa i jak dziś wiele osób ich naśladuje?

⁷ Podobnie za czasów Jezusa Żydzi ceremonialnie poszczą, niektórzy nawet dwa razy w tygodniu! (Mateusza 6:16-18; Łukasza 18:11, 12). A wielu przywódców religijnych naśladuje surowość i apodyktyczność pokolenia Izajasza. Jezus więc śmiało demaskuje ich obłudę i oświadcza, że na darmo oddają cześć Bogu (Mateusza 15:7-9).  Również dzisiaj miliony ludzi „publicznie oznajmiają, iż znają Boga, lecz swymi uczynkami się go zapierają, ponieważ są odrażający i nieposłuszni, i uznani za niegodnych jakiegokolwiek dobrego dzieła” (Tytusa 1:16). Tacy być może liczą na miłosierdzie Boże, ale ich postępowanie zdradza, że są obłudni. Natomiast Świadkowie Jehowy odznaczają się prawdziwą pobożnością i darzą się nawzajem szczerą miłością braterską (Jana 13:35).

Co wchodzi w zakres prawdziwej skruchy

8, 9. Co musi towarzyszyć szczerej skrusze?

⁸ Jehowa nie chce, żeby członkowie Jego ludu jedynie pościli za grzechy — chce, żeby okazali skruchę. Wtedy zjednają sobie Jego uznanie (Ezechiela 18:23, 32). Wyjaśnia im, że jeśli post ma mieć znaczenie, musi iść w parze z naprawieniem popełnionych błędów. Rozważmy pobudzające do refleksji pytania, które im teraz zadaje: „Czyż post, który ja wybieram, nie jest taki: Rozwiązać pęta niegodziwości, rozerwać wiązadła przy drążku jarzma i puścić wolno zdruzgotanych, i żebyście złamali każdy drążek jarzma?” (Izajasza 58:6).

⁹ Pęta i wiązadła przy drążku jarzma to trafne symbole uciążliwej niewoli. Zamiast pościć i jednocześnie gnębić współwyznawców, Żydzi powinni słuchać nakazu: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie” (Kapłańska 19:18). Powinni oswobodzić wszystkich, których ciemiężą i niesłusznie trzymają w niewoli. * Demonstracyjne praktyki religijne, takie jak post, nie zastąpią prawdziwej  pobożności ani czynów świadczących o miłości braterskiej. Współczesny Izajaszowi prorok Micheasz pisze: „Czego Jehowa wymaga od ciebie prócz tego, żebyś czynił zadość sprawiedliwości i miłował życzliwość oraz był skromny, chodząc ze swoim Bogiem?” (Micheasza 6:8).

10, 11. (a) Co powinni robić Żydzi, zamiast pościć? (b) Jak z rad Jehowy udzielonych Żydom mogą skorzystać dzisiejsi chrześcijanie?

¹⁰ Sprawiedliwość, życzliwość i skromność skłaniają do wyświadczania innym dobra, a to stanowi sedno Prawa Jehowy (Mateusza 7:12). Znacznie lepsze od przestrzegania postu byłoby podzielenie się swym mieniem z potrzebującymi. Jehowa pyta: „Czy nie chodzi o to, byś udzielił swego chleba głodnemu i żebyś uciśnionych, bezdomnych wprowadził do swego domu? Żebyś, widząc kogoś nagiego, okrył go i żebyś się nie chował przed własnym ciałem?” (Izajasza 58:7). Zamiast pościć na pokaz, osoby dysponujące odpowiednimi środkami powinny ofiarować rodakom z Judy — swemu „własnemu ciału” — żywność, odzienie lub dach nad głową.

¹¹ Te wspaniałe zasady miłości braterskiej i współczucia, przedstawione przez Jehowę, nie odnoszą się wyłącznie do Żydów z czasów Izajasza. Obowiązują również chrześcijan. Dlatego apostoł Paweł napisał: „Istotnie więc, dopóki mamy czas sprzyjający temu, wyświadczajmy dobro wszystkim, a zwłaszcza tym, którzy są z nami spokrewnieni w wierze” (Galatów 6:10). Zbór chrześcijański musi być oazą miłości i braterskiego przywiązania, tym bardziej że żyjemy w coraz trudniejszych czasach (2 Tymoteusza 3:1; Jakuba 1:27).

Posłuszeństwo przynosi obfite błogosławieństwa

12. Co uczyni Jehowa, gdy Jego lud zacznie okazywać Mu posłuszeństwo?

¹² Jak to byłoby dobrze, gdyby lud Jehowy przejawiał wnikliwość potrzebną do zwrócenia uwagi na Jego  życzliwą naganę! Sam Bóg oznajmia: „Wtedy twe światło rozbłysłoby jak jutrzenka; i prędko wyrosłoby dla ciebie wyzdrowienie. I przed tobą kroczyłaby twoja prawość; twą tylną strażą byłaby chwała Jehowy. Wtedy byś zawołał, a Jehowa by odpowiedział; wzywałbyś pomocy, a on by rzekł: ‚Oto jestem!’” (Izajasza 58:8, 9a). Cóż za serdeczne i wzruszające słowa! Tym, którzy rozkoszują się lojalną życzliwością i prawością, Jehowa błogosławi i zapewnia ochronę. Jeżeli Jego lud okaże skruchę za bezwzględność i obłudę i zacznie okazywać Mu posłuszeństwo, będzie mieć przed sobą jaśniejszą przyszłość. Jehowa zagwarantuje jego członkom „wyzdrowienie” — w sensie duchowym i fizycznym. Będzie też czuwał nad nimi tak jak nad ich praojcami, którzy opuszczali Egipt. I bezzwłocznie odpowie, gdy zawołają o pomoc (Wyjścia 14:19, 20, 31).

13. Jakie błogosławieństwa czekają Żydów, jeśli usłuchają napomnienia udzielonego przez Jehowę?

¹³ Następnie Jehowa uzupełnia swe wcześniejsze napomnienie: „Jeżeli usuniesz spośród siebie drążek jarzma [ciężkiej, niesprawiedliwej niewoli], wytykanie palcem [zapewne wyrażające pogardę lub fałszywe oskarżenie] i mówienie tego, co szkodliwe, i dasz głodnemu to, czego sam pragniesz z całej duszy, oraz nasycisz duszę uciśnioną, to twoje światło rozbłyśnie nawet w ciemności, a twój mrok będzie przypominał południe” (Izajasza 58:9b, 10). Samolubstwo i surowość pociągają za sobą zgubne skutki, a ponadto pobudzają Jehowę do gniewu. Natomiast życzliwość i szczodrość, zwłaszcza wobec głodnych i uciśnionych, przynoszą obfite błogosławieństwa od Boga. Gdybyż tylko Żydzi wzięli to sobie do serca! Pod względem duchowym cieszyliby się wtedy pomyślnością przypominającą  blask słońca w południe, który rozprasza wszelkie ciemności. A przede wszystkim przysporzyliby czci i chwały Jehowie, Źródłu ich splendoru i błogosławieństw (1 Królów 8:41-43).

Odrodzenie narodu

14. (a) Jak ludzie współcześni Izajaszowi reagują na jego słowa? (b) Co mimo wszystko czyni Jehowa?

¹⁴ Niestety, Żydzi bagatelizują wezwanie Jehowy i jeszcze głębiej grzęzną w niegodziwości. W końcu doprowadzają do tego, że Bóg czuje się zmuszony wypędzić ich z kraju zgodnie ze swymi ostrzeżeniami (Powtórzonego Prawa 28:15, 36, 37, 64, 65). Mimo to w następnych słowach przekazanych przez Izajasza krzepi swój lud nadzieją. Przepowiada, iż skarcony i skruszony ostatek z radością wróci do Judy, choć kraj będzie w ruinie.

15. Jakie radosne odrodzenie zapowiada Jehowa?

¹⁵ Jehowa kieruje teraz uwagę na przyszłe odrodzenie Jego ludu w roku 537 p.n.e. i za pośrednictwem Izajasza zapowiada: „Jehowa zaś na pewno będzie cię stale prowadził oraz nasyci twą duszę nawet na spieczonej ziemi i wzmocni twe kości; i staniesz się jak dobrze nawodniony ogród i jak źródło wody, którego wody nie kłamią [„nie zawodzą”, The New English Bible]” (Izajasza 58:11). Jehowa sprawi, że spieczona ziemia izraelska zacznie znowu wydawać bogate plony. Co więcej, pobłogosławi On swemu skruszonemu ludowi, ożywiając jego „kości” — wyprowadzając go ze stanu duchowej martwoty do pełnej żywotności (Ezechiela 37:1-14). Lud ten będzie wtedy przypominał „dobrze nawodniony ogród”, obficie rodzący duchowe owoce.

16. Jak kraj się odrodzi?

¹⁶ W czasie owego odrodzenia zostaną też odbudowane miasta zniszczone przez babilońskich najeźdźców w roku  607 p.n.e. „Za twoją sprawą zabudują miejsca, które były przez długi czas spustoszone; wzniesiesz fundamenty nie kończących się pokoleń. I będą cię zwać naprawcą wyłomów, odnowicielem dróg, przy których się mieszka” (Izajasza 58:12). Użyte tu analogiczne sformułowania: „miejsca, które były przez długi czas spustoszone” oraz „fundamenty nie kończących się pokoleń” (innymi słowy fundamenty będące od pokoleń w ruinie) wskazują, że ostatek po powrocie do kraju odbuduje spustoszone miasta judzkie, a zwłaszcza Jerozolimę (Nehemiasza 2:5; 12:27; Izajasza 44:28). Naprawi „wyłomy” w jej murach i bez wątpienia także w murach innych miast (Jeremiasza 31:38-40; Amosa 9:14).

Błogosławieństwa płynące z sumiennego przestrzegania sabatu

17. Jak Jehowa wzywa swój lud do przestrzegania praw związanych z sabatem?

¹⁷ Sabat stanowił wyraz głębokiej troski Boga o fizyczne i duchowe dobro Jego ludu. Jezus wyjaśnił: „Sabat powstał przez wzgląd na człowieka” (Marka 2:27). Ten dzień uświęcony przez Jehowę dawał Izraelitom specjalną sposobność uzewnętrznienia miłości do Boga. Niestety, w czasach Izajasza był to już tylko dzień odprawiania czczych obrzędów i zaspokajania samolubnych pragnień. Jehowa ma więc jeszcze jeden powód, by zganić swój lud. I znowu próbuje przemówić mu do serca. Oświadcza: „Jeżeli ze względu na sabat odwrócisz swą stopę od postępowania w moim świętym dniu według własnych upodobań i nazwiesz sabat niezwykłą rozkoszą, świętym dniem Jehowy, wychwalanym, i będziesz go wychwalać, zamiast chodzić własnymi drogami, zamiast znajdować coś, czym się rozkoszujesz, i mówić słowo, to znajdziesz niezwykłą rozkosz w Jehowie, a ja sprawię, że będziesz jeździł po  wyżynach ziemi i że będziesz jadł z dziedzicznej własności Jakuba, twego praojca, gdyż powiedziały to usta Jehowy” (Izajasza 58:13, 14).

18. Do czego dojdzie z powodu zaniedbań Judy w obchodzeniu sabatu?

¹⁸ Sabat to dzień przeznaczony na rozmyślanie o sprawach duchowych, na modlitwy i wielbienie Boga w gronie rodzinnym. Powinien pomagać Żydom w zastanawianiu się nad niezwykłymi czynami, których Jehowa dla nich dokonał, oraz nad przejawami sprawiedliwości i miłości widocznymi w Jego Prawie. Sumienne obchodzenie tego świętego dnia ma im więc ułatwiać przybliżanie się do Boga. Tymczasem oni wypaczają sens sabatu i dlatego grozi im utrata błogosławieństwa Jehowy (Kapłańska 26:34; 2 Kronik 36:21).

19. Jakie błogosławieństwa czekają lud Boży, jeśli znów zacznie przestrzegać sabatu?

 ¹⁹ Jeżeli jednak Żydzi wyciągną wnioski ze skarcenia i zaczną przestrzegać sabatu, zaznają licznych błogosławieństw. Dobry wpływ czystej religii oraz poszanowania dla sabatu odczują w każdej dziedzinie życia (Powtórzonego Prawa 28:1-13; Psalm 19:7-11). Na przykład Jehowa sprawi, że ‛będą jeździć po wyżynach ziemi’. Zwrot ten oznacza bezpieczeństwo i pokonanie wrogów. Kto panuje nad wyżynami — wzniesieniami i górami — ten panuje nad całym krajem (Powtórzonego Prawa 32:13; 33:29). Kiedyś Izraelici byli posłuszni Jehowie i pozostawali pod Jego opieką, a inne narody odnosiły się do nich z respektem, wręcz z lękiem (Jozuego 2:9-11; 1 Królów 4:20, 21). Jeśli znowu okażą Mu posłuszeństwo, odzyskają cząstkę dawnej świetności. Jehowa pozwoli im w pełni korzystać z „dziedzicznej własności Jakuba”, to znaczy z błogosławieństw, które przyrzekł ich przodkom, zawierając z nimi przymierze — zwłaszcza z możliwości bezpiecznego mieszkania w Ziemi Obiecanej (Psalm 105:8-11).

20. Jaki „odpoczynek sabatowy” przewidziano dla chrześcijan?

²⁰ Czy chrześcijanie mogą się czegoś z tego nauczyć? Śmierć Jezusa Chrystusa położyła kres Prawu Mojżeszowemu, łącznie z wymaganiami co do sabatu (Kolosan 2:16, 17). Ale czciciele Jehowy w dalszym ciągu muszą pielęgnować ducha, którego miał rozbudzać sabat w Judzie — muszą dawać pierwszeństwo sprawom duchowym i przybliżać się do Boga (Mateusza 6:33; Jakuba 4:8). Ponadto Paweł w Liście do Hebrajczyków napisał: „Pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego”. Chrześcijanie ‛wchodzą’ do tego „odpoczynku sabatowego”, gdy są posłuszni Jehowie i zabiegają o prawość na podstawie wiary w przelaną krew Jezusa Chrystusa (Hebrajczyków 3:12, 18, 19; 4:6, 9-11, 14-16). Takiego sabatu przestrzegają nie  przez jeden dzień w tygodniu, lecz codziennie (Kolosan 3:23, 24).

Izrael duchowy ‛jeździ po wyżynach ziemi’

21, 22. Jak Jehowa sprawił, że „Izrael Boży” ‛jeździ po wyżynach ziemi’?

²¹ Odkąd w roku 1919 namaszczeni chrześcijanie zostali oswobodzeni z niewoli babilońskiej, sumiennie trzymają się tego, czego zapowiedzią był sabat. W rezultacie Jehowa sprawił, że ‛jeżdżą po wyżynach ziemi’. W jakim sensie? W roku 1513 p.n.e. Jehowa zawarł przymierze z potomkami Abrahama i obiecał, że jeśli będą Mu posłuszni, staną się królestwem kapłanów i narodem świętym (Wyjścia 19:5, 6). W ciągu ich 40-letniej wędrówki po pustyni czuwał nad nimi niczym orzeł strzegący swych piskląt i obficie zaspokajał ich potrzeby (Powtórzonego Prawa 32:10-12). Oni jednak nie okazali dostatecznej wiary i w końcu utracili wszelkie przywileje, którymi mogliby się cieszyć. Mimo to Jehowa ma dzisiaj królestwo kapłanów. Jest nim duchowy „Izrael Boży” (Galatów 6:16; 1 Piotra 2:9).

²² W „czasie końca” wspomniany symboliczny naród wywiązuje się z tego, w czym nie dopisał starożytny Izrael. Dochowuje wiary Jehowie (Daniela 8:17). Jego członkowie ściśle przestrzegają wzniosłych zasad Jehowy, toteż w sensie duchowym On ich wywyższa (Przysłów 4:4, 5, 8; Objawienie 11:12). Będąc zabezpieczeni przed otaczającą ich nieczystością, cieszą się z prowadzenia życia według wysokich norm i nie upierają się przy chodzeniu własnymi drogami, lecz ‛wielce się rozkoszują Jehową’ oraz Jego Słowem (Psalm 37:4). Jehowa zapewnia im duchowe bezpieczeństwo, mimo że na całym świecie napotykają zaciekły sprzeciw. Od roku 1919 ich duchowy „kraj” nie doznał uszczerbku (Izajasza 66:8). Dalej są ludem reprezentującym  Jego wzniosłe imię, które z radością rozgłaszają po całej ziemi (Powtórzonego Prawa 32:3; Dzieje 15:14). Poza tym z wielkiego przywileju, jakim jest poznawanie dróg Jehowy i otrzymywanie pomocy w kroczeniu Jego ścieżkami, korzysta teraz razem z nimi coraz więcej potulnych ludzi ze wszystkich narodów.

23. W jakim sensie dzięki Jehowie pomazańcy ‛jedzą z dziedzicznej własności Jakuba’?

²³ Jehowa spowodował też, że Jego słudzy namaszczeni duchem ‛jedzą z dziedzicznej własności Jakuba’. Kiedy Izaak błogosławił Jakuba zamiast Ezawa, zapowiedział błogosławieństwa dla wszystkich, którzy uwierzą w obiecanego Potomka Abrahama (Rodzaju 27:27-29; Galatów 3:16, 17). Wzorem Jakuba — i w odróżnieniu od Ezawa — namaszczeni chrześcijanie oraz ich współpracownicy ‛doceniają rzeczy święte’, a szczególnie pokarm duchowy, obficie dostarczany przez Boga (Hebrajczyków 12:16, 17; Mateusza 4:4). Pokarm ten — obejmujący między innymi wiedzę o wszystkim, czego Jehowa dokonuje za pośrednictwem obiecanego Potomka i jego towarzyszy — pokrzepia, wzmacnia i ożywia ich pod względem duchowym. Koniecznie więc muszą stale posilać się duchowo, czytając i rozważając Słowo Boże (Psalm 1:1-3). Muszą też spotykać się ze współwyznawcami na zebraniach chrześcijańskich. Do szczytnych norm czystego wielbienia Boga muszą się stosować także wtedy, gdy ochoczo dzielą się wspomnianym pokarmem z innymi.

24. Jak postępują dziś prawdziwi chrześcijanie?

²⁴ Prawdziwi chrześcijanie, którzy z przejęciem oczekują spełnienia obietnic Jehowy, powinni dalej wystrzegać się wszelkiego rodzaju obłudy. Oby wciąż karmili się z „dziedzicznej własności Jakuba” i rozkoszowali duchowym bezpieczeństwem na „wyżynach ziemi”!

[Przypis]

[Pytania do studium]

 [Ilustracja na stronie 278]

Żydzi pościli i schylali głowy, udając skruchę, ale nie zmieniali swego postępowania

 [Ilustracja na stronie 283]

Osoby, które dysponują odpowiednimi środkami, ofiarowują potrzebującym schronienie, odzież lub żywność

[Ilustracja na stronie 286]

Jeżeli Juda okaże skruchę, odbuduje swe spustoszone miasta